...en toen ik gistermiddag naar de videotheek liep, begon het lichtjes te regenen. Ik droeg een paar nieuwe schoenen dat ik dringend eens moest inlopen en ik hield twee dvd's vast: Anger Management en The Life Aquatic with Steve Zissou. Van die laatste film heb ik van de eerste tot de laatste seconde genoten - o, het onophoudelijke plezier! -, maar bij de eerste dacht ik heel lang: misschien wordt het straks wel leuker. En dat werd het niet. Allemachtig, wat een tijdverspilling. Yeugh. Ik smeet die dvd dus met extra vaart in de retourneergleuf (ja hoor, ik blijf gewoon nieuwe woorden verzinnen) en kraamde - met veel misbaar, mag ik wel zeggen - taal uit als: 'Dit nooit meer!', maar daar kijken ze bij mijn videotheek inmiddels niet meer van op. Mijn uitzinnige geschreeuw doet daar geen gesprek meer verstommen.
...en toen ik weer naar buiten liep, regende het lang zo lichtjes niet meer. Het stortregende. Lisa Loeb zong op mijn iPod en ik stond daar maar een beetje te schuilen, op de weg tussen de videotheek en de flat waar ik woon. Ik zag ook mensen schuilen in een tramhokje, en allen droegen ze een jippie-het-wordt-herfst-gezicht, maar ik stond daar maar een beetje allenig niets te doen en te wachten tot de regen verdween en ik verder kon lopen. En ik herinnerde me dat een vriendinnetje me ooit zei: 'Mijn moeder zegt dat ik op Lisa Loeb lijk.' Indertijd dacht ik: 'Nee hoor, dat doe je niet, en dat is maar goed ook', maar uitspreken deed ik het niet.
...en toen de regen eindelijk iets afnam, begon ik weer te lopen op de mij zo bekende wijze, en merkte ik dat mijn nieuwe schoenen op de totale verwoesting van mijn voeten uit waren. Ik liep steeds langzamer en wilde steeds liever thuis zijn, en uiteindelijk sleepte ik mijn lichaam kermend en klagend de lift in. Thuis bleken de blarenpleisters bijna op.
...en toen ik vanmiddag met collega B. de Coffee Company betrad, was het er drukker dan ooit. Toen we na drie kwartier eindelijk aan de beurt waren en ik twee dubbele caffe latte's bestelde 'om hier op te drinken', zei het koffiejoch achter de balie: 'Heb ik u vorige week niet in de Tweede Kamer gezien?' Ik fronsde, want ik ben helemaal geen 'u' en ik kom nooit in de Tweede Kamer. En plots schoot me te binnen dat De Tweede Kamer ook de naam van een coffeeshop is, waar een bevriend auteur me vorige week mee naartoe nam. Ik wilde zijn nieuwe manuscript met hem bespreken, hij wilde een voorgerolde white widow. Hoe dan ook: lekker discreet van dat koffiejoch, om over mijn coffeeshopbezoek te beginnen in zijn koffieshop. Hij leek me er ook wel toe in staat iets te mompelen als: 'Vorige week had je een heel andere banga bij je.' De dolle aap.
...en toen ik vanavond in de Etos op het CS kwam, bleken er slechts minuscule blarenpleisters voorradig. Wel, die voldoen niet. Ik heb mijn blarenpleisters graag zo groot mogelijk. Ik heb graag blarenpleisters die gans mijn voeten beslaan. Ik heb graag blarenpleisters waarin je twee voeten tegelijk kunt proppen, en ook je hele lijf, indien wenselijk. In plaats van die amper met het blote oog waarneembare blarenpleisters propte ik een stapel snoep in een zak, en ik bezatte me eraan in de trein huiswaarts.
...en toen ik in die trein zat, las ik wat manuscripten door en sloeg ik minzaam glimlachend de ene na de andere bladzij om. Intussen mompelde ik dingen als 'tsk' en 'tut tut' en 'wel wel' en 'prutsers...', en later bedacht ik: wacht maar, in 2012 kom ik zelf met een roman en dan piepen jullie wel anders. 35 is ook een heel mooie leeftijd om te debuteren, wat jullie. We hoeven dat niet allemaal op ons 22ste te doen, hoor. En die roman dus, die zal De gevreesden heten, als die prachttitel tegen die tijd nog niet weggekaapt is, en die zal uit minstens twee delen bestaan (die ik voorlopig 'Gewoon, voor de lol' en 'De broei is begonnen' wil noemen, maar in 2012 denk ik er wellicht heel anders over, en dat zien we verdorie dan wel weer), en die roman dus, die zal alle andere romans overbodig maken. Dat wil zeggen: de ideeën voor romans die ik eerder in mijn hoofd had ronddwarrelen.
...en in de bus zette ik met het klikwiel op mijn iPod 'Just Another Day' van Jon Secada iets harder. Collega B. vindt het obsceen als ik mijn klikwiel betast, maar in de beslotenheid van mijn binnenzak is veel geoorloofd en komt niemand je berispen. En ik dacht: ja, 1992, dat was nog eens een jaar, en 15 was ook best een amusante leeftijd, ook al verliefde ik me in die tijden nog gewoon op meisjes die allang een vriend hadden, meisjes die - ik noem maar wat - Charlotte heetten, en die mij zeiden: 'Maar ik vind jou ook heel leuk, hoor.'
...en bij onze comments meldde zich zomaar, uit het niets, een spiksplinternieuw meisje, vers uit het pak. Ze bleek voorzien van de naam Michelle en een eigen weblog dat ik nooit had bezocht, en ze schreef ons onder meer: 'Ik wil dat er een nieuw stukje komt. Als er toevallig ergens iemand is die luistert: dat wil ik dus. (...) Nu eerst een nieuw stukje. Want dat wil ik graag, of had ik dat al gezegd?' En ik oordeelde: soms moet je gehoor geven aan de fans en de groupies. En wel meteen. Hier en nu.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten