Nu, de hele Tour de France is weer eens aan me voorbijgegaan. Terwijl vanmiddag de laatste etappe (zo noem je dat, niet?) werd gefietst, heb ik fijn in oude tijdschriften zitten lezen, oude plaatjes gedraaid en een vileine recensie voor de nieuwe Nymph geschreven. Ik heb het wel geprobeerd, even, toen ik de tv aanzette en zag dat de hele meute recht op de Arc de Triomphe af fietste, niet wetend dat dat nog een uur ging duren. Allemachtig, hoeveel rondjes fietsen die lui om die Arc heen voor het afgelopen is? Komkommertijd, jawel. Dezelfde tijd waarin je dag na dag geconfronteerd wordt met de lichamen van de broers Hoessein, de ene dag nog gladder dan de andere. Ik verwacht dat ze intussen geprepareerd worden door de Amerikanen. Om nog heel lang mee te kunnen, als het ware.
Uit de reacties maak ik op dat Niels en ik niet de enigen zijn die zich ergeren aan Nol. Zelfs degenen die Nol nog niet kenden, hebben al genoeg van hem. Zo gaan die dingen. Het is slechts een kwestie van tijd, jongens, voordat Nol van het scherm is. Vervolgens storten we ons op pretty boy Edvard Niessing, en als ook die verdwenen is, beginnen we een actie om Mike Levy terug te krijgen. En Bob Ross. En, jawel, alle afleveringen van Family Ties. Tot we ons weer in 1996 wanen, wat jullie.
Dan nog iets heel anders: hoe komt het dat ik tegenwoordig vijf kilo minder weeg dan enkele weken terug? Sinds hier een weegschaal in huis staat en ik af en toe eens ga kijken, weeg ik minder en minder. Ik vraag me af of er een verband is.
Morgen. Een nieuwe werkweek. Laten we er het beste van hopen.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten