Vandaag werd ons huis opgeleverd: het huis dat we anderhalf jaar geleden al kochten, toen het nog slechts een kavel was, een zandhoop, een vage belofte van een glorieuze toekomst. Het was een plechtige bedoening vanmiddag, die hooguit een beetje verstoord werd door de hemeltergende herrie voor de deur (want hé, ze stampen een volledige woonwijk uit de grond, en onze straat is maar een klein schakeltje in het geheel - al is het vanzelfsprekend het leukste & mooiste schakeltje, want wíj gaan er wonen). Iemand liep het hele huis met ons door, en gelukkig hadden we een professional ingeschakeld, die de muren beklopte, donkere hoeken met een zaklantaarn op ongerechtigheden naliep, in de kruipruimte rondkroop, en in al onze ramen naar haarscheurtjes speurde. Ten slotte kregen we maar liefst 6 huissleutels overhandigd, dus we kunnen er gerust eens eentje kwijtraken.
Een gedenkwaardige dag in ons leven, kortom, en ik doe er graag verslag van. Eindelijk hebben we ons eigen huis. We blijven er echter bewonderenswaardig nuchter onder. Zo schrijf ik nog altijd mijn stukkies, terwijl Elsie op de bank naar Goede Tijden, Slechte Tijden ligt te kijken. Ik deed dat ook, vroeger, toen ik een jaar of dertien was, en toen liep er een man in die serie rond die we thuis altijd Gekke Jef noemden, omdat je bij Gekke Jef voortdurend de indruk kreeg dat hij elk moment in een vlaag van razernij de hele cast (én alle decors) kort en klein zou kunnen slaan. Welnu, die zot loopt er nog altijd in rond. En nu nóg raak ik een beetje huiverig als ik zijn van waanzin bevangen stembuigingen in onze huiskamer hoor rondschallen, of als ik hem een beetje maniakaal over het scherm zie walsen. Dit alles wil echter niet zeggen dat er niets is veranderd in die serie de afgelopen vijftien jaar. Zo loopt er tegenwoordig ook een of ander fopjoch met een kinderstem in rond dat Morris heet, en een onuitstaanbaar en pruilend chickie dat zijn vriendinnetje is, en dat hem niettemin voortdurend met 'Mores' aanspreekt. Onuitstaanbaar, pruilend, een relatie met een puber, én een spraakgebrek - zo veel gecombineerd leed krijgen alleen de allerwreedste scriptschrijvers uit hun pen.
En ook in html-land blijft het tobben, want de html-tovenaar die we onlangs aanstelden, en die ons (en jullie - de fans!) binnenkort met een verbluffende nieuwe opmaak voor deze site zal verblijden, beging ergens een fout en kan nu weer bij start beginnen. De beloofde veranderingen laten dus nog even op zich wachten. Maar vrees niet: ze zullen komen. Zoals ze er ook kwamen in de Albert Heijn waar wij altijd onze boodschappen doen: daar heeft een heel ander soort tovenaar alle schappen verplaatst en de hele zooi door elkaar geshuffled. Nu staat er een supermarktmeisje plattegrondjes uit te delen waarop je - op de achterzijde - in een korte tekst wordt medegedeeld waaróm de boel zo veranderd is, en dat je, mocht je daar prijs op stellen, gerust om hulp kunt vragen. De écht wanhopigen kunnen zelfs rekenen op een heuse rondleiding, waarbij men je bij de arm neemt om je van de opzienbarendste verschuivingen op de hoogte te stellen. Zo'n rondleiding aan de arm van een supermarktmeisje, die lijkt me wel wat. Die ambieer ik. Die streef ik na.
Maar eerst ga ik dit stukkie afmaken. En de razende stemmen op tv negeren. En zomaar wat mijmeren over ons nieuwe huis en de 6 sleutels.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten