ALS JE HET ECHT ALLEMAAL WILT HOREN...

Als jullie het echt allemaal willen horen: ik verzamel verschillende uitgaven van J.D. Salingers The Catcher in the Rye. Ik las het boek voor het eerst toen ik dertien was, en vele keren sindsdien. Ik leerde het ooit kennen als de roman die een dwaas inspireerde om een van mijn muzikale helden te vermoorden, maar later bleek het ook het lievelingsboek van Winona Ryder. Toen ik een jaar of zestien was, dweepte ik met Winona - iets wat overigens nergens toe leidde (ik woonde immers hier en zij helemaal daar, om eens wat te noemen) -, en dat zij en ik een lievelingsboek deelden, dat leek me iets waar Het Lot het zijne van wist. Weer later kwam ik erachter dat The Catcher in the Rye het lievelingsboek van zeer velen is, onder wie ook mijn gewaardeerde sitepartner.

Eind 1997 bezat ik zowel een Nederlandse als een Engelstalige uitgave. Ik herinner me hoe ik het meisje J. vertelde dat ze het boek spoedig eens moest lezen. Vriend W. zei me toen: 'Als je zo graag wilt dat ze het leest, waarom geef je het haar dan niet gewoon?' Ik vond dat: een goed idee. Ik bezocht antiquariaten en vond er twee verschillende Engelstalige uitgaven. Ik oordeelde: wat een mooie uitgaven - die ga ik toch zeker niet weggeven? En toen had ik er plots vier. Voor ik het wist, was er een hele verzameling.

Uiteindelijk kocht ik een editie voor het meisje J. die ik zelf al thuis had staan. De verwachtingen waren hooggespannen, maar ook verwarrend, zo bleek althans toen ze me enkele weken later zei dat ze het had gelezen, en eraan toevoegde: 'Maar er gaat helemaal niemand dood op het eind...' Alsof ik die indruk had gewekt toen ik haar het boek aanprees. Later (en eerder, dat ook) gaf ik het boek nog aan vele anderen cadeau, en soms schreef ik er opdrachten in die geheel en al uit gedenkwaardige citaten uit Het Boek Zelve bestonden.

In het najaar van 2003 was ik thuis bij de Arnhemse dichter H. Zelden (nu ja, zelden) heb ik mezelf zo moeten bedwingen als toen ik in zijn boekenkast een Nederlandse uitgave van het boek zag staan die ik nooit eerder waar dan ook had gezien. Ik had die ochtend bijna voor het eerst een boek gestolen. Ik weet nog dat hij me naar het Arnhemse station bracht en dat ik grapte: 'Ik had bijna jouw exemplaar van The Catcher gestolen, makker.' 'Ha ha,' zei hij. Er valt hier helemaal niets te lachen, dacht ik, en ik stapte gedreven voort als iemand die er snode plannen op na hield.

Enkele weken geleden verscheen een nieuwe Nederlandse uitgave. Zonder plaatjes, zonder flaptekst. Daar houdt de schrijver immers niet van. Ik zou dat boek graag hebben. Ik plaats het bij dezen op de verlanglijst voor mijn aanstaande verjaardag. Voorts toon ik jullie hieronder een vanmorgen gemaakte foto van de uitgaven die al in mijn bezit zijn. Wie een uitgave heeft of kent die hier niet staat afgebeeld (of wie zo'n uitgave wel eens in de kast van bijvoorbeeld een bevriend dichter heeft zien staan, gna gna), verzoek ik zo spoedig mogelijk contact met mij op te nemen.



V.