Gisteravond betrad ik rond zes uur 's avonds het prachtpand waar de Stichting Schrijven gehuisvest is. Ik werd met open armen ontvangen. Ik mocht aan een tafel plaatsnemen. Er was wijn. Veel wijn. En druiven. Veel druiven. En er waren gesprekspartners van diverse literaire tijdschriften. Louis Stiller leidde de discussie zoals alleen hij dat kan - om het zo maar eens te zeggen. Mijn aanwezigheid was een beetje merkwaardig; ik heb immers geen literair tijdschrift meer, zoals ik hier eergisteren al schreef. Maar goed, de anderen vonden het toch interessant mijn ervaringen met het reeds ter ziele gegane Nymph aan te horen, en maakten er geen enkel bezwaar tegen dat ik voortdurend in de verleden tijd sprak.
Een van de vele hoogtepunten van de avond was het moment dat de pizza's te voorschijn kwamen. Iedereen werd door de Stichting Schrijven getrakteerd op een pizza naar keuze. Leve de Stichting Schrijven. Boeiende discussieavonden organiseren, dat kunnen ze. En pizza's bestellen, dat kunnen ze ook. Ik noem dat: twee kwaliteiten die kunnen tellen.
Ik heb leuke kennismakingsgesprekken gevoerd met de dichteres Annette van den Bosch van het internetblad Meander en met Herman Erinkveld, de sympathieke hoofdredacteur van het nog prille papieren tijdschrift Poëziepuntgl. Wat een aardige mensen tref je soms toch. Er was vanzelfsprekend ook een ontzettend betweterige, schreeuwerige, op de lachspieren werkende ouderling bij, die op elke vraag insprong met de zin 'Ik wil niet dominant zijn, maar...' Ook leidde hij zijn meningen nooit in met 'Ik vind dat...', maar met 'Het is zo dat...' Een van zijn stellingen luidde dat inzenders altijd zouden moeten betalen om in een literair tijdschrift te mogen staan. Een van zijn andere stellingen luidde dat papieren literaire tijdschriften zouden verdwijnen, omdat mensen van mijn leeftijd alleen nog van beeldschermen willen lezen. Nu ken ik aardig wat mensen van mijn leeftijd, dus ik kon hem vertellen dat hij ongelijk had. Maar het was alsof ik tegen een muur sprak. Annettes mededeling dat het merendeel van de werkelijk talentvolle Meander-inzenders boven de veertig is, bewijst mijn gelijk. Jonge ambitieuze schrijvers willen niet op internet schrijven. Die willen in een boekje staan. Die willen met dat boekje kunnen pronken. Die geloven niet in literatuur op internet. Zoals vriend Martien pas al schreef in Nymph (gisteren nog aangehaald in NRC Handelsblad!): 'Literatuur moet kunnen branden.' En zo is het. Verdorie.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten