Noch de (voorlopig) eerste of laatste zin van Muziek Uit Openstaande Ramen, noch de beste zin (als geheel, als one-liner) post ik hier. Dat blijft vooralsnog geheim. En wankel. En aan verandering onderhevig. Ik plaats de twee zinnen die een bijzonder lastig gedeelte in het boek niet alleen afsluiten maar ook een nieuw deel in gang zetten.
"En wanneer hij het verhaal vertelde, dan vergat hij niet de tieten van Isabella, ‘Heidi’, te vermelden. De meest begeerde, dode tieten die er bestonden."
(Op verzoek van Barbara en Ricus.)
N.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten