Gisteravond zaten Elsie en ik op de eerste verdieping, of op het balkon - want zo zul je het ook wel kunnen noemen -, en we zaten in het midden, recht tegenover het podium. Nu ja, niet helemáál recht ertegenover, want precies in het midden had zich een man genesteld die in zijn eentje was gekomen, en die erbij zat alsof niemand zijn streven om precies in het midden te zitten in de weg zou kunnen staan. En inderdaad: Els en ik gingen rechts van hem zitten. Dat mocht de pret echter niet drukken, want het blijft een feit: we zaten op de eerste verdieping, in het midden, tegenover dat verrekte podium.
Dat sms'te ik althans steeds aan mensen, als ze me vroegen waar ik me bevond. Maar Paradiso, want daar waren we, was uitverkocht en stampvol, en het leek er niet op dat ik mijn vrienden werkelijk tegen het lijf zou lopen. Martien stuurde me een sms'je waarin hij me vertelde dat hij 'bij de deur' stond, wat me niets zei, want wat houdt zulks nu in? Dat hij nog buiten staat zonder kaartje? Dat hij wel al binnen is, maar met die nonchalante pose van hem tegen een deur staat te leunen? Nee, dan Jenneke. Die sms'te me gewoon dat ze helemaal vooraan stond, bij de fotograaf, en dat we even konden zwaaien naar elkaar. Nu, dat deden we. Want dat kan allemaal maar in 2005: in een stampvolle concertzaal staan, elkaar lokaliseren met behulp van de mobiele telefoon, en dan maar zwaaien. Hoewel, dat zwaaien, dat kon in - ik zeg maar wat - 1805 natuurlijk ook al.
De eersten die het podium betraden, waren de Shout Out Louds. Zij begonnen meteen maar met dat liedje van ze waar ik steeds zo vrolijk van word, 'Please Please Please'. Het is dat ik althans dát liedje al kende, want anders had ik hun optreden als dezelfde vormeloze bak herrie ervaren als Elsie. Van de zang was amper iets te verstaan en het ging maar door en door en door. En toen, plots, sms'te Martien me dat ik eens naar links moest kijken, en ja hoor, daar stond hij. Hij kwam ons vergezellen tijdens de hoofdact, The Magic Numbers, en schudde af en toe zijn hoofd in ongeloof. 'Zij zijn echt heel groot geworden dit jaar,' zei ik bijvoorbeeld tegen hem. En dan zei hij: 'Maar waarom toch?' En dan keken we weer verder, terwijl Martien zijn 'ben ik hier nu echt?-'blik deed.
The Magic Numbers intussen zagen er vooral heel blij & gelukkig & dankbaar uit. Wat een vrolijke mensen en wat een lieve liedjes, dat. Hun cover van Beyoncés 'Crazy in Love' deugde en ze bleven zelfs vriendelijk toen een of ander dronken chickie het podium beklom om de bandleden te omhelzen, zo nu en dan iets mals in de microfoon te brullen en te dansen alsof het 1999 was. 'Dit is onze eerste stage invasion ooit,' grinnikte de zanger nog. Martien zei: 'Waarom is het eigenlijk The Magic Numbers, en niet The Magical Numbers?' Ik zei dat ik dat niet wist, kreeg een ingeving, en orakelde toen: 'Three is the magic number.' Waarop we, midden in een van die lieve liedjes, een uitweiding over de prachtplaat Three Feet High and Rising van De La Soul begonnen.
Nu, en toen was het voorbij. 'Jij hebt gewoon een pak aan!' sprak Martien toen we opstonden, en ik zei: 'Ja, maar dat is niet vanwege The Magic Numbers, hoor. Dat doe ik omdat het me zo goed staat.' Toen schudde ik hem de hand en strompelde iedereen naar beneden. Het was wel weer leuk geweest zo.
En op Soulseek kan ik dus nergens een Magic Numbers-uitvoering van 'Crazy in Love' vinden. Wel een van Snow Patrol, en dat is ook wat waard.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten