Gisteravond keken Els en ik naar de film The Wedding Planner. Ik heb weinig tot niets met Jennifer Lopez, maar in films valt ze me altijd wel mee. In deze film was ze best aardig, en in het geniale U-Turn was ze zelfs heel goed. Ik heb meer met haar filmrollen dan met haar muziek en videoclips, daar komt het op neer. Waar ik dan weer liever naar Britneys clips kijk dan dat ik ooit Crossroads zal gaan kijken. Ik zag overigens ooit een deel van een liveshow van Britney, waarin Jon Voight - Jon Voight, nota bene! - een tenenkrommende bijrol vervulde. Wat beweegt zo'n man? Maar The Wedding Planner dus, die film ben ik nu alweer vergeten. Niet echt iets wat je bijblijft.
Op BBC2 kun je momenteel de finale van het Britse snookerkampioenschap volgen. Overgebleven in de strijd zijn mijn absolute snookerheld Stephen Hendry en de door Els knap bevonden Matthew Stevens. Laten we hopen dat Hendry wint, jongens en meisjes. Het is alweer een tijd geleden dat hij iets won, volgens mij, al was hij er op 6 mei 2002 zeer dichtbij, toen hij in het wereldkampioenschap werd geklopt door de-man-met-het-doodshoofd Peter Ebdon. 6 mei 2002, wat een dag was dat. In meerdere opzichten, hoor. Ja, je zult mij niet snel over sport horen, maar als er snooker op tv is, ben ik erbij.
Vandaag heb ik me door een onmenselijke stapel te lezen en te beoordelen Nymph-kopij geworsteld. Morgen ga ik voor het allerlaatst vergaderen met de redactie. Ik heb nogal een boel redacteuren zien komen en gaan, dat mogen jullie best weten. Graag breng ik een groet uit naar hen allen. Bij deze dan maar. Lang leve Bas Canoy! Karin Hoogeland! Aimée Kiene! Walter Kraut! Floske Kusse! Sven Remijnsen! Daan Sleiffer! Frank Sträter! Tigrelle Uijttewaal! Daniëlle Vermeulen! Daan Vree! Joni Zwart!
Ja, het grote terugkijken is begonnen. Kome de melancholie.
V.
OMDAT ALLEEN TEKST OOK HEEL STOER IS
Literatuur, Film, Muziek en Andere Fijne Zaken
zondag 30 november 2003
vrijdag 28 november 2003
donderdag 27 november 2003
KLIKBARE LINKS VOOR DE MASSA
Ajax was bagger gisteren. Scoor zelve de Vrije Trap der Vrije Trappen. Hiero.
Wie zich afvraagt waar Kelis het in haar briljante nieuwe single 'Milkshake' over heeft klikt hier.
NYMPH stopt er mee. Lees daarom The New Yorker of Granta. De enige bladen die maar een beetje in de buurt komen.
Voor wie net als ik een hekel aan kappers heeft, heb ik een high-tech oplossing gevonden.
Vincent is volgende maand jarig. Hier enkele cadeausuggesties.
N.
Wie zich afvraagt waar Kelis het in haar briljante nieuwe single 'Milkshake' over heeft klikt hier.
NYMPH stopt er mee. Lees daarom The New Yorker of Granta. De enige bladen die maar een beetje in de buurt komen.
Voor wie net als ik een hekel aan kappers heeft, heb ik een high-tech oplossing gevonden.
Vincent is volgende maand jarig. Hier enkele cadeausuggesties.
N.
woensdag 26 november 2003
DEADLINE
De deadline is inmiddels geweest, jongens. Eenieder die nog dacht: ik stuur ook eens wat op naar NYMPH - een leuk verhaaltje, een leuk gedichie, een leuk polemisch stukkie -, die kan dat nu uit zijn hoofd zetten. Voorgoed, voorzover het zich laat aanzien. We zijn nochtans begonnen aan de productie van het allerlaatste nummer onder de hoede van de uitgevers van 521. Het laatste nummer in de magische formule die Martien Bos, Niels Carels, Judith Janssen, Janneke Jonkman en ikzelve voor jullie bedacht hebben en elke keer weer hebben weten om te zetten in een prachtblad dat niet misstaat in je boekenkast. Allemachtig, als dát geen kromme zin was, weet ik het ook niet meer.
Dat was echt de lelijkste zin die ik ooit heb geschreven. (Nee, zal Niels zeggen, ik herinner me nog een zin met een dubbele pet, en die heb je bijna nog geplaatst in NYMPH ook. Maar daar vermoei ik jullie verder niet mee. Een lelijke zin is een lelijke zin. Als ik hem ophak in stukjes, wordt het mogelijk nog een fraai gedicht. Maar nee, dat denk ik niet.)
Goed. In januari dus. De laatste NYMPH zoals je het blad kent. Wees erbij. Ik blijf het niet zeggen.
V.
Dat was echt de lelijkste zin die ik ooit heb geschreven. (Nee, zal Niels zeggen, ik herinner me nog een zin met een dubbele pet, en die heb je bijna nog geplaatst in NYMPH ook. Maar daar vermoei ik jullie verder niet mee. Een lelijke zin is een lelijke zin. Als ik hem ophak in stukjes, wordt het mogelijk nog een fraai gedicht. Maar nee, dat denk ik niet.)
Goed. In januari dus. De laatste NYMPH zoals je het blad kent. Wees erbij. Ik blijf het niet zeggen.
V.
dinsdag 25 november 2003
ZAL JE NET ZIEN
Net op de dag dat Niels weer eens een nieuwe lay-out voor die site van ons in elkaar flanst, sneuvelt ons bezoekersaantallenrecord. Het oude record staat op 174 bezoekers op 1 dag, en nu al, om kwart voor negen, staat de teller op 170. Ik wed dat Niels goed is voor minstens 30 van die 170. Maar goed.
Wat ikzelf van de nieuwe opmaak vind, houd ik nog even in het midden. Die duistere opmaak van de laatste maanden, daar gaf ik nooit veel om. Veel te donker, veel te mistroostig. Deze nieuwe opmaak is dan weer iets lichter, iets gemoedelijker. Maar ook een beetje... nee, ik maak er geen woorden aan vuil. Niels is hier de internetkoning, de website wizard, of hoe noem je dat soort volk. Kunstenaars, dat zijn het. En ik, ik schrijf hier slechts berichten.
Vanavond tussen 22 en 23 u. op 747 AM: mijn vrienden van het tijdschrift Parmentier in het VPRO-programma De Avonden. Met NYMPH hebben we ook eens zo'n uitzending gevuld. Een bijzondere avond was dat. Na afloop werd Niels nog lastiggevallen door een jonge NYMPH-auteur die beweerde dat Niels' eigen schrijverij voortdurend rond de thema's Coca-Cola en hakenkruizen cirkelde. Wel heb ik ooit.
V.
Wat ikzelf van de nieuwe opmaak vind, houd ik nog even in het midden. Die duistere opmaak van de laatste maanden, daar gaf ik nooit veel om. Veel te donker, veel te mistroostig. Deze nieuwe opmaak is dan weer iets lichter, iets gemoedelijker. Maar ook een beetje... nee, ik maak er geen woorden aan vuil. Niels is hier de internetkoning, de website wizard, of hoe noem je dat soort volk. Kunstenaars, dat zijn het. En ik, ik schrijf hier slechts berichten.
Vanavond tussen 22 en 23 u. op 747 AM: mijn vrienden van het tijdschrift Parmentier in het VPRO-programma De Avonden. Met NYMPH hebben we ook eens zo'n uitzending gevuld. Een bijzondere avond was dat. Na afloop werd Niels nog lastiggevallen door een jonge NYMPH-auteur die beweerde dat Niels' eigen schrijverij voortdurend rond de thema's Coca-Cola en hakenkruizen cirkelde. Wel heb ik ooit.
V.
PALAHNIUK WIL TE VEEL
Alweer enige tijd uit, en alweer enige tijd geleden dat ik het las: Diary van Chuck Palahniuk.
[flaptekst: "Diary takes the form of a a "coma diary" kept by one Misty Tracy Wilmot as her husband lies senseless in a hospital after a suicide attempt. Once she was an art student dreaming of creativity and freedom; now, after marrying Peter at school and being brought back to once quaint, now tourist-overrun Waytansea Island, she's been reduced to the condition of a resort hotel maid. Peter, it turns out, has been hiding rooms in houses he's remodeled and scrawling vile messages all over the walls - an old habit of builders but dramatically overdone in Peter's case. Angry homeowners are suing left and right, and Misty's dreams of artistic greatness are in ashes. But then, as if possessed by the spirit of Maura Kinkaid, a fabled Waytansea artist of the nineteenth century, Misty begins painting again, compulsively. But can her newly discovered talent be part of a larger, darker plan? Of course it can..."]
Laat ik het direct maar zeggen: het is zeker niet z'n beste roman. De man schrijft veel, nagenoeg elk jaar een boek, iets wat ik bewonder, maar met Lullaby nog redelijk vers in het geheugen en zeker Choke uit 2001, lijkt Diary een magere opvolger.
Het plot is in tegenstelling tot de voorgangers nét te gemaakt, nét te gekunsteld, nét te veel op basis van een schema vormgegeven. Zijn eerdere boeken hadden iets onvoorspelbaars. Er heerste een schizofrene chaos die keer op keer in al zijn donkere, zwartgallige en soms hilarische mise-en-scène wist te overtuigen. Niet alleen als lezer kon je van alles verwachten, ook Palahniuk leek zich voortdurend te verbazen. Het rammelde niet, maar het swingde. Het rockte. Als een gek.
Diary is wat dat betreft een roman die haast met chirurgische precisie is geschreven. De stijl is onveranderd scherp, geheel uniek, maar vertoont slijtage. Palahniuk moet uitkijken niet tot een pastiche van zichzelf uit te groeien. Wéér die lachonieke, droog-sarcastische toon. Wéér een Messiaanse protagonist. Wéér die flirt met anti-commercie. Wéér geen normaal mens in zicht. Dat we een Palahniuk aan het lezen zijn is al duidelijk bij de eerste zin. Als Diary ook maar de helft van de glans van een Survivor, Choke of Lullaby had, was dat in het geheel niet erg. Diary staat momenteel op nummer 1 in mijn lijst Teleurstellende Boeken van Hooggewaardeerde Schrijvers. Toby Litt zal blij zijn.
N.
[flaptekst: "Diary takes the form of a a "coma diary" kept by one Misty Tracy Wilmot as her husband lies senseless in a hospital after a suicide attempt. Once she was an art student dreaming of creativity and freedom; now, after marrying Peter at school and being brought back to once quaint, now tourist-overrun Waytansea Island, she's been reduced to the condition of a resort hotel maid. Peter, it turns out, has been hiding rooms in houses he's remodeled and scrawling vile messages all over the walls - an old habit of builders but dramatically overdone in Peter's case. Angry homeowners are suing left and right, and Misty's dreams of artistic greatness are in ashes. But then, as if possessed by the spirit of Maura Kinkaid, a fabled Waytansea artist of the nineteenth century, Misty begins painting again, compulsively. But can her newly discovered talent be part of a larger, darker plan? Of course it can..."]
Laat ik het direct maar zeggen: het is zeker niet z'n beste roman. De man schrijft veel, nagenoeg elk jaar een boek, iets wat ik bewonder, maar met Lullaby nog redelijk vers in het geheugen en zeker Choke uit 2001, lijkt Diary een magere opvolger.
Het plot is in tegenstelling tot de voorgangers nét te gemaakt, nét te gekunsteld, nét te veel op basis van een schema vormgegeven. Zijn eerdere boeken hadden iets onvoorspelbaars. Er heerste een schizofrene chaos die keer op keer in al zijn donkere, zwartgallige en soms hilarische mise-en-scène wist te overtuigen. Niet alleen als lezer kon je van alles verwachten, ook Palahniuk leek zich voortdurend te verbazen. Het rammelde niet, maar het swingde. Het rockte. Als een gek.
Diary is wat dat betreft een roman die haast met chirurgische precisie is geschreven. De stijl is onveranderd scherp, geheel uniek, maar vertoont slijtage. Palahniuk moet uitkijken niet tot een pastiche van zichzelf uit te groeien. Wéér die lachonieke, droog-sarcastische toon. Wéér een Messiaanse protagonist. Wéér die flirt met anti-commercie. Wéér geen normaal mens in zicht. Dat we een Palahniuk aan het lezen zijn is al duidelijk bij de eerste zin. Als Diary ook maar de helft van de glans van een Survivor, Choke of Lullaby had, was dat in het geheel niet erg. Diary staat momenteel op nummer 1 in mijn lijst Teleurstellende Boeken van Hooggewaardeerde Schrijvers. Toby Litt zal blij zijn.
N.
OUDE WIJN IN NIEUWE ZAKKEN
Roept u maar: beter of niet?
N.
PS Binnenkort gaan wij het weer hebben over literatuur. Daar is het tijd voor, vinden wij.
N.
PS Binnenkort gaan wij het weer hebben over literatuur. Daar is het tijd voor, vinden wij.
zondag 23 november 2003
ZONDAGMIDDAGBEZIGHEDEN
Ik lees eens wat oude kranten, terwijl Els op tv naar Sissi kijkt. Els staat erop dat ik hier schrijf dat dat een extreem 'tuttige' film is. Bij deze. Ik draai het liedje 'Between the Bars' van Elliott Smith en word er weemoedig van. Ik lees een van Reves Tien vrolijke verhalen en moet er een paar keer hardop om grinniken. Ik ben vandaag niet op de grote schrijversmarkt te Den Haag, waar mijn Parmentier-vrienden Arnoud en Floor hun prachttijdschrift staan te promoten. Els en ik bespreken de aanschaf van een extra boekenkast. Els beweert dat Romy Schneider een heel knappe vrouw was. Ik zie nu al uit naar de aflevering van 24 van vanavond. Els zegt dat Teigetje haar winterjas al aangetrokken heeft. Mijn ouders zitten sinds eergisteren in het verre Benidorm. Ik e-mail vriend Hanz en verstrek tips en adviezen. Ik e-mail anderen en verstrek tips en adviezen. Voor een advies kun je bij mij terecht. Voor een tip ook. Ik eet twee appels en denk: dat zijn de eerste stukken fruit die ik in tijden tot me neem. Ik vraag me af of ik nog naar buiten kan zonder das en handschoenen. Els heeft een clip van Hilary Duff op staan, die ik maar vervelend vind. Els en ik zouden best eens naar Finding Nemo toe kunnen gaan komend weekend. Of naar Love Actually. In Els' ogen is Hugh Grant het ultieme lustobject. Ik drink nog een glas rosé en overpeins hoe het intussen staat met mijn gewicht.
Gisteren was dan weer een fantastische, vreugdevolle, rijke dag. Maar wat zal ik daar nu over schrijven? Zondagmiddagbezigheden, die worden het helemaal in 2004.
V.
Gisteren was dan weer een fantastische, vreugdevolle, rijke dag. Maar wat zal ik daar nu over schrijven? Zondagmiddagbezigheden, die worden het helemaal in 2004.
V.
vrijdag 21 november 2003
EN DAN IK IN NIJMEGEN
Gisteravond was ik op het geweldige Literaire Prijs Gelderland-festijn waar de nieuwe Parmentier werd gepresenteerd. Dat festival was niet in Nijmegen, zoals ik hier eerder vermeldde, maar in Arnhem. Toch ga ik het, in navolging van Niels, ook even over Nijmegen hebben. En niet over het festijn van gisteren. Dat komt dan nog wel eens.
In Nijmegen heb ik met oud en nieuw een keer op het dak van een studentenflat gestaan, zoals ik hier al schreef. In Nijmegen heb ik ooit de zeer slechte film The Long Kiss Goodnight in een bioscoop gezien. In Nijmegen was het wel eens zo koud dat ik in de bus mijn eigen adem kon zien. In Nijmegen heb ik eens samen met een vriend een luchtbed moeten delen. In Nijmegen heb ik geslapen in een kamer zonder verwarming, terwijl het buiten 20 graden vroor. In Nijmegen heb ik Niels en Cor zien voordragen uit eigen werk. In Nijmegen heb ik diezelfde avond NYMPH nog lopen promoten zonder dat het iets opleverde, op een waardevolle en hardnekkige vriendschap met het meisje F. na. In Nijmegen heb ik straten en parkeerplaatsen onder water zien staan. In Nijmegen heb ik voor het eerst op internet rondgekeken (het was 1994). In Nijmegen heb je een heel lange straat die iets met Sint Anna heet en waar ik nog heb gefietst. In Nijmegen woonde tot voor kort mijn vriend Sverre. In Nijmegen ben ik met vriend Sverre en vriend Dimitry nog uit geweest, maar dat was een avond om op te schieten.
In Nijmegen heb ik best veel meegemaakt, dat kun je gerust zo stellen.
V.
P.S. Nog een paar uur en Elsie is er weer! Zijn jullie ook zo blij?
In Nijmegen heb ik met oud en nieuw een keer op het dak van een studentenflat gestaan, zoals ik hier al schreef. In Nijmegen heb ik ooit de zeer slechte film The Long Kiss Goodnight in een bioscoop gezien. In Nijmegen was het wel eens zo koud dat ik in de bus mijn eigen adem kon zien. In Nijmegen heb ik eens samen met een vriend een luchtbed moeten delen. In Nijmegen heb ik geslapen in een kamer zonder verwarming, terwijl het buiten 20 graden vroor. In Nijmegen heb ik Niels en Cor zien voordragen uit eigen werk. In Nijmegen heb ik diezelfde avond NYMPH nog lopen promoten zonder dat het iets opleverde, op een waardevolle en hardnekkige vriendschap met het meisje F. na. In Nijmegen heb ik straten en parkeerplaatsen onder water zien staan. In Nijmegen heb ik voor het eerst op internet rondgekeken (het was 1994). In Nijmegen heb je een heel lange straat die iets met Sint Anna heet en waar ik nog heb gefietst. In Nijmegen woonde tot voor kort mijn vriend Sverre. In Nijmegen ben ik met vriend Sverre en vriend Dimitry nog uit geweest, maar dat was een avond om op te schieten.
In Nijmegen heb ik best veel meegemaakt, dat kun je gerust zo stellen.
V.
P.S. Nog een paar uur en Elsie is er weer! Zijn jullie ook zo blij?
donderdag 20 november 2003
NIJMEGEN
Ik studeerde er een jaar, aan de Hogeschool, om er vervolgens slechts één keer terug te keren. Ik kan me alleen de Gonzo, De Swing, Doornroosje en nog zo'n poppodium herinneren. Veel kleurloze, dertien-in-een-dozijntenten.
Vroeger, toen ik nog jong was, en op een rode Vespa reed, ging ik er voor de Vierdaagse heen. Dan was het feest en lieten de meisjes hun haren los. De rest van de tijd leek de stad in winterslaap.
In Nijmegen stal ik een boek uit de V&D, maar werd bijna betrapt. In Nijmegen zat ik op een kamer van een meisje en in die kamer waaide het alsof je in een bos stond. In Nijmegen zag ik een Heel Beroemde Schijver (nee, ik noem geen namen) op straat braken. In Nijmegen ervoer ik voor het eerst de macht van de roem toen een Zeer Middelmatige Engelse Band tien groupies van 18 mee naar hun toerbus namen. Het waren, kortom, roerige tijden.
Ooit trad ik daar dus op, in Nijmegen, in datzelfde poppodium waarvan de naam me niet te binnen schiet. Vincent was mee, en ook Cor V.. Daar bestaan foto's van. Ik zal ze eens opzoeken.
Diogenes! Zo heette die tent. En die foto's zijn inmiddels verdwenen. Wel weet ik dat we voor aanvang pizza's bestelden, die Cor V. en ik, en ook Vincent (op wie de organisatie in het geheel niet had gerekend) zelf moesten betalen. En er was een mannetje dat de hele tijd vervelend zat te schreeuwen, terwijl de interviewster ons ondervroeg. Enkele van mijn vroegere medestudenten hadden de moeite genomen mij te bekijken. Dat vond ik aardig. Ik wist ze alleen zo verdomd weinig te melden.
Toen we met de trein terug naar het Grote Amsterdam gingen, dronken we wijn zo uit de fles. En daarna maakten we de nacht onveilig. Het was een merkwaardige avond.
N.
Vroeger, toen ik nog jong was, en op een rode Vespa reed, ging ik er voor de Vierdaagse heen. Dan was het feest en lieten de meisjes hun haren los. De rest van de tijd leek de stad in winterslaap.
In Nijmegen stal ik een boek uit de V&D, maar werd bijna betrapt. In Nijmegen zat ik op een kamer van een meisje en in die kamer waaide het alsof je in een bos stond. In Nijmegen zag ik een Heel Beroemde Schijver (nee, ik noem geen namen) op straat braken. In Nijmegen ervoer ik voor het eerst de macht van de roem toen een Zeer Middelmatige Engelse Band tien groupies van 18 mee naar hun toerbus namen. Het waren, kortom, roerige tijden.
Ooit trad ik daar dus op, in Nijmegen, in datzelfde poppodium waarvan de naam me niet te binnen schiet. Vincent was mee, en ook Cor V.. Daar bestaan foto's van. Ik zal ze eens opzoeken.
Diogenes! Zo heette die tent. En die foto's zijn inmiddels verdwenen. Wel weet ik dat we voor aanvang pizza's bestelden, die Cor V. en ik, en ook Vincent (op wie de organisatie in het geheel niet had gerekend) zelf moesten betalen. En er was een mannetje dat de hele tijd vervelend zat te schreeuwen, terwijl de interviewster ons ondervroeg. Enkele van mijn vroegere medestudenten hadden de moeite genomen mij te bekijken. Dat vond ik aardig. Ik wist ze alleen zo verdomd weinig te melden.
Toen we met de trein terug naar het Grote Amsterdam gingen, dronken we wijn zo uit de fles. En daarna maakten we de nacht onveilig. Het was een merkwaardige avond.
N.
TEKST NA MIDDERNACHT GESCHREVEN
Vanavond werd ik getrakteerd op een etentje door mijn vrienden Josje en Arie bij café-restaurant G. Ook hun dochtertje Lola was erbij. Zij wordt ons toekomstige bruidsmeisje, moeten jullie weten. Het was een mooie avond, waarop ik zowaar iets van de voetbalwedstrijd heb meegekregen. En gisteren at ik bij Niels en zijn vriendin J. Niels bereidde zijn befaamde Helse Spaghetti. En dan: morgenavond naar de uitreiking van de Literaire Prijs Gelderland te Nijmegen, een festijn dat wordt gecombineerd met de verschijning van de nieuwe Parmentier, het literaire tijdschrift waar ik met ingang van dit nummer voor schrijf. Ik zal er dan eindelijk eens kennismaken met al mijn nieuwe Parmentier-vrienden en -vriendinnen.
[Ooit vierde ik oud en nieuw in Nijmegen. Het vroor die dagen 20 graden en ik herinner me dat ik boven op een studentenflat stond, tezaam met een boel mensen die ik nooit eerder had gezien en die ik ook nooit meer terug zou zien, en dat we van op grote afstand vuurtjes in tuinen zagen ontstaan. Je kunt je afvragen hoe het met die vuren is afgelopen. En of er veel brandschade werd geleden in die nieuwjaarsnacht. Maar kom op zeg, die nacht waarvan ik spreek ligt een jaar of 7 achter ons. Gaan we ons daar nu nog zorgen om maken?]
Met al die drukke, gezellige avonden achter elkaar vliegt de tijd zonder Els voorbij. En overmorgen is ze er alweer!
In de diskman deze week: de cd's Either/Or van Elliott Smith, Binaural van Pearl Jam, de soundtrack van Magnolia en Hard Candy van de Counting Crows. Vandaag dan toch maar eens gekocht: de hele set Verzameld Werk van Gerard Reve. Zes prachtboeken voor 80 euro.
Verder maak ik me de laatste dagen wel eens druk om dingen als dat helemaal niet nodig is. Daar ga ik jullie verder niet mee vermoeien. Alles zit immers mee, nietwaar. Ik weeg minder dan 70 kilo, dat dan weer wel, maar daar ga ik hard aan werken. Ik denk dat ik maar een frituurpan aanschaf.
V.
[Ooit vierde ik oud en nieuw in Nijmegen. Het vroor die dagen 20 graden en ik herinner me dat ik boven op een studentenflat stond, tezaam met een boel mensen die ik nooit eerder had gezien en die ik ook nooit meer terug zou zien, en dat we van op grote afstand vuurtjes in tuinen zagen ontstaan. Je kunt je afvragen hoe het met die vuren is afgelopen. En of er veel brandschade werd geleden in die nieuwjaarsnacht. Maar kom op zeg, die nacht waarvan ik spreek ligt een jaar of 7 achter ons. Gaan we ons daar nu nog zorgen om maken?]
Met al die drukke, gezellige avonden achter elkaar vliegt de tijd zonder Els voorbij. En overmorgen is ze er alweer!
In de diskman deze week: de cd's Either/Or van Elliott Smith, Binaural van Pearl Jam, de soundtrack van Magnolia en Hard Candy van de Counting Crows. Vandaag dan toch maar eens gekocht: de hele set Verzameld Werk van Gerard Reve. Zes prachtboeken voor 80 euro.
Verder maak ik me de laatste dagen wel eens druk om dingen als dat helemaal niet nodig is. Daar ga ik jullie verder niet mee vermoeien. Alles zit immers mee, nietwaar. Ik weeg minder dan 70 kilo, dat dan weer wel, maar daar ga ik hard aan werken. Ik denk dat ik maar een frituurpan aanschaf.
V.
woensdag 19 november 2003
VOETBAL
O man. Natuurlijk wil ik dat Nederland wint, en zich daarmee plaatst voor dat verderfelijke EK. Aan de andere kant ben ik zo masochistisch dat ik zeg: laat ze maar lekker afgeslacht worden. Ook in gewetensnood? Of een andere mening toegedaan? Laat u horen!
N.
PS Weet u wat lekker is? Toffifee.
N.
PS Weet u wat lekker is? Toffifee.
dinsdag 18 november 2003
SLEEP ALL DAY, STAY UP ALL NIGHT
maandag 17 november 2003
VINCENT PLAATST EEN OUD VERHAAL VAN ZIJN HAND
Onderstaand verhaal verscheen eind 1999 in NYMPH, als afsluiter van de reeks verhalen die ik schreef rond het personage Victor Stout.
---
ONBESCHREVEN BLADEN
door Vincent Schmitz
They can’t hurt you unless you let them
I will say it again
They cannot hurt you unless you let them
(Everclear, ‘One Hit Wonder’)
Iets kietelt mijn hoofd, glad maar scherp, en het is alsof een pen een haal maakt over het blanke papier. Ik moet maanden geslapen hebben, ik voel me herboren en opnieuw geschapen. En ik weet: ik ben plat en plat zijn wij allemaal.
*
De post valt op de deurmat en ik weet hoe zinloos het is haar op te rapen, daar er toch niets voor mij bij zal zitten. Ik woon hier immers niet en alles is gericht aan Elise. Wel doe ik alsof ik haar post haal, ik buk me en grijp vervolgens naar de deurknop. In mijn hoofd speelt het liedje ‘Twin Falls’, een intens dróef liedje, en ik knoop mijn jas dicht. Buiten is het koud en de mensen gaan dik ingepakt voorbij. Met zo’n liedje kan het al haast geen fijne dag meer worden.
*
In het koffiehuis word ik gemeden. Ik moet zowaar zelf naar de bar lopen om bediend te worden en het meisje lijkt elke neiging tot glimlachen verloren te hebben. Ze schenkt me mijn cappuccino, de drank des dichters, doet dat echter niet van harte. Het is er stil, het is er rustig en het meisje verdwijnt uit zicht. Ik denk erover het bordje aan de deur om te draaien opdat eenieder zal denken dat het hier werkelijk GESLOTEN is. Het koffiehuis voor mij alleen. Ik wrijf in mijn handen, pak een notitieblokje en wacht op de muze, maar zie slechts een ouder echtpaar, hand in hand, terwijl ze mijn rustplaats passeren. De al blauw aanlopende man groet mij en ik maak daar een notitie van, doe alsof ik hem niet zie. Hij maakt een obsceen gebaar, iets wat ik niet had verwacht, en zijn vrouw trekt hem mee. Wellicht hoort hij ze de planken al zagen. In alle kalmte schrijf ik weer eens een verhaal over het mannetje dat Vincent heet. Het is een welbestede ochtend, al laat het meisje zich niet meer zien. Slechts af en toe hoor ik een zucht uit de achterkeuken. Tot ik uiteindelijk vertrek.
*
Lang is het geleden dat ik hier kwam, in het winkelcentrum aan de andere kant van de stad. Als klein jongetje fietste ik er, als puber slenterde ik er, ik liet er stukjes van mezelf achter. En het verbaast me hoe traag alles verandert, niet alleen in mijn huidige omgeving, maar ook hier, in dit vervallen decor met de losse tegels en de ondefinieerbare achtergrondruis die uit elke box waait en soms een melodie gelijkt.
Zelfs Eefje is bewaard gebleven, merk ik. Ze is net zo verbaasd mij te zien. Ze rekent mijn krant af en vraagt hoe het met me gaat. Ik wil haar vertellen van mijn dichterschap, maar de adem stokt, mijn hart rammelt en alles is weer hetzelfde. Ik hort en stoot en maak dat ik wegkom. Dit niet meer.
Buiten kijk ik door het glas, op een veiliger afstand. Ik negeer de schreeuwende bestsellerplakkaten en zie Eefjes rug. ‘Jij zult mij geen pijn meer doen. Ik ga verder, ik ben de poseur en jij zult mij geen pijn meer doen.’
Ik kijk de krant de gehele dag niet in, maar voel mij gesterkt door al het leed onder mijn arm. Niet voor mij, niet meer.
*
Maanden geleden alweer, een literaire avond in café De Doerak. Ik die de pose aannam op het toneel. Ik die er onbewogen bij stond en geen woord sprak om even later, begeleid door schamel applaus, mijn plaats in het publiek weer in te nemen. De uitgever in pak. Daar zouden dingen van komen. Het ‘concept’ beviel hem, het concept van ‘de dichter die niet dicht’, de man die zich kleedt en gedraagt als de poëet doch de verzen verwaarloost. Hij kon mij op de markt brengen. Ik zou van hem horen.
*
De thuiskomst is immer hetzelfde. Het slot, de sleutel, de trappen, de kou. Mocht ik dichten, ik schreef een kwatrijn. Mocht ik rijmen, de mogelijkheden waren schier oneindig. Ik stook de kachel op, neurie een couplet van ‘Twin Falls’, warm mij en blijf er, geheel onvoorzien, redelijk kalm onder.
Ware ik bij Elise gebleven vanmorgen, we hadden onder de dekens gelegen waar de blauwe klauwen van de kou ons nooit hadden bereikt. Maar laf is mijn hart.
*
De boodschappen op het apparaat. Broer Frits die wil dat ik me inzet voor zijn Jong Anarchistisch Front, dokter Staar die zich zorgen om me maakt, mijn moeder die mijn loze levenswijze veroordeelt, de gebroeders Van Oei die me vragen ‘een klusje’ voor hen te doen, Elise die een beetje huilt en een gesmoord ‘laat maar’ snikt, het meisje in de lange blauwe jurk dat me verzoekt eens langs te komen.
Ik trek de stekker eruit. Een machine die zo veel treurnis je kamer in slingert, deugt niet. Ik zit bij de kachel, murmel vage flarden, drink mijn thee.
*
Soms tracht ik goed en lief te zijn voor de mensen in mijn nabijheid. Vaker kan het me weinig schelen. Waar het toe leidt, we zullen zien.
Soms verwond ik mijzelf opzettelijk, grijp ik naar een broodmes en snijd ik mijn arm open. Maar het is geen bloed dat ik bloed, het is alles lucht.
Soms schrijf ik een verhaal over het mannetje dat Vincent heet en fantaseer ik erover of het ook andersom zou kunnen zijn, dat ik leef bij andermans gratie. Het gaat alleszins niet van harte.
*
De uitgever liet van zich horen, veel en luidruchtig. Hij schreeuwde door de hoorn, leek de afstand ook zonder telefoon te willen overbruggen en sprak van een ‘prachtig concept’, ‘boekje op de markt zetten’, ‘gebonden en in paperback’ en eigenlijk moest ik maar snel langskomen voor de foto’s.
De foto’s?
De dame van de publiciteit ontving me met tegenzin. Ze vroeg naar mijn concept, maar geloofde er niets van.
‘Dichter, my ass. Al wat jullie schrijven, gaat over jullie onvermogen óm te schrijven of hangt samen met verwerpelijke seksuele driften. En als ik nog één keer een verhaal van zo’n moderne jonge auteur lees waarin de woorden “gsm” of “mobiele telefoon” voorkomen, keer ik de hele literatuur m’n rug toe. Dan hebben ze hier het laatste van mij gezien.’
Niet veel later bood ze haar excuses aan voor de tirade. Ze bleek wat overwerkt en na een kop koffie zou het beter gaan, heus waar. Ze geloofde in dit project, zo zei ze. Een fotograaf werd geregeld.
*
Vorige week ontving ik de dummy, het eerste premature exemplaar van mijn debuut. ‘Victor Stout, Thuis was het gezellig’ prijkt er op het omslag. Achterop een foto waarop ik op de oude tobber lijk, een dichter uit vroeger tijden die ik zeer bewonder. Is het niet om zijn rijmelarij, dan toch om zijn levensloop die er een was van veel strijden, maar nooit eens een overwinning.
*
Maar het blijft wat het was. Ik blijf staren naar mijn boekenkast, ik drink de thee, ik schaaf mijn houding bij en praat tegen wie het horen wil. Soms luistert er iemand, vaker ben ik de achtergrondruis in het verloederde winkelcentrum.
’s Nachts schrik ik wel eens wakker en staan er vreemde mannetjes voor de deur die bellen blazen om ze vervolgens door te prikken. Het ligt mij er allemaal wat al te dik bovenop.
*
Ik zing het liedje ‘Twin Falls’, het intens droeve liedje ‘Twin Falls’, en ik zing het om het in godsnaam uit mijn hoofd te krijgen, want het lijkt alsof iemand steeds dezelfde plaat opzet zonder dat ik er invloed op heb. Maar de buren houden niet van geschreeuw en rammen op de muur met al wat ze vinden.
*
Half geeuwend mompel ik mijn naam als ik na vijf of zes keer dan toch de telefoon opneem. Ik maak een grapje, doe mijn antwoordapparaat na, maar al vóór de pieptoon barst de uitgever los. Wáár blijft de kopij? Wel drommels, hij heeft er toch niet voor niets zo veel energie in gestoken! Ik leg hem nogmaals uit dat ik de dichter ben die niet dicht. Ik herinner hem aan het geinige concept.
‘Lazer op met je concept! Als er niet snel gedichten komen, zorg ik er persoonlijk voor dat je nooit meer poot aan de grond krijgt in die hele verrekte literatuur!’
Ik heb hem weleens vriendelijker meegemaakt, bedenk ik me als ik de hoorn neerleg, maar ik probeer niet eens de oorzaak van het misverstand te achterhalen.
Mijn vingers strijken over de glanzende sneeuwwitte vellen. Ik houd het boekje vast, voor mij is het af. Het is perfect, de ultieme pose. Ik voel me er thuis. Met het kleinood in mijn handen lig ik op bed en ik wacht op de nacht.
*
Maar mijn adem wordt me afgenomen terwijl de lichten worden gedoofd. Nog net hoor ik iemand zijn keel schrapen en ik voel iets krassen over mijn voorhoofd, mijn borst, mijn buik. Ik berust erin, omklem mijn boekje, de bladen blank. Bleek als ikzelf, bleek als wij allen.
Lelystad, 1999
V.
---
ONBESCHREVEN BLADEN
door Vincent Schmitz
They can’t hurt you unless you let them
I will say it again
They cannot hurt you unless you let them
(Everclear, ‘One Hit Wonder’)
Iets kietelt mijn hoofd, glad maar scherp, en het is alsof een pen een haal maakt over het blanke papier. Ik moet maanden geslapen hebben, ik voel me herboren en opnieuw geschapen. En ik weet: ik ben plat en plat zijn wij allemaal.
*
De post valt op de deurmat en ik weet hoe zinloos het is haar op te rapen, daar er toch niets voor mij bij zal zitten. Ik woon hier immers niet en alles is gericht aan Elise. Wel doe ik alsof ik haar post haal, ik buk me en grijp vervolgens naar de deurknop. In mijn hoofd speelt het liedje ‘Twin Falls’, een intens dróef liedje, en ik knoop mijn jas dicht. Buiten is het koud en de mensen gaan dik ingepakt voorbij. Met zo’n liedje kan het al haast geen fijne dag meer worden.
*
In het koffiehuis word ik gemeden. Ik moet zowaar zelf naar de bar lopen om bediend te worden en het meisje lijkt elke neiging tot glimlachen verloren te hebben. Ze schenkt me mijn cappuccino, de drank des dichters, doet dat echter niet van harte. Het is er stil, het is er rustig en het meisje verdwijnt uit zicht. Ik denk erover het bordje aan de deur om te draaien opdat eenieder zal denken dat het hier werkelijk GESLOTEN is. Het koffiehuis voor mij alleen. Ik wrijf in mijn handen, pak een notitieblokje en wacht op de muze, maar zie slechts een ouder echtpaar, hand in hand, terwijl ze mijn rustplaats passeren. De al blauw aanlopende man groet mij en ik maak daar een notitie van, doe alsof ik hem niet zie. Hij maakt een obsceen gebaar, iets wat ik niet had verwacht, en zijn vrouw trekt hem mee. Wellicht hoort hij ze de planken al zagen. In alle kalmte schrijf ik weer eens een verhaal over het mannetje dat Vincent heet. Het is een welbestede ochtend, al laat het meisje zich niet meer zien. Slechts af en toe hoor ik een zucht uit de achterkeuken. Tot ik uiteindelijk vertrek.
*
Lang is het geleden dat ik hier kwam, in het winkelcentrum aan de andere kant van de stad. Als klein jongetje fietste ik er, als puber slenterde ik er, ik liet er stukjes van mezelf achter. En het verbaast me hoe traag alles verandert, niet alleen in mijn huidige omgeving, maar ook hier, in dit vervallen decor met de losse tegels en de ondefinieerbare achtergrondruis die uit elke box waait en soms een melodie gelijkt.
Zelfs Eefje is bewaard gebleven, merk ik. Ze is net zo verbaasd mij te zien. Ze rekent mijn krant af en vraagt hoe het met me gaat. Ik wil haar vertellen van mijn dichterschap, maar de adem stokt, mijn hart rammelt en alles is weer hetzelfde. Ik hort en stoot en maak dat ik wegkom. Dit niet meer.
Buiten kijk ik door het glas, op een veiliger afstand. Ik negeer de schreeuwende bestsellerplakkaten en zie Eefjes rug. ‘Jij zult mij geen pijn meer doen. Ik ga verder, ik ben de poseur en jij zult mij geen pijn meer doen.’
Ik kijk de krant de gehele dag niet in, maar voel mij gesterkt door al het leed onder mijn arm. Niet voor mij, niet meer.
*
Maanden geleden alweer, een literaire avond in café De Doerak. Ik die de pose aannam op het toneel. Ik die er onbewogen bij stond en geen woord sprak om even later, begeleid door schamel applaus, mijn plaats in het publiek weer in te nemen. De uitgever in pak. Daar zouden dingen van komen. Het ‘concept’ beviel hem, het concept van ‘de dichter die niet dicht’, de man die zich kleedt en gedraagt als de poëet doch de verzen verwaarloost. Hij kon mij op de markt brengen. Ik zou van hem horen.
*
De thuiskomst is immer hetzelfde. Het slot, de sleutel, de trappen, de kou. Mocht ik dichten, ik schreef een kwatrijn. Mocht ik rijmen, de mogelijkheden waren schier oneindig. Ik stook de kachel op, neurie een couplet van ‘Twin Falls’, warm mij en blijf er, geheel onvoorzien, redelijk kalm onder.
Ware ik bij Elise gebleven vanmorgen, we hadden onder de dekens gelegen waar de blauwe klauwen van de kou ons nooit hadden bereikt. Maar laf is mijn hart.
*
De boodschappen op het apparaat. Broer Frits die wil dat ik me inzet voor zijn Jong Anarchistisch Front, dokter Staar die zich zorgen om me maakt, mijn moeder die mijn loze levenswijze veroordeelt, de gebroeders Van Oei die me vragen ‘een klusje’ voor hen te doen, Elise die een beetje huilt en een gesmoord ‘laat maar’ snikt, het meisje in de lange blauwe jurk dat me verzoekt eens langs te komen.
Ik trek de stekker eruit. Een machine die zo veel treurnis je kamer in slingert, deugt niet. Ik zit bij de kachel, murmel vage flarden, drink mijn thee.
*
Soms tracht ik goed en lief te zijn voor de mensen in mijn nabijheid. Vaker kan het me weinig schelen. Waar het toe leidt, we zullen zien.
Soms verwond ik mijzelf opzettelijk, grijp ik naar een broodmes en snijd ik mijn arm open. Maar het is geen bloed dat ik bloed, het is alles lucht.
Soms schrijf ik een verhaal over het mannetje dat Vincent heet en fantaseer ik erover of het ook andersom zou kunnen zijn, dat ik leef bij andermans gratie. Het gaat alleszins niet van harte.
*
De uitgever liet van zich horen, veel en luidruchtig. Hij schreeuwde door de hoorn, leek de afstand ook zonder telefoon te willen overbruggen en sprak van een ‘prachtig concept’, ‘boekje op de markt zetten’, ‘gebonden en in paperback’ en eigenlijk moest ik maar snel langskomen voor de foto’s.
De foto’s?
De dame van de publiciteit ontving me met tegenzin. Ze vroeg naar mijn concept, maar geloofde er niets van.
‘Dichter, my ass. Al wat jullie schrijven, gaat over jullie onvermogen óm te schrijven of hangt samen met verwerpelijke seksuele driften. En als ik nog één keer een verhaal van zo’n moderne jonge auteur lees waarin de woorden “gsm” of “mobiele telefoon” voorkomen, keer ik de hele literatuur m’n rug toe. Dan hebben ze hier het laatste van mij gezien.’
Niet veel later bood ze haar excuses aan voor de tirade. Ze bleek wat overwerkt en na een kop koffie zou het beter gaan, heus waar. Ze geloofde in dit project, zo zei ze. Een fotograaf werd geregeld.
*
Vorige week ontving ik de dummy, het eerste premature exemplaar van mijn debuut. ‘Victor Stout, Thuis was het gezellig’ prijkt er op het omslag. Achterop een foto waarop ik op de oude tobber lijk, een dichter uit vroeger tijden die ik zeer bewonder. Is het niet om zijn rijmelarij, dan toch om zijn levensloop die er een was van veel strijden, maar nooit eens een overwinning.
*
Maar het blijft wat het was. Ik blijf staren naar mijn boekenkast, ik drink de thee, ik schaaf mijn houding bij en praat tegen wie het horen wil. Soms luistert er iemand, vaker ben ik de achtergrondruis in het verloederde winkelcentrum.
’s Nachts schrik ik wel eens wakker en staan er vreemde mannetjes voor de deur die bellen blazen om ze vervolgens door te prikken. Het ligt mij er allemaal wat al te dik bovenop.
*
Ik zing het liedje ‘Twin Falls’, het intens droeve liedje ‘Twin Falls’, en ik zing het om het in godsnaam uit mijn hoofd te krijgen, want het lijkt alsof iemand steeds dezelfde plaat opzet zonder dat ik er invloed op heb. Maar de buren houden niet van geschreeuw en rammen op de muur met al wat ze vinden.
*
Half geeuwend mompel ik mijn naam als ik na vijf of zes keer dan toch de telefoon opneem. Ik maak een grapje, doe mijn antwoordapparaat na, maar al vóór de pieptoon barst de uitgever los. Wáár blijft de kopij? Wel drommels, hij heeft er toch niet voor niets zo veel energie in gestoken! Ik leg hem nogmaals uit dat ik de dichter ben die niet dicht. Ik herinner hem aan het geinige concept.
‘Lazer op met je concept! Als er niet snel gedichten komen, zorg ik er persoonlijk voor dat je nooit meer poot aan de grond krijgt in die hele verrekte literatuur!’
Ik heb hem weleens vriendelijker meegemaakt, bedenk ik me als ik de hoorn neerleg, maar ik probeer niet eens de oorzaak van het misverstand te achterhalen.
Mijn vingers strijken over de glanzende sneeuwwitte vellen. Ik houd het boekje vast, voor mij is het af. Het is perfect, de ultieme pose. Ik voel me er thuis. Met het kleinood in mijn handen lig ik op bed en ik wacht op de nacht.
*
Maar mijn adem wordt me afgenomen terwijl de lichten worden gedoofd. Nog net hoor ik iemand zijn keel schrapen en ik voel iets krassen over mijn voorhoofd, mijn borst, mijn buik. Ik berust erin, omklem mijn boekje, de bladen blank. Bleek als ikzelf, bleek als wij allen.
Lelystad, 1999
V.
VRAAG
Gisteren was er op Canvas, als onderdeel van het Sportpaleis, een werkelijk fantastische documentaire te zien over de alternatieve WK-Finale tussen de zwakste voetballanden ter wereld Buthan en Montserrat. Weet iemand de titel van die film (viel er net te laat in) en wie de maker was (even geen pen voorhanden bij het rollen van de credits)?
Reacties gaarne in de comments!
N.
PS Meer volgt later. Ik ga dood van de spierpijn.
update
Dank Frans! Inderdaad, die prachtige, ontroerende, visueel en muzikaal overdonderende film heet The Other Final. Johan Kraamer, van het Amsterdamse reclamebureau KesselsKramer, tekende voor regie en productie. (Aardige site, overigens, goed voor veelvuldig gebruik van de f5-knop.) Aanrader van de maand!
Reacties gaarne in de comments!
N.
PS Meer volgt later. Ik ga dood van de spierpijn.
update
Dank Frans! Inderdaad, die prachtige, ontroerende, visueel en muzikaal overdonderende film heet The Other Final. Johan Kraamer, van het Amsterdamse reclamebureau KesselsKramer, tekende voor regie en productie. (Aardige site, overigens, goed voor veelvuldig gebruik van de f5-knop.) Aanrader van de maand!
zondag 16 november 2003
VIJF MUZIEKTIPS EN EEN MOOIE MEISJESNAAM
Ja ja, ze slepen je erdoorheen, ga maar snel luisteren:
Materie - Brendan Benson (hier moet ik Niels gewoon gelijk in geven)
No Myth - Michael Penn
Personal Jesus - Johnny Cash
Stray - Calexico
Good Stuff - Kelis
Wat valt er verder te zeggen? Ik heb vandaag Festen weer eens gezien. Wat een ontzettend humoristische film is dat toch, afgezien van de tragische toestanden die er ook in verwerkt worden. Ik moet er veel om lachen. Een beetje zoals je dat ook hebt bij Reves De Avonden. Het is allemaal heel triest, maar er moet ook gelachen worden.
Els blijft nog maar 5 dagen weg. 5 dagen, daar lach ik nu gewoon om.
En vinden jullie Analyse ook een heel, heel mooie naam voor een meisje?
V.
Materie - Brendan Benson (hier moet ik Niels gewoon gelijk in geven)
No Myth - Michael Penn
Personal Jesus - Johnny Cash
Stray - Calexico
Good Stuff - Kelis
Wat valt er verder te zeggen? Ik heb vandaag Festen weer eens gezien. Wat een ontzettend humoristische film is dat toch, afgezien van de tragische toestanden die er ook in verwerkt worden. Ik moet er veel om lachen. Een beetje zoals je dat ook hebt bij Reves De Avonden. Het is allemaal heel triest, maar er moet ook gelachen worden.
Els blijft nog maar 5 dagen weg. 5 dagen, daar lach ik nu gewoon om.
En vinden jullie Analyse ook een heel, heel mooie naam voor een meisje?
V.
zaterdag 15 november 2003
DINGEN OVER MIJZELVE, ZOMAAR, VOOR DE FANS
Ik kocht vandaag de cd Either/Or van Elliott Smith.
Ik blijk nog maar 70,4 kilo te wegen. Elke maand wordt het minder, valt me op. Een verontrustende ontwikkeling, wat jullie.
Ik schreef in 1994 een Nederlandse variant op Nirvana's liedje 'Rape Me'. Mijn variant heette 'Dek me'.
Ik schreef in 1994 wel meer dingen die de wereld er feitelijk niet beter op hebben gemaakt.
Ik sloeg in 1994 zo nu en dan wat gitaarakkoorden aan.
Ik denk graag terug aan 1994.
Ik ga vandaag of morgen toch echt eens die baard afscheren.
Ik heb gisteren een wondermooi liedje gehoord dat werd uitgevoerd door Johnny Cash.
Ik noem in dit stukje zomaar even twee muzikale helden die dit jaar uit ons midden zijn verdwenen.
Ik heb het al heel lang niet over Mike Levey gehad. Dat hij ruste in vrede.
Ik ga maandag lunchen met de grote toneelschrijver Janwillem S.
Ik ga dinsdag eten bij Niels en zijn vriendin J.
Ik ga woensdag eten bij Josje en Arie en hun leuke dochtertje Lola (die volgend jaar ons bruidsmeisje wordt).
Ik ga donderdag naar een Parmentier-festijn en zal daar dan eindelijk enkele van mijn Parmentier-collega's voor het eerst ontmoeten.
Ik ben alweer meer dan vier jaar afgestudeerd.
Ik maak nooit grappen over welk koningshuis dan ook.
Ik zou net als mijn broertje Joey een hiphopcarrière kunnen beginnen, en verder door het leven kunnen gaan als Prinz Vinz, de Oliekoning.
Ik doe dat toch maar niet.
Ik zie uit naar jullie reacties.
V.
Ik blijk nog maar 70,4 kilo te wegen. Elke maand wordt het minder, valt me op. Een verontrustende ontwikkeling, wat jullie.
Ik schreef in 1994 een Nederlandse variant op Nirvana's liedje 'Rape Me'. Mijn variant heette 'Dek me'.
Ik schreef in 1994 wel meer dingen die de wereld er feitelijk niet beter op hebben gemaakt.
Ik sloeg in 1994 zo nu en dan wat gitaarakkoorden aan.
Ik denk graag terug aan 1994.
Ik ga vandaag of morgen toch echt eens die baard afscheren.
Ik heb gisteren een wondermooi liedje gehoord dat werd uitgevoerd door Johnny Cash.
Ik noem in dit stukje zomaar even twee muzikale helden die dit jaar uit ons midden zijn verdwenen.
Ik heb het al heel lang niet over Mike Levey gehad. Dat hij ruste in vrede.
Ik ga maandag lunchen met de grote toneelschrijver Janwillem S.
Ik ga dinsdag eten bij Niels en zijn vriendin J.
Ik ga woensdag eten bij Josje en Arie en hun leuke dochtertje Lola (die volgend jaar ons bruidsmeisje wordt).
Ik ga donderdag naar een Parmentier-festijn en zal daar dan eindelijk enkele van mijn Parmentier-collega's voor het eerst ontmoeten.
Ik ben alweer meer dan vier jaar afgestudeerd.
Ik maak nooit grappen over welk koningshuis dan ook.
Ik zou net als mijn broertje Joey een hiphopcarrière kunnen beginnen, en verder door het leven kunnen gaan als Prinz Vinz, de Oliekoning.
Ik doe dat toch maar niet.
Ik zie uit naar jullie reacties.
V.
vrijdag 14 november 2003
donderdag 13 november 2003
POSTCODECIJFERS
Vandaag volgde ik een redacteurenworkshop auteursmanagement in Utrecht. Ik heb daar veel geleerd. Ik ga 'mijn' auteurs voortaan heel anders begeleiden. Ik ben niet langer dezelfde.
Zevenenhalf uur duurde die workshop. Best lang, nietwaar?
Op de terugweg kocht ik in een grote zaak met de naam Media Markt leuke dingen. Ik geef stapels geld uit sinds Els ervandoor is. Als ze terugkomt, zwaait er wat voor me. Denk ik. Om haar tegemoet te komen, heb ik Three, de nieuwe cd van de Sugababes, voor haar gekocht. 9,99 euro kost die. Dat is toch geen geld voor een nieuwe cd? En dan ook nog zo een waar Els vast heel blij mee zal zijn?
Voor mijzelve kocht ik een dubbel-cd met een boel restmateriaal van Pearl Jam. Die compilatie heet Lost Dogs en bevat vele prachtliedjes, zoals 'Last Kiss', 'Getting Here' en 'Yellow Ledbetter', maar dan weer niet 'Soldier of Love', 'I Got Id.' en 'Long Road', toch ook drie liedjes die ze nooit op een cd hebben gezet, en bepaald niet de minste. Sterker: die drie liedjes behoren tot de mooiste die ze tot nu toe opnamen. Ik zeg: als je dan toch zo'n compilatie-cd maakt, doe het dan goed. Nu ja, ze moeten het maar zelf weten ook, de lastpakken.
Ook kocht ik wederom een film op dvd. Na mijn koopmanie van de afgelopen week (de dvd's van o.a. The Elephant Man, The Remains of the Day, Die Hard, Festen, Taxi Driver, Memento, Halloween en The Princess Bride), kocht ik er vandaag gewoon nog even Go bij ook. Alsof het niets is.
Bij het afrekenen in die Media Markt, vroeg de kassajongen de vier cijfers van mijn postcode. Veel gekker moet het echt niet worden, hoor.
Nu ga ik even wat te eten maken voor mijzelve. Iemand moet het doen.
V. (die binnenkort dus geen geld meer heeft, maar wel een boel toffe films en cd's)
Zevenenhalf uur duurde die workshop. Best lang, nietwaar?
Op de terugweg kocht ik in een grote zaak met de naam Media Markt leuke dingen. Ik geef stapels geld uit sinds Els ervandoor is. Als ze terugkomt, zwaait er wat voor me. Denk ik. Om haar tegemoet te komen, heb ik Three, de nieuwe cd van de Sugababes, voor haar gekocht. 9,99 euro kost die. Dat is toch geen geld voor een nieuwe cd? En dan ook nog zo een waar Els vast heel blij mee zal zijn?
Voor mijzelve kocht ik een dubbel-cd met een boel restmateriaal van Pearl Jam. Die compilatie heet Lost Dogs en bevat vele prachtliedjes, zoals 'Last Kiss', 'Getting Here' en 'Yellow Ledbetter', maar dan weer niet 'Soldier of Love', 'I Got Id.' en 'Long Road', toch ook drie liedjes die ze nooit op een cd hebben gezet, en bepaald niet de minste. Sterker: die drie liedjes behoren tot de mooiste die ze tot nu toe opnamen. Ik zeg: als je dan toch zo'n compilatie-cd maakt, doe het dan goed. Nu ja, ze moeten het maar zelf weten ook, de lastpakken.
Ook kocht ik wederom een film op dvd. Na mijn koopmanie van de afgelopen week (de dvd's van o.a. The Elephant Man, The Remains of the Day, Die Hard, Festen, Taxi Driver, Memento, Halloween en The Princess Bride), kocht ik er vandaag gewoon nog even Go bij ook. Alsof het niets is.
Bij het afrekenen in die Media Markt, vroeg de kassajongen de vier cijfers van mijn postcode. Veel gekker moet het echt niet worden, hoor.
Nu ga ik even wat te eten maken voor mijzelve. Iemand moet het doen.
V. (die binnenkort dus geen geld meer heeft, maar wel een boel toffe films en cd's)
woensdag 12 november 2003
NIEUWE LIJSTEN
10 klassieke popliedjes uit mijn Kazaa-lijst die ik graag draai:
1. Don't Worry - Appleton
2. Honky's Ladder - The Afghan Whigs
3. Metarie - Brendan Benson
4. Wise Up - Aimee Mann
5. Space Oddity - David Bowie
6. Mad World - Gary Jules & Michael Andrews (Donnie Darko Soundtrack)
7. Babylon - David Gray
8. Sympathy for the Devil - The Rolling Stones
9. N 2 Gether Now - Limp Bizkit featuring Method Man
10. Summer - Buffalo Tom
10 zaken die beter zouden verdwijnen
1. Puberale jongens met snorren/sikken/combinaties hiervan.
2. Slijmerige zeikerds die het Nederlands niet machtig zijn en zich opzuigen aan alle grote weblogs.
3. Mijn oprechte verbazing dat al die grote weblogs daar op een of andere manier niets mee doen.
4. Pastichebands als The Darkness die zichzelf te serieus nemen.
5. Fietstaxi's.
6. Deze troel.
7. Buitenlandse krakers die voor de Albert Heijn 'kunstjes' aan het doen zijn.
8. De mentale nedergang van Gerard Reve.
9. Het feit dat ik mijn voicemail niet ingesteld krijg.
10. Martijn Krabbé.
N.
1. Don't Worry - Appleton
2. Honky's Ladder - The Afghan Whigs
3. Metarie - Brendan Benson
4. Wise Up - Aimee Mann
5. Space Oddity - David Bowie
6. Mad World - Gary Jules & Michael Andrews (Donnie Darko Soundtrack)
7. Babylon - David Gray
8. Sympathy for the Devil - The Rolling Stones
9. N 2 Gether Now - Limp Bizkit featuring Method Man
10. Summer - Buffalo Tom
10 zaken die beter zouden verdwijnen
1. Puberale jongens met snorren/sikken/combinaties hiervan.
2. Slijmerige zeikerds die het Nederlands niet machtig zijn en zich opzuigen aan alle grote weblogs.
3. Mijn oprechte verbazing dat al die grote weblogs daar op een of andere manier niets mee doen.
4. Pastichebands als The Darkness die zichzelf te serieus nemen.
5. Fietstaxi's.
6. Deze troel.
7. Buitenlandse krakers die voor de Albert Heijn 'kunstjes' aan het doen zijn.
8. De mentale nedergang van Gerard Reve.
9. Het feit dat ik mijn voicemail niet ingesteld krijg.
10. Martijn Krabbé.
N.
JEUGDSENTIMENT
Ik zag het vorige week. De herhaling van een programma dat in mijn hoofd haast mythische proporties had aangenomen: Rembo & Rembo. Nu elke zondagochtend en woensdagmiddag terug op Nederland 3. Maar echt slimme mensen kijken gewoon alle afleveringen achter elkaar. Waar? Hier.
N.
N.
dinsdag 11 november 2003
LIJSTJES... ALTIJD MAAR WEER DIE LIJSTJES
5 dingen die mij bedroeven
1. Elsie is al 2 dagen weg, en er volgen er nog 10.
2. De prachtnovelle Schaduwkind van P.F. Thomése. Ik las deze novelle gisteren en ik ben zelden zo ontroerd geraakt bij het lezen van een boek. Zijn debuut Zuidland vond ik ooit een taaie, logge draak, maar ik lieg niet als ik zeg dat ik bij dit boek met moeite de tranen uit m'n ogen kon weren. Wie nu lacht, moet heel goed uitkijken. Lezen, dat boek!
3. Madonna. Die had dus nooit in de nieuwe clip van Britney moeten zitten. Wat een potsierlijke dansjes, beweginkjes, gezongen zinnetjes en maniertjes. Het woord 'gêne' komt in me op. En het woord 'afkeer' gooit eveneens hoge ogen.
4. Dat het elke ochtend als ik de deur uit stap kouder blijkt te zijn dan ik had durven denken.
5. Dat ik nog altijd met twee (2!) sofinummers rondloop.
5 dingen die mij verblijden
1. Onze katten Teigetje en Noni. Ik ga niet zeggen dat het de stoerste katten zijn die je ooit hebt gezien, maar kom gerust eens langs om het met eigen ogen na te gaan.
2. De foto's van Britney in de nieuwe Q. Tjonge, bij Q denken ze met mij mee. En als je dit nummer koopt, krijg je er bovendien een leuke cd bij ook! Met liedjes van onder anderen Muse, Johnny Cash, OutKast, The Dandy Warhols en The Thrills. Kopen, iedereen! Op die cd staan ook liedjes van de fopartiesten Sean Paul en The Darkness, maar dat mag de pret niet drukken. En over plaatjes gesproken: wordt het niet eens tijd dat de beloofde foto's van Aukje van G. ergens opduiken? Lijkt me echt een opdracht voor Niels.
3. Het nieuwe manuscript van de Opperman der Vlaamse Letteren.
4. De muziek van Interpol. Ik ben natuurlijk weer de laatste die hun cd ontdekt, maar nu zit hij dan ook non-stop in mijn diskman.
5. Dat ik nu officieel Vast Medewerker ben geworden bij het literaire tijdschrift Parmentier.
O ja, ik ben de kwaadste niet: hier drop ik gewoon even die link naar de nieuwe Britney-plaatjes.
V.
1. Elsie is al 2 dagen weg, en er volgen er nog 10.
2. De prachtnovelle Schaduwkind van P.F. Thomése. Ik las deze novelle gisteren en ik ben zelden zo ontroerd geraakt bij het lezen van een boek. Zijn debuut Zuidland vond ik ooit een taaie, logge draak, maar ik lieg niet als ik zeg dat ik bij dit boek met moeite de tranen uit m'n ogen kon weren. Wie nu lacht, moet heel goed uitkijken. Lezen, dat boek!
3. Madonna. Die had dus nooit in de nieuwe clip van Britney moeten zitten. Wat een potsierlijke dansjes, beweginkjes, gezongen zinnetjes en maniertjes. Het woord 'gêne' komt in me op. En het woord 'afkeer' gooit eveneens hoge ogen.
4. Dat het elke ochtend als ik de deur uit stap kouder blijkt te zijn dan ik had durven denken.
5. Dat ik nog altijd met twee (2!) sofinummers rondloop.
5 dingen die mij verblijden
1. Onze katten Teigetje en Noni. Ik ga niet zeggen dat het de stoerste katten zijn die je ooit hebt gezien, maar kom gerust eens langs om het met eigen ogen na te gaan.
2. De foto's van Britney in de nieuwe Q. Tjonge, bij Q denken ze met mij mee. En als je dit nummer koopt, krijg je er bovendien een leuke cd bij ook! Met liedjes van onder anderen Muse, Johnny Cash, OutKast, The Dandy Warhols en The Thrills. Kopen, iedereen! Op die cd staan ook liedjes van de fopartiesten Sean Paul en The Darkness, maar dat mag de pret niet drukken. En over plaatjes gesproken: wordt het niet eens tijd dat de beloofde foto's van Aukje van G. ergens opduiken? Lijkt me echt een opdracht voor Niels.
3. Het nieuwe manuscript van de Opperman der Vlaamse Letteren.
4. De muziek van Interpol. Ik ben natuurlijk weer de laatste die hun cd ontdekt, maar nu zit hij dan ook non-stop in mijn diskman.
5. Dat ik nu officieel Vast Medewerker ben geworden bij het literaire tijdschrift Parmentier.
O ja, ik ben de kwaadste niet: hier drop ik gewoon even die link naar de nieuwe Britney-plaatjes.
V.
KILL BILL AL VOOR U BEKEKEN
Ondertussen heb ik middels illegale weg Kill Bill al gezien. Dat de film onevenwichtig is, de kenmerkende dialogen ontbreken, de climax onbevredigend, Tarantino gewoonweg erg veel zijpaden laat zien en dat daardoor de splitsing in twee delen niet helemaal gerechtvaardigd is, mag niet weg nemen Kill Bill voortreffelijk amusement biedt.
Uma Thurman is in vorm. Uma Thurman is op elk moment de beste actrice voor de rol. Uma Thurman heeft het stoerste trainingspak aller tijden aan. Uma Thurman is, laat ik het maar gewoon zeggen, de bom. Zo, het hoge woord is eruit.
Kill Bill ziet eruit als een echte Tarantino-film. Oogstrelende cameravoering, hybride plotwisselingen, fijne muziek, übercoole hoofdpersonages, vol hoofdstuktitels en eerbetuigingen, bloed, veel bloed - het kan niet op. Edoch. Dat verhaal. Tja. Dat rammelt. Dat komt niet op gang. Dat sleept zich maar tergend langzaam voort. Dat is kortom, niet om steil van achterover te vallen.
Uma is Black Mamba/The Bride. Lid van The Deadly Viper Assassination Squad. Een moordenares. Ze stopt ermee, raakt zwanger, wil trouwen, maar Bill, leider van de bende, moordt samen met de overgebleven leden tijdens de ceremonie iedereen uit. Uma raakt in coma, ontwaakt na vier jaar en wil wraak. En zo geschiedde. Dat aan het einde van het eerste deel slechts twee van de vijf, op spectaculaire wijze weliswaar, aan het Japanse staal zijn geregen is leuk, maar zonder al Tarantino's uitstapjes (de ruim een kwartier durende animatie waarin de geschiedenis van Cottonmouth (Lucy Liu) uit de doeken gedaan wordt is prachtig maar totaal overbodig) had het makkelijk in twee uur gedaan kunnen zijn.
Nee, perfect is Kill Bill zeker niet. En wie op zoek is naar originele, waarheidsgetrouwe cinema over samurai en bloedwraak kan beter het oeuvre van Kurosawa eens doorspitten. Wie echter een uur en drie kwartier zich wil verliezen in een universum waar iedereen met zwaarden in vliegtuigen zit, huisvrouwen voor het oog van hun kinderen worden afgemaakt en 17-jarige schoolmeisjes intens gevaarlijk zijn, is hier aan het goede adres.
N.
Uma Thurman is in vorm. Uma Thurman is op elk moment de beste actrice voor de rol. Uma Thurman heeft het stoerste trainingspak aller tijden aan. Uma Thurman is, laat ik het maar gewoon zeggen, de bom. Zo, het hoge woord is eruit.
Kill Bill ziet eruit als een echte Tarantino-film. Oogstrelende cameravoering, hybride plotwisselingen, fijne muziek, übercoole hoofdpersonages, vol hoofdstuktitels en eerbetuigingen, bloed, veel bloed - het kan niet op. Edoch. Dat verhaal. Tja. Dat rammelt. Dat komt niet op gang. Dat sleept zich maar tergend langzaam voort. Dat is kortom, niet om steil van achterover te vallen.
Uma is Black Mamba/The Bride. Lid van The Deadly Viper Assassination Squad. Een moordenares. Ze stopt ermee, raakt zwanger, wil trouwen, maar Bill, leider van de bende, moordt samen met de overgebleven leden tijdens de ceremonie iedereen uit. Uma raakt in coma, ontwaakt na vier jaar en wil wraak. En zo geschiedde. Dat aan het einde van het eerste deel slechts twee van de vijf, op spectaculaire wijze weliswaar, aan het Japanse staal zijn geregen is leuk, maar zonder al Tarantino's uitstapjes (de ruim een kwartier durende animatie waarin de geschiedenis van Cottonmouth (Lucy Liu) uit de doeken gedaan wordt is prachtig maar totaal overbodig) had het makkelijk in twee uur gedaan kunnen zijn.
Nee, perfect is Kill Bill zeker niet. En wie op zoek is naar originele, waarheidsgetrouwe cinema over samurai en bloedwraak kan beter het oeuvre van Kurosawa eens doorspitten. Wie echter een uur en drie kwartier zich wil verliezen in een universum waar iedereen met zwaarden in vliegtuigen zit, huisvrouwen voor het oog van hun kinderen worden afgemaakt en 17-jarige schoolmeisjes intens gevaarlijk zijn, is hier aan het goede adres.
N.
zaterdag 8 november 2003
CIJFERS
De bezoekaantallen bereiken weer een nieuw dieptepunt in de Niels en Vincent-geschiedenis als het zo doorgaat.
Komt het soms doordat we niets berichten over de tragische dood van Bobby Hatfield, een van The Righteous Brothers? Wel, dat lag ons een beetje te veel voor de hand. Af en toe sla je eens een dode popster over. Wel draaien Niels en ik al dagenlang alleen nog maar 'Unchained Melody' en 'You've Lost That Lovin' Feeling', maar ja, wij zijn dan ook twee heel gevoelige jongens. Romantische zielen.
Van die jongens die af en toe eens een boek van Reve openslaan om er dan uit te citeren. Van die jongens die zich er niet voor schamen een ondergrondse ninja-organisatie op te richten waarin oude helden als Lee Van Cleef weer tot hun recht komen. Van die jongens dus.
Graag wijs ik jullie nog even op Vanuit de 47, de debuut-cd van mijn broertje Joey. Je hoort mij niet snel hoog opgeven van hiphop, maar hier gebeuren toch echt wel heel leuke dingen. Wie geïnteresseerd is: op Joey's homepage kun je zomaar gratis een paar van zijn liedjes beluisteren. Ik zou het maar even doen. Hij dropt hiphop die de stoppels van je kop af klopt.
V.
P.S. Ik hoor het jullie al denken: eerst zeuren die Niels en Vincent maandenlang om een nieuwe clip van Britney Spears, en nu-ie er eindelijk is, hoor ik ze er niet eens over. Dat zit zo: die clip valt ons een beetje tegen. En dat liedje ook. We vestigen onze hoop nu op de volgende single.
Komt het soms doordat we niets berichten over de tragische dood van Bobby Hatfield, een van The Righteous Brothers? Wel, dat lag ons een beetje te veel voor de hand. Af en toe sla je eens een dode popster over. Wel draaien Niels en ik al dagenlang alleen nog maar 'Unchained Melody' en 'You've Lost That Lovin' Feeling', maar ja, wij zijn dan ook twee heel gevoelige jongens. Romantische zielen.
Van die jongens die af en toe eens een boek van Reve openslaan om er dan uit te citeren. Van die jongens die zich er niet voor schamen een ondergrondse ninja-organisatie op te richten waarin oude helden als Lee Van Cleef weer tot hun recht komen. Van die jongens dus.
Graag wijs ik jullie nog even op Vanuit de 47, de debuut-cd van mijn broertje Joey. Je hoort mij niet snel hoog opgeven van hiphop, maar hier gebeuren toch echt wel heel leuke dingen. Wie geïnteresseerd is: op Joey's homepage kun je zomaar gratis een paar van zijn liedjes beluisteren. Ik zou het maar even doen. Hij dropt hiphop die de stoppels van je kop af klopt.
V.
P.S. Ik hoor het jullie al denken: eerst zeuren die Niels en Vincent maandenlang om een nieuwe clip van Britney Spears, en nu-ie er eindelijk is, hoor ik ze er niet eens over. Dat zit zo: die clip valt ons een beetje tegen. En dat liedje ook. We vestigen onze hoop nu op de volgende single.
donderdag 6 november 2003
NIELS EN VINCENT MAILEN
Verveel me. Ik wil niet werken.
N.
Dat eerste zinnetje klinkt als een bevel.
V.
Kunnen we niet samen een ondergrondse ninja-organisatie starten?
N.
Pas als Lee Van Cleef weer tot leven wordt gewekt, jongen.
V.
Hij staat hier naast me! "Wat nou, hartaanval?" zei hij zojuist!
N.
Staan Lee Marvin en John Wayne soms naast 'em?
V.
Nee. Die zijn buiten met klappistooltjes aan het spelen. Lee staat nu wel
wat ongeduldig met z'n nuchaku te wapperen. Toch vreemd, een ninja met een
cowboyhoed. Maar goed. Gaan we die ninja-club nu opstarten of niet?
N.
Wat moet ik ervoor doen?
V.
Allereerst hebben we ninjapakken nodig. En drie chickies. En wat zwaarden.
Regel jij dat, dan doe ik de rest.
N.
3 chickies? Waar zijn die voor?
Hoef ik alleen de zwaarden te regelen? Of ook de pakken en de chickies?
Ik ken Timothy Van Patten toevallig. Hebben we daar wat aan?
V.
Nee, jij moet 3 chickies, pakken en zwaarden regelen. En laat Timothy maar
zitten. Ik begin Lee ook al zat te worden. Ik vertel alles later wel, als we
op de geheime locatie zijn.
N.
Waar zijn die chickies dan voor??
V.
Jongen, een goeie ninja heeft áltijd drie chickies! Eén om voor te zorgen,
één om mee te trainen en één waarvan hij houdt, maar voordat hij het kan
vertellen, wordt dat chickie afgemaakt. En dan, dan begint de bloedwraak.
N.
Hm. Ik denk even na over de 3 gegadigden.
V.
Goed. Dan ga ik even ritmisch met mijn voorhoofd op mijn bureau drummen.
N.
N.
N.
Dat eerste zinnetje klinkt als een bevel.
V.
Kunnen we niet samen een ondergrondse ninja-organisatie starten?
N.
Pas als Lee Van Cleef weer tot leven wordt gewekt, jongen.
V.
Hij staat hier naast me! "Wat nou, hartaanval?" zei hij zojuist!
N.
Staan Lee Marvin en John Wayne soms naast 'em?
V.
Nee. Die zijn buiten met klappistooltjes aan het spelen. Lee staat nu wel
wat ongeduldig met z'n nuchaku te wapperen. Toch vreemd, een ninja met een
cowboyhoed. Maar goed. Gaan we die ninja-club nu opstarten of niet?
N.
Wat moet ik ervoor doen?
V.
Allereerst hebben we ninjapakken nodig. En drie chickies. En wat zwaarden.
Regel jij dat, dan doe ik de rest.
N.
3 chickies? Waar zijn die voor?
Hoef ik alleen de zwaarden te regelen? Of ook de pakken en de chickies?
Ik ken Timothy Van Patten toevallig. Hebben we daar wat aan?
V.
Nee, jij moet 3 chickies, pakken en zwaarden regelen. En laat Timothy maar
zitten. Ik begin Lee ook al zat te worden. Ik vertel alles later wel, als we
op de geheime locatie zijn.
N.
Waar zijn die chickies dan voor??
V.
Jongen, een goeie ninja heeft áltijd drie chickies! Eén om voor te zorgen,
één om mee te trainen en één waarvan hij houdt, maar voordat hij het kan
vertellen, wordt dat chickie afgemaakt. En dan, dan begint de bloedwraak.
N.
Hm. Ik denk even na over de 3 gegadigden.
V.
Goed. Dan ga ik even ritmisch met mijn voorhoofd op mijn bureau drummen.
N.
N.
woensdag 5 november 2003
VRAGEN WAAR NIEMAND WAT AAN HEEFT
Genoeg geoudehoer over Nol R. Dat hoofdstuk sluiten we nu af.
Wat ik me dus vanmorgen inene afvroeg: wat is er geworden van Jason Orange en Howard Donald van wijlen Take That?
N.
Wat ik me dus vanmorgen inene afvroeg: wat is er geworden van Jason Orange en Howard Donald van wijlen Take That?
N.
MEDELIJDEN MET NOL IS VOOR MIETJES
Ik hoop dat Vincent zijn befaamde sarcasme als wapen gebruikt. Want Nol Roos is onkruid dat met alle middelen bestreden mag worden.
N.
N.
dinsdag 4 november 2003
NOL - NOG EENS
Overigens vind ik het wel triest dat een gastenboek gesloten moet worden omdat sommigen het te bont maken. Ik distantieer me van zulk gedrag. Als het daar althans aan ligt. (Voor hetzelfde geld is er gewoon sprake van een interne fout op die site. Of zoiets.)
Het moet wel leuk blijven natuurlijk.
V.
Het moet wel leuk blijven natuurlijk.
V.
AFGEREKEND
Wel heb ik ooit! Gisteravond plaatste ik hier een enthousiast bericht over Nols gastenboek, en nu is het warempel al gesloten!
V.
V.
maandag 3 november 2003
AFREKENING
Het is niet alsof we Nol niet hebben gewaarschuwd: al die ongein heeft nu lang genoeg geduurd. En Niels en ik hebben heus niet de intentie een hetze te ontketenen, maar wie nog enig idee heeft van wat goede smaak voorstelt en wie bereid is die goede smaak te verdedigen met alles wat hij/zij in zich heeft:
Leef je uit in Nols gastenboek!
V.
Leef je uit in Nols gastenboek!
V.
LANG LEVE DE BBC!
De BBC is de beste omroep ter wereld, dat weet iedereen. Gisteren eerst Top Gear, daarna een hilarische documentaire over internetporno. Vanavond Room 101 en daarna ook nog Dead Ringers.
Momenteel loopt ook bij de BBC de zoektocht naar het meest geliefde boek van het land. Hier kun je stemmen. Op The Catcher in the Rye, natuurlijk.
N.
Momenteel loopt ook bij de BBC de zoektocht naar het meest geliefde boek van het land. Hier kun je stemmen. Op The Catcher in the Rye, natuurlijk.
N.
zondag 2 november 2003
SPECIAAL VOOR JULLIE, DE FANS
Niels en ik hebben sinds kort een heuse loglijst. Ik bezoek niet al die sites, maar wel die van Chrizzy en van Bloody Hell. De andere zijn favorieten van Niels. Chrizzy heeft me overigens ooit toegezegd dat ze ons zou opnemen in haar loglijst - voor wat hoort wat en zo -, maar tot op heden zie ik er niets van.
Elsie is nu 26. Ik verwacht weer eens wat felicitaties van jullie bij de comments. Leef je uit!
Dan nu, speciaal voor jullie: een lijstje met 11 liedjes uit mijn Kazaa-lijst die ik graag draai:
All Saints, Bootie Call
Johnny Cash & Will Oldham, I See a Darkness
Del Amitri, Nothing Ever Happens
Inspiral Carpets, Saturn 5
Mark Morrison, Return of the Mack
Gilbert O'Sullivan, Nothing Rhymed
OutKast, Hey Ya!
Robert Palmer, She Makes My Day
The Roots, The Seed
Traveling Wilburys, Handle with Care
The Wipers, D-7
V.
Elsie is nu 26. Ik verwacht weer eens wat felicitaties van jullie bij de comments. Leef je uit!
Dan nu, speciaal voor jullie: een lijstje met 11 liedjes uit mijn Kazaa-lijst die ik graag draai:
All Saints, Bootie Call
Johnny Cash & Will Oldham, I See a Darkness
Del Amitri, Nothing Ever Happens
Inspiral Carpets, Saturn 5
Mark Morrison, Return of the Mack
Gilbert O'Sullivan, Nothing Rhymed
OutKast, Hey Ya!
Robert Palmer, She Makes My Day
The Roots, The Seed
Traveling Wilburys, Handle with Care
The Wipers, D-7
V.
zaterdag 1 november 2003
Abonneren op:
Posts (Atom)