NA LONDEN

Londen was prachtig, jongens en meisjes. Elsie en ik waren erheen voor 5 dagen, met onze digitale camera. Nooit geweten dat je daar zo veel leuke dingen mee kunt doen. Jammer dat Elsie 1 dag behoorlijk ziek was, anders waren er nóg meer leuke dingen van gekomen. Je vindt Els en mij overigens niet in de hippe, trendy gelegenheden waar Niels eerder deze week over schreef. Wel vind je ons volop in de parken, in musea, in allerhande vestigingen van Starbucks en de Pizza Hut, in antiquariaten, op terrasjes, in de metro en - nog maar eens - in parken. Eergisteren deed ik een poging het hotel terug te vinden waar ik in 1987 met mijn vader logeerde, maar probeer het maar eens: je verplaatsen in het jongetje van tien dat je ooit was. Niets is nog herkenbaar. Volgens mij hebben ze ergens tussen 1987 en nu enkele straten verlegd en dat hele hotel met de grond gelijk gemaakt. Anders valt het niet te verklaren.

Weet je wat heel frustrerend is? Twee nachten achter elkaar wakker gemaakt worden door het brandalarm. En dan half aangekleed tien etages naar beneden schuifelen. Nergens rook of vuur te bespeuren. En dan buiten voor het hotel constateren dat het alarm weer weg is. En dan maar terug naar binnen gaan.

Bij thuiskomst gezien dat Niels flink heeft huisgehouden op de site. Hij gaat voor een bikkelhard imago, zie ik. Zo staat er een wat potsierlijke disclaimer op onze site over mensen die we al dan niet mogen en zinnen als 'wij schrijven wat wij willen'. Ik denk dat ik die disclaimer a) maar eens moest herschrijven of b) geheel moest schrappen. Dat hele woord 'disclaimer' alleen al, wat een onzin. Maar goed, ik ben hier natuurlijk niet de baas, al ben ik de oudste, zoals jullie kunnen zien aan die prachtbio's van ons, rechtsboven in beeld.

Ook zag ik bij de comments dat Niels en Thomas van Aalten een semi-aanvaring hebben gehad hier. Ik houd me daar verre van. Wat ik van Van Aaltens boeken vind, mag bekend verondersteld worden, maar aan gebekvecht hier ga ik geen tijd besteden, rode pen of niet.

Ten slotte: Johnny Cash dood, inderdaad. Maar afgelopen week ook Leni Riefenstahl en vandaag ook nog eens John Ritter. Blijven er nog bekende mensen over op die manier? En loont dat sterrendom nog wel? Het is een eersteklasticket naar een snelle dood als je het mij vraagt.

Ik duik dus even onder voorlopig. Incognito. Je herkent me aan een groene hoed met veer en een rode clownsneus. Clowns zijn doodeng, maar bovenal onaantastbaar.

V.