Mensen leefden met me mee. Ik kreeg mails waarin men me sterkte wenste bij de tandarts. Ik werd ge-sms't. Ik kreeg schouderklopjes. Ik werd aangemoedigd. Iemand zei: het valt altijd mee, echt waar.
Toen ik in de stoel lag en de tandarts de frase 'even een klein prikje' gebruikte, dacht ik: eigenlijk is dit helemaal niet zo eng. Niet zoals het ooit was. En die verdoving werkt sneller dan ik me herinnerde van vroeger.
En nu ja, toen is ze een minuut of 40 met mijn tanden bezig geweest. Ik was verdoofd en mijn ogen waren gesloten, dus ik kan jullie er weinig over vertellen, maar de woorden 'ontsteking' en 'wortelkanaal' vielen, dus ik dacht: hier gebeurt nog eens wat.
Daarna maar weer naar de Grote Uitgeverij gegaan. Waar men rekening met me hield. Omdat het wel eens heel erg pijn zou kunnen doen, als de verdoving wegtrok. Maar dat deed het niet. De tandarts had me nog gezegd dat ik een bonkende pijn kon verwachten vanavond. Maar ik voel helemaal niets.
Nu vraag ik me dus af wat er vanmorgen eigenlijk is gebeurd. Toen ik verdoofd was en mijn ogen waren gesloten.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten