...en zo vond ik mezelf gisterochtend terug in een Amsterdams huis waar ik nooit eerder was geweest, allenig in een tweepersoonsbed. Eerst werd ik om halfzeven gewekt door het alarm op mijn mobiele foon, vervolgens was er om halfacht een sms’je van collega Susanne, om me te herinneren aan de werkdag, en uiteindelijk ben ik om acht uur maar eens onder de douche gaan staan.
...en de avond ervoor was ik met Niels en Kim wat gaan drinken bij The Tara, waar je eerst wél en later onmogelijk buiten kon zitten, met uitzicht op de bouwput die het Rokin tegenwoordig domineert. Daarna gingen Niels en ik naar De Schutter, waar we beiden de saté bestelden, en uiteindelijk belandden we in Niels’ tijdelijke woning nabij de Heinekenbrouwerij. In dat huis staan vele boeken uit de wereldliteratuur. De volgende ochtend zette Niels koffie voor ons en keken we naar Daphne Bunskoek, die niets leek te bevatten van wat de gast die ze interviewde haar vertelde. Op teletekst las ik het bericht Kamer gaat akkoord met nieuw zorgstelsel abusievelijk als Kamer gaat akkoord met nieuw zonnestelsel. Ja, daar moesten Niels en ik wel even heel hard om lachen.
...en op de Grote Uitgeverij zette ik het raam open. Het weer leende zich daartoe. Die middag paradeerde ik met collega Hannerlie over de Boekenmarkt, terwijl Susanne, Emma en Renée milkshakes voor de hele afdeling haalden. En het werd warmer. En warmer. En het werd weekend.
...en de lente is begonnen, jongens en meisjes. Nu dan echt.
...en eergisteren liep ik in mijn pauze over het Spui en werd ik aangehouden door een jongen die ik nog ken uit de jaren dat ik in Lelystad woonde. Ik noem hem hier voor het gemak Paul, om het niet bonter te maken dan strikt noodzakelijk. Ik herinner me nog hoe we hem indertijd Paul Zonder Vrienden noemden, overigens niet in zijn bijzijn. Paul had namelijk de gewoonte bij je te komen staan in drukke cafés – en dan niet meer weg te gaan. Paul sprak onduidelijk, maar verstond ook niets van wat jij zei. Fatsoenlijke gesprekken waren uitgesloten. Ik herinner me een avond waarop ik in een romantische bui het meisje M. naar huis bracht, en dat Paul zich ongevraagd bij ons aansloot, terwijl hij heel ergens anders woonde. Gewoon, omdat hij het gezellig vond. ‘Ik moet eigenlijk een heel andere kant op,’ sprak hij, onze dodende blikken negerend. Ook herinner ik me dat ik met vriend Maarten op zoek was naar woonruimte, en dat Paul me plotseling belde met de mededeling dat hij wel iets voor ons drieën wist te regelen.
...en nu zag ik Paul dus weer. Op mijn vraag of hij nog studeerde, volgde een te lange stilte. Hij was op weg naar iemand die hem ging helpen met zijn verhuizing naar een woonboot. Ik wist niets anders te zeggen dan: ‘Ik ben verwekt op een woonboot’, me daarna afvragend wat wie dan ook met zulke informatie moet. Paul zei: ‘Zullen we onze mobiele nummers maar uitwisselen?’ O, de zegeningen van de moderne tijd.
...en vandaag begint het WK snooker weer. Alles is te volgen op BBC2. Stephen Hendry is de man!
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten