- Sinds augustus 2003 houdt Webstats4U bij wie ons wanneer bezoekt, en waarvandaan, en met welke zoekwoorden en via welke links. Nu ja, jullie kennen het. Vandaag kwam de 100.000ste geregistreerde Niels en Vincent-bezoeker hier langs. Niels en ik werden daar even stil van. (Heel even maar, hoor. Ongeveer de tijd die het ons kostte een fles champagne te ontkurken.)
- Wij verbraken wel vaker een maandrecord hier, maar wat er deze maand gebeurde, verbaasde zelfs ons. Bijna 1600 bezoekers meer dan in september! Waar hebben we het aan te danken?
- Ik herlees tegenwoordig een boek dat 9 prachtverhalen bevat. Ik las en herlas het eerder, en vermoedelijk lees ik het over enkele jaren opnieuw.
- De Vrouw Die Ik De Mijne Noem is vandaag 28 jaar geworden. Laten we allemaal heel hard 'Gefeliciteerd, Elsie!' roepen. Zelfs als ik de enige ben die Elsie tegen haar mag zeggen.
V.
maandag 31 oktober 2005
vrijdag 28 oktober 2005
AUTOBIOGRAFISCHE NOTITIES
- Gisteren stond ik op mijn dakterras en zag hoe de overbuurvrouw, een ordinaire, geblondeerde, niet al te slanke dame, werd bezocht door een tandarts. Zij zat op een gewone huistuinenkeukenstoel en hij boorde haar kies uit. Ze had een of andere theedoek om haar nek hangen en ze hield het apparaat waarmee je een vulling hard maakt, gewoon in haar hand. Tijdens het boren keek de tandarts, die een t-shirt en een spijkerbroek droeg, de hele tijd uit het raam, alsof hij ieder moment een inval verwachtte.
- Die avond fietste ik door een donker Barcelona naar het hostel waar S. werkt. Onderweg werd ik vier maal aangesproken door Spaanse toeristen die me de weg vroegen, waar ik met een grote glimlach alleen maar 'Si' tegen zei, en 'Vale' en uiteindelijk, 'Adios, lo siento'.
- Ik mailde met verschillende uitgevers die werk van mij wilden ontvangen en werd daar wat benauwd van, maar niet zo erg dat ik me dan maar van datzelfde dakterras waar ik het net over had, wierp. Dat leek me voor alle partijen een teleurstellend einde en bovendien erg vervelend voor mijn vriendin, S. dus, want zij was aan het werk en ik had beloofd haar op te halen.
- Onderweg kreeg ik een sms van meisje A. dat met haar moeder in de stad was, en we gingen wat drinken de dag daarna, aan het strand, en we dronken een bier die 3 euro en 95 cent kostte en ik zei tegen iedereen die het wilde horen dat het schandalig was.
- Inmiddels hadden de bouwvakkers die in het gebouw vier appartementen aan het renoveren waren, ontdekt dat wij tussen de middag thuis waren en dat wij een magnetron in de bijkeuken hadden staan. Dus kwamen ze met geprakte aardappels en pens en wortels in een bakkie en vroegen of die vier minuten in onze magnetron kon staan. Ik zei eerst nog dat het daar niet veel van warmer zou worden, maar toen maakten ze duidelijk dat ik de magnetron ook aan moest zetten. Ik vroeg vervolgens of ze er ook een wijntje bij wilden, een versgezette espresso toe wellicht, met wat brandy erbij, maar dat soort humor kenden ze niet.
- Ik kreeg een werkelijk enorme mok van S. cadeau. Op die mok staat het Superman-teken en in die mok kun je zeker 75 centiliter water kwijt. Dus vul ik die mok minstens twee keer per dag met water en drink ik die leeg omdat ik volgens S. teveel koffie en alcohol drink en dat mijn hoofd daar rood van raakt.
- Ook had ik sterk het vermoeden dat de buurman naast ons gewoon dood in zijn woning lag, omdat al 6 weken lang hetzelfde ranzige handdoekje in het venster hing en ik hem nooit zag of hoorde, maar enkele dagen geleden waren daar opeens 4 armoedige onderbroeken die lagen te drogen in de vensterbank. De man zelve was nog steeds onvindbaar. En misschien was dat ook maar beter.
- Vanavond is het weekend in Barcelona en techno-pionier Derrick May draait in Razzmatazz, maar volgend weekend is daar ook Soulwax, die levend hun remix-album gaan spelen en daarna is er ook nog eens een set van drie uur door 2ManyDJ's, en twee weken achter elkaar dwalen door die enorme tent is wellicht wat teveel van het goede.
- Ook las ik Mark Haddon uit en vond ik allemaal prachtig en leuk en ontroerend en grappig en pijnlijk en triest.
- En ik bedacht alweer een nieuw boek, en Vincent zei tegen mij: 'Maak eerst die andere boeken af, jij gevaarlijke gek.'
- En dat is wat ik dus nu ga doen.
N.
- Die avond fietste ik door een donker Barcelona naar het hostel waar S. werkt. Onderweg werd ik vier maal aangesproken door Spaanse toeristen die me de weg vroegen, waar ik met een grote glimlach alleen maar 'Si' tegen zei, en 'Vale' en uiteindelijk, 'Adios, lo siento'.
- Ik mailde met verschillende uitgevers die werk van mij wilden ontvangen en werd daar wat benauwd van, maar niet zo erg dat ik me dan maar van datzelfde dakterras waar ik het net over had, wierp. Dat leek me voor alle partijen een teleurstellend einde en bovendien erg vervelend voor mijn vriendin, S. dus, want zij was aan het werk en ik had beloofd haar op te halen.
- Onderweg kreeg ik een sms van meisje A. dat met haar moeder in de stad was, en we gingen wat drinken de dag daarna, aan het strand, en we dronken een bier die 3 euro en 95 cent kostte en ik zei tegen iedereen die het wilde horen dat het schandalig was.
- Inmiddels hadden de bouwvakkers die in het gebouw vier appartementen aan het renoveren waren, ontdekt dat wij tussen de middag thuis waren en dat wij een magnetron in de bijkeuken hadden staan. Dus kwamen ze met geprakte aardappels en pens en wortels in een bakkie en vroegen of die vier minuten in onze magnetron kon staan. Ik zei eerst nog dat het daar niet veel van warmer zou worden, maar toen maakten ze duidelijk dat ik de magnetron ook aan moest zetten. Ik vroeg vervolgens of ze er ook een wijntje bij wilden, een versgezette espresso toe wellicht, met wat brandy erbij, maar dat soort humor kenden ze niet.
- Ik kreeg een werkelijk enorme mok van S. cadeau. Op die mok staat het Superman-teken en in die mok kun je zeker 75 centiliter water kwijt. Dus vul ik die mok minstens twee keer per dag met water en drink ik die leeg omdat ik volgens S. teveel koffie en alcohol drink en dat mijn hoofd daar rood van raakt.
- Ook had ik sterk het vermoeden dat de buurman naast ons gewoon dood in zijn woning lag, omdat al 6 weken lang hetzelfde ranzige handdoekje in het venster hing en ik hem nooit zag of hoorde, maar enkele dagen geleden waren daar opeens 4 armoedige onderbroeken die lagen te drogen in de vensterbank. De man zelve was nog steeds onvindbaar. En misschien was dat ook maar beter.
- Vanavond is het weekend in Barcelona en techno-pionier Derrick May draait in Razzmatazz, maar volgend weekend is daar ook Soulwax, die levend hun remix-album gaan spelen en daarna is er ook nog eens een set van drie uur door 2ManyDJ's, en twee weken achter elkaar dwalen door die enorme tent is wellicht wat teveel van het goede.
- Ook las ik Mark Haddon uit en vond ik allemaal prachtig en leuk en ontroerend en grappig en pijnlijk en triest.
- En ik bedacht alweer een nieuw boek, en Vincent zei tegen mij: 'Maak eerst die andere boeken af, jij gevaarlijke gek.'
- En dat is wat ik dus nu ga doen.
N.
woensdag 26 oktober 2005
FILMPJE GEVONDEN
In gesprek met broer Joey vanavond:
Joey: Ik heb een link voor op je site. Ik heb een filmpje gevonden van jou met je I-pod.
Vincent: O?
Joey: http://209.0.146.17/1/graphics/homemov/numa_numa2.swf
Vincent: Ha ha!
Joey: Goed man.
Vincent: Ik ben dat!
Joey: Precies.
(...)
Vincent: Het duurt wel lang, dat filmpje.
Joey: Zeker. Ik heb hem afgezet.
V.
Joey: Ik heb een link voor op je site. Ik heb een filmpje gevonden van jou met je I-pod.
Vincent: O?
Joey: http://209.0.146.17/1/graphics/homemov/numa_numa2.swf
Vincent: Ha ha!
Joey: Goed man.
Vincent: Ik ben dat!
Joey: Precies.
(...)
Vincent: Het duurt wel lang, dat filmpje.
Joey: Zeker. Ik heb hem afgezet.
V.
dinsdag 25 oktober 2005
DINGEN DIE GEBEUREN IN BARCELONETA (1)
Vandaag zag ik een man zonder tanden een appel proberen te eten.
of
Vandaag zag ik een man zonder tanden proberen een appel te eten.
of
Vandaag zag ik een man proberen een appel te eten zonder tanden.
N.
of
Vandaag zag ik een man zonder tanden proberen een appel te eten.
of
Vandaag zag ik een man proberen een appel te eten zonder tanden.
N.
maandag 24 oktober 2005
ONZE AVOND MET MELLO
Ik herinner me die avond waarop ik mijn oranje shirt droeg, en waarop ik een flesje bier vasthield. 'Vasthield' inderdaad, want ik drink geen bier. Ik laat me nog liever de ogen uitkrabben door een blinde lynx, zal ik maar zeggen. Waar het om gaat is: ik droeg die avond een oranje shirt en ik hield een flesje bier vast. Ik weet het nog precies. Ook was mijn hoofd rood aangelopen, want zo'n avond was het nu eenmaal. En door die rode kleur was mijn gezicht welhaast onherkenbaar geworden, als ware ik een kameleon. Verder kan ik jullie vertellen dat ik die avond mijn spijkerbroek droeg en dat ik met mijn linkerhand een beetje angstvallig mijn rechterarm omklemde. Recht boven mij hing een lamp, maar goddank zette niemand die aan, want zo was het echt al warm genoeg.
En dan Niels! Man! Niels was mijn grappen inmiddels 'meer dan zat' (ik verwoord het hier nog lichtjes) en mijn rode kop kon hij ook niet meer aanzien. Hij had gewoon een koptelefoon op zijn hoofd gezet en staarde het grootste gedeelte van de avond een beetje etherisch voor zich uit. Soms kom je iemand tegen en die heeft dan geen idee wat het begrip 'etherisch kijken' zo ongeveer inhoudt, maar als je Niels die avond had gezien, met die koptelefoon op zijn hoofd, en dat getuur in de verte, dan was je weer helemaal op de hoogte. Dan wist je hoe de zaken ervoor stonden. Ook Niels droeg die avond een spijkerbroek. Zo kon je zien dat hij en ik bij elkaar hoorden. Dat we een weblogduo waren. En trouwens, dat zijn we ook nog steeds, want ik ben allang gestopt met flauwe grappen maken en een rood hoofd trekken, en hij heeft die belachelijke koptelefoon allang in een hoek geworpen. Van die avond herinner ik me overigens ook nog dat Niels een overhemd droeg met allerhande een beetje ongepast tegen elkaar aan schurkende strepen, en daaronder dan zo'n wit shirt, want tja, het blijft Niels, nietwaar. Zelfs als zijn gezicht er, door die etherische blik, die avond geheel anders uitzag.
Nu ja, en dan was er dus Mello. Wat een klaploper. Wat een dweper. Wat een lapzwans. Wat een zak hooi. Wat een dolle aap. Wat een mispunt. Wat een mannetje-dat-het-nét-niet-in-zich-had. Met dat linkerhandje van hem dat heel de tijd het peace-teken in zijn rechterhand het zwijgen probeerde op te leggen. Met dat vage zwarte gekrabbel op die witte trui van hem. Met, welja, die spijkerbroek ook nog eens - je bent een Niels en Vincent-groupie of je bent het niet. Voor wie denkt dat mijn hoofd die avond rood aanliep: dat van Mello spatte bijkans uiteen. Zo veel adoratie en zo veel gezwijmel, je komt het nog maar zelden tegen. Echt, zoals Mello Niels en mij die avond aanstaarde, allemachtig, je zou er onpasselijk van worden.
Gelukkig bestaat er van dit tafereeltje een foto. Opdat jullie nu, al die jaren later, mee kunnen genieten. En opdat jullie nu eens niet denken dat ik hier altijd alles maar uit m'n mouw schud.
V.
En dan Niels! Man! Niels was mijn grappen inmiddels 'meer dan zat' (ik verwoord het hier nog lichtjes) en mijn rode kop kon hij ook niet meer aanzien. Hij had gewoon een koptelefoon op zijn hoofd gezet en staarde het grootste gedeelte van de avond een beetje etherisch voor zich uit. Soms kom je iemand tegen en die heeft dan geen idee wat het begrip 'etherisch kijken' zo ongeveer inhoudt, maar als je Niels die avond had gezien, met die koptelefoon op zijn hoofd, en dat getuur in de verte, dan was je weer helemaal op de hoogte. Dan wist je hoe de zaken ervoor stonden. Ook Niels droeg die avond een spijkerbroek. Zo kon je zien dat hij en ik bij elkaar hoorden. Dat we een weblogduo waren. En trouwens, dat zijn we ook nog steeds, want ik ben allang gestopt met flauwe grappen maken en een rood hoofd trekken, en hij heeft die belachelijke koptelefoon allang in een hoek geworpen. Van die avond herinner ik me overigens ook nog dat Niels een overhemd droeg met allerhande een beetje ongepast tegen elkaar aan schurkende strepen, en daaronder dan zo'n wit shirt, want tja, het blijft Niels, nietwaar. Zelfs als zijn gezicht er, door die etherische blik, die avond geheel anders uitzag.
Nu ja, en dan was er dus Mello. Wat een klaploper. Wat een dweper. Wat een lapzwans. Wat een zak hooi. Wat een dolle aap. Wat een mispunt. Wat een mannetje-dat-het-nét-niet-in-zich-had. Met dat linkerhandje van hem dat heel de tijd het peace-teken in zijn rechterhand het zwijgen probeerde op te leggen. Met dat vage zwarte gekrabbel op die witte trui van hem. Met, welja, die spijkerbroek ook nog eens - je bent een Niels en Vincent-groupie of je bent het niet. Voor wie denkt dat mijn hoofd die avond rood aanliep: dat van Mello spatte bijkans uiteen. Zo veel adoratie en zo veel gezwijmel, je komt het nog maar zelden tegen. Echt, zoals Mello Niels en mij die avond aanstaarde, allemachtig, je zou er onpasselijk van worden.
Gelukkig bestaat er van dit tafereeltje een foto. Opdat jullie nu, al die jaren later, mee kunnen genieten. En opdat jullie nu eens niet denken dat ik hier altijd alles maar uit m'n mouw schud.
V.
zondag 23 oktober 2005
DINGEN VAN VANDAAG
Vandaag ging hier voor het eerst in maanden de verwarming weer aan.
Vandaag vierden we de 78ste verjaardag van oma Bep te Almere. Laten we 'hoera' zeggen met z'n allen.
Vandaag zagen Elsie en ik hoe zich een kilometerslange file vormde onder het La Place-restaurant aan de A4 waar wij iets aten. We begonnen steeds langzamer te eten, in de wetenschap dat wij straks ook in die file zouden staan. Af en toe keken we elkaar angstig aan.
Vandaag wist ik eindelijk zeker - hoewel het al een tijd sluimerde - dat ik verliefd ben geworden op dit liedje. En op regels als 'You didn't even notice when the sky turned blue' en 'I nearly didn't notice the gentlest feeling'.
Vandaag werden Niels en ik gelinkt op deze leuke & enthousiasmerende & hippe site. Op diezelfde site verscheen - ook al vanavond - een artikel over mijn lievelingsboek ooit.
Vandaag werd een te lang durende ruzie tussen twee familieleden bijgelegd. Goddank.
Vandaag las ik een manuscript waar ik veelvuldig hardop om moest lachen. (Met veel gebulder en gegrinnik en curieuze ademhaling, en ook: passages aan iemand voorlezen terwijl de tranen me over de wangen rolden.)
Vandaag kon ik een tijd niet op msn komen. Toen het me uiteindelijk toch lukte, vond ik het weinig bevredigend.
Vandaag zag ik voor het eerst de borden met 'I love richting aangeven' hangen boven de snelwegen. Ik ben er nu eindelijk van overtuigd dat ik in dit land als een debiel behandeld word. Ik zal nooit meer richting aangeven zonder aan die kleuterschoolborden te moeten denken. Sterker nog: ik zal gewoon nooit meer richting aangeven. (Ik raak altijd in mijn fuck the system-bui door denigrerende adviezen als deze.)
Vandaag ontdekte ik op internet een lijst met alle spelwijzigingen in het Groene Boekje. Nu ben zelfs ik het spoor bijster.
V.
Vandaag vierden we de 78ste verjaardag van oma Bep te Almere. Laten we 'hoera' zeggen met z'n allen.
Vandaag zagen Elsie en ik hoe zich een kilometerslange file vormde onder het La Place-restaurant aan de A4 waar wij iets aten. We begonnen steeds langzamer te eten, in de wetenschap dat wij straks ook in die file zouden staan. Af en toe keken we elkaar angstig aan.
Vandaag wist ik eindelijk zeker - hoewel het al een tijd sluimerde - dat ik verliefd ben geworden op dit liedje. En op regels als 'You didn't even notice when the sky turned blue' en 'I nearly didn't notice the gentlest feeling'.
Vandaag werden Niels en ik gelinkt op deze leuke & enthousiasmerende & hippe site. Op diezelfde site verscheen - ook al vanavond - een artikel over mijn lievelingsboek ooit.
Vandaag werd een te lang durende ruzie tussen twee familieleden bijgelegd. Goddank.
Vandaag las ik een manuscript waar ik veelvuldig hardop om moest lachen. (Met veel gebulder en gegrinnik en curieuze ademhaling, en ook: passages aan iemand voorlezen terwijl de tranen me over de wangen rolden.)
Vandaag kon ik een tijd niet op msn komen. Toen het me uiteindelijk toch lukte, vond ik het weinig bevredigend.
Vandaag zag ik voor het eerst de borden met 'I love richting aangeven' hangen boven de snelwegen. Ik ben er nu eindelijk van overtuigd dat ik in dit land als een debiel behandeld word. Ik zal nooit meer richting aangeven zonder aan die kleuterschoolborden te moeten denken. Sterker nog: ik zal gewoon nooit meer richting aangeven. (Ik raak altijd in mijn fuck the system-bui door denigrerende adviezen als deze.)
Vandaag ontdekte ik op internet een lijst met alle spelwijzigingen in het Groene Boekje. Nu ben zelfs ik het spoor bijster.
V.
woensdag 19 oktober 2005
maandag 17 oktober 2005
WAITING FOR SOMEONE TO COME OUT OF SOMEWHERE
I
Oproepkracht N. zei: 'Je hebt eindelijk een stukje over mij geschreven. Ik kwam alleen wat saai over, vond ik.' Ik antwoordde: 'Zeg dan ook eens iets hips.' En toen zei ze niets meer. Zo is er altijd wat.
II
Collega B. toonde me haar winterjas en ik complimenteerde haar uitvoerig. Even stond ik weer stil bij hoe ik vanochtend vroeg rillend en bibberend bij de Delftse bushalte stond. En ik oordeelde: ja, nu is de zomer misschien toch wel voorbij. Hopelijk ben ik morgen zo verstandig míjn nieuwe winterjas aan te doen. Al is het maar omdat ik ook wel eens complimenten wil.
III
Komend weekend zal ik eindelijk Casablanca gaan zien. Een passerend schrijver zag de geleende dvd op mijn bureau liggen en citeerde: 'I think this is the beginning of a beautiful friendship.' Daarmee wilde hij vermoedelijk de indruk wekken dat híj Casablanca wel al had gezien. Maar op mij wekte hij slechts de indruk dat hij When Harry Met Sally... had gezien. Net als ik dus.
IV
Curieus. Op deze site trof ik de volgende vermelding:
Het is dan ook waar. Niels en ik komen nooit eens in de Palace. En zéker niet op donderdag. Doe even serieus, man. Het idee alleen al.
V
Voor het eerst in heel heel lang vind ik een liedje van The Rolling Stones mooi. Dat komt doordat het in de film Rushmore zit, die ik dit weekend voor vijf euro de mijne maakte en die ik leuker en aandoenlijker vind dan de meeste mensen die ik ken (die zin kun je gerust dubbelzinnig opvatten; doe er het jouwe mee). Dat liedje is alweer een jaar of veertig oud, maar goed.
VI
Ik vind het jammer dat we voortaan (het) appel zonder accent moeten schrijven, en ideeëloos zonder n, en paddenstoel en paardenbloem juist mét een n. Maar ik leg me daarbij neer als een tam en tandeloos beest. Al zou ik het wel prettig vinden als die spellingswijzigingen even stoppen. (Ja ja, ik weet heus wel dat dé Nederlandse spelling niet opnieuw gewijzigd is. Maar dergelijke details zijn al tergend genoeg.) Niettemin: geef me een lijst met alle wijzigingen en over een paar maanden spel ik weer foutloos. Ha.
(Overigens. Daar gaat mijn lettertelgave. Als er zomaar letters in woorden verschijnen en verdwijnen, hoe kan ik dan nog zonder nadenken '11' roepen als iemand paddenstoel zegt?)
V.
Oproepkracht N. zei: 'Je hebt eindelijk een stukje over mij geschreven. Ik kwam alleen wat saai over, vond ik.' Ik antwoordde: 'Zeg dan ook eens iets hips.' En toen zei ze niets meer. Zo is er altijd wat.
II
Collega B. toonde me haar winterjas en ik complimenteerde haar uitvoerig. Even stond ik weer stil bij hoe ik vanochtend vroeg rillend en bibberend bij de Delftse bushalte stond. En ik oordeelde: ja, nu is de zomer misschien toch wel voorbij. Hopelijk ben ik morgen zo verstandig míjn nieuwe winterjas aan te doen. Al is het maar omdat ik ook wel eens complimenten wil.
III
Komend weekend zal ik eindelijk Casablanca gaan zien. Een passerend schrijver zag de geleende dvd op mijn bureau liggen en citeerde: 'I think this is the beginning of a beautiful friendship.' Daarmee wilde hij vermoedelijk de indruk wekken dat híj Casablanca wel al had gezien. Maar op mij wekte hij slechts de indruk dat hij When Harry Met Sally... had gezien. Net als ik dus.
IV
Curieus. Op deze site trof ik de volgende vermelding:
Het is dan ook waar. Niels en ik komen nooit eens in de Palace. En zéker niet op donderdag. Doe even serieus, man. Het idee alleen al.
V
Voor het eerst in heel heel lang vind ik een liedje van The Rolling Stones mooi. Dat komt doordat het in de film Rushmore zit, die ik dit weekend voor vijf euro de mijne maakte en die ik leuker en aandoenlijker vind dan de meeste mensen die ik ken (die zin kun je gerust dubbelzinnig opvatten; doe er het jouwe mee). Dat liedje is alweer een jaar of veertig oud, maar goed.
VI
Ik vind het jammer dat we voortaan (het) appel zonder accent moeten schrijven, en ideeëloos zonder n, en paddenstoel en paardenbloem juist mét een n. Maar ik leg me daarbij neer als een tam en tandeloos beest. Al zou ik het wel prettig vinden als die spellingswijzigingen even stoppen. (Ja ja, ik weet heus wel dat dé Nederlandse spelling niet opnieuw gewijzigd is. Maar dergelijke details zijn al tergend genoeg.) Niettemin: geef me een lijst met alle wijzigingen en over een paar maanden spel ik weer foutloos. Ha.
(Overigens. Daar gaat mijn lettertelgave. Als er zomaar letters in woorden verschijnen en verdwijnen, hoe kan ik dan nog zonder nadenken '11' roepen als iemand paddenstoel zegt?)
V.
zondag 16 oktober 2005
GRAND PRIX
En dan nog iets: wie gaat dat Grand Prix-snookertoernooi eigenlijk winnen? Higgins of O'Sullivan? En waarom is dat hele toernooi gewoon aan mijn neus voorbijgegaan? Het enige wat ik ervan zag, was hoe gisteravond mijn vroegere snookerheld Stephen Hendry aan de kant werd geveegd door die doodsaaie Higgins (nu ja, qua saaiheid wint Hendry het wellicht nog nét van hem, ik ga daar niet over liegen), en het zou best eens kunnen dat de definitieve strijd op dit moment - terwijl ik gewoon zit te typen - beslist wordt. Het ergst van dit alles: waarom kan het me zo weinig schelen?
Pf. Ik wacht het wereldkampioenschap wel gewoon af. Laten we lekker 24 gaan kijken straks. Zet 'm op, Jack Bauer!
V.
Pf. Ik wacht het wereldkampioenschap wel gewoon af. Laten we lekker 24 gaan kijken straks. Zet 'm op, Jack Bauer!
V.
YEAH YEAH YEAH YEAH
De ingrediënten: een wandeling in Hoek van Holland. Een straffe zeewind. Een onstuitbaar energiek puppyhondje. Een strand bezaaid met lieveheersbeestjes. En heel de dag R.E.M.'s 'Man on the Moon' in mijn hoofd. Vandaar de wartaal hieronder. Ik heb altijd al een stukje willen schrijven waarin elke zin eindigde op 'Yeah yeah yeah yeah'.
Laten we wandelen over het strand. Yeah yeah yeah yeah
Je bijt slechts op de nagels van je ene hand. Yeah yeah yeah yeah
Het hondje Luna vindt een tennisbal. Yeah yeah yeah yeah
Lieveheersbeestjes overal. Yeah yeah yeah yeah
Mijn ogen tranen, maar dat komt door de zee. Yeah yeah yeah yeah
Voor een 16de gaat het best oké. Yeah yeah yeah yeah
Zullen we zwemmen naar de overkant? Yeah yeah yeah yeah
Als je ver genoeg gaat, raak je Engeland. Yeah yeah yeah yeah
Iedereen zegt ‘kite’ maar ik zeg ‘vlieger’. Yeah yeah yeah yeah
Mijn schoenen zitten nu vol met zand. Yeah yeah yeah yeah
Een lieveheersbeestje wordt gered door E. Yeah yeah yeah yeah
Voor een 16de valt het best wel mee. Yeah yeah yeah yeah
(Nu ja, en dan verder, enzovoort. Ik ben hier verdorie niet om suffige rijmpjes te maken. Het volgende stukje krijgt een verhalende vorm. Dat zal jullie leren.)
V.
Laten we wandelen over het strand. Yeah yeah yeah yeah
Je bijt slechts op de nagels van je ene hand. Yeah yeah yeah yeah
Het hondje Luna vindt een tennisbal. Yeah yeah yeah yeah
Lieveheersbeestjes overal. Yeah yeah yeah yeah
Mijn ogen tranen, maar dat komt door de zee. Yeah yeah yeah yeah
Voor een 16de gaat het best oké. Yeah yeah yeah yeah
Zullen we zwemmen naar de overkant? Yeah yeah yeah yeah
Als je ver genoeg gaat, raak je Engeland. Yeah yeah yeah yeah
Iedereen zegt ‘kite’ maar ik zeg ‘vlieger’. Yeah yeah yeah yeah
Mijn schoenen zitten nu vol met zand. Yeah yeah yeah yeah
Een lieveheersbeestje wordt gered door E. Yeah yeah yeah yeah
Voor een 16de valt het best wel mee. Yeah yeah yeah yeah
(Nu ja, en dan verder, enzovoort. Ik ben hier verdorie niet om suffige rijmpjes te maken. Het volgende stukje krijgt een verhalende vorm. Dat zal jullie leren.)
V.
zaterdag 15 oktober 2005
AAN DE ANDERE KANT...
...kan het natuurlijk ook nog eens zo zijn dat ik hier weer ga schrijven als nooit tevoren. En dat jullie zeggen: zo is het wel weer een keer genoeg geweest, Vince. We hebben het ene stukkie nog niet goed en wel gelezen of er staat alweer iets nieuws. Dat zou zomaar kunnen. Ik zou er echter niet op rekenen als ik jullie was (ik zou als ik jullie was die eetafspraak met die uit het oog verloren vriend gewoon laten doorgaan, en die vakantie van drie maanden naar het Verre Oosten zou ik ook niet meteen annuleren - ik bedoel: voor hetzelfde geld schrijf ik hier zelden nog iets).
Wat een interessantdoenerij. Wat een potsierlijk gedoe. Wat een geraaskal. Goed, daar gaan we dan. De komende tijd zal ik jullie op de mij welbekende breedsprakige wijze berichten over de volgende, al veel te lang verzwegen punten:
- hoe ik op mijn vierde dacht: wat zit ik met een boel dwazen en zotten in de klas, zeg.
- hoe mijn carrière als striptekenaar in de kiem werd gesmoord toen ik op mijn tiende besefte dat ik verdorie wel wat beters te doen had.
- hoe ik op mijn achttiende met drie vrienden in Barcelona ronddoolde, een blikje in een prullenbak probeerde te gooien en plots languit op de straatklinkers lag. En hoe die drie vrienden toen stonden te lachen. En hoe ik daarna een niets en niemand ontziende driftaanval kreeg, waardoor ik nu, tien jaar later, nog altijd Barcelona niet meer in mag.
- hoe ik mijn negenentwintigste verjaardag ga vieren.
- hoe een meisje me vandaag een dvd leende en zei: 'Zie maar wanneer je hem teruggeeft. Ik heb er geen haast mee.' En hoe ik toen zei: 'Leuk. Misschien kan ik hem dan wel aan mijn kinderen laten zien.'
- hoe het liedje 'Fallen for You' van Sheila Nicholls zomaar je hart kan breken als je even niet op je hoede bent.
Nu ja, ik noem maar wat. Jullie mogen zelf ook onderwerpen aandragen bij de comments. Ik ben de kwaadste niet. Die onderwerpen schuif ik vervolgens aan de kant, met dezelfde flair en nonchalance waarmee ik goedbedoelde adviezen altijd in de wind sla. Jullie kennen me inmiddels.
Laat je horen. Wees geen vreemde. Vervuil onze brievenbus.
V.
Wat een interessantdoenerij. Wat een potsierlijk gedoe. Wat een geraaskal. Goed, daar gaan we dan. De komende tijd zal ik jullie op de mij welbekende breedsprakige wijze berichten over de volgende, al veel te lang verzwegen punten:
- hoe ik op mijn vierde dacht: wat zit ik met een boel dwazen en zotten in de klas, zeg.
- hoe mijn carrière als striptekenaar in de kiem werd gesmoord toen ik op mijn tiende besefte dat ik verdorie wel wat beters te doen had.
- hoe ik op mijn achttiende met drie vrienden in Barcelona ronddoolde, een blikje in een prullenbak probeerde te gooien en plots languit op de straatklinkers lag. En hoe die drie vrienden toen stonden te lachen. En hoe ik daarna een niets en niemand ontziende driftaanval kreeg, waardoor ik nu, tien jaar later, nog altijd Barcelona niet meer in mag.
- hoe ik mijn negenentwintigste verjaardag ga vieren.
- hoe een meisje me vandaag een dvd leende en zei: 'Zie maar wanneer je hem teruggeeft. Ik heb er geen haast mee.' En hoe ik toen zei: 'Leuk. Misschien kan ik hem dan wel aan mijn kinderen laten zien.'
- hoe het liedje 'Fallen for You' van Sheila Nicholls zomaar je hart kan breken als je even niet op je hoede bent.
Nu ja, ik noem maar wat. Jullie mogen zelf ook onderwerpen aandragen bij de comments. Ik ben de kwaadste niet. Die onderwerpen schuif ik vervolgens aan de kant, met dezelfde flair en nonchalance waarmee ik goedbedoelde adviezen altijd in de wind sla. Jullie kennen me inmiddels.
Laat je horen. Wees geen vreemde. Vervuil onze brievenbus.
V.
DIE AFSCHUWELIJKE GEDACHTE
Gistermiddag zei ik tegen oproepkracht N.: 'Vanavond zal ik eindelijk een stukje op de site aan jou wijden', maar dat lachte ze gewoon weg. Ik vroeg haar nog om een stoere zin, zodat ik iets zou hebben om te citeren (al verzin ik de helft van die citaten altijd zelf, dat weten jullie ook wel), maar die zin kwam er niet. Wel zei ze: 'Jij zegt altíjd dat je een stukje over mij gaat schrijven, en dat doe je nooit. Elke avond ga ik voor niets kijken op die site van je.' 'Een teaser, dat ben ik,' riep ik nog, maar toen liep ze de kamer alweer uit. Het was zomaar weekend geworden.
En toen gebeurde er gisteravond eigenlijk niets. Er kwam niets in me op. Ik logde niet eens in bij Blogger om vervolgens te wachten tot de woorden in me op zouden komen. Ik zat de hele avond hooguit een kwartier achter het beeldscherm en van stukken op een site schrijven kwam heel niets. Er waren heus belangwekkende kwesties, maar wat kon ik daar nu nog over zeggen? En plots doemde die afschuwelijke gedachte op:
Wat nu als er gewoon niets meer over valt te schrijven?
V.
En toen gebeurde er gisteravond eigenlijk niets. Er kwam niets in me op. Ik logde niet eens in bij Blogger om vervolgens te wachten tot de woorden in me op zouden komen. Ik zat de hele avond hooguit een kwartier achter het beeldscherm en van stukken op een site schrijven kwam heel niets. Er waren heus belangwekkende kwesties, maar wat kon ik daar nu nog over zeggen? En plots doemde die afschuwelijke gedachte op:
Wat nu als er gewoon niets meer over valt te schrijven?
V.
donderdag 13 oktober 2005
NU ZAL ALLES VERANDEREN
Eindelijk heb ik NOVA gehaald. Wordt dit dan mijn grote doorbraak? Zal Niels en Vincent nu nóg meer bezocht worden? Zal alles nu veranderen?
Gisteren werd de door Joost Zwagerman samengestelde prachtbloemlezing De Nederlandse en Vlaamse literatuur vanaf 1880 in 250 verhalen gepresenteerd in de Amstelkerk in de Grote Stad. Marga Minco, Manon Uphoff en Hafid Bouazza droegen verhaalfragmenten voor en NOVA maakte er een reportage over, die hier terug te vinden is (als je doorklikt naar de woensdaguitzending). Ga daar maar eens kijken.
Rond 23 minuut 40 flitsen collega B. en ik voorbij. En rond 24 minuut 10 doen we dat opnieuw.
Ik word in ene veel meer herkend op straat. Het is nog even wennen.
V.
P.S. Joechei! Harold Pinter heeft de Nobelprijs gewonnen! (Ik juich altijd als iemand van wie ik althans eens iets heb gelezen die prijs wint.)
Gisteren werd de door Joost Zwagerman samengestelde prachtbloemlezing De Nederlandse en Vlaamse literatuur vanaf 1880 in 250 verhalen gepresenteerd in de Amstelkerk in de Grote Stad. Marga Minco, Manon Uphoff en Hafid Bouazza droegen verhaalfragmenten voor en NOVA maakte er een reportage over, die hier terug te vinden is (als je doorklikt naar de woensdaguitzending). Ga daar maar eens kijken.
Rond 23 minuut 40 flitsen collega B. en ik voorbij. En rond 24 minuut 10 doen we dat opnieuw.
Ik word in ene veel meer herkend op straat. Het is nog even wennen.
V.
P.S. Joechei! Harold Pinter heeft de Nobelprijs gewonnen! (Ik juich altijd als iemand van wie ik althans eens iets heb gelezen die prijs wint.)
MET ALLE MIDDELEN BESTRIJDEN
Mijn overbuurvrouw, een nogal dikkige, humeurig uitziende Spaanse die inene vloeiend Engels (met plat accent) bleek te spreken, draait dus nu al een uur keihard Barbra Streisand.
Bij gebrek aan Robert Smith heb ik nu maar even keihard de technokant van Dave Clarke's World Service 2 opgezet.
Gezellig buurtje woon ik toch.
N.
Bij gebrek aan Robert Smith heb ik nu maar even keihard de technokant van Dave Clarke's World Service 2 opgezet.
Gezellig buurtje woon ik toch.
N.
maandag 10 oktober 2005
DE TOTALE WAANZIN VAN SPAANSE TELEVISIE (1)
Ik heb het idee dat ik hier een serie in handen heb. In Spanje is natuurlijk alles anders, maar als er iets is waar ik me in de afgelopen weken over heb lopen verbazen, dan is het wel de Spaanse televisie. Die is echt hilarisch slecht. Die zoekt grenzen op. Die is om stil van te worden. Die is soms zo dodelijk saai dat je bijna blij bent dat je het allemaal niet verstaat.
In deze eerste aflevering: porno. Ten eerste: ik heb niets tegen porno. Ik heb er zelfs ooit een artikel over geschreven voor Esquire. Ten tweede: ik heb niets tegen mensen die porno zien. Sommigen van mijn beste vrienden zien porno. Ten derde: ik kijk niet zo snel ergens meer van op.
Op de Spaanse televisie kun je vrijdag, zaterdag en zondag vanaf een uur of twaalf 's avonds porno zien. En als ik zeg: porno, dan bedoel ik niet van die SBS6-achtige drooghomperij. Dan bedoel ik ook niet de gladde Amerikaanse plastic siliconenseks die te zien is op Canal+. Nee, dan heb ik het over porno rechtstreeks uit het riool, de aller-, allergoedkoopste shit, met mensen waar je normaal al met een boog omheen loopt, maar van wie je nu alle plekken te zien krijgt waar je niet wilt kijken. En toch blijf je dat doen. Omdat je denkt: 'Gebeurt dit echt? Dit kunnen ze toch niet menen? Dit kán toch eigenlijk gewoon niet?' Omdat je denkt: 'Ze gaan toch niet... Ze zullen dat toch zeker niet écht in beeld brengen...'
Nu ja, dat doen ze dus wél. Terwijl er onder in beeld allemaal sms-teksten verschijnen van hetzelfde kaliber dat je ook op TMF en The Box ziet, alleen gaat het hier alleen maar over mannen die met hun 'reusachtige staaf zitten te wachten op een mollig meisje' zodat ze haar 'eens flink kunnen onderkledderen' en dan het liefst in de leeftijd '18 tot 20' jaar. (Lang leve het Spaans-Engelse woordenboek.) Omdat dit een gezinssite is, dat weet iedereen, ter illustratie een foto die nog net door de beugel kon. (Edit: Omdat sommige mensen nog wel ergens van opkijken, plaatje weg.)
S. en ik, wij maken hier wat mee.
N.
In deze eerste aflevering: porno. Ten eerste: ik heb niets tegen porno. Ik heb er zelfs ooit een artikel over geschreven voor Esquire. Ten tweede: ik heb niets tegen mensen die porno zien. Sommigen van mijn beste vrienden zien porno. Ten derde: ik kijk niet zo snel ergens meer van op.
Op de Spaanse televisie kun je vrijdag, zaterdag en zondag vanaf een uur of twaalf 's avonds porno zien. En als ik zeg: porno, dan bedoel ik niet van die SBS6-achtige drooghomperij. Dan bedoel ik ook niet de gladde Amerikaanse plastic siliconenseks die te zien is op Canal+. Nee, dan heb ik het over porno rechtstreeks uit het riool, de aller-, allergoedkoopste shit, met mensen waar je normaal al met een boog omheen loopt, maar van wie je nu alle plekken te zien krijgt waar je niet wilt kijken. En toch blijf je dat doen. Omdat je denkt: 'Gebeurt dit echt? Dit kunnen ze toch niet menen? Dit kán toch eigenlijk gewoon niet?' Omdat je denkt: 'Ze gaan toch niet... Ze zullen dat toch zeker niet écht in beeld brengen...'
Nu ja, dat doen ze dus wél. Terwijl er onder in beeld allemaal sms-teksten verschijnen van hetzelfde kaliber dat je ook op TMF en The Box ziet, alleen gaat het hier alleen maar over mannen die met hun 'reusachtige staaf zitten te wachten op een mollig meisje' zodat ze haar 'eens flink kunnen onderkledderen' en dan het liefst in de leeftijd '18 tot 20' jaar. (Lang leve het Spaans-Engelse woordenboek.) Omdat dit een gezinssite is, dat weet iedereen, ter illustratie een foto die nog net door de beugel kon. (Edit: Omdat sommige mensen nog wel ergens van opkijken, plaatje weg.)
S. en ik, wij maken hier wat mee.
N.
zaterdag 8 oktober 2005
maandag 3 oktober 2005
OVERWEGINGEN
...en toen ik gistermiddag naar de videotheek liep, begon het lichtjes te regenen. Ik droeg een paar nieuwe schoenen dat ik dringend eens moest inlopen en ik hield twee dvd's vast: Anger Management en The Life Aquatic with Steve Zissou. Van die laatste film heb ik van de eerste tot de laatste seconde genoten - o, het onophoudelijke plezier! -, maar bij de eerste dacht ik heel lang: misschien wordt het straks wel leuker. En dat werd het niet. Allemachtig, wat een tijdverspilling. Yeugh. Ik smeet die dvd dus met extra vaart in de retourneergleuf (ja hoor, ik blijf gewoon nieuwe woorden verzinnen) en kraamde - met veel misbaar, mag ik wel zeggen - taal uit als: 'Dit nooit meer!', maar daar kijken ze bij mijn videotheek inmiddels niet meer van op. Mijn uitzinnige geschreeuw doet daar geen gesprek meer verstommen.
...en toen ik weer naar buiten liep, regende het lang zo lichtjes niet meer. Het stortregende. Lisa Loeb zong op mijn iPod en ik stond daar maar een beetje te schuilen, op de weg tussen de videotheek en de flat waar ik woon. Ik zag ook mensen schuilen in een tramhokje, en allen droegen ze een jippie-het-wordt-herfst-gezicht, maar ik stond daar maar een beetje allenig niets te doen en te wachten tot de regen verdween en ik verder kon lopen. En ik herinnerde me dat een vriendinnetje me ooit zei: 'Mijn moeder zegt dat ik op Lisa Loeb lijk.' Indertijd dacht ik: 'Nee hoor, dat doe je niet, en dat is maar goed ook', maar uitspreken deed ik het niet.
...en toen de regen eindelijk iets afnam, begon ik weer te lopen op de mij zo bekende wijze, en merkte ik dat mijn nieuwe schoenen op de totale verwoesting van mijn voeten uit waren. Ik liep steeds langzamer en wilde steeds liever thuis zijn, en uiteindelijk sleepte ik mijn lichaam kermend en klagend de lift in. Thuis bleken de blarenpleisters bijna op.
...en toen ik vanmiddag met collega B. de Coffee Company betrad, was het er drukker dan ooit. Toen we na drie kwartier eindelijk aan de beurt waren en ik twee dubbele caffe latte's bestelde 'om hier op te drinken', zei het koffiejoch achter de balie: 'Heb ik u vorige week niet in de Tweede Kamer gezien?' Ik fronsde, want ik ben helemaal geen 'u' en ik kom nooit in de Tweede Kamer. En plots schoot me te binnen dat De Tweede Kamer ook de naam van een coffeeshop is, waar een bevriend auteur me vorige week mee naartoe nam. Ik wilde zijn nieuwe manuscript met hem bespreken, hij wilde een voorgerolde white widow. Hoe dan ook: lekker discreet van dat koffiejoch, om over mijn coffeeshopbezoek te beginnen in zijn koffieshop. Hij leek me er ook wel toe in staat iets te mompelen als: 'Vorige week had je een heel andere banga bij je.' De dolle aap.
...en toen ik vanavond in de Etos op het CS kwam, bleken er slechts minuscule blarenpleisters voorradig. Wel, die voldoen niet. Ik heb mijn blarenpleisters graag zo groot mogelijk. Ik heb graag blarenpleisters die gans mijn voeten beslaan. Ik heb graag blarenpleisters waarin je twee voeten tegelijk kunt proppen, en ook je hele lijf, indien wenselijk. In plaats van die amper met het blote oog waarneembare blarenpleisters propte ik een stapel snoep in een zak, en ik bezatte me eraan in de trein huiswaarts.
...en toen ik in die trein zat, las ik wat manuscripten door en sloeg ik minzaam glimlachend de ene na de andere bladzij om. Intussen mompelde ik dingen als 'tsk' en 'tut tut' en 'wel wel' en 'prutsers...', en later bedacht ik: wacht maar, in 2012 kom ik zelf met een roman en dan piepen jullie wel anders. 35 is ook een heel mooie leeftijd om te debuteren, wat jullie. We hoeven dat niet allemaal op ons 22ste te doen, hoor. En die roman dus, die zal De gevreesden heten, als die prachttitel tegen die tijd nog niet weggekaapt is, en die zal uit minstens twee delen bestaan (die ik voorlopig 'Gewoon, voor de lol' en 'De broei is begonnen' wil noemen, maar in 2012 denk ik er wellicht heel anders over, en dat zien we verdorie dan wel weer), en die roman dus, die zal alle andere romans overbodig maken. Dat wil zeggen: de ideeën voor romans die ik eerder in mijn hoofd had ronddwarrelen.
...en in de bus zette ik met het klikwiel op mijn iPod 'Just Another Day' van Jon Secada iets harder. Collega B. vindt het obsceen als ik mijn klikwiel betast, maar in de beslotenheid van mijn binnenzak is veel geoorloofd en komt niemand je berispen. En ik dacht: ja, 1992, dat was nog eens een jaar, en 15 was ook best een amusante leeftijd, ook al verliefde ik me in die tijden nog gewoon op meisjes die allang een vriend hadden, meisjes die - ik noem maar wat - Charlotte heetten, en die mij zeiden: 'Maar ik vind jou ook heel leuk, hoor.'
...en bij onze comments meldde zich zomaar, uit het niets, een spiksplinternieuw meisje, vers uit het pak. Ze bleek voorzien van de naam Michelle en een eigen weblog dat ik nooit had bezocht, en ze schreef ons onder meer: 'Ik wil dat er een nieuw stukje komt. Als er toevallig ergens iemand is die luistert: dat wil ik dus. (...) Nu eerst een nieuw stukje. Want dat wil ik graag, of had ik dat al gezegd?' En ik oordeelde: soms moet je gehoor geven aan de fans en de groupies. En wel meteen. Hier en nu.
V.
...en toen ik weer naar buiten liep, regende het lang zo lichtjes niet meer. Het stortregende. Lisa Loeb zong op mijn iPod en ik stond daar maar een beetje te schuilen, op de weg tussen de videotheek en de flat waar ik woon. Ik zag ook mensen schuilen in een tramhokje, en allen droegen ze een jippie-het-wordt-herfst-gezicht, maar ik stond daar maar een beetje allenig niets te doen en te wachten tot de regen verdween en ik verder kon lopen. En ik herinnerde me dat een vriendinnetje me ooit zei: 'Mijn moeder zegt dat ik op Lisa Loeb lijk.' Indertijd dacht ik: 'Nee hoor, dat doe je niet, en dat is maar goed ook', maar uitspreken deed ik het niet.
...en toen de regen eindelijk iets afnam, begon ik weer te lopen op de mij zo bekende wijze, en merkte ik dat mijn nieuwe schoenen op de totale verwoesting van mijn voeten uit waren. Ik liep steeds langzamer en wilde steeds liever thuis zijn, en uiteindelijk sleepte ik mijn lichaam kermend en klagend de lift in. Thuis bleken de blarenpleisters bijna op.
...en toen ik vanmiddag met collega B. de Coffee Company betrad, was het er drukker dan ooit. Toen we na drie kwartier eindelijk aan de beurt waren en ik twee dubbele caffe latte's bestelde 'om hier op te drinken', zei het koffiejoch achter de balie: 'Heb ik u vorige week niet in de Tweede Kamer gezien?' Ik fronsde, want ik ben helemaal geen 'u' en ik kom nooit in de Tweede Kamer. En plots schoot me te binnen dat De Tweede Kamer ook de naam van een coffeeshop is, waar een bevriend auteur me vorige week mee naartoe nam. Ik wilde zijn nieuwe manuscript met hem bespreken, hij wilde een voorgerolde white widow. Hoe dan ook: lekker discreet van dat koffiejoch, om over mijn coffeeshopbezoek te beginnen in zijn koffieshop. Hij leek me er ook wel toe in staat iets te mompelen als: 'Vorige week had je een heel andere banga bij je.' De dolle aap.
...en toen ik vanavond in de Etos op het CS kwam, bleken er slechts minuscule blarenpleisters voorradig. Wel, die voldoen niet. Ik heb mijn blarenpleisters graag zo groot mogelijk. Ik heb graag blarenpleisters die gans mijn voeten beslaan. Ik heb graag blarenpleisters waarin je twee voeten tegelijk kunt proppen, en ook je hele lijf, indien wenselijk. In plaats van die amper met het blote oog waarneembare blarenpleisters propte ik een stapel snoep in een zak, en ik bezatte me eraan in de trein huiswaarts.
...en toen ik in die trein zat, las ik wat manuscripten door en sloeg ik minzaam glimlachend de ene na de andere bladzij om. Intussen mompelde ik dingen als 'tsk' en 'tut tut' en 'wel wel' en 'prutsers...', en later bedacht ik: wacht maar, in 2012 kom ik zelf met een roman en dan piepen jullie wel anders. 35 is ook een heel mooie leeftijd om te debuteren, wat jullie. We hoeven dat niet allemaal op ons 22ste te doen, hoor. En die roman dus, die zal De gevreesden heten, als die prachttitel tegen die tijd nog niet weggekaapt is, en die zal uit minstens twee delen bestaan (die ik voorlopig 'Gewoon, voor de lol' en 'De broei is begonnen' wil noemen, maar in 2012 denk ik er wellicht heel anders over, en dat zien we verdorie dan wel weer), en die roman dus, die zal alle andere romans overbodig maken. Dat wil zeggen: de ideeën voor romans die ik eerder in mijn hoofd had ronddwarrelen.
...en in de bus zette ik met het klikwiel op mijn iPod 'Just Another Day' van Jon Secada iets harder. Collega B. vindt het obsceen als ik mijn klikwiel betast, maar in de beslotenheid van mijn binnenzak is veel geoorloofd en komt niemand je berispen. En ik dacht: ja, 1992, dat was nog eens een jaar, en 15 was ook best een amusante leeftijd, ook al verliefde ik me in die tijden nog gewoon op meisjes die allang een vriend hadden, meisjes die - ik noem maar wat - Charlotte heetten, en die mij zeiden: 'Maar ik vind jou ook heel leuk, hoor.'
...en bij onze comments meldde zich zomaar, uit het niets, een spiksplinternieuw meisje, vers uit het pak. Ze bleek voorzien van de naam Michelle en een eigen weblog dat ik nooit had bezocht, en ze schreef ons onder meer: 'Ik wil dat er een nieuw stukje komt. Als er toevallig ergens iemand is die luistert: dat wil ik dus. (...) Nu eerst een nieuw stukje. Want dat wil ik graag, of had ik dat al gezegd?' En ik oordeelde: soms moet je gehoor geven aan de fans en de groupies. En wel meteen. Hier en nu.
V.
Abonneren op:
Posts (Atom)