Ik hoor mensen steeds vaker 'meer' en 'meest' voor bijvoeglijke naamwoorden plaatsen waar het totaal onzinnig is. In plaats van 'het helderst' zeggen ze 'het meest helder', in plaats van 'stoerder' zeggen ze 'meer stoer'. Ik heb een tijd gedacht dat het pas écht mis zou gaan als mensen 'het meest goed' zouden gaan zeggen in plaats van 'het best'. En ja hoor, gisteren hoorde ik Jim, een van de Idols van 2003, het zeggen. Hij zei Tooske dat hij haar de vrouw vond die er het meest goed uitzag. En ik vóelde me al zo beroerd gisteravond! Ja ja, jullie mogen het best weten: gisteren was ik niet in goeden doen. Ik was onwel, weeïg, appelig, zogezegd. Vandaag voel ik me al iets beter, maar het begrip 'eetlust' zegt me bijvoorbeeld helemaal niets meer.
Terwijl ik een beetje ziekig lag te zijn, heeft Els gewoon de hele Idols-finale gekeken. Af en toe kreeg ik er iets van mee. Zo bleek minister Zalm in de zaal te zitten, een devoot fan van Marlies, en natuurlijk was Boris gewoon de winnaar. Af en toe werd er teruggekeken op de finale van vorig jaar, toen Jim door de kleine Elton werd verslagen. En ook hoorde ik dingen die er misschien niet waren. Zo zei Reinout 'Sick Bastard' Oerlemans vlak voordat hij de trofee aan Boris uitreikte dat Boris altijd zijn koelbloedigheid bewaarde, op afgelopen donderdag na. Ik dacht meteen: wat gebeurde er dan afgelopen donderdag? En waarom kijkt Boris zo schuldbewust? Vlak daarna zei Maud (die dus niet won): 'Het is niet altijd even gemakkelijk om het tegen Boris op te nemen.' Nu vraag ik jullie: wat is er donderdag voorgevallen tussen Boris en Maud? En is dit een doofpotaffaire? Wat verzwijgt Reinout voor ons, het publiek, de vaste kijkers, de fans?
Stephen Hendry (mijn favoriet) en Matthew Stevens (die van Elsie) zijn inmiddels uitgesnookerd. De finale gaat nu tussen de man met de Mickey Mouse-stem en het Moby-uiterlijk Graeme Dott en de fantastische, hoewel licht psychotische Ronnie O'Sullivan, de man die Niels afgelopen week nog omschreef als 'een fucking tovenaar'. Morgen is ook die finale weer ten einde. Wij thuis hopen dat O'Sullivan Dott er zo ongenadig van langs geeft dat hij niet meer terugkomt volgend jaar. Afwachten dan maar.
Donderdag ben ik met broer Joey naar Amsterdam gegaan. Ik haalde een geboorteakte op (ik ga in mei in ondertrouw, moeten jullie weten), we aten de hot chicken-pannenkoek in het Pannekoekenhuis (waar een meisje werkte dat heel mooi zou kunnen zijn als ze niet zo chagrijnig keek), we gingen met Niels naar de ontzettend leuke film Starsky and Hutch (leve Ben Stiller en Owen Wilson!) en nog meer van dat soort dingen. Ook hebben Joey en ik nog een tijd gezocht naar een poolcentrum waar we beiden veel kwamen in de jaren 1994-1995. Geen idee hoe het heette en waar het zich bevond. Even leek het erop dat die hele zaak in de aardbodem verdwenen was, maar toen vonden we hem alsnog in de Eerste Helmersstraat: De Keu. Bleek binnen dat De Keu over twee weken zal verhuizen. We hadden het net op tijd gevonden. Binnen liep een gangster rond die keus diagonaal tegen een tafel plaatste om ze vervolgens, hopsakee, doormidden te trappen. Doodeng vind ik zulke dingen.
Gistermiddag heb ik pakken gepast. Voor de grote trouwdag. Ik heb nog niets gekocht, maar ik vond dat ik er stoer uitzag zo. Ik zou vaker pakken moeten dragen. Die staan me goed. Ook ben ik gisteren eindelijk weer naar de kapper gegaan. Het liep een beetje uit de hand.
Tijd om de tv aan te zetten. O'Sullivan tegen Dott. Langzaam sterk ik aan. Zodat ik morgen weer naar de Grote Uitgeverij kan.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten