De Oscars zijn dan toch uitgereikt vannacht. Ik heb er niet veel van gezien, op wat korte nieuwsberichten na, en een 'filmexpert' die Hilary Swanks naam constant uitsprak als Hilary Swonk. Intussen is het hoog tijd om eens terug te komen op de Grote Niels & Vincent Oscar Wedstrijd. We lieten jullie in 9 categorieën de Oscars voorspellen. Degene die het dichtst in de buurt van de uitslag zat, zou het prachtboek De verhuizing winnen. Jullie herinneren je dat vast nog.
Welnu, niemand had ze alle 9 goed. Of alle 8. Of alle 7 desnoods. Welnee. Wel waren er twee die zomaar 6 van de 9 Oscars goed voorspelden. Omdat we slechts 1 boek uitdelen en we iedereen een eerlijke kans gunnen, stellen we het volgende voor: degene die 6 voorspellingen goed had en ons het eerst mailt met zijn volledige naam en adres, krijgt het boek. Om jullie een handje te helpen, staat hieronder een overzichtje.
6 goed
Hoof, Martin Visser
5 goed
Nicoliene, Vincent*
4 goed
Niels*, San
3 goed
Annika, Camiel, Nathaly, Nienna, Papa Bert
2 goed
Alper, Ionica, Merel
1 goed
Nina
* = Niels en Vincent deden vanzelfsprekend niet mee aan de wedstrijd.
V.
OMDAT ALLEEN TEKST OOK HEEL STOER IS
Literatuur, Film, Muziek en Andere Fijne Zaken
maandag 28 februari 2005
vrijdag 25 februari 2005
IEDEREEN WIL WEL ZO'N BOEK
Jullie hebben nog heel even de tijd om mee te doen aan die prachtwedstrijd van ons; zie ons vorige bericht. Je kunt vandaag nog meedoen. En je kunt morgen nog meedoen. En dat is het dan.
Ik zou er nog maar snel gebruik van maken als ik jou was.
V.
Ik zou er nog maar snel gebruik van maken als ik jou was.
V.
dinsdag 22 februari 2005
DOE JE DING EN WIN EEN PRIJS
Het is weer zover, jongens en meisjes. We gaan de Oscars voorspellen. Alle Oscars? zullen jullie denken. Welnee, joh, niet alle Oscars. Niels en ik hebben gewoon weer een aantal hoofdcategorieën uitgekozen. Vorig jaar beloofden we jullie een tas vol Niels & Vincent-goodies. Dit keer zeggen we: wie het dichtst bij de uitslag zit (over een week maken ze hem ergens in de Verenigde Staten bekend, geheel ter ere van deze wedstrijd), krijgt gewoon een exemplaar van die geniale verhalenbundel De verhuizing. Die bundel werd mede door mijzelf samengesteld en je vindt er een verhaal van Niels in, dus dat is me nog een een prijs. (Degene die zegt: 'Wat moet ik met die suffe bundel?', die diskwalificeren we gewoon meteen. Die moet het dan zelf maar weten.)
Daar gaan we dan. 8 categorieën. In de comments mag je meeraden. Doe je ding, broeders en zusters.
Beste Film
The Aviator
Finding Neverland
Million Dollar Baby
Ray
Sideways
Beste Regie
Clint Eastwood, Million Dollar Baby
Taylor Hackford, Ray
Mike Leigh, Vera Drake
Alexander Payne, Sideways
Martin Scorsese, The Aviator
Beste Acteur
Don Cheadle, Hotel Rwanda
Johnny Depp, Finding Neverland
Leonardo DiCaprio, The Aviator
Clint Eastwood, Million Dollar Baby
Jamie Foxx, Ray
Beste Actrice
Annette Bening, Being Julia
Catalina Sandino Moreno, Maria, Full of Grace
Hilary Swank, Million Dollar Baby
Imelda Staunton, Vera Drake
Kate Winslet, Eternal Sunshine of the Spotless Mind
Beste Bijrol (m)
Alan Alda, The Aviator
Thomas Haden Church, Sideways
Jamie Foxx, Collateral
Morgan Freeman, Million Dollar Baby
Clive Owen, Closer
Beste Bijrol (v)
Cate Blanchett, The Aviator
Laura Linney, Kinsey
Virginia Madsen, Sideways
Sophie Okonedo, Hotel Rwanda
Natalie Portman, Closer
Beste Scenario (origineel)
The Aviator
Eternal Sunshine of the Spotless Mind
Hotel Rwanda
The Incredibles
Vera Drake
Beste Scenario (bewerkt)
Before Sunset
Diarios de motocicleta
Finding Neverland
Million Dollar Baby
Sideways
Beste Niet-Engelstalige Film
Les Choristes (Frankrijk)
Mar adentro (Spanje)
Så som i himmelen (Zweden)
Der Untergang (Duitsland)
Yesterday (Zuid-Afrika)
Goed, laten we afspreken dat je tot en met de 26ste mag meedoen. Sterkte ermee, ook namens Niels.
V.
Daar gaan we dan. 8 categorieën. In de comments mag je meeraden. Doe je ding, broeders en zusters.
Beste Film
The Aviator
Finding Neverland
Million Dollar Baby
Ray
Sideways
Beste Regie
Clint Eastwood, Million Dollar Baby
Taylor Hackford, Ray
Mike Leigh, Vera Drake
Alexander Payne, Sideways
Martin Scorsese, The Aviator
Beste Acteur
Don Cheadle, Hotel Rwanda
Johnny Depp, Finding Neverland
Leonardo DiCaprio, The Aviator
Clint Eastwood, Million Dollar Baby
Jamie Foxx, Ray
Beste Actrice
Annette Bening, Being Julia
Catalina Sandino Moreno, Maria, Full of Grace
Hilary Swank, Million Dollar Baby
Imelda Staunton, Vera Drake
Kate Winslet, Eternal Sunshine of the Spotless Mind
Beste Bijrol (m)
Alan Alda, The Aviator
Thomas Haden Church, Sideways
Jamie Foxx, Collateral
Morgan Freeman, Million Dollar Baby
Clive Owen, Closer
Beste Bijrol (v)
Cate Blanchett, The Aviator
Laura Linney, Kinsey
Virginia Madsen, Sideways
Sophie Okonedo, Hotel Rwanda
Natalie Portman, Closer
Beste Scenario (origineel)
The Aviator
Eternal Sunshine of the Spotless Mind
Hotel Rwanda
The Incredibles
Vera Drake
Beste Scenario (bewerkt)
Before Sunset
Diarios de motocicleta
Finding Neverland
Million Dollar Baby
Sideways
Beste Niet-Engelstalige Film
Les Choristes (Frankrijk)
Mar adentro (Spanje)
Så som i himmelen (Zweden)
Der Untergang (Duitsland)
Yesterday (Zuid-Afrika)
Goed, laten we afspreken dat je tot en met de 26ste mag meedoen. Sterkte ermee, ook namens Niels.
V.
maandag 21 februari 2005
EN HET WAS WEEKEND
En dit weekend was het weer eens heel wat te doen. Vrijdag naar Awakenings in de Gashouder. En dat was fijn. Tjonge. Om half acht door het Westerpark naar huis gelopen, het was windstil, helder, zonnetje kwam net op, thuis nog een wijntje gedronken.
En zaterdag de hele dag lamlendig gehangen, een filmpje met De Neger der Negers gekeken en knakworsten gegeten.
En zondag zag ik Ronnie O'Sullivan die arme John Higgins werkelijk afslachten. En ondertussen keek ik af en toe naar de geniale Louis Theroux en later naar die iets minder geniale Sacha Baron Cohen en nog later naar het geweldige Six Feet Under en daarna weer naar I Am Alan Partridge.
En ik bedacht me: hard dansen en daarna het hele weekend tv kijken is zo slecht nog niet. Alleen levert het zo'n mager stukkie op.
N.
En zaterdag de hele dag lamlendig gehangen, een filmpje met De Neger der Negers gekeken en knakworsten gegeten.
En zondag zag ik Ronnie O'Sullivan die arme John Higgins werkelijk afslachten. En ondertussen keek ik af en toe naar de geniale Louis Theroux en later naar die iets minder geniale Sacha Baron Cohen en nog later naar het geweldige Six Feet Under en daarna weer naar I Am Alan Partridge.
En ik bedacht me: hard dansen en daarna het hele weekend tv kijken is zo slecht nog niet. Alleen levert het zo'n mager stukkie op.
N.
zaterdag 19 februari 2005
TOM JOHNSON WIST VAN NIETS
Zo nu en dan wordt er bij de Amsterdamse literaire stichting Perdu een tijdschrift opgericht. Enkele jaren geleden was er bijvoorbeeld het fraaie Zanzibar, dat zich geheel op de poëzie richtte. (Ik richt mij zelden geheel op de poëzie, maar Zanzibar was een mooi blad. Het verdween sneller dan je had verwacht, zoals dat gaat.) En nu is er Pampus. Donderdagavond werd de allereerste Pampus gepresenteerd in Perdu. Nu ja, de 'allereerste', er was een nulnummer aan voorafgegaan, maar nulnummers tellen niet. Dat doen ze nooit.
Ik ging erheen, naar die presentatie, met mijn vrienden Peter, Esther en Joni van de Grote Uitgeverij. Ik had eigenlijk geen idee dat er een tijdschrift gelanceerd ging worden, ik ging er slechts heen omdat de Vlaamse dichter en romancier Peter Holvoet-Hanssen er een optreden zou verzorgen. (Ik sprak minstens 2 anderen die ook dachten dat het gewoon een grote Holvoet-Hanssen-avond ging worden, en die volkomen verrast werden door dat tijdschrift. 'Verrast', ja, dat is een goed woord.)
Peter Holvoet-Hanssen stal de show natuurlijk, nieuw tijdschrift of niet. Samen met zijn alter ego Enterhaeck nam hij het publiek te grazen door poëzie voor te dragen uit een haast vergane dichtbundel, plots een zwaard te voorschijn te halen, een beat onder het werk van Jacob Cats te zetten, het begrip 'ontvlambare poëzie' te illustreren, Jan Boezeroens lied 'De fles' te zingen, zich aan verkleedpartijen te wagen, etc. Ook was er een lied waarbij het publiek mee mocht doen door een 'We Will Rock You'-gelijk ritme mee te stampen. Het was weer-ga-loos.
In de pauze sprak ik de oud-Nymph-dichter Joost B. Die vroeg mij: 'Hoe zou jij de poëzie van Hans Faverey omschrijven?' 'Poeh,' stamelde ik, 'daar vraag je me wat. Nu overschat je me een beetje, vrees ik.' Ik begon er meteen mensen bij te halen die die vraag beter konden beantwoorden dan ikzelf. Vlak voordat de pauze voorbij was, was men het er zomaar over eens dat Hans Faverey heel komische poëzie schreef. 'Veel grappiger dan de meeste mensen denken,' zei iemand nog. Asjemenou.
En toen was er een tweede optreden. Een jongeman met een bril begon een beetje met zichzelf te dansen en vertelde ons wat hij straks allemaal op de piano ging doen. Terwijl hij ons uitvoerig voorspelde wat ons allemaal voor leuks te wachten stond, stopte hij zijn linkerhand in zijn rechtermouw. En andersom. Als droeg hij een dwangbuis. Zijn motoriek maakte misschien wel deel uit van de act (het ging er lekker experimenteel aan toe), of hij probeerde ons gewoon af te leiden van de curiositeiten die hij ter sprake bracht. Zo was het heel belangrijk dat hij de twee stukken die hij voor ons zou gaan spelen, noot voor noot met ons doornam. En de naam 'Tom Johnson' kwam nogal eens voorbij. Ik hoorde hem zinnen zeggen als: 'Ik ga nu twee stukken van Tom Johnson spelen. Daar ga ik de volgende tien akkoorden voor gebruiken.' (Hij speelde ons de tien akkoorden even voor. Eén voor één. En we stonden al zo'n 10 minuten te wachten tot er eindelijk wat gespeeld ging worden. Man, wat een teaser.) En ik hoorde zinnen als: 'Tom Johnson weet niet eens dat ik die stukken hier voor jullie ga spelen.' En toen, ineens, alsof niemand nog luisterde naar wat hij ons wijsmaakte: 'Tom Johnson weet zelfs niet dat hij het volgende stuk geschreven heeft!'
Joni en ik kregen het te kwaad. We kregen de slappe lach. En dat helpt niet. Als iemand een beetje staat te oreren en met zichzelve staat te dansen, ja, dan zijn we stil. Maar zodra iemand zinnen spreekt als: 'Goed opletten. Ook u kunt dit thuis naspelen' kun je ons van de grond rapen.
Na die twee pianostukken ging hij nog iets leuks doen, maar het was wel jammer dat er twee mannen naast hem kwamen staan die voortdurend door zijn gefluister heen mompelden. Of door zijn gemompel heen fluisterden. Het was alleszins onbegrijpelijk, maar je zag dat die drie mannen zelf Heel Veel Lol hadden. (Na tien minuten driemansgefluister zei ik tegen Joni: 'Ze zijn waarschijnlijk nog niet eens halverwege.')
Experimentele kunstvormen, dat is altijd een beetje schrikken.
V.
Ik ging erheen, naar die presentatie, met mijn vrienden Peter, Esther en Joni van de Grote Uitgeverij. Ik had eigenlijk geen idee dat er een tijdschrift gelanceerd ging worden, ik ging er slechts heen omdat de Vlaamse dichter en romancier Peter Holvoet-Hanssen er een optreden zou verzorgen. (Ik sprak minstens 2 anderen die ook dachten dat het gewoon een grote Holvoet-Hanssen-avond ging worden, en die volkomen verrast werden door dat tijdschrift. 'Verrast', ja, dat is een goed woord.)
Peter Holvoet-Hanssen stal de show natuurlijk, nieuw tijdschrift of niet. Samen met zijn alter ego Enterhaeck nam hij het publiek te grazen door poëzie voor te dragen uit een haast vergane dichtbundel, plots een zwaard te voorschijn te halen, een beat onder het werk van Jacob Cats te zetten, het begrip 'ontvlambare poëzie' te illustreren, Jan Boezeroens lied 'De fles' te zingen, zich aan verkleedpartijen te wagen, etc. Ook was er een lied waarbij het publiek mee mocht doen door een 'We Will Rock You'-gelijk ritme mee te stampen. Het was weer-ga-loos.
In de pauze sprak ik de oud-Nymph-dichter Joost B. Die vroeg mij: 'Hoe zou jij de poëzie van Hans Faverey omschrijven?' 'Poeh,' stamelde ik, 'daar vraag je me wat. Nu overschat je me een beetje, vrees ik.' Ik begon er meteen mensen bij te halen die die vraag beter konden beantwoorden dan ikzelf. Vlak voordat de pauze voorbij was, was men het er zomaar over eens dat Hans Faverey heel komische poëzie schreef. 'Veel grappiger dan de meeste mensen denken,' zei iemand nog. Asjemenou.
En toen was er een tweede optreden. Een jongeman met een bril begon een beetje met zichzelf te dansen en vertelde ons wat hij straks allemaal op de piano ging doen. Terwijl hij ons uitvoerig voorspelde wat ons allemaal voor leuks te wachten stond, stopte hij zijn linkerhand in zijn rechtermouw. En andersom. Als droeg hij een dwangbuis. Zijn motoriek maakte misschien wel deel uit van de act (het ging er lekker experimenteel aan toe), of hij probeerde ons gewoon af te leiden van de curiositeiten die hij ter sprake bracht. Zo was het heel belangrijk dat hij de twee stukken die hij voor ons zou gaan spelen, noot voor noot met ons doornam. En de naam 'Tom Johnson' kwam nogal eens voorbij. Ik hoorde hem zinnen zeggen als: 'Ik ga nu twee stukken van Tom Johnson spelen. Daar ga ik de volgende tien akkoorden voor gebruiken.' (Hij speelde ons de tien akkoorden even voor. Eén voor één. En we stonden al zo'n 10 minuten te wachten tot er eindelijk wat gespeeld ging worden. Man, wat een teaser.) En ik hoorde zinnen als: 'Tom Johnson weet niet eens dat ik die stukken hier voor jullie ga spelen.' En toen, ineens, alsof niemand nog luisterde naar wat hij ons wijsmaakte: 'Tom Johnson weet zelfs niet dat hij het volgende stuk geschreven heeft!'
Joni en ik kregen het te kwaad. We kregen de slappe lach. En dat helpt niet. Als iemand een beetje staat te oreren en met zichzelve staat te dansen, ja, dan zijn we stil. Maar zodra iemand zinnen spreekt als: 'Goed opletten. Ook u kunt dit thuis naspelen' kun je ons van de grond rapen.
Na die twee pianostukken ging hij nog iets leuks doen, maar het was wel jammer dat er twee mannen naast hem kwamen staan die voortdurend door zijn gefluister heen mompelden. Of door zijn gemompel heen fluisterden. Het was alleszins onbegrijpelijk, maar je zag dat die drie mannen zelf Heel Veel Lol hadden. (Na tien minuten driemansgefluister zei ik tegen Joni: 'Ze zijn waarschijnlijk nog niet eens halverwege.')
Experimentele kunstvormen, dat is altijd een beetje schrikken.
V.
vrijdag 18 februari 2005
DE LETTEREN
I
De longlist van de Gouden Doerian is bekendgemaakt. Wat een flauwekul, die prijs. Wat een vervelend, relschopperig, misplaatst initiatief. Bekijk die lijst hier maar eens. Alsof Propria Cures de macht grijpt in literaire-prijzenland. Er staan minstens twee boeken op die longlist die ik hoog acht. Die twee boeken horen niet op de lijst thuis. Die boeken horen zelfs zo niet op die lijst thuis dat ik sterk twijfel aan de rest van die titels. (Ja, ik weet het. Ik besteed er te veel aandacht aan.)
II
Vandaag zag ik ineens een literair debuut in de boekhandel staan. (Nu ja, ik zie wel vaker een literair debuut in de boekhandel staan. Soms struikel je er bijna over. Literaire debuten zijn talrijk, wil ik maar zeggen.) Een roman nog wel. De schrijfster heet Jowi Schmitz. En dat zit me niet helemaal lekker. Ik had ooit college met diezelfde Jowi Schmitz en toen dacht ik: wat grappig, dat meisje heet net zoals mijn broertje, alleen schrijf je het anders. Maar nu is er zomaar een roman van haar. Leopold heet dat boek. Begrijp me niet verkeerd: ik gun Jowi Schmitz het beste en het gunstigste en alle moois met haar roman (die over kuikentjes gaat, zo meldt de flaptekst!), maar dat er nu een Schmitz debuteert en dat ik het niet ben, dat is wel even schrikken.
III
Morgen vertel ik je alles over mijn bezoek aan het Amsterdamse Perdu van gisteravond, waar een nieuw tijdschrift werd gepresenteerd. Ik weet dat je op dat verslag wacht. Ik vraag je nog even geduld te hebben.
V.
De longlist van de Gouden Doerian is bekendgemaakt. Wat een flauwekul, die prijs. Wat een vervelend, relschopperig, misplaatst initiatief. Bekijk die lijst hier maar eens. Alsof Propria Cures de macht grijpt in literaire-prijzenland. Er staan minstens twee boeken op die longlist die ik hoog acht. Die twee boeken horen niet op de lijst thuis. Die boeken horen zelfs zo niet op die lijst thuis dat ik sterk twijfel aan de rest van die titels. (Ja, ik weet het. Ik besteed er te veel aandacht aan.)
II
Vandaag zag ik ineens een literair debuut in de boekhandel staan. (Nu ja, ik zie wel vaker een literair debuut in de boekhandel staan. Soms struikel je er bijna over. Literaire debuten zijn talrijk, wil ik maar zeggen.) Een roman nog wel. De schrijfster heet Jowi Schmitz. En dat zit me niet helemaal lekker. Ik had ooit college met diezelfde Jowi Schmitz en toen dacht ik: wat grappig, dat meisje heet net zoals mijn broertje, alleen schrijf je het anders. Maar nu is er zomaar een roman van haar. Leopold heet dat boek. Begrijp me niet verkeerd: ik gun Jowi Schmitz het beste en het gunstigste en alle moois met haar roman (die over kuikentjes gaat, zo meldt de flaptekst!), maar dat er nu een Schmitz debuteert en dat ik het niet ben, dat is wel even schrikken.
III
Morgen vertel ik je alles over mijn bezoek aan het Amsterdamse Perdu van gisteravond, waar een nieuw tijdschrift werd gepresenteerd. Ik weet dat je op dat verslag wacht. Ik vraag je nog even geduld te hebben.
V.
donderdag 17 februari 2005
dinsdag 15 februari 2005
ST**JE
Nooit eerder kreeg ik een st**je aangereikt en dat deed me deugd. Het woord 'st**je' alleen al deed me kokhalzen. Ik zag mensen elkaar st**jes overhandigen alsof het niets was en ik dacht altijd: als ik er ooit een krijg, doe ik er niet aan mee. O, de weerzinwekkendheid van dit alles. En áls ik er al ooit aan meedoe, zal ik het woord 'st**je' niet gebruiken, uit protest, tenzij met van die coole censuursterretjes erin, dezelfde sterretjes die ik zou gebruiken in de rockband die ik ooit van plan was te starten onder de naam The Kinky Bastar*s. Ja, dat zou wat zijn. Maar je zult het net zien: ik startte nooit een rockband. Dus dan zit je met die sterretjes.
Ik kreeg dan toch nog een st**je aangereikt. Ik hoor er nu helemaal bij in weblogland. Ik ben de man met het st**je. Het is dat Nathaly het me overhandigde, en dat ik haar en haar weblog een warm hart toedraag, anders hadden jullie dit hele stukje nooit gelezen. ('Stukje', dat woord mag dan weer wel.)
Daar gaan we dan.
1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer?
7,99 GB. Dat zijn 2157 liederen.
2. Wat is je laatst gekochte cd?
Mijn laatst gekochte cd: ik zou het niet eens weten! Van 1990 tot 2004 kocht ik aanhoudend cd's, als een dolle, zeg maar, er was geen stoppen aan. En toen kwam de iPod in mijn leven. Kon ik eindelijk eens Heel Goed naar alle muziek luisteren die ik al die jaren bijeen verzameld had. Wel was ik jarig in december en toen kreeg ik een boel cd's cadeau die ertoe doen, waaronder Antics van Interpol, Final Straw van Snow Patrol en Dear Catastrophe Waitress van Belle & Sebastian. En de laatst gekregen cd die ik echt eens wat meer moet gaan beluisteren, is The Island Years van John Cale. De beste cd van 2004 was - ik kan dit niet vaak genoeg zeggen - Chutes Too Narrow van The Shins. Laat niemand je iets anders wijs maken. (Tot op heden is het zelfs de beste cd van 2005. Verreweg!)
3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nummer voor je dit bericht las?
'Heart-Shaped Box' van Nirvana. Letterlijk.
4. Geef vier nummers door die je heel vaak luistert of die veel voor je betekenen.
Ik noem hier een aantal liederen die ik de afgelopen weken veelvuldig heb beluisterd op de iPod. (Dat staat geheel los van de vraag of ze veel voor me betekenen. Wel zo veilig.) Het zijn er meer dan vier en ze staan op alfabet.
Beck, 'Everybody's Gotta Learn Sometime'
Belle & Sebastian, 'Seeing Other People'
Ben Folds, 'Landed'
Ben Folds Five, 'Army'
The Cranberries, 'Linger'
Eminem, 'Lose Yourself'
The Kinks, 'Days'
Placebo, 'Every You Every Me'
The Shins, 'Kissing the Lipless'
Soulwax, 'Conversation Intercom'
Er zijn ook liedjes die veel voor me betekenen natuurlijk. Maar die beluister ik zelden, bijvoorbeeld omdat de tranen me in de ogen zouden schieten. Ik noem hier 'Second Chance' van Virginia Astley. Daar zitten herinneringen aan vast die hier onvermeld blijven. Niemand kent dat lied overigens. Ik heb het zelf al zeker tien jaar niet meer gehoord. Het staat hier in de kast rustig te wachten tot ik er weer aan toe ben. En wat te denken van dat schrijnend mooie liedje 'Think (Let Tomorrow Bee)' van Sebadoh, dat ik tot mijn schande niet eens in huis heb?
5. Aan welke drie personen geef jij het st**je door en waarom?
Ik geef het st**je aan niemand door. Omdat het een beetje huichelachtig van me zou zijn, nietwaar, na de potsierlijke inleiding van dit stukje. Ik heb het st**je in een hoek gegooid, met zo'n ferme, welgemikte worp van me. Al mijn weblogvrienden en -vriendinnen die de bovenstaande vragen echter alsnog willen beantwoorden, hebben mijn zegen. Doe wat je goed dunkt. Ga in vrede. Sla het stof van je schoenen.
V.
Ik kreeg dan toch nog een st**je aangereikt. Ik hoor er nu helemaal bij in weblogland. Ik ben de man met het st**je. Het is dat Nathaly het me overhandigde, en dat ik haar en haar weblog een warm hart toedraag, anders hadden jullie dit hele stukje nooit gelezen. ('Stukje', dat woord mag dan weer wel.)
Daar gaan we dan.
1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer?
7,99 GB. Dat zijn 2157 liederen.
2. Wat is je laatst gekochte cd?
Mijn laatst gekochte cd: ik zou het niet eens weten! Van 1990 tot 2004 kocht ik aanhoudend cd's, als een dolle, zeg maar, er was geen stoppen aan. En toen kwam de iPod in mijn leven. Kon ik eindelijk eens Heel Goed naar alle muziek luisteren die ik al die jaren bijeen verzameld had. Wel was ik jarig in december en toen kreeg ik een boel cd's cadeau die ertoe doen, waaronder Antics van Interpol, Final Straw van Snow Patrol en Dear Catastrophe Waitress van Belle & Sebastian. En de laatst gekregen cd die ik echt eens wat meer moet gaan beluisteren, is The Island Years van John Cale. De beste cd van 2004 was - ik kan dit niet vaak genoeg zeggen - Chutes Too Narrow van The Shins. Laat niemand je iets anders wijs maken. (Tot op heden is het zelfs de beste cd van 2005. Verreweg!)
3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nummer voor je dit bericht las?
'Heart-Shaped Box' van Nirvana. Letterlijk.
4. Geef vier nummers door die je heel vaak luistert of die veel voor je betekenen.
Ik noem hier een aantal liederen die ik de afgelopen weken veelvuldig heb beluisterd op de iPod. (Dat staat geheel los van de vraag of ze veel voor me betekenen. Wel zo veilig.) Het zijn er meer dan vier en ze staan op alfabet.
Beck, 'Everybody's Gotta Learn Sometime'
Belle & Sebastian, 'Seeing Other People'
Ben Folds, 'Landed'
Ben Folds Five, 'Army'
The Cranberries, 'Linger'
Eminem, 'Lose Yourself'
The Kinks, 'Days'
Placebo, 'Every You Every Me'
The Shins, 'Kissing the Lipless'
Soulwax, 'Conversation Intercom'
Er zijn ook liedjes die veel voor me betekenen natuurlijk. Maar die beluister ik zelden, bijvoorbeeld omdat de tranen me in de ogen zouden schieten. Ik noem hier 'Second Chance' van Virginia Astley. Daar zitten herinneringen aan vast die hier onvermeld blijven. Niemand kent dat lied overigens. Ik heb het zelf al zeker tien jaar niet meer gehoord. Het staat hier in de kast rustig te wachten tot ik er weer aan toe ben. En wat te denken van dat schrijnend mooie liedje 'Think (Let Tomorrow Bee)' van Sebadoh, dat ik tot mijn schande niet eens in huis heb?
5. Aan welke drie personen geef jij het st**je door en waarom?
Ik geef het st**je aan niemand door. Omdat het een beetje huichelachtig van me zou zijn, nietwaar, na de potsierlijke inleiding van dit stukje. Ik heb het st**je in een hoek gegooid, met zo'n ferme, welgemikte worp van me. Al mijn weblogvrienden en -vriendinnen die de bovenstaande vragen echter alsnog willen beantwoorden, hebben mijn zegen. Doe wat je goed dunkt. Ga in vrede. Sla het stof van je schoenen.
V.
maandag 14 februari 2005
IK HEB EEN TRUC
Zo'n twee weken geleden at ik ergens in Amsterdam met vrienden en dacht ik San van Zoete Meisjes te hebben gespot (jullie lazen het al in dit stukje). Op haar weblog is San vooral gespecialiseerd in anekdotes over geslachtsdelen en lichamelijke kwalen, en soms zelfs in combinaties daarvan. Ik weet eerlijk gezegd niet of dat ermee te maken had dat ik die avond niet zomaar op haar afstapte.
Hoe dan ook. Vanavond liep ik op Amsterdam CS rond te dwalen, in afwachting van de volgende trein, en voor de Free Record Shop stond een meisje met een groot kunstacademieobject tussen haar benen op iemand te wachten. Dat zag ik wel. Dat ze stond te wachten. Meteen daarop dacht ik: dat meisje lijkt wel het meisje dat ik pas zag dat op San van Zoete Meisjes leek. En meteen daarop dacht ik: dat gebeurt me niet nog een keer. Dus ik sprak haar aan.
Ik zei: 'Jij bent San.' (Ik doe dat wel vaker. Dat ik dus iemand voor het eerst in levenden lijve zie en dat ik niet vraag: 'Ben jij X?' Nee hoor, ik zeg dan altijd heel stellig: 'Jij bent X.' Alsof de afgang er dan minder op is als het X niet blijkt te zijn. Immers, na zo'n vastberaden 'Jij bent X' móet diegene haast wel zeggen: 'Ja hoor, ik ben het.' Terwijl ik het hier zo opschrijf, heb ik ineens door dat het een truc van me is. Een truc om gezichtsverlies te voorkomen. Maar wellicht zoek ik er te veel achter.)
Ook zei ik: 'Ik ben Vincent.'
'Echt waar?' vroeg San.
We spraken elkaar een minuut of tien en dat was aangenaam. Tien minuten is net voldoende om na te gaan wie er met een zachte g spreekt en wie niet, en om iemand te vragen wat hij voor Valentijnsdag heeft gekocht voor zijn echtgenote, en meer nog: hoe hij haar indertijd ten huwelijk vroeg. 'Het is tenslotte Valentijnsdag,' zei San, 'dan mag je zulke dingen vragen.'
Ik vind het Heel Stoer van mezelf dat ik San heb durven aanspreken. En dat San er niet op kon komen hoe oud ze nu precies was. Soms is dat helemaal niet erg, je leeftijd vergeten.
Nu ga ik snel naar mijn echtgenote toe. Het is tenslotte Valentijnsdag. Dan mag dat.
V.
Hoe dan ook. Vanavond liep ik op Amsterdam CS rond te dwalen, in afwachting van de volgende trein, en voor de Free Record Shop stond een meisje met een groot kunstacademieobject tussen haar benen op iemand te wachten. Dat zag ik wel. Dat ze stond te wachten. Meteen daarop dacht ik: dat meisje lijkt wel het meisje dat ik pas zag dat op San van Zoete Meisjes leek. En meteen daarop dacht ik: dat gebeurt me niet nog een keer. Dus ik sprak haar aan.
Ik zei: 'Jij bent San.' (Ik doe dat wel vaker. Dat ik dus iemand voor het eerst in levenden lijve zie en dat ik niet vraag: 'Ben jij X?' Nee hoor, ik zeg dan altijd heel stellig: 'Jij bent X.' Alsof de afgang er dan minder op is als het X niet blijkt te zijn. Immers, na zo'n vastberaden 'Jij bent X' móet diegene haast wel zeggen: 'Ja hoor, ik ben het.' Terwijl ik het hier zo opschrijf, heb ik ineens door dat het een truc van me is. Een truc om gezichtsverlies te voorkomen. Maar wellicht zoek ik er te veel achter.)
Ook zei ik: 'Ik ben Vincent.'
'Echt waar?' vroeg San.
We spraken elkaar een minuut of tien en dat was aangenaam. Tien minuten is net voldoende om na te gaan wie er met een zachte g spreekt en wie niet, en om iemand te vragen wat hij voor Valentijnsdag heeft gekocht voor zijn echtgenote, en meer nog: hoe hij haar indertijd ten huwelijk vroeg. 'Het is tenslotte Valentijnsdag,' zei San, 'dan mag je zulke dingen vragen.'
Ik vind het Heel Stoer van mezelf dat ik San heb durven aanspreken. En dat San er niet op kon komen hoe oud ze nu precies was. Soms is dat helemaal niet erg, je leeftijd vergeten.
Nu ga ik snel naar mijn echtgenote toe. Het is tenslotte Valentijnsdag. Dan mag dat.
V.
zondag 13 februari 2005
VOLLE KASTEN, LIEFDESFILMS, KEUKENS
Elsie constateerde dat onze dvd-kast nu echt vol is. Ze constateerde het al een paar keer eerder, maar nu zei ze erbij: 'We gaan binnenkort maar eens naar de IKEA toe. En dan kopen we er een kast bij.' Ze merkte ook nog op dat er naast onze huidige dvd-kast geen ruimte is voor een tweede, maar de manier waarop we momenteel onze overtollige dvd's rangschikken (namelijk: op elkaar gestapeld, boven op die ene kast, en nog niet eens alfabetisch ook) oogt niet erg fraai. Ik dacht nog: dat is snel gegaan, met die dvd-kast en het vullen ervan. Ooit groeit de boel hier nog dicht.
Het kwam ook doordat ik vrijdag een aantal films kocht, waaronder het geweldige Punch-Drunk Love. Dat is nu eens een film waar je nooit iemand over hoort. Gekkigheid eigenlijk. Over films gesproken: vannacht komt In the Mood for Love op tv. Die wilde ik altijd al eens zien. En wat doet de Vlaamse televisie? Die zendt hem vannacht om 5 over 3 uit. Om 5 over 3! Nu vraag ik je. Misschien is het een keiharde niets en niemand ontziende pornografische variant of een snuff movie of weet ik veel, en misschien maak ik hier ophef om niets, maar ik programmeer de videorecorder toch maar. Voor de zekerheid. Je dacht toch niet dat ik vannacht om 5 over 3 klaar zou zitten om aan die film te beginnen?
En voor wie zich afvraagt hoe het nu zit met Dat Nieuwe Huis van ons: gisteren zijn Elsie en ik keukens gaan kijken. Eerst deden we dat in Den Haag, later in Delft. In de eerste zaak waren veel meer (en mooiere) keukens, in de laatste waren er veel minder, maar daar hadden ze dan weer gratis droptoffees. Ik pakte er een, wat me op een vermanende blik van mijn echtgenote kwam te staan. In die tweede zaak waren we vrij snel klaar, al bleven we even stilstaan bij een parkiet die uit zijn kooi was ontsnapt en zichzelf zat aan te staren in een spiegeltje. Terwijl we ons rondje liepen, dacht ik dat we die kom met gratis droptoffees nog een keer zouden passeren, maar daar stak Els mooi een stokje voor.
Overigens: in onze keuken komt helemaal geen parkiet te staan. Ook niet in Het Nieuwe Huis.
V.
Het kwam ook doordat ik vrijdag een aantal films kocht, waaronder het geweldige Punch-Drunk Love. Dat is nu eens een film waar je nooit iemand over hoort. Gekkigheid eigenlijk. Over films gesproken: vannacht komt In the Mood for Love op tv. Die wilde ik altijd al eens zien. En wat doet de Vlaamse televisie? Die zendt hem vannacht om 5 over 3 uit. Om 5 over 3! Nu vraag ik je. Misschien is het een keiharde niets en niemand ontziende pornografische variant of een snuff movie of weet ik veel, en misschien maak ik hier ophef om niets, maar ik programmeer de videorecorder toch maar. Voor de zekerheid. Je dacht toch niet dat ik vannacht om 5 over 3 klaar zou zitten om aan die film te beginnen?
En voor wie zich afvraagt hoe het nu zit met Dat Nieuwe Huis van ons: gisteren zijn Elsie en ik keukens gaan kijken. Eerst deden we dat in Den Haag, later in Delft. In de eerste zaak waren veel meer (en mooiere) keukens, in de laatste waren er veel minder, maar daar hadden ze dan weer gratis droptoffees. Ik pakte er een, wat me op een vermanende blik van mijn echtgenote kwam te staan. In die tweede zaak waren we vrij snel klaar, al bleven we even stilstaan bij een parkiet die uit zijn kooi was ontsnapt en zichzelf zat aan te staren in een spiegeltje. Terwijl we ons rondje liepen, dacht ik dat we die kom met gratis droptoffees nog een keer zouden passeren, maar daar stak Els mooi een stokje voor.
Overigens: in onze keuken komt helemaal geen parkiet te staan. Ook niet in Het Nieuwe Huis.
V.
vrijdag 11 februari 2005
VINCENT EN NIELS?
Iemand plaatste de volgende comment op een vorig stukje:
'Geachte Vincent, geachte Niels,
Bij deze deel ik U mede dat ik de URL 'vincentenniels.blogspot.com' geregistreerd heb, en voorzien van een redirect naar 'nielsenvincent.blogspot.com'. Geen dank, ik doe dit volledig uit eigenbelang. Als ik jullie pagina wat vaker kan vinden, plaats ik hem wellicht in mijn favorieten, wat de hele redirectpagina weer overbodig maakt.'
Dit alles vanzelfsprekend geheel anoniem, want het is hier internet, mensen. Niemand is hier wie je denkt dat hij is. (Zo schrijft Niels hier altijd stukjes onder de naam Vincent en ik onder de naam Niels. Soms laten we ze zelfs door anderen schrijven. En we dragen hoe dan ook altijd maskers terwijl we typen, ik zeg het er maar meteen bij.) Maar wat bezielt zo iemand nu? Waarom een nieuwe url voor ons aanmaken? Ik begrijp uit zijn woorden dat hij denkt dat hij ons zo gemakkelijker kan vinden. Ja, me dunkt. Hoe meer adressen er aangemaakt worden die rechtstreeks naar deze site verwijzen, hoe gemakkelijker we te vinden zijn. Bedoelt diegene soms dat het hier meer 'Vincent en Niels' is dan 'Niels en Vincent'? We mogen het niet uitsluiten. En wat te denken van die laatste zin? Waarom heeft hij onze site dan niet meteen in zijn favorietenlijst geplaatst? Als ik al twijfel of ik een weblog überhaupt in mijn favorietenlijst wil opnemen, neem ik zéker niet de moeite nieuwe url's aan te maken.
Maar het werkt, hoor: wie www.vincentenniels.blogspot.com intypt, komt meteen hier terecht. Ik zou diezelfde anonymicus willen verzoeken de volgende url's aan te maken (mét directe doorverwijzing naar deze site):
www.nielsenvincentdoenhunding.blogspot.com
www.carelsenschmitz.blogspot.com
www.omdatalleentekstookheelstoeris.blogspot.com
www.11.blogspot.com
www.jongeliterairegoden.blogspot.com
Opdat straks niemand meer een lijst met favorieten nodig heeft. O, de ondoorzichtigheid van dit alles. Wie dacht dat alles er altijd maar simpeler op werd, heeft het voorgoed mis.
V.
'Geachte Vincent, geachte Niels,
Bij deze deel ik U mede dat ik de URL 'vincentenniels.blogspot.com' geregistreerd heb, en voorzien van een redirect naar 'nielsenvincent.blogspot.com'. Geen dank, ik doe dit volledig uit eigenbelang. Als ik jullie pagina wat vaker kan vinden, plaats ik hem wellicht in mijn favorieten, wat de hele redirectpagina weer overbodig maakt.'
Dit alles vanzelfsprekend geheel anoniem, want het is hier internet, mensen. Niemand is hier wie je denkt dat hij is. (Zo schrijft Niels hier altijd stukjes onder de naam Vincent en ik onder de naam Niels. Soms laten we ze zelfs door anderen schrijven. En we dragen hoe dan ook altijd maskers terwijl we typen, ik zeg het er maar meteen bij.) Maar wat bezielt zo iemand nu? Waarom een nieuwe url voor ons aanmaken? Ik begrijp uit zijn woorden dat hij denkt dat hij ons zo gemakkelijker kan vinden. Ja, me dunkt. Hoe meer adressen er aangemaakt worden die rechtstreeks naar deze site verwijzen, hoe gemakkelijker we te vinden zijn. Bedoelt diegene soms dat het hier meer 'Vincent en Niels' is dan 'Niels en Vincent'? We mogen het niet uitsluiten. En wat te denken van die laatste zin? Waarom heeft hij onze site dan niet meteen in zijn favorietenlijst geplaatst? Als ik al twijfel of ik een weblog überhaupt in mijn favorietenlijst wil opnemen, neem ik zéker niet de moeite nieuwe url's aan te maken.
Maar het werkt, hoor: wie www.vincentenniels.blogspot.com intypt, komt meteen hier terecht. Ik zou diezelfde anonymicus willen verzoeken de volgende url's aan te maken (mét directe doorverwijzing naar deze site):
www.nielsenvincentdoenhunding.blogspot.com
www.carelsenschmitz.blogspot.com
www.omdatalleentekstookheelstoeris.blogspot.com
www.11.blogspot.com
www.jongeliterairegoden.blogspot.com
Opdat straks niemand meer een lijst met favorieten nodig heeft. O, de ondoorzichtigheid van dit alles. Wie dacht dat alles er altijd maar simpeler op werd, heeft het voorgoed mis.
V.
donderdag 10 februari 2005
EVEN EEN HUIS KOPEN
Toen het vanmorgen tijd was om de papieren te tekenen, pakte de notaris er zijn pen bij. Hij had ons allerlei details uitgelegd, hij had een en ander toegelicht, en nu moest er getekend worden. We waren er klaar voor. Maar niemand was er zo klaar voor als de notaris zelf.
De zwier waarmee hij alle bladzijden parafeerde, de manier waarop zijn pen over het papier gleed, de wijze waarop de krullen over de vellen roetsjten, en de flair waarmee hij ten slotte - o, heerlijk hoogtepunt - zijn volledige handtekening plaatste, dat alles was om van te smullen. Het was haast zondig als we de papieren zelf nog zouden bekladden. Dat was waarschijnlijk de reden dat hij ons vroeg te tekenen voordat hij er zelf aan te pas kwam. De man had een handtekening om jaloers op te zijn, en blijkbaar wist hij het. Had hij eerst getekend, dan hadden we uit pure afgunst niets meer weten toe te voegen.
Hij feliciteerde ons vervolgens met onze kavel. Niet met ons huis. Dat moet immers nog gebouwd worden, en de hele wijk eromheen ook. Hij kon ons geen sleutel overhandigen; het is nog maar een kavel. Hij sprak steeds van 'de' kavel, wat mij bevreemdde, want ik vind het een typisch onzijdig woord. Maar de notaris had gelijk. 'Kavel' is een 'de'-woord. Zo zie je maar.
Elsie en ik liepen naar buiten en nadat we klaar waren met glunderen omdat we zojuist een huis hadden gekocht, zei ik: 'Zag je de handtekening van die man?' 'Mooi was die, hè?' 'Mooi? Hij was a-dem-be-ne-mend!' 'Ja,' zei Els, 'terwijl hij bezig was, begon je helemaal te stralen. Dat zag ik wel.'
V.
De zwier waarmee hij alle bladzijden parafeerde, de manier waarop zijn pen over het papier gleed, de wijze waarop de krullen over de vellen roetsjten, en de flair waarmee hij ten slotte - o, heerlijk hoogtepunt - zijn volledige handtekening plaatste, dat alles was om van te smullen. Het was haast zondig als we de papieren zelf nog zouden bekladden. Dat was waarschijnlijk de reden dat hij ons vroeg te tekenen voordat hij er zelf aan te pas kwam. De man had een handtekening om jaloers op te zijn, en blijkbaar wist hij het. Had hij eerst getekend, dan hadden we uit pure afgunst niets meer weten toe te voegen.
Hij feliciteerde ons vervolgens met onze kavel. Niet met ons huis. Dat moet immers nog gebouwd worden, en de hele wijk eromheen ook. Hij kon ons geen sleutel overhandigen; het is nog maar een kavel. Hij sprak steeds van 'de' kavel, wat mij bevreemdde, want ik vind het een typisch onzijdig woord. Maar de notaris had gelijk. 'Kavel' is een 'de'-woord. Zo zie je maar.
Elsie en ik liepen naar buiten en nadat we klaar waren met glunderen omdat we zojuist een huis hadden gekocht, zei ik: 'Zag je de handtekening van die man?' 'Mooi was die, hè?' 'Mooi? Hij was a-dem-be-ne-mend!' 'Ja,' zei Els, 'terwijl hij bezig was, begon je helemaal te stralen. Dat zag ik wel.'
V.
woensdag 9 februari 2005
3 ALINEA'S DIE WEINIG TOT GEEN VERBAND MET ELKAAR HOUDEN
Vanmiddag was het een beetje hectisch op de Grote Uitgeverij. En toen stond vriendin Janneke ineens op mijn kamer. Met een stapel boeken. Tien exemplaren van haar eerste roman, en een van haar tweede. Ze stond er dus ineens en voor even daalde de rust neer. (Dat schrijf ik hier alleen maar, hoor, want het klinkt heel mooi en complimenteus, maar intussen woedde de storm in mijn hoofd gewoon door, alsof er helemaal geen sterauteur met een stapel romans in de kamer stond.) Die boeken bracht ze langs omdat er een grote promotieactie rond haar oeuvre op stapel staat. Meer kan ik er niet over zeggen (eigenlijk weet je al te veel), maar je kunt er ongetwijfeld spoedig over lezen op haar eigen site. Of op de mijne, wie weet die dingen. (Overigens, om het nog incestueuzer te maken: ik ontdekte zojuist dat vriendin Janneke dan ook weer over mij schrijft op haar site. Zo verwijzen we jullie lekker heen en weer. Tot het je duizelt.)
En zien jullie dat? Hoe ik een paar regels terug gewoon 'de mijne' schrijf waar ik het over deze site heb? Ja, je dacht toch niet dat ik altijd maar in de wijvorm bleef schrijven? Natuurlijk, af en toe blijf ik dat gewoon doen, vooral als ik me achter Niels wil verschuilen, of als ik stoerder wil doen dan goed voor me is. Maar ik weet natuurlijk ook wel dat veel mensen zich afvragen wie die Niels uit de titel van de site is. En uit die bio. En of ik hem niet gewoon verzonnen heb.
Ten slotte een gevoelige noot. Ik verafschuw het liedje (nu ja, groot woord) 'Soldier' van Destiny's Child. Ik verwerp het. Als het voorbijkomt op een van onze glorieuze en onvolprezen muziekzenders, snel ik naar de afstandsbediening om weg te zappen. Of om het ding meteen maar door het scherm te gooien, want agressie heb je nu eenmaal niet altijd in de hand. Vroeger maakte Destiny's Child wel eens een leuk liedje ('wel eens', tja, groot woord). Nodig me bijvoorbeeld uit voor een feestje en zet hun tijdloze popsong 'No, No, No' op en je vindt me midden op de dansvloer. Welnu, ik laat niet langer met me sollen. De eerste die 'where it's at, where it's at' zingt (nu ja, groot woord) waar ik bij ben, heeft er een probleem bij.
V.
En zien jullie dat? Hoe ik een paar regels terug gewoon 'de mijne' schrijf waar ik het over deze site heb? Ja, je dacht toch niet dat ik altijd maar in de wijvorm bleef schrijven? Natuurlijk, af en toe blijf ik dat gewoon doen, vooral als ik me achter Niels wil verschuilen, of als ik stoerder wil doen dan goed voor me is. Maar ik weet natuurlijk ook wel dat veel mensen zich afvragen wie die Niels uit de titel van de site is. En uit die bio. En of ik hem niet gewoon verzonnen heb.
Ten slotte een gevoelige noot. Ik verafschuw het liedje (nu ja, groot woord) 'Soldier' van Destiny's Child. Ik verwerp het. Als het voorbijkomt op een van onze glorieuze en onvolprezen muziekzenders, snel ik naar de afstandsbediening om weg te zappen. Of om het ding meteen maar door het scherm te gooien, want agressie heb je nu eenmaal niet altijd in de hand. Vroeger maakte Destiny's Child wel eens een leuk liedje ('wel eens', tja, groot woord). Nodig me bijvoorbeeld uit voor een feestje en zet hun tijdloze popsong 'No, No, No' op en je vindt me midden op de dansvloer. Welnu, ik laat niet langer met me sollen. De eerste die 'where it's at, where it's at' zingt (nu ja, groot woord) waar ik bij ben, heeft er een probleem bij.
V.
dinsdag 8 februari 2005
ROEP DE JACHTHONDEN MAAR TERUG
Mijn kaart is binnen! Mijn jaarkaart! En ik heb er nog zeker 357 dagen plezier van!
De vlag gaat hier uit! De champagne wordt ontkurkt! En waar is verdorie ons vuurwerk?
V.
De vlag gaat hier uit! De champagne wordt ontkurkt! En waar is verdorie ons vuurwerk?
V.
maandag 7 februari 2005
ZELF EEN JAARKAART MAKEN
En ook zijn er dromen. Waarin ik besluit dan zelf maar een NS-jaarkaart in elkaar te flansen. 'Zo moeilijk kan het niet zijn,' zeg ik nog tegen Elsie als ik de deur uit stap. En ik ga op weg naar het grote NS-gebouw. En ik meld me bij de balie. Ik zeg: 'Ik ben Vincent Schmitz, ik kom even de jaarkaart ophalen die jullie me toegezegd hebben. Die is namelijk vorige week dinsdag al ingegaan. 1 februari.' Het meisje aan de balie (ja, het had ook een man kunnen zijn, maar het is mijn droom, en zo gaan die dingen) zegt: '1 februari? Het is toch pas 38 januari? Februari is toch nog heel ver weg?' En ze toont me haar agenda met het NS-logo erop, en daarin zie ik dat januari nog ongeveer 87 dagen te gaan heeft. En ik raak een beetje in paniek. En ik zeg: 'Hier buiten is het al februari. En ik kan die jaarkaart daar goed gebruiken. En ik heb jullie mijn pasfoto en mijn gegevens gestuurd. Jullie kennen me. Hier ben ik dan. Kan ik die kaart zelf niet maken? Even die foto van me op een blauw kaartje plakken, mijn naam erbij krabbelen, de boel lamineren en hupsakee?' En rond de balie wordt het drukker en drukker. En ik hoor allerhande NS-personeel elkaar gelukkig nieuwjaar wensen. Agenda's worden gepakt om afspraken te maken. 'Schikt 64 januari je?' hoor ik een jonge NS-vrouw tegen haar gesprekspartner zeggen. En ook hoor ik hoe daarom gelachen wordt. Ik probeer er nog iets van te zeggen, maar ik word afgesnauwd door een al grijzende man met de woorden: 'Februari? Dat is volgend jaar pas ergens, man!'
Ik durf nog amper in slaap te vallen, dat begrijpen jullie.
V.
Ik durf nog amper in slaap te vallen, dat begrijpen jullie.
V.
zondag 6 februari 2005
HOE IK DE REST VAN MIJN ZONDAG ZOU KUNNEN BESTEDEN
Ik zou graag eens de tijd nemen om 'Bedshaped' van Keane en 'Play It Cool' van Freiheit te vergelijken, om vervolgens net als broer Joey tot de conclusie te komen dat het eerstgenoemde liedje een schaamteloze rip-off is van het tweede. Ik zou graag eens de debuutroman lezen van Hanz Mirck, die vandaag in een boekhandel wordt gepresenteerd. En de debuutroman van Claire Polders, die vorige week ook al in een boekhandel werd gepresenteerd. (Boekhandels zijn echt je-van-het waar het presentaties van debuutromans betreft.) Ik zou graag eens willen weten waar dat Schnappi-liedje vandaan komt, hoe iedereen het ineens kent en waarom ik het niet meer uit mijn hoofd krijg. Ik zou graag nog zeker tien keer de nieuwe clip van Britney Spears zien. Per dag. Ik zou wel willen weten hoe het derde seizoen van 24 afloopt (vanavond kom ik weer een stukje dichter bij het antwoord daarop). Ik zou wel weer eens een stapel stoere nieuwe kleren willen kopen - maar al sinds 2003 (of nog eerder) zie ik zelden iets wat me bevalt. Ik zou wel eens een NS-jaarkaart willen ontvangen (Delft-Zuid/Amsterdam, met 1 zone), als het de NS niet heel veel moeite kost me daarin tegemoet te komen. Ik zou wel eens een eerste hoofdstuk willen schrijven, maakt eigenlijk niet uit van wat. Ik zou wel weer eens wat gedisciplineerder mijn e-mail willen beantwoorden (opdat ik niet iedereen volstrekt afstoot en uit het oog verlies). En ik zou wel eens de westkust van de Verenigde Staten willen zien.
Maar om dat allemaal vandaag nog te doen, op mijn vrije zondagmiddag, nee, dat zal wel weer niet lukken.
V.
Maar om dat allemaal vandaag nog te doen, op mijn vrije zondagmiddag, nee, dat zal wel weer niet lukken.
V.
vrijdag 4 februari 2005
1 ZIN, MEER NIET
Ik ben niet van plan meer dan 1 zin aan mijn nieuwste frustratie met de NS te wijden. Dit is 'm:
Als je, zoals ik, dagelijks heen en weer reist met de trein, van Delft naar Amsterdam, zeg maar, om op je werk te komen, en dus ook weer terug, dan is het heel aangenaam als je reiskosten door je werkgever vergoed worden, en het is dan ook niet meer dan logisch dat ik me ervoor inspan het mijn werkgever zo gemakkelijk en voordelig mogelijk te maken door eindelijk eens een jaarkaart aan te vragen; dat scheelt ze een hele stapel geld op de Grote Uitgeverij, en ikzelve hoef niet meer elke maand aan het loket (waar je tegenwoordig alleen nog maar ongeïnspireerd, murw geslagen, bijna van de verveling bezwijkend tuig vindt dat je aankijkt alsof je ze eindelijk eens dood komt slaan) uit te leggen dat ik een maandkaart Delft-Zuid/Amsterdam wil - mét 1 zone -, en zo heeft iedereen er lol en winst en plezier van... maar dan rekenen we dus even buiten de NS; die stuurde mij eind december doodleuk een factuur van een niet onaanzienlijk bedrag toe, door mijn werk vóór 19 januari te betalen, opdat ik vanaf 1 februari zo'n stoere jaarkaart zou hebben, en je begrijpt: met die factuur ben ik rechtstreeks naar Administratielouis gegaan en die heeft die factuur op 13 januari (ik benadruk: 6 dagen voor 19 januari) overgemaakt - lekker tijdig, zou je zeggen, maar alweer: dan reken je buiten de NS, die mij nog altijd geen jaarkaart heeft gestuurd, en februari is inmiddels alweer 4 dagen aan de gang, en echt soepel en efficiënt kun je dat dus niet noemen, want het komt er nu op neer dat ik nu elke dag alsnóg een treinkaartje moet kopen, en strippenkaarten, die ook, natuurlijk, en al die treinkaartjes en strippenkaarten sparen we lekker op, daar maken we een mooie stapel van, want die gaat Administratielouis (die hier inmiddels een persoonlijke vete van heeft gemaakt, en terecht) allemaal declareren bij de NS - totdat ik eindelijk die verrekte jaarkaart (waar ik dan mogelijk nog 11 maanden lol van heb) thuisgestuurd krijg.
Zoals ik zei: 1 zin en meer niet.
V.
Als je, zoals ik, dagelijks heen en weer reist met de trein, van Delft naar Amsterdam, zeg maar, om op je werk te komen, en dus ook weer terug, dan is het heel aangenaam als je reiskosten door je werkgever vergoed worden, en het is dan ook niet meer dan logisch dat ik me ervoor inspan het mijn werkgever zo gemakkelijk en voordelig mogelijk te maken door eindelijk eens een jaarkaart aan te vragen; dat scheelt ze een hele stapel geld op de Grote Uitgeverij, en ikzelve hoef niet meer elke maand aan het loket (waar je tegenwoordig alleen nog maar ongeïnspireerd, murw geslagen, bijna van de verveling bezwijkend tuig vindt dat je aankijkt alsof je ze eindelijk eens dood komt slaan) uit te leggen dat ik een maandkaart Delft-Zuid/Amsterdam wil - mét 1 zone -, en zo heeft iedereen er lol en winst en plezier van... maar dan rekenen we dus even buiten de NS; die stuurde mij eind december doodleuk een factuur van een niet onaanzienlijk bedrag toe, door mijn werk vóór 19 januari te betalen, opdat ik vanaf 1 februari zo'n stoere jaarkaart zou hebben, en je begrijpt: met die factuur ben ik rechtstreeks naar Administratielouis gegaan en die heeft die factuur op 13 januari (ik benadruk: 6 dagen voor 19 januari) overgemaakt - lekker tijdig, zou je zeggen, maar alweer: dan reken je buiten de NS, die mij nog altijd geen jaarkaart heeft gestuurd, en februari is inmiddels alweer 4 dagen aan de gang, en echt soepel en efficiënt kun je dat dus niet noemen, want het komt er nu op neer dat ik nu elke dag alsnóg een treinkaartje moet kopen, en strippenkaarten, die ook, natuurlijk, en al die treinkaartjes en strippenkaarten sparen we lekker op, daar maken we een mooie stapel van, want die gaat Administratielouis (die hier inmiddels een persoonlijke vete van heeft gemaakt, en terecht) allemaal declareren bij de NS - totdat ik eindelijk die verrekte jaarkaart (waar ik dan mogelijk nog 11 maanden lol van heb) thuisgestuurd krijg.
Zoals ik zei: 1 zin en meer niet.
V.
donderdag 3 februari 2005
ZE ZIJN TERUG
Waar het aan ligt is me nog onduidelijk, maar op mijn vorige stukje reageerden slechts psychoten (behalve jij, hoor, San, jij bent geen psychoot). Zelfs Gekke Paul is weer terug. Ik dacht toch dat we die langgeleden voorgoed afgeschud hadden. Wat is dat in ene? De tijd van het jaar? Komen ze uit hun holen gekropen? Hebben ze hier al die tijd stiekem rondgehangen en gewacht tot ik een stukje over plaatselijke verdoving zou schrijven? Heb ik het geheime codewoord soms gegeven? Niels en ik rollen onze mouwen alvast op. Je weet maar nooit.
Intussen is er ook goed en mooi en verrassend nieuws: vriendin en sterauteur Janneke heeft sinds vandaag haar eigen site. En wat voor een! Je kunt er staren naar haar foto, je kunt er gesigneerde romans winnen, en je kunt haar zelfs mailen. Janneke zelf zegt erover:
'Inmiddels heb ik het snelste internet dat ik vinden kon, zou ik niet meer weten wat ik zonder moest en beschouw ik internet als de grootste uitvinding van de vorige eeuw. Vandaar nu dan eindelijk alsnog mijn eigen site. Gloednieuw! Mooier dan alle andere schrijverssites (echt waar, ga maar een rondje doen)! En wekelijks voorzien van verse aanvoer van de hand van de schrijver!'
Ik wil hier niet meer vijanden maken dan goed voor me is, maar haar site is ook echt mooier dan alle andere schrijverssites. Echt waar! Ga maar een rondje doen!
V.
Intussen is er ook goed en mooi en verrassend nieuws: vriendin en sterauteur Janneke heeft sinds vandaag haar eigen site. En wat voor een! Je kunt er staren naar haar foto, je kunt er gesigneerde romans winnen, en je kunt haar zelfs mailen. Janneke zelf zegt erover:
'Inmiddels heb ik het snelste internet dat ik vinden kon, zou ik niet meer weten wat ik zonder moest en beschouw ik internet als de grootste uitvinding van de vorige eeuw. Vandaar nu dan eindelijk alsnog mijn eigen site. Gloednieuw! Mooier dan alle andere schrijverssites (echt waar, ga maar een rondje doen)! En wekelijks voorzien van verse aanvoer van de hand van de schrijver!'
Ik wil hier niet meer vijanden maken dan goed voor me is, maar haar site is ook echt mooier dan alle andere schrijverssites. Echt waar! Ga maar een rondje doen!
V.
woensdag 2 februari 2005
JULLIE MEDELEVEN STEL IK TEN ZEERSTE OP PRIJS, DAT WEL
Mensen leefden met me mee. Ik kreeg mails waarin men me sterkte wenste bij de tandarts. Ik werd ge-sms't. Ik kreeg schouderklopjes. Ik werd aangemoedigd. Iemand zei: het valt altijd mee, echt waar.
Toen ik in de stoel lag en de tandarts de frase 'even een klein prikje' gebruikte, dacht ik: eigenlijk is dit helemaal niet zo eng. Niet zoals het ooit was. En die verdoving werkt sneller dan ik me herinnerde van vroeger.
En nu ja, toen is ze een minuut of 40 met mijn tanden bezig geweest. Ik was verdoofd en mijn ogen waren gesloten, dus ik kan jullie er weinig over vertellen, maar de woorden 'ontsteking' en 'wortelkanaal' vielen, dus ik dacht: hier gebeurt nog eens wat.
Daarna maar weer naar de Grote Uitgeverij gegaan. Waar men rekening met me hield. Omdat het wel eens heel erg pijn zou kunnen doen, als de verdoving wegtrok. Maar dat deed het niet. De tandarts had me nog gezegd dat ik een bonkende pijn kon verwachten vanavond. Maar ik voel helemaal niets.
Nu vraag ik me dus af wat er vanmorgen eigenlijk is gebeurd. Toen ik verdoofd was en mijn ogen waren gesloten.
V.
Toen ik in de stoel lag en de tandarts de frase 'even een klein prikje' gebruikte, dacht ik: eigenlijk is dit helemaal niet zo eng. Niet zoals het ooit was. En die verdoving werkt sneller dan ik me herinnerde van vroeger.
En nu ja, toen is ze een minuut of 40 met mijn tanden bezig geweest. Ik was verdoofd en mijn ogen waren gesloten, dus ik kan jullie er weinig over vertellen, maar de woorden 'ontsteking' en 'wortelkanaal' vielen, dus ik dacht: hier gebeurt nog eens wat.
Daarna maar weer naar de Grote Uitgeverij gegaan. Waar men rekening met me hield. Omdat het wel eens heel erg pijn zou kunnen doen, als de verdoving wegtrok. Maar dat deed het niet. De tandarts had me nog gezegd dat ik een bonkende pijn kon verwachten vanavond. Maar ik voel helemaal niets.
Nu vraag ik me dus af wat er vanmorgen eigenlijk is gebeurd. Toen ik verdoofd was en mijn ogen waren gesloten.
V.
dinsdag 1 februari 2005
IN DE STAD WAAR IK OPGROEIDE
Ik ben voor even terug in de stad waar ik opgroeide. Toen ik hier vanavond uit de trein kwam en de bus nam naar het ouderlijk huis, dacht ik: waar is iedereen toch gebleven? De enkele keren dat ik hier ben, kom ik nooit bekenden van vroeger tegen. Er zijn er nog wel een paar, maar ze hebben zich goed verstopt. Ze houden zich schuil. De stiekemerds.
De vrienden met wie ik elke zaterdagavond uitging, zijn bijna allemaal weg. Leraren van school: weg. Meisjes die 'er nog niet aan toe' waren: weg. De jongen die me toen ik klein was eens sloeg en later werd doodgeschoten: weg (nu ja, allicht). Iemand die zei dat hij hier ooit wel eens weg wilde: weg. Mensen die feestjes gaven waarop ik dacht 'Wat doe ik hier eigenlijk?': weg. (Hoewel, die zijn er misschien nog wel. Met die malle feestjes van ze.) De besnorde oud-delinquenten die hier een snackbar runden: weg. De gek die altijd door het winkelcentrum doolde: weg. Meisjes die soms de telefoon niet opnamen als ik ze belde: weg. Naamloze figuren die ik dagelijks in de bus zag: weg. Ik: weg.
Nu ja, mijn ouders zijn er nog. En de tandarts. Die mij morgen gaat behandelen. 50 minuten lang, zei ze pas. We mogen er niet aan denken.
V.
De vrienden met wie ik elke zaterdagavond uitging, zijn bijna allemaal weg. Leraren van school: weg. Meisjes die 'er nog niet aan toe' waren: weg. De jongen die me toen ik klein was eens sloeg en later werd doodgeschoten: weg (nu ja, allicht). Iemand die zei dat hij hier ooit wel eens weg wilde: weg. Mensen die feestjes gaven waarop ik dacht 'Wat doe ik hier eigenlijk?': weg. (Hoewel, die zijn er misschien nog wel. Met die malle feestjes van ze.) De besnorde oud-delinquenten die hier een snackbar runden: weg. De gek die altijd door het winkelcentrum doolde: weg. Meisjes die soms de telefoon niet opnamen als ik ze belde: weg. Naamloze figuren die ik dagelijks in de bus zag: weg. Ik: weg.
Nu ja, mijn ouders zijn er nog. En de tandarts. Die mij morgen gaat behandelen. 50 minuten lang, zei ze pas. We mogen er niet aan denken.
V.
Abonneren op:
Posts (Atom)