Gistermiddag zei ik tegen oproepkracht N.: 'Vanavond zal ik eindelijk een stukje op de site aan jou wijden', maar dat lachte ze gewoon weg. Ik vroeg haar nog om een stoere zin, zodat ik iets zou hebben om te citeren (al verzin ik de helft van die citaten altijd zelf, dat weten jullie ook wel), maar die zin kwam er niet. Wel zei ze: 'Jij zegt altíjd dat je een stukje over mij gaat schrijven, en dat doe je nooit. Elke avond ga ik voor niets kijken op die site van je.' 'Een teaser, dat ben ik,' riep ik nog, maar toen liep ze de kamer alweer uit. Het was zomaar weekend geworden.
En toen gebeurde er gisteravond eigenlijk niets. Er kwam niets in me op. Ik logde niet eens in bij Blogger om vervolgens te wachten tot de woorden in me op zouden komen. Ik zat de hele avond hooguit een kwartier achter het beeldscherm en van stukken op een site schrijven kwam heel niets. Er waren heus belangwekkende kwesties, maar wat kon ik daar nu nog over zeggen? En plots doemde die afschuwelijke gedachte op:
Wat nu als er gewoon niets meer over valt te schrijven?
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten