Een ongewenste vrouw aan de telefoon vroeg me of ik geïnteresseerd was in een andere creditcard met interessante aanbiedingen. 'Nee hoor,' zei ik.
De cd-verkoper bij wie ik de soundtrack van High Fidelity afrekende, zei me: 'Vorige week was die film weer op tv. Ik heb hem nu al vier keer gezien. Hij is zó herkenbaar.'
Oproepkracht R. zei me aan de telefoon dat ik moest genieten van mijn vrije dag en dat iedereen van mijn afdeling me de groeten deed.
Toen een onbekend meisje in de trein plaatsnam tegenover me, vroeg ze me: 'Mag ik een stuk van je krant lenen? Ik wil wel ruilen tegen een chocolate chip cookie?'
De leraar en oud-mentor van wie ik van 1988 tot 1994 les had en die ik zomaar in de tram tegenkwam, zei me: 'Ik weet nog vrijwel alle namen van mijn mentorklasleerlingen. Kom, hoe heet jij ook weer?'
Toen ik ergens een cappuccino wilde kopen, stamelde ik, enigszins afgeleid: 'Ik mag graag... eh, ik zou graag...'
Op mijn iPod hoorde ik iemand zingen: 'There's an upside. There has to be an upside.'
Iemand mailde me: 'Gaan we snel weer koffiedrinken?'
Een weblogvriendin vroeg me of ik een gastbijdrage wilde leveren aan haar site. Ik antwoordde: 'Ik kom er snel op terug bij je. Denk ik.'
Een ongewenste (en welhaast stotterende) man aan de telefoon vroeg me of hij mijn vrouw 'drie of vier vraagjes' over Natuurmonumenten mocht stellen. Toen ik zei dat zij niet thuis was, viel hij even stil. Ik vroeg: 'Er is zeker geen haast bij?' (En ik dacht: twee van die ongewenste telefoontjes op één dag? Willen ze me gek maken? Kunnen die apen me niet eindelijk met rust laten?)
En ten slotte zei iemand me dat alles heus goed zou komen. Dat wist ze zeker - en daardoor wist ik het ook.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten