Alweer enige tijd uit, en alweer enige tijd geleden dat ik het las: Diary van Chuck Palahniuk.
[flaptekst: "Diary takes the form of a a "coma diary" kept by one Misty Tracy Wilmot as her husband lies senseless in a hospital after a suicide attempt. Once she was an art student dreaming of creativity and freedom; now, after marrying Peter at school and being brought back to once quaint, now tourist-overrun Waytansea Island, she's been reduced to the condition of a resort hotel maid. Peter, it turns out, has been hiding rooms in houses he's remodeled and scrawling vile messages all over the walls - an old habit of builders but dramatically overdone in Peter's case. Angry homeowners are suing left and right, and Misty's dreams of artistic greatness are in ashes. But then, as if possessed by the spirit of Maura Kinkaid, a fabled Waytansea artist of the nineteenth century, Misty begins painting again, compulsively. But can her newly discovered talent be part of a larger, darker plan? Of course it can..."]
Laat ik het direct maar zeggen: het is zeker niet z'n beste roman. De man schrijft veel, nagenoeg elk jaar een boek, iets wat ik bewonder, maar met Lullaby nog redelijk vers in het geheugen en zeker Choke uit 2001, lijkt Diary een magere opvolger.
Het plot is in tegenstelling tot de voorgangers nét te gemaakt, nét te gekunsteld, nét te veel op basis van een schema vormgegeven. Zijn eerdere boeken hadden iets onvoorspelbaars. Er heerste een schizofrene chaos die keer op keer in al zijn donkere, zwartgallige en soms hilarische mise-en-scène wist te overtuigen. Niet alleen als lezer kon je van alles verwachten, ook Palahniuk leek zich voortdurend te verbazen. Het rammelde niet, maar het swingde. Het rockte. Als een gek.
Diary is wat dat betreft een roman die haast met chirurgische precisie is geschreven. De stijl is onveranderd scherp, geheel uniek, maar vertoont slijtage. Palahniuk moet uitkijken niet tot een pastiche van zichzelf uit te groeien. Wéér die lachonieke, droog-sarcastische toon. Wéér een Messiaanse protagonist. Wéér die flirt met anti-commercie. Wéér geen normaal mens in zicht. Dat we een Palahniuk aan het lezen zijn is al duidelijk bij de eerste zin. Als Diary ook maar de helft van de glans van een Survivor, Choke of Lullaby had, was dat in het geheel niet erg. Diary staat momenteel op nummer 1 in mijn lijst Teleurstellende Boeken van Hooggewaardeerde Schrijvers. Toby Litt zal blij zijn.
N.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten