Voor ik het vergeet te zeggen: vanavond allemaal even kijken naar NOVA. Gisteren stonden mijn vader, mijn broertjes en mijn aanstaande schoonvader nietsvermoedend te wachten voor boekhandel Athenaeum in Amsterdam toen een cameraploeg hen overviel met de vraag of ze wisten wat 'chicklit' was. Het heeft er alle schijn van dat het verrassende antwoord van vader Bert vanavond wordt uitgezonden.
Maar nu: het vrijgezellenfestijn!
Gisteren was mijn laatste dag op de Grote Uitgeverij. Voorlopig dan toch. Mijn collega's probeerden me voortdurend schrik aan te jagen door te stellen dat ik op dat vrijgezellenfestijn waarschijnlijk in een konijnenpak over de Wallen gesleept zou worden. Ik werd daar inderdaad een beetje angstig van.
Om halfzes kwamen ze me halen: Niels, broertjes Joey en Leon, vader Bert en Els' vader Rik. Onzeker liep ik achter ze aan, maar gelukkig voerde de weg gewoon naar het Pannenkoekenhuis. Nu ja, 'gewoon': het Pannenkoekenhuis blijkt een metamorfose te hebben ondergaan. De naam op de buitenkant luidt anders, de kaart is gewijzigd en ook zei het Pannenkoekenmeisje: 'We schenken geen alcohol meer. Jullie kunnen bestellen wat je wilt, maar alcohol is uit den boze.' Leon riep nog olijk: 'Doe me dan maar een Shandy!', maar toen was ze al weg.
Ik voelde me al snel geruster en comfortabeler, en na de onweerstaanbare hot chicken-pannenkoek gingen we naar De Balie. Hier kwamen we aan een tafel terecht waar niet gerookt mocht worden. Niels mopperde: 'Op de ene plek mag je wel eten, maar niet drinken. Hier mag je wel drinken, maar niet roken. Langzaam proberen ze je gewoon gek te maken.'
En daar waren de andere vrienden: vriend Sverre was er. Vriend Jorgen. Vriend Roy. Vriend Martien. Er werden rondjes gehaald, maar ik hoefde niets te betalen. Ik was immers de vrijgezel. 'Jou houden we vrij,' zei Niels me.
Na De Balie gingen we naar andere cafés. Er waren Goede Gesprekken met Oude Vrienden. Er werd veel gedronken. Het ene café bleek een kopie van het andere. En Els' vader ging weer naar huis.
In Paradiso hebben we vervolgens gedanst tot we er bijkans bij neervielen. Er was Noodlanding en DJ Arnold draaide de plaatjes. Hij deed dat op zijn geheel eigen wijze: hij deed geen enkele moeite een fatsoenlijke set te bouwen. Steeds als we als waanzinnigen dansten op prachtliederen als 'Drop the Pressure', 'Hey Ya!' of 'Push Up', joeg hij ons de dansvloer af door er een totaal ongepast nummer achteraan te draaien. Het weerhield ons er niet van het podium te beklimmen om aldaar te feesten alsof het 1999 was, en Martien de Dansmachine was niet meer te stoppen, maar zo nu en dan schudden we ons hoofd, DJ Arnold in ongeloof aanstarend. En heb ik jullie al verteld dat ook Janwillem Slort ineens voor me stond? Ja hoor, ook hij was er, net terug van vakantie. Wat een held.
Na vieren liepen we Paradiso uit. Niels, Martien, Roy, Sverre, Jorgen en ik gingen op zoek naar iets te eten, maar alles bleek dicht. Tot we een straat in liepen waar een man ons vroeg: 'Willen jullie eten?' Ja, dat wilden we wel. Hij zei dat hij wel even snel wat porties shoarma voor ons ging halen. Binnen de minuut duwde hij ons drie porties in onze handen, terwijl hij fluisterde: 'Ga alsjeblieft weg! Niet hier opeten! Loop de hoek om!' Hij smeekte ons welhaast om weg te lopen, dus dat deden we dan maar. Een gek met een fototoestel liep langs om ons op de foto te zetten, maar we bedankten hem vriendelijk en keken stoïcijns de andere kant op.
Ja ja, zo'n avond was het.
Intussen hapert dit toetsenbord als een gek. Niets om me zorgen om te maken. Ik ga immers morgen trouwen met Elsie. En overmorgen stappen we op het vliegtuig.
Niemand kan ons nog stoppen!
V.
P.S. Ik zie jullie hier over een week of 2 weer, afgesproken? Doe in de tussentijd een beetje lief tegen Niels. Die jongen weet hoe je een vrijgezellenfeest organiseert. (En broer Joey weet het ook.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten