Vanmiddag was het een beetje hectisch op de Grote Uitgeverij. En toen stond vriendin Janneke ineens op mijn kamer. Met een stapel boeken. Tien exemplaren van haar eerste roman, en een van haar tweede. Ze stond er dus ineens en voor even daalde de rust neer. (Dat schrijf ik hier alleen maar, hoor, want het klinkt heel mooi en complimenteus, maar intussen woedde de storm in mijn hoofd gewoon door, alsof er helemaal geen sterauteur met een stapel romans in de kamer stond.) Die boeken bracht ze langs omdat er een grote promotieactie rond haar oeuvre op stapel staat. Meer kan ik er niet over zeggen (eigenlijk weet je al te veel), maar je kunt er ongetwijfeld spoedig over lezen op haar eigen site. Of op de mijne, wie weet die dingen. (Overigens, om het nog incestueuzer te maken: ik ontdekte zojuist dat vriendin Janneke dan ook weer over mij schrijft op haar site. Zo verwijzen we jullie lekker heen en weer. Tot het je duizelt.)
En zien jullie dat? Hoe ik een paar regels terug gewoon 'de mijne' schrijf waar ik het over deze site heb? Ja, je dacht toch niet dat ik altijd maar in de wijvorm bleef schrijven? Natuurlijk, af en toe blijf ik dat gewoon doen, vooral als ik me achter Niels wil verschuilen, of als ik stoerder wil doen dan goed voor me is. Maar ik weet natuurlijk ook wel dat veel mensen zich afvragen wie die Niels uit de titel van de site is. En uit die bio. En of ik hem niet gewoon verzonnen heb.
Ten slotte een gevoelige noot. Ik verafschuw het liedje (nu ja, groot woord) 'Soldier' van Destiny's Child. Ik verwerp het. Als het voorbijkomt op een van onze glorieuze en onvolprezen muziekzenders, snel ik naar de afstandsbediening om weg te zappen. Of om het ding meteen maar door het scherm te gooien, want agressie heb je nu eenmaal niet altijd in de hand. Vroeger maakte Destiny's Child wel eens een leuk liedje ('wel eens', tja, groot woord). Nodig me bijvoorbeeld uit voor een feestje en zet hun tijdloze popsong 'No, No, No' op en je vindt me midden op de dansvloer. Welnu, ik laat niet langer met me sollen. De eerste die 'where it's at, where it's at' zingt (nu ja, groot woord) waar ik bij ben, heeft er een probleem bij.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten