Mijn bijdrage van gisteravond doet stof opwaaien, zien jullie dat ook? Een van mijn vaste webloglezers blijkt in de straat te wonen die ik gisteren heb beschreven, en een van mijn betere vrienden blijkt werkzaam te zijn geweest in de boekhandel in die straat (die ik eveneens noem in dat stukje).
Intussen vragen meer en meer mensen mij waar Niels blijft. En of hij überhaupt nog terugkomt. Om jullie de waarheid te zeggen: ik weet het niet. Vandaag had ik een lunchafspraak met hem in de broodjeszaak die ik vroeger wekelijks bezocht met een oud-collega. Het was goed in die broodjeszaak. De broodjes waren lekker, de koffie verkeerd deugde, en het meisje met de vreselijke stem dat er werkzaam is, bleef vrijwel de gehele tijd ver uit onze buurt. Niels en ik spraken over de Dingen des Levens. Ook over deze site, wat dacht je.
Na afloop liepen we naar de Grote Boekhandel, hij en ik. We pakten wat tijdschriften op, en zetten ze weer terug. We hielden wat boeken in onze handen, wezen elkaar op nieuwe titels, en legden ze weer neer. Voor de Grote Boekhandel vroeg een bedelaar me om wat geld en mij ontglipte een hartgrondig 'Nee'.
Goede vrienden hebben ook eigenlijk geen gezamenlijke site nodig om goede vrienden te blijven.
Maar misschien ook weer wel.
V.
OMDAT ALLEEN TEKST OOK HEEL STOER IS
Literatuur, Film, Muziek en Andere Fijne Zaken
woensdag 31 maart 2004
dinsdag 30 maart 2004
IK NEEM JULLIE BIJ DE HAND DOOR IDYLLISCH DELFT
Vandaag werd in Delft de vroegere koningin begraven. Ik was er niet bij. Ik heb eerst de begrafenis van prins Claus gemist, en nu deze weer. Toen ik vanavond in Delft aankwam, terug van de Grote Uitgeverij, had ik de indruk dat het ten tijde van Claus' bijzetting iets drukker was in de stad. Ik wil er verder niets mee zeggen.
Tegenover de Nieuwe Kerk in Delft, waar alle Oranjes liggen begraven, staat het oude Delftse stadhuis. In dat stadhuis treden Elsie en ik in augustus in het huwelijk. Tussen de Nieuwe Kerk en het stadhuis in ligt het marktplein. Op dat marktplein vonden vroeger wel eens executies plaats. Ik las ooit een iets te grafische beschrijving van de marteling die Balthasar Gerards onderging op dat marktplein, voor er eindelijk eens gevierendeeld werd. Ik raad jullie die beschrijving niet aan.
Iets verderop ligt de Choorstraat. In die straat, recht tegenover Delfts grootste boekhandel, is een bakkerij gevestigd. Op de zijkant van die bakkerij zie je, als je wat omhoogkijkt, een plakkaat hangen. Hierop wordt - met enige trots, lijkt het haast - vermeld dat er op die plek ooit een soort herberg zat waar de fameuze moordenaar Balthasar Gerards overnachtte, vlak voor hij Willem van Oranje neerschoot (en vlak voor de bizarre scène op het marktplein, daar tussen de Nieuwe Kerk en onze trouwlocatie).
In diezelfde Choorstraat zit sinds kort een nieuw winkeltje met de naam Catootje. Els en ik mogen daar graag eens wat rondneuzen. Er klinkt muziek uit vervlogen jaren, er hangen posters van Elvis en James Dean, ik kocht er pas een serie ansichtkaarten van Taxi Driver, en je kunt er rare, kitscherige jarenzestigfabrikaten kopen. Zondag maakten Elsie en ik (met enkelen van mijn familieleden) een wandeling door Delft en zagen we de verkoopster lopen, Catootje zelve, zeg maar. Ik herkende haar te laat en keek dus maar een beetje afwezig. En iets verderop kwamen we langs het nu volstrekt lege pand van Classic Pizza, de pizzeria waar Elsie en ik zo vaak gebruik van maakten. Eindelijk een verklaring waarom ze daar de telefoon niet meer opnemen.
En dat terwijl we nog genoeg spaarzegels hadden voor twee gratis pizza's.
V.
Tegenover de Nieuwe Kerk in Delft, waar alle Oranjes liggen begraven, staat het oude Delftse stadhuis. In dat stadhuis treden Elsie en ik in augustus in het huwelijk. Tussen de Nieuwe Kerk en het stadhuis in ligt het marktplein. Op dat marktplein vonden vroeger wel eens executies plaats. Ik las ooit een iets te grafische beschrijving van de marteling die Balthasar Gerards onderging op dat marktplein, voor er eindelijk eens gevierendeeld werd. Ik raad jullie die beschrijving niet aan.
Iets verderop ligt de Choorstraat. In die straat, recht tegenover Delfts grootste boekhandel, is een bakkerij gevestigd. Op de zijkant van die bakkerij zie je, als je wat omhoogkijkt, een plakkaat hangen. Hierop wordt - met enige trots, lijkt het haast - vermeld dat er op die plek ooit een soort herberg zat waar de fameuze moordenaar Balthasar Gerards overnachtte, vlak voor hij Willem van Oranje neerschoot (en vlak voor de bizarre scène op het marktplein, daar tussen de Nieuwe Kerk en onze trouwlocatie).
In diezelfde Choorstraat zit sinds kort een nieuw winkeltje met de naam Catootje. Els en ik mogen daar graag eens wat rondneuzen. Er klinkt muziek uit vervlogen jaren, er hangen posters van Elvis en James Dean, ik kocht er pas een serie ansichtkaarten van Taxi Driver, en je kunt er rare, kitscherige jarenzestigfabrikaten kopen. Zondag maakten Elsie en ik (met enkelen van mijn familieleden) een wandeling door Delft en zagen we de verkoopster lopen, Catootje zelve, zeg maar. Ik herkende haar te laat en keek dus maar een beetje afwezig. En iets verderop kwamen we langs het nu volstrekt lege pand van Classic Pizza, de pizzeria waar Elsie en ik zo vaak gebruik van maakten. Eindelijk een verklaring waarom ze daar de telefoon niet meer opnemen.
En dat terwijl we nog genoeg spaarzegels hadden voor twee gratis pizza's.
V.
zondag 28 maart 2004
PAULTJE
Al maanden krijgen we pathetische, ranzige, lasterlijke, kinderachtige, vervelende, homo-erotische, triestige, in alcoholische nevelen gehulde e-mails van ene Paul ter B. Met dank aan Bicat kunnen we jullie nu eindelijk een foto tonen van de zieligste webloglezer van Nederland. De keizer van de IP-bans. De man die smeekt om aandacht. Nu ja.
V.
V.
IDOLS
Vorig jaar keken er meer mensen naar Idols dan nu, naar mijn idee. Ik herinner me althans nog levendige gesprekken over Idols met collega's op de Grote Uitgeverij en met Niels. Dit jaar kijken Elsie en ik ook weer, maar de lol is er wel een beetje van af. Het vaste presentatieduo zit alvast niet mee: Reinout 'Sick Bastard' Oerlemans stelt voortdurend vragen die niemand anders durft te stellen (gewoon, omdat hij geen gêne kent, geen gevoel voor timing en geen tact), en Tooske heeft zich de onuitstaanbare gewoonte aangeleerd om in plaats van 'goed' en 'leuk' de termen 'helemaal goed' en 'helemaal leuk' te gebruiken, en dan het liefst twee à drie keer per minuut. Gisteren zei ze zelfs bijna 'helemaal even' in plaats van 'heel even'. Tooskes Nederlands was al jaren een vreemd samenraapsel van stopwoordjes en anglicismen, maar nu loopt het écht uit de hand. Dan is er de jury. Nu, daar hebben we het gewoon niet over. En dan is er het gewijzigde systeem, waardoor allerlei volstrekt talentloze kandidaten de laatste tien hebben gehaald. Vorig jaar sukkelde er ook wel eens een talentloos geval tussendoor, maar dít jaar is het de jury zelve die die talentloze figuren heeft uitverkoren, om er vervolgens elke week genadeloos op in te hakken. Je begrijpt: het wordt tijd dat Els en ik op zaterdag weer gewoon eens naar de film gaan. Of naar een popconcert. Vooralsnog doe ik hier de voorspelling dat volgende week Irma eruit vliegt, dan J.K., dan Eric, dan Maud en vervolgens Marlies. En Boris wint. Nu, dat is dan weer achter de rug.
Elsie en ik blijven intussen bezig met de huwelijksvoorbereidingen. Vrijdag hebben we ons eerste bezoek aan de notaris gebracht. Gisteren gingen we opnieuw naar het reisbureau. Er dient namelijk een huwelijksreis te worden uitgezocht. De landen Canada, IJsland en Ierland zitten nu nog in de race.
Dit weekend werd ik via via uitgenodigd deel te nemen aan de internetgemeenschap Orkut. Ik heb de uitnodiging geaccepteerd en vervolgens zelf weer wat vrienden uitgenodigd deel te nemen, maar wat het nut er precies van is, in aanmerking genomen dat ik niet op zoek ben naar een nieuwe partner of naar volstrekte vreemden die met mij over mijn favoriete bands en schrijvers willen praten, is nog de vraag.
Genoeg over dit alles. Gisteren zou mijn vader 56 geworden zijn, vandaag is tante Anne jarig. Mijn ouders, mijn broertje Leon en zijn vriendin Bibi zitten op dit moment in de auto voor een bezoek aan ons prachthuis. Ik vertel het jullie maar. Doe er je voordeel mee.
V.
Elsie en ik blijven intussen bezig met de huwelijksvoorbereidingen. Vrijdag hebben we ons eerste bezoek aan de notaris gebracht. Gisteren gingen we opnieuw naar het reisbureau. Er dient namelijk een huwelijksreis te worden uitgezocht. De landen Canada, IJsland en Ierland zitten nu nog in de race.
Dit weekend werd ik via via uitgenodigd deel te nemen aan de internetgemeenschap Orkut. Ik heb de uitnodiging geaccepteerd en vervolgens zelf weer wat vrienden uitgenodigd deel te nemen, maar wat het nut er precies van is, in aanmerking genomen dat ik niet op zoek ben naar een nieuwe partner of naar volstrekte vreemden die met mij over mijn favoriete bands en schrijvers willen praten, is nog de vraag.
Genoeg over dit alles. Gisteren zou mijn vader 56 geworden zijn, vandaag is tante Anne jarig. Mijn ouders, mijn broertje Leon en zijn vriendin Bibi zitten op dit moment in de auto voor een bezoek aan ons prachthuis. Ik vertel het jullie maar. Doe er je voordeel mee.
V.
vrijdag 26 maart 2004
GOEDE GESPREKKEN
Gisteren was een dag van Goede Gesprekken. Gesprekken met collega's vooral, maar om kwart over 1 's middags was ik te vinden op het kantoor van Uitgeverij 521, alwaar ik bijpraatte met Arjan W., terwijl hij me een kop koffie inschonk. Als je wel eens koffiedrinkt bij 521, weet je dat de vraag of je koffie wilt automatisch wordt gevolgd door de vraag 'Gullit of Koeman?' Dit keer koos ik maar eens Koeman, maar Arjan schonk mijn koffie gewoon in de Gullit-mok. Hij gaf me een stapel nieuwe prachtboeken van eigen makelij mee, die hier nu staan te pronken in mijn boekenkasten. Terwijl de bommeldingen (ik spreek ze nog altijd uit als bommel-dingen) op Amsterdam CS zich opstapelden, zat ik veilig op de Grote Uitgeverij, waar om 17 uur de presentatie van Max Pams nieuwe boek plaatsvond. Ik heb er voor het eerst met Joost Zwagerman gesproken en een oud misverstand tussen ons voorgoed rechtgezet. Arie en Josje en de kleine Lola waren er. En Martin Bril hield een komische toespraak.
Het CS werd gewoon weer vrijgegeven. Alles reed weer. Ik ben uiteindelijk dus maar weer naar huis gegaan. Om er wat goede gesprekken te houden met Els, Noni en Teigetje.
V.
Het CS werd gewoon weer vrijgegeven. Alles reed weer. Ik ben uiteindelijk dus maar weer naar huis gegaan. Om er wat goede gesprekken te houden met Els, Noni en Teigetje.
V.
woensdag 24 maart 2004
ACH JA
Het heeft wel iets vreemds, zo'n site beheren in je eentje. In het verleden vond ik weblogs altijd een beetje zielig, vooral als het soloprojecten betrof. Dat was een wat kortzichtige gedachte van me. Diverse soloweblogs (zie de linklijst) zijn absoluut de moeite waard en verre van zielig. Toch heb ik me altijd een beetje verscholen achter Niels. Als ik mensen vertelde over deze site, zei ik erbij: 'Ho ho, ik heb dan wel een site, maar dat doe ik samen met Niels. Dat is iets van ons samen.' Het voelde dan meteen een stuk minder potsierlijk. Ik had nooit het idee dat mensen alleen om mij hierheen kwamen en comments achterlieten. Ik ben minder provocerend in mijn bijdragen, minder rellerig, minder uitdagend om me heen kijkend en mensen het Boze Oog toewerpend.
Ik ga daar dus aan werken de komende tijd. Ik ga hier een lading cynische, bijtende, rauwe berichten neerschrijven dat het niet leuk meer is. Jullie herkennen me voortaan aan mijn priemende blik, waarbij ik mijn ene wenkbrauw ongeveer een mijl boven mijn andere weet te verheffen. Geef toe: er is genoeg reden om bozig te zijn.
V.
Ik ga daar dus aan werken de komende tijd. Ik ga hier een lading cynische, bijtende, rauwe berichten neerschrijven dat het niet leuk meer is. Jullie herkennen me voortaan aan mijn priemende blik, waarbij ik mijn ene wenkbrauw ongeveer een mijl boven mijn andere weet te verheffen. Geef toe: er is genoeg reden om bozig te zijn.
V.
dinsdag 23 maart 2004
NIELS STAPT ER EVEN TUSSENUIT
Namens Niels laat ik jullie weten dat hij voorlopig niet meer op deze site zal schrijven. Niels is momenteel bezig met Gewichtiger Zaken. Of hij hier überhaupt terugkomt, is nog de vraag.
Voorlopig zullen jullie het dus met mij moeten doen. De eerstkomende tijd bekijk ik hoe dat gaat en het kan dat ik hier op den duur een nieuwe schrijfpartner zoek. Maar daar valt nu nog niets over te zeggen.
Ik wil hoe dan ook benadrukken dat Niels en ik geen ruzie hebben. Integendeel. Hoewel ik me kan voorstellen dat dat jullie eerste conclusie is bij het lezen van deze woorden, hebben Niels en ik nog nóóit ruzie gehad. We hebben dus geen artistieke meningsverschillen of wat dan ook. Niels is gewoon even druk met Andere Dingen.
V.
Voorlopig zullen jullie het dus met mij moeten doen. De eerstkomende tijd bekijk ik hoe dat gaat en het kan dat ik hier op den duur een nieuwe schrijfpartner zoek. Maar daar valt nu nog niets over te zeggen.
Ik wil hoe dan ook benadrukken dat Niels en ik geen ruzie hebben. Integendeel. Hoewel ik me kan voorstellen dat dat jullie eerste conclusie is bij het lezen van deze woorden, hebben Niels en ik nog nóóit ruzie gehad. We hebben dus geen artistieke meningsverschillen of wat dan ook. Niels is gewoon even druk met Andere Dingen.
V.
maandag 22 maart 2004
INMIDDELS VEROUDERD BERICHT
12 dagen geleden schreef Niels hier voor het laatst iets. Ik vind dat het lang genoeg heeft geduurd.
V.
V.
zondag 21 maart 2004
SUNDAY SUNDAY HERE AGAIN
Op de achtergrond speelt 'Wish You Were Here' van Pink Floyd. Ik hoor dat liedje ongeveer eens per jaar en elke keer denk ik: ik zou er vaker naar moeten luisteren.
Elsie heeft een middag lang zitten foeteren achter de computer. Ze heeft haar belastingaangifte 2003 zitten invullen. Ik moet dat ook nog doen. Rijkelijk laat, denken jullie wellicht. Maar ik moet erbij zeggen dat ik de blauwe envelop pas afgelopen week heb ontvangen, en dan ook nog omdat ik er zelf een heb aangevraagd. 'Het komt bij u blijkbaar altijd op 0 uit,' zei een belastingmeisje me toen ik er pas eens telefonisch naar informeerde. 'Daarom sturen we u geen formulieren meer toe.' Toch maar een formulier besteld; je weet nooit. Maar invullen, dat moet dus nog.
Ik heb vandaag een eind in De cementen tuin van Ian McEwan zitten lezen, een van die klassiekers die ik niet langer ongelezen kon laten, wat jullie. Verder bladerde en las ik wat in een kansloos manuscript, maar dat ter zijde. Jullie weten dat ik het hier zelden over mijn werk heb, dus ik doe er verder het zwijgen toe.
Alhoewel: gisteren won Paravion, de prachtroman van Hafid Bouazza, de Gouden Uil! Leve Hafid en leve zijn roman! Sinds ik er redactiewerk bij doe, zijn er 2 romans onder mijn begeleiding verschenen. De helft van die boeken heeft nu al een grote literaire prijs gewonnen. Ik noem dat een gunstige ontwikkeling.
Verder was het een dag van nostalgie. Ik heb agenda's weggegooid die ik gebruikte in de jaren 1983-1993. Soms ontroerde wat ik onder ogen kreeg me, maar nooit voldoende om het dan maar weer een paar jaar langer te bewaren. Het werd allang tijd dat ik wat achterstallige rotzooi wegwerkte. Het is niet alsof ik er meteen mijn hele jeugd mee weggooi.
Ten slotte een tip: Big Fish. Elsie en ik zagen deze film, de nieuwste van Tim Burton, gisteren in de bioscoop en ik werd er helemaal wee van. Ik laat het aan jullie over of dat een aanbeveling is of niet.
V.
Elsie heeft een middag lang zitten foeteren achter de computer. Ze heeft haar belastingaangifte 2003 zitten invullen. Ik moet dat ook nog doen. Rijkelijk laat, denken jullie wellicht. Maar ik moet erbij zeggen dat ik de blauwe envelop pas afgelopen week heb ontvangen, en dan ook nog omdat ik er zelf een heb aangevraagd. 'Het komt bij u blijkbaar altijd op 0 uit,' zei een belastingmeisje me toen ik er pas eens telefonisch naar informeerde. 'Daarom sturen we u geen formulieren meer toe.' Toch maar een formulier besteld; je weet nooit. Maar invullen, dat moet dus nog.
Ik heb vandaag een eind in De cementen tuin van Ian McEwan zitten lezen, een van die klassiekers die ik niet langer ongelezen kon laten, wat jullie. Verder bladerde en las ik wat in een kansloos manuscript, maar dat ter zijde. Jullie weten dat ik het hier zelden over mijn werk heb, dus ik doe er verder het zwijgen toe.
Alhoewel: gisteren won Paravion, de prachtroman van Hafid Bouazza, de Gouden Uil! Leve Hafid en leve zijn roman! Sinds ik er redactiewerk bij doe, zijn er 2 romans onder mijn begeleiding verschenen. De helft van die boeken heeft nu al een grote literaire prijs gewonnen. Ik noem dat een gunstige ontwikkeling.
Verder was het een dag van nostalgie. Ik heb agenda's weggegooid die ik gebruikte in de jaren 1983-1993. Soms ontroerde wat ik onder ogen kreeg me, maar nooit voldoende om het dan maar weer een paar jaar langer te bewaren. Het werd allang tijd dat ik wat achterstallige rotzooi wegwerkte. Het is niet alsof ik er meteen mijn hele jeugd mee weggooi.
Ten slotte een tip: Big Fish. Elsie en ik zagen deze film, de nieuwste van Tim Burton, gisteren in de bioscoop en ik werd er helemaal wee van. Ik laat het aan jullie over of dat een aanbeveling is of niet.
V.
donderdag 18 maart 2004
ALS JE LUISTERT NAAR DE WOLKEN
Ik zeg het je: als morgen de temperatuur weer begint te dalen, dan rollen er koppen. Ik was er juist zo blij om dat ik eindelijk weer in mijn zomerjas over straat kon. Het ziet er slecht uit, wat jullie.
Ik las vanmorgen Hier viel Van Gogh flauw van A.F.Th. van der Heijden uit, de uiterst vermakelijke bundeling reisnotities die de Grote Schrijver bijhield tijdens uitstapjes naar Frankrijk gedurende een jaar of dertig. In het deel dat zich eind jaren zeventig afspeelt, lezen we eindelijk eens hoe Cees Nooteboom dacht over Gerard Reves omschrijving van hem in Op Weg Naar Het Einde, het prachtboek waarin Cees N. 'een doodziek aapje' (of iets van die strekking) wordt genoemd. Alleen daarom al raad ik jullie Hier viel Van Gogh flauw aan. Maar ook omdat het boek inzicht biedt in hoe enkele grootse werken in de moderne Nederlandse letteren ontkiemden en totstandkwamen. Om het eens semi-poëtisch te zeggen. En om het forse deel dat zich in de zomer van 1998 afspeelt, het deel waarin Van der Heijden ons voortdurend vertelt wat er dagelijks valt te lezen in de Volkskrant, en dat hij 's ochtends onder geen beding het toilet mag doortrekken, omdat zijn zoontje anders wakker wordt. Nu, het is duidelijk: lezen, dat boek. Ik heb het althans zelve met plezier gedaan.
V.
Ik las vanmorgen Hier viel Van Gogh flauw van A.F.Th. van der Heijden uit, de uiterst vermakelijke bundeling reisnotities die de Grote Schrijver bijhield tijdens uitstapjes naar Frankrijk gedurende een jaar of dertig. In het deel dat zich eind jaren zeventig afspeelt, lezen we eindelijk eens hoe Cees Nooteboom dacht over Gerard Reves omschrijving van hem in Op Weg Naar Het Einde, het prachtboek waarin Cees N. 'een doodziek aapje' (of iets van die strekking) wordt genoemd. Alleen daarom al raad ik jullie Hier viel Van Gogh flauw aan. Maar ook omdat het boek inzicht biedt in hoe enkele grootse werken in de moderne Nederlandse letteren ontkiemden en totstandkwamen. Om het eens semi-poëtisch te zeggen. En om het forse deel dat zich in de zomer van 1998 afspeelt, het deel waarin Van der Heijden ons voortdurend vertelt wat er dagelijks valt te lezen in de Volkskrant, en dat hij 's ochtends onder geen beding het toilet mag doortrekken, omdat zijn zoontje anders wakker wordt. Nu, het is duidelijk: lezen, dat boek. Ik heb het althans zelve met plezier gedaan.
V.
woensdag 17 maart 2004
IN DEBAT 2
Gisteravond betrad ik rond zes uur 's avonds het prachtpand waar de Stichting Schrijven gehuisvest is. Ik werd met open armen ontvangen. Ik mocht aan een tafel plaatsnemen. Er was wijn. Veel wijn. En druiven. Veel druiven. En er waren gesprekspartners van diverse literaire tijdschriften. Louis Stiller leidde de discussie zoals alleen hij dat kan - om het zo maar eens te zeggen. Mijn aanwezigheid was een beetje merkwaardig; ik heb immers geen literair tijdschrift meer, zoals ik hier eergisteren al schreef. Maar goed, de anderen vonden het toch interessant mijn ervaringen met het reeds ter ziele gegane Nymph aan te horen, en maakten er geen enkel bezwaar tegen dat ik voortdurend in de verleden tijd sprak.
Een van de vele hoogtepunten van de avond was het moment dat de pizza's te voorschijn kwamen. Iedereen werd door de Stichting Schrijven getrakteerd op een pizza naar keuze. Leve de Stichting Schrijven. Boeiende discussieavonden organiseren, dat kunnen ze. En pizza's bestellen, dat kunnen ze ook. Ik noem dat: twee kwaliteiten die kunnen tellen.
Ik heb leuke kennismakingsgesprekken gevoerd met de dichteres Annette van den Bosch van het internetblad Meander en met Herman Erinkveld, de sympathieke hoofdredacteur van het nog prille papieren tijdschrift Poëziepuntgl. Wat een aardige mensen tref je soms toch. Er was vanzelfsprekend ook een ontzettend betweterige, schreeuwerige, op de lachspieren werkende ouderling bij, die op elke vraag insprong met de zin 'Ik wil niet dominant zijn, maar...' Ook leidde hij zijn meningen nooit in met 'Ik vind dat...', maar met 'Het is zo dat...' Een van zijn stellingen luidde dat inzenders altijd zouden moeten betalen om in een literair tijdschrift te mogen staan. Een van zijn andere stellingen luidde dat papieren literaire tijdschriften zouden verdwijnen, omdat mensen van mijn leeftijd alleen nog van beeldschermen willen lezen. Nu ken ik aardig wat mensen van mijn leeftijd, dus ik kon hem vertellen dat hij ongelijk had. Maar het was alsof ik tegen een muur sprak. Annettes mededeling dat het merendeel van de werkelijk talentvolle Meander-inzenders boven de veertig is, bewijst mijn gelijk. Jonge ambitieuze schrijvers willen niet op internet schrijven. Die willen in een boekje staan. Die willen met dat boekje kunnen pronken. Die geloven niet in literatuur op internet. Zoals vriend Martien pas al schreef in Nymph (gisteren nog aangehaald in NRC Handelsblad!): 'Literatuur moet kunnen branden.' En zo is het. Verdorie.
V.
Een van de vele hoogtepunten van de avond was het moment dat de pizza's te voorschijn kwamen. Iedereen werd door de Stichting Schrijven getrakteerd op een pizza naar keuze. Leve de Stichting Schrijven. Boeiende discussieavonden organiseren, dat kunnen ze. En pizza's bestellen, dat kunnen ze ook. Ik noem dat: twee kwaliteiten die kunnen tellen.
Ik heb leuke kennismakingsgesprekken gevoerd met de dichteres Annette van den Bosch van het internetblad Meander en met Herman Erinkveld, de sympathieke hoofdredacteur van het nog prille papieren tijdschrift Poëziepuntgl. Wat een aardige mensen tref je soms toch. Er was vanzelfsprekend ook een ontzettend betweterige, schreeuwerige, op de lachspieren werkende ouderling bij, die op elke vraag insprong met de zin 'Ik wil niet dominant zijn, maar...' Ook leidde hij zijn meningen nooit in met 'Ik vind dat...', maar met 'Het is zo dat...' Een van zijn stellingen luidde dat inzenders altijd zouden moeten betalen om in een literair tijdschrift te mogen staan. Een van zijn andere stellingen luidde dat papieren literaire tijdschriften zouden verdwijnen, omdat mensen van mijn leeftijd alleen nog van beeldschermen willen lezen. Nu ken ik aardig wat mensen van mijn leeftijd, dus ik kon hem vertellen dat hij ongelijk had. Maar het was alsof ik tegen een muur sprak. Annettes mededeling dat het merendeel van de werkelijk talentvolle Meander-inzenders boven de veertig is, bewijst mijn gelijk. Jonge ambitieuze schrijvers willen niet op internet schrijven. Die willen in een boekje staan. Die willen met dat boekje kunnen pronken. Die geloven niet in literatuur op internet. Zoals vriend Martien pas al schreef in Nymph (gisteren nog aangehaald in NRC Handelsblad!): 'Literatuur moet kunnen branden.' En zo is het. Verdorie.
V.
maandag 15 maart 2004
IN DEBAT
Morgenavond ga ik in debat met een aantal redacteuren van literaire tijdschriften. Zelf ben ik geen redacteur van een literair tijdschrift. Ik ben er meer dan zeven jaar een geweest, dat wel, en dat is vermoedelijk de reden dat de Stichting Schrijven me heeft gevraagd namens het al een maand geleden onder de grond geschoffelde Nymph te komen spreken over de functie en positie van literaire tijdschriften in de moderne Nederlandstalige letteren. De Stichting Schrijven bevindt zich 6 panden van het pand waarin ik werk, en het gesprek begint om zes uur 's avonds. In zulke gevallen ben ik de kwaadste niet. Dan kom ik langs en zal ik spreken als nooit tevoren.
Ik schreef gisteren iets over de winterkoude. Die lijkt nu voorgoed te zijn verdrongen door het naderende lenteweer. Ik denk dat ik morgen mijn sjaal thuis laat. Ik denk dat alles weer goed zal komen. Nog even en het is lente. Weldra zal ik langs de grachten flaneren in mijn zomerse outfits alsof het niets is.
Ik vind Ushers nieuwe liedje 'Yeah!' erg leuk. Ik vind 'She Likes to Move' van N*E*R*D erg leuk. Zo klinkt het haast alsof ik de R&B-kant op ga, maar niets is minder waar. Ik houd simpelweg van allerlei muziek, ik, daar komt het op neer. Het meest dweep ik momenteel met de cd van Spinvis, die ik natuurlijk weer veel te laat heb ontdekt.
In de trein verdiep ik me tegenwoordig in A.F.Th. van der Heijdens Hier viel Van Gogh flauw, een uiterst vermakelijke bundeling reisnotities van een van de Beste Schrijvers Die We Nu Kennen. Gisteren werd hij, evenals enkele andere Beste Schrijvers Die We Nu Kennen, niet genomineerd voor de Libris Literatuurprijs. Ik plaats daar vraagtekens bij.
Jullie weten hoe graag Niels en ik hier voorspellingen doen als er eenmaal nominaties bekend worden gemaakt voor de een of andere prijs. Welnu: in 2004 zal Bernlef er met de Libris Literatuurprijs vandoor gaan. (En bedenk: onlangs voorspelde ik alle belangrijke oscars in één keer goed, dus mijn voorspellingen doen ertoe.)
V.
Ik schreef gisteren iets over de winterkoude. Die lijkt nu voorgoed te zijn verdrongen door het naderende lenteweer. Ik denk dat ik morgen mijn sjaal thuis laat. Ik denk dat alles weer goed zal komen. Nog even en het is lente. Weldra zal ik langs de grachten flaneren in mijn zomerse outfits alsof het niets is.
Ik vind Ushers nieuwe liedje 'Yeah!' erg leuk. Ik vind 'She Likes to Move' van N*E*R*D erg leuk. Zo klinkt het haast alsof ik de R&B-kant op ga, maar niets is minder waar. Ik houd simpelweg van allerlei muziek, ik, daar komt het op neer. Het meest dweep ik momenteel met de cd van Spinvis, die ik natuurlijk weer veel te laat heb ontdekt.
In de trein verdiep ik me tegenwoordig in A.F.Th. van der Heijdens Hier viel Van Gogh flauw, een uiterst vermakelijke bundeling reisnotities van een van de Beste Schrijvers Die We Nu Kennen. Gisteren werd hij, evenals enkele andere Beste Schrijvers Die We Nu Kennen, niet genomineerd voor de Libris Literatuurprijs. Ik plaats daar vraagtekens bij.
Jullie weten hoe graag Niels en ik hier voorspellingen doen als er eenmaal nominaties bekend worden gemaakt voor de een of andere prijs. Welnu: in 2004 zal Bernlef er met de Libris Literatuurprijs vandoor gaan. (En bedenk: onlangs voorspelde ik alle belangrijke oscars in één keer goed, dus mijn voorspellingen doen ertoe.)
V.
zondag 14 maart 2004
ONRUST
Ik heb al heel de dag moeite om op internet te komen. Als ik er eenmaal ben, kan ik sommige pagina's wel (en vrij gemakkelijk) bekijken, en andere in het geheel niet. Wat er vandaag niet in zit, is me aanmelden op msn. Het lukte me heel even, een kwartier geleden, maar ik had niet het idee dat er conversaties op gang kwamen. Mijn Hotmail bekijken blijkt ook een opgave. Er komt niets van. Geen idee welke berichten er allemaal aan me voorbijgaan. Als dat maar goed gaat.
Elsie en ik hebben een goed weekend achter de rug. Gisteren bijvoorbeeld hebben we onze ringen uitgezocht. En meteen maar besteld. Ook beraden we ons op de uitnodigingenlijsten, de taart, de uitnodigingen zelve, de vakantie, etc.
Eergisteren was ik in een boekhandel waar de verkoopster me zei: 'Als je belooft dat je me voortaan met "je" aanspreekt, mag je vaker langskomen.'
Eergisteren opende ik kranten en zag ik foto's die ik liever niet had gezien.
Gisteren moest ik mijn naam ergens opgeven. De vrouw achter de balie schreef Schimtz op. Ik corrigeerde haar, zij het op een vriendelijke en voorkomende wijze.
Gisteren kocht ik cd's van Spinvis en N*E*R*D. Mochten jullie je afvragen wat er op mijn diskman te horen is, als jullie me morgen door de stad zien lopen.
Morgen is het maandag. Als het deze week weer net zo koud is als de afgelopen maanden, treed ik de wereld grimmig tegemoet.
Nu ga ik Hotmail nog eens proberen. Kansloos natuurlijk. Ik zeg het je: er hoeft maar dit te gebeuren, en ik neem gewoon een Yahoo!-adres. Of iets anders.
V.
Elsie en ik hebben een goed weekend achter de rug. Gisteren bijvoorbeeld hebben we onze ringen uitgezocht. En meteen maar besteld. Ook beraden we ons op de uitnodigingenlijsten, de taart, de uitnodigingen zelve, de vakantie, etc.
Eergisteren was ik in een boekhandel waar de verkoopster me zei: 'Als je belooft dat je me voortaan met "je" aanspreekt, mag je vaker langskomen.'
Eergisteren opende ik kranten en zag ik foto's die ik liever niet had gezien.
Gisteren moest ik mijn naam ergens opgeven. De vrouw achter de balie schreef Schimtz op. Ik corrigeerde haar, zij het op een vriendelijke en voorkomende wijze.
Gisteren kocht ik cd's van Spinvis en N*E*R*D. Mochten jullie je afvragen wat er op mijn diskman te horen is, als jullie me morgen door de stad zien lopen.
Morgen is het maandag. Als het deze week weer net zo koud is als de afgelopen maanden, treed ik de wereld grimmig tegemoet.
Nu ga ik Hotmail nog eens proberen. Kansloos natuurlijk. Ik zeg het je: er hoeft maar dit te gebeuren, en ik neem gewoon een Yahoo!-adres. Of iets anders.
V.
zaterdag 13 maart 2004
NIELS OP SKI'S
Niels is er voor een week vandoor. Skiën met familie. Weg. Ik zit gewoon in Delft, waar het waait als een dolle. Gisteren zag ik hier in filmhuis Lumen de mooie film The Good Girl. Een van de Lumen-medewerkers zat ook in de zaal. Hij had niet door dat het, hoewel er heus grappige scènes in voorkwamen, een wat droeve film was. Hij zat steeds - in zijn eentje - hardop te lachen. Dit was een man die zichzelf graag hoorde. Ik vond dat een beetje gênant. Dus.
Afgelopen week las ik De muziek van het toeval, de vertaling van Paul Austers The Music of Chance. Ik nam me al tijden voor meer van Auster te lezen (sinds ik zijn meesterlijke New York-trilogie las), en nu is het er dan eindelijk van gekomen. Wat een goed boek is dat! Ik ben erg gesteld op Austers vertelwijze en plots, waarin de hoofdfiguren op basis van toevallige gebeurtenissen besluiten hun leven een totaal nieuwe wending geven. Alles gooien ze overboord, ze schuwen het avontuur niet, en het loopt vrijwel altijd desastreus met ze af. Dat dan weer wel. Aan de andere kant: ik heb dus alleen die trilogie en deze roman gelezen, dus ik ben geen Auster-kenner. Ik neem me wel voor er een te worden. Ik heb afgelopen week Orakelnacht besteld, zijn nieuwste roman. Ik houd jullie op de hoogte.
Nu: de Delftse binnenstad in!
V.
Afgelopen week las ik De muziek van het toeval, de vertaling van Paul Austers The Music of Chance. Ik nam me al tijden voor meer van Auster te lezen (sinds ik zijn meesterlijke New York-trilogie las), en nu is het er dan eindelijk van gekomen. Wat een goed boek is dat! Ik ben erg gesteld op Austers vertelwijze en plots, waarin de hoofdfiguren op basis van toevallige gebeurtenissen besluiten hun leven een totaal nieuwe wending geven. Alles gooien ze overboord, ze schuwen het avontuur niet, en het loopt vrijwel altijd desastreus met ze af. Dat dan weer wel. Aan de andere kant: ik heb dus alleen die trilogie en deze roman gelezen, dus ik ben geen Auster-kenner. Ik neem me wel voor er een te worden. Ik heb afgelopen week Orakelnacht besteld, zijn nieuwste roman. Ik houd jullie op de hoogte.
Nu: de Delftse binnenstad in!
V.
woensdag 10 maart 2004
BOEKENBAL 2004 - MIJN KANT VAN HET VERHAAL
Goed, gisteren was ik, in tegenstelling tot Niels en Martien, niet op het Boekenbal. In 2003 was ik er, waardoor ik nu in staat ben Niels te waarschuwen dat die Boekenbalconsumptiemuntjes er elk jaar anders uitzien, maar dit jaar heb ik net naast een kaart gegrepen. En als ik zeg 'net', dan bedoel ik 'net'.
Gisteren om vijf uur 's middags gonsde het gerucht rond op de Grote Uitgeverij: er zou wellicht nog een laatste kaart vrijkomen. Er werd gezegd: 'Wie belangstelling heeft, moet tot halfnegen in een Amsterdams café gaan zitten wachten op het verlossende telefoontje.' Ik had geen pak bij me en geen slaapplaats, maar een paar flukse telefoontjes boden nieuwe perspectieven. Om halfzes betrad ik café De Doffer, samen met mijn stoere collega's Maria H., Aartje G., Erik R. en Peter van der Z. Zij hebben mij als het ware urenlang aangemoedigd, een hart onder de riem gestoken, moed ingepraat, etc. Er kwam rode wijn op tafel. Jus d'orange. Bier. Blokjes kaas. En vooral veel bitterballen.
Om halfnegen ging mijn telefoon. De Grote Kaartenman zelf liet me weten dat de eerdergenoemde kaart helaas toch niet vrijkwam en dat ik de trein naar Delft kon nemen. Hij grapte er nog achteraan: 'Probeer gewoon binnen te komen, Vince! Probeer het!'
Enigszins ontstemd stapte ik op tram 2, na Martien te hebben gebeld. Die zat net aan een diner met Niels, terwijl ze samen plannen smeedden om het Bal te bestormen. Hun verzoek aan mij om met ze mee te doen sloeg ik in de wind. Ik vond het wel weer genoeg geweest. Of ik krijg een kaart voor het Boekenbal of ik ga naar huis, zo denk ik erover.
En ach, vorig jaar was ik er al, nietwaar. En volgend jaar ben ik er ook weer. Er zal niets heel blijven van dat decor.
V.
Gisteren om vijf uur 's middags gonsde het gerucht rond op de Grote Uitgeverij: er zou wellicht nog een laatste kaart vrijkomen. Er werd gezegd: 'Wie belangstelling heeft, moet tot halfnegen in een Amsterdams café gaan zitten wachten op het verlossende telefoontje.' Ik had geen pak bij me en geen slaapplaats, maar een paar flukse telefoontjes boden nieuwe perspectieven. Om halfzes betrad ik café De Doffer, samen met mijn stoere collega's Maria H., Aartje G., Erik R. en Peter van der Z. Zij hebben mij als het ware urenlang aangemoedigd, een hart onder de riem gestoken, moed ingepraat, etc. Er kwam rode wijn op tafel. Jus d'orange. Bier. Blokjes kaas. En vooral veel bitterballen.
Om halfnegen ging mijn telefoon. De Grote Kaartenman zelf liet me weten dat de eerdergenoemde kaart helaas toch niet vrijkwam en dat ik de trein naar Delft kon nemen. Hij grapte er nog achteraan: 'Probeer gewoon binnen te komen, Vince! Probeer het!'
Enigszins ontstemd stapte ik op tram 2, na Martien te hebben gebeld. Die zat net aan een diner met Niels, terwijl ze samen plannen smeedden om het Bal te bestormen. Hun verzoek aan mij om met ze mee te doen sloeg ik in de wind. Ik vond het wel weer genoeg geweest. Of ik krijg een kaart voor het Boekenbal of ik ga naar huis, zo denk ik erover.
En ach, vorig jaar was ik er al, nietwaar. En volgend jaar ben ik er ook weer. Er zal niets heel blijven van dat decor.
V.
BOEKENBAL 2004
Goed, gisteren was ik samen met enkele honderden bekenden op het Boekenbal. En nee, ik heb niets van de vechtpartij gezien, en ja, die mannetjes waren verschrikkelijk vervelend. Hulde Beau van E D.!
Vriend Martien B. en ik kwamen toneelschrijver Janwillem S. en zanger/acteur/cabaretier Roemer van der V. tegen in Café Cox, en hop, die gingen gewoon mee naar binnen. Tenminste, dat is de Stoere Versie van Hoe Wij De Schouwburg Betraden. De waarheid ligt ergens in het midden. Ik schudde handen, zoende wangen en sprak met iedereen die het maar wilde. En iedereen wil praten op het Boekenbal. Vooral uitgevers en journalisten. Ik stond de mensen vriendelijk te woord, dronk drankjes en als ik zo'n gesprek zat was, dan zei ik: "Ik ga weer even een rondje lopen." Dat doe je zo ongeveer de hele avond. Ik heb geen moment gezeten.
Dat er weinig schrijvers op het Boekenbal komen is overigens een fabeltje. Ik zag gewoon elke schrijver waarvan ik had verwacht dat die er zou zijn. Zo waren ondermeer Harry M., Adri van der H., Arie S., Joost Z., Menno W., Cees N., Connie P., Saskia de J., Remco C., Hella H., Thomas R., Hafid B., Jannah L., Ruben van G., Joris van C., Martin B., Dirk van W., Jan M., Ilja Leonard P., Laura W., Jules D., Heleen van R., Adriaan van D., Pieter B., en nog tientallen andere collega's aanwezig.
Het was druk, vol, gezellig en het rook er aan het einde van de avond ontzettend naar kaas. En er waren genoeg jonge mensen. Meisjes met mooie jurken. Meisjes met hoedjes op. Ook waren er veel jongens, waarvan sommige niet schreven of uitgaven, maar boeken verkochten. Een nobel beroep.
Uiteindelijk heb ik niets van het décor mee naar huis genomen. Andere gasten waren overigens wél blij met een piepschuimen kip of een kartonnen camembertdoos.
Als souvenir heb ik een blauw muntje. Boekenbal staat er op de ene kant, op de andere kant het embleem van de NS. Voor volgend jaar.
N.
Vriend Martien B. en ik kwamen toneelschrijver Janwillem S. en zanger/acteur/cabaretier Roemer van der V. tegen in Café Cox, en hop, die gingen gewoon mee naar binnen. Tenminste, dat is de Stoere Versie van Hoe Wij De Schouwburg Betraden. De waarheid ligt ergens in het midden. Ik schudde handen, zoende wangen en sprak met iedereen die het maar wilde. En iedereen wil praten op het Boekenbal. Vooral uitgevers en journalisten. Ik stond de mensen vriendelijk te woord, dronk drankjes en als ik zo'n gesprek zat was, dan zei ik: "Ik ga weer even een rondje lopen." Dat doe je zo ongeveer de hele avond. Ik heb geen moment gezeten.
Dat er weinig schrijvers op het Boekenbal komen is overigens een fabeltje. Ik zag gewoon elke schrijver waarvan ik had verwacht dat die er zou zijn. Zo waren ondermeer Harry M., Adri van der H., Arie S., Joost Z., Menno W., Cees N., Connie P., Saskia de J., Remco C., Hella H., Thomas R., Hafid B., Jannah L., Ruben van G., Joris van C., Martin B., Dirk van W., Jan M., Ilja Leonard P., Laura W., Jules D., Heleen van R., Adriaan van D., Pieter B., en nog tientallen andere collega's aanwezig.
Het was druk, vol, gezellig en het rook er aan het einde van de avond ontzettend naar kaas. En er waren genoeg jonge mensen. Meisjes met mooie jurken. Meisjes met hoedjes op. Ook waren er veel jongens, waarvan sommige niet schreven of uitgaven, maar boeken verkochten. Een nobel beroep.
Uiteindelijk heb ik niets van het décor mee naar huis genomen. Andere gasten waren overigens wél blij met een piepschuimen kip of een kartonnen camembertdoos.
Als souvenir heb ik een blauw muntje. Boekenbal staat er op de ene kant, op de andere kant het embleem van de NS. Voor volgend jaar.
N.
maandag 8 maart 2004
DOOD AAN ONELINERS
Ik zat een film te kijken op BBC en opeens had ik er genoeg van. Films waarin totaal onbekende schrijvers 100.000 pond krijgen voor hun eerste boek, moeten per definitie vermeden worden. Ik zapte naar MTV, naar de rijke meisjes Ally en Jaime. Die eerste staat sinds kort op mijn MSN-lijst en heeft echt niets bijzonders te melden.
*
Enfin, ik goochel hier wat met mijn Lacoste-hoed en open een fles rode wijn. Góede wijn, laat dat duidelijk zijn. Eergisteren heb ik een Surinamer weggejaagd. En vandaag scheen de zon. Zo grijpt alles inelkaar.
*
Volgende week ga ik op wintersport. De sneeuw in. Ski's onderbinden. En nog boarden ook. Op zoek naar de juiste schnapps.
*
Sinds enkele jaren moet ik denken aan Eddie Vedder als ik rode wijn direct uit de fles drink. Eddie Vedder. Wat zou die gast nu aan het doen zijn?
N.
*
Enfin, ik goochel hier wat met mijn Lacoste-hoed en open een fles rode wijn. Góede wijn, laat dat duidelijk zijn. Eergisteren heb ik een Surinamer weggejaagd. En vandaag scheen de zon. Zo grijpt alles inelkaar.
*
Volgende week ga ik op wintersport. De sneeuw in. Ski's onderbinden. En nog boarden ook. Op zoek naar de juiste schnapps.
*
Sinds enkele jaren moet ik denken aan Eddie Vedder als ik rode wijn direct uit de fles drink. Eddie Vedder. Wat zou die gast nu aan het doen zijn?
N.
zondag 7 maart 2004
STRANDDAG
Vrijdagavond zag ik Elsie dan weer terug. Het was haar gelukkig meegevallen in het Duitse Essen. We hebben het hele weekend gevierd dat ze weer thuis is. Gisteren bijvoorbeeld zijn we het bij het Griekse restaurant Olympia gaan vieren. En vandaag zijn we naar het strand van Hoek van Holland gegaan, en hebben we poffertjes met allerhande vruchten gegeten in de poffertjestent met de traagste bediening ooit. Ik zou een bezoek aan die plek nog maar eens overwegen als ik jullie was. Verder valt er weinig te vertellen. Ook Noni en Teigetje zijn in goeden doen. Zo hoort het.
De plannen voor Plantjes en Beestjes, de broodjeszaak die Niels en ik gaan beginnen, vorderen nog niet erg. Wel werd ik vrijdagmiddag getrakteerd op een lunch in het tuinhuis van het meisje P. Zij zou graag broodjes komen smeren in ons etablissement, mochten we ooit de geldschieters, de locatie en - vooral - de wil vinden om er iets van te maken. Er zijn voorlopig nog enkele vacatures vrij; iedereen die geïnteresseerd is, kan Niels en mij eens uitnodigen om zijn/haar broodjeskunsten voor ons te vertonen.
Ja, dat zou mooi zijn.
Ten slotte: wat Niels hieronder over Achtung Baby van U2 beweert, is natuurlijk kolder. Zelfs U2 zal het er niet mee eens zijn.
V.
De plannen voor Plantjes en Beestjes, de broodjeszaak die Niels en ik gaan beginnen, vorderen nog niet erg. Wel werd ik vrijdagmiddag getrakteerd op een lunch in het tuinhuis van het meisje P. Zij zou graag broodjes komen smeren in ons etablissement, mochten we ooit de geldschieters, de locatie en - vooral - de wil vinden om er iets van te maken. Er zijn voorlopig nog enkele vacatures vrij; iedereen die geïnteresseerd is, kan Niels en mij eens uitnodigen om zijn/haar broodjeskunsten voor ons te vertonen.
Ja, dat zou mooi zijn.
Ten slotte: wat Niels hieronder over Achtung Baby van U2 beweert, is natuurlijk kolder. Zelfs U2 zal het er niet mee eens zijn.
V.
zaterdag 6 maart 2004
vrijdag 5 maart 2004
READYMADE
Young Pharmacy Kid: Strong, strong stuff here. What exactly you have wrong, you need all this stuff?
Linda Partridge: Motherfucker...
Young Pharmacy Kid: What are you talking about?
Linda Partridge: Who the fuck are you, who the fuck do you think you are? I come in here, you don't know me, you don't know who I am, what my life is, you have the balls, the indecency to ask me a question about my life?
Old Pharmacist: Please, lady, why don't you calm down -- ?
Linda Partridge: Fuck you, too. Don't call me "lady". I come in here, I give these things to you, you check, you make your phone calls, look suspicious, ask questions. I'm sick. I have sickness all around me and you fucking ask me about my life? "What's wrong?" Have you seen death in your bed? In your house? Where's your fucking decency? And then I'm asked fucking questions. What's... wrong? You suck my dick. That's what's wrong. And you, you fucking call me "lady"? Shame on you. Shame on you. Shame on both of you.
Uit: Magnolia (1999).
N.
Linda Partridge: Motherfucker...
Young Pharmacy Kid: What are you talking about?
Linda Partridge: Who the fuck are you, who the fuck do you think you are? I come in here, you don't know me, you don't know who I am, what my life is, you have the balls, the indecency to ask me a question about my life?
Old Pharmacist: Please, lady, why don't you calm down -- ?
Linda Partridge: Fuck you, too. Don't call me "lady". I come in here, I give these things to you, you check, you make your phone calls, look suspicious, ask questions. I'm sick. I have sickness all around me and you fucking ask me about my life? "What's wrong?" Have you seen death in your bed? In your house? Where's your fucking decency? And then I'm asked fucking questions. What's... wrong? You suck my dick. That's what's wrong. And you, you fucking call me "lady"? Shame on you. Shame on you. Shame on both of you.
Uit: Magnolia (1999).
N.
donderdag 4 maart 2004
woensdag 3 maart 2004
BERICHT OM ONGELEZEN TE LATEN
Mijn vriendinnetje-verloofde zit deze week weer eens in het buitenland voor haar werk. Dit keer is ze naar Essen vertrokken. In Duitsland. Zij heeft een hekel aan de Duitse taal. En toch zit zij daar en ik hier. Maar goed. Dat ze zich überhaupt met mij inlaat, ondanks mijn achternaam en mijn gebruik van het woord 'überhaupt', kunnen we een klein wonder noemen.
Hoe vaker zij naar het buitenland gaat voor haar werk, hoe gemakkelijker het wordt. Ik praat wat met Noni en Teigetje, ik roep af en toe heel hard vage kreten om de echo in onze monsterlijk grote flat te horen weergalmen, ik drink koffie en rosé, ik eet pakken Scholiertjes, ik voer oeverloze gesprekken op msn, ik zap me een hoedje op tv (iemand nog gekeken naar de oscars?), ik lees eens een krant, en: ik blijf op tot ik erbij neerval. Ik ken geen maat. Ik ken geen zelfdiscipline. Als niemand me naar bed stuurt, ga ik niet. Dat Niels ver na enen ook nog on line is op msn, helpt weinig in dezen.
Voorts. Wat is er voorts? Voorts gaat het goed. Voorts gaat het beter. Ik heb goede hoop dat het snel warmer wordt. Ik heb goede hoop dat Elsie en ik komend weekend Big Fish gaan zien. Ik heb goede hoop dat de winterse kwaal waar ik kortstondig aan leed, spoedig geheel verdwenen zal zijn.
Intussen luister ik met grote regelmaat naar de volgende prachtliedjes: 'Just Like Honey' van The Jesus and Mary Chain, 'City Girl' van Kevin Shields en 'Take Me Out' van Franz Ferdinand.
Snel zal ik hier weer dingen schrijven die ertoe doen. Dingen die tellen. Dingen die andere dingen overbodig maken.
Of niet natuurlijk.
V.
Hoe vaker zij naar het buitenland gaat voor haar werk, hoe gemakkelijker het wordt. Ik praat wat met Noni en Teigetje, ik roep af en toe heel hard vage kreten om de echo in onze monsterlijk grote flat te horen weergalmen, ik drink koffie en rosé, ik eet pakken Scholiertjes, ik voer oeverloze gesprekken op msn, ik zap me een hoedje op tv (iemand nog gekeken naar de oscars?), ik lees eens een krant, en: ik blijf op tot ik erbij neerval. Ik ken geen maat. Ik ken geen zelfdiscipline. Als niemand me naar bed stuurt, ga ik niet. Dat Niels ver na enen ook nog on line is op msn, helpt weinig in dezen.
Voorts. Wat is er voorts? Voorts gaat het goed. Voorts gaat het beter. Ik heb goede hoop dat het snel warmer wordt. Ik heb goede hoop dat Elsie en ik komend weekend Big Fish gaan zien. Ik heb goede hoop dat de winterse kwaal waar ik kortstondig aan leed, spoedig geheel verdwenen zal zijn.
Intussen luister ik met grote regelmaat naar de volgende prachtliedjes: 'Just Like Honey' van The Jesus and Mary Chain, 'City Girl' van Kevin Shields en 'Take Me Out' van Franz Ferdinand.
Snel zal ik hier weer dingen schrijven die ertoe doen. Dingen die tellen. Dingen die andere dingen overbodig maken.
Of niet natuurlijk.
V.
dinsdag 2 maart 2004
GAAN WE WEER
Lost In Translation gezien? Mooie, geestige film, met sterk acteerwerk, prachtige beelden van Tokio en een fijne soundtrack.
Er zijn mensen die daar anders over denken.
N.
Er zijn mensen die daar anders over denken.
N.
TIJD VOOR POEZIE (I)
Als je er op wacht is het meestal al te laat
Tijd, onbaatzuchtig verdeeld in heel korte
seconden, is een zwaartekracht met eigen regels
Soms kun je dagenlang over straat lopen,
de handen als gevouwen servetten in de zakken
het gezicht kartonstrak omgeven door knapplastic,
zonder een palmboom tegen te komen
Tot die ene dag dat het begint te regenen
Weken, maanden, een jaar lang, misschien
nog wat dagen waarin het nadruppelt
Je paraplu stond klaar
laarzen voor als het echt zwaar weer werd
rubberboot in de garage
Goede voorbereiding is het halve werk
Nu zit je binnen, de open haard is aangestoken
en het geurt naar saliehout, kamille en tabak
Op tafel staan groezelige bekers bier
N.
Tijd, onbaatzuchtig verdeeld in heel korte
seconden, is een zwaartekracht met eigen regels
Soms kun je dagenlang over straat lopen,
de handen als gevouwen servetten in de zakken
het gezicht kartonstrak omgeven door knapplastic,
zonder een palmboom tegen te komen
Tot die ene dag dat het begint te regenen
Weken, maanden, een jaar lang, misschien
nog wat dagen waarin het nadruppelt
Je paraplu stond klaar
laarzen voor als het echt zwaar weer werd
rubberboot in de garage
Goede voorbereiding is het halve werk
Nu zit je binnen, de open haard is aangestoken
en het geurt naar saliehout, kamille en tabak
Op tafel staan groezelige bekers bier
N.
Abonneren op:
Posts (Atom)