ZELF EEN JAARKAART MAKEN

En ook zijn er dromen. Waarin ik besluit dan zelf maar een NS-jaarkaart in elkaar te flansen. 'Zo moeilijk kan het niet zijn,' zeg ik nog tegen Elsie als ik de deur uit stap. En ik ga op weg naar het grote NS-gebouw. En ik meld me bij de balie. Ik zeg: 'Ik ben Vincent Schmitz, ik kom even de jaarkaart ophalen die jullie me toegezegd hebben. Die is namelijk vorige week dinsdag al ingegaan. 1 februari.' Het meisje aan de balie (ja, het had ook een man kunnen zijn, maar het is mijn droom, en zo gaan die dingen) zegt: '1 februari? Het is toch pas 38 januari? Februari is toch nog heel ver weg?' En ze toont me haar agenda met het NS-logo erop, en daarin zie ik dat januari nog ongeveer 87 dagen te gaan heeft. En ik raak een beetje in paniek. En ik zeg: 'Hier buiten is het al februari. En ik kan die jaarkaart daar goed gebruiken. En ik heb jullie mijn pasfoto en mijn gegevens gestuurd. Jullie kennen me. Hier ben ik dan. Kan ik die kaart zelf niet maken? Even die foto van me op een blauw kaartje plakken, mijn naam erbij krabbelen, de boel lamineren en hupsakee?' En rond de balie wordt het drukker en drukker. En ik hoor allerhande NS-personeel elkaar gelukkig nieuwjaar wensen. Agenda's worden gepakt om afspraken te maken. 'Schikt 64 januari je?' hoor ik een jonge NS-vrouw tegen haar gesprekspartner zeggen. En ook hoor ik hoe daarom gelachen wordt. Ik probeer er nog iets van te zeggen, maar ik word afgesnauwd door een al grijzende man met de woorden: 'Februari? Dat is volgend jaar pas ergens, man!'

Ik durf nog amper in slaap te vallen, dat begrijpen jullie.

V.