Mijn vriendinnetje-verloofde zit deze week weer eens in het buitenland voor haar werk. Dit keer is ze naar Essen vertrokken. In Duitsland. Zij heeft een hekel aan de Duitse taal. En toch zit zij daar en ik hier. Maar goed. Dat ze zich überhaupt met mij inlaat, ondanks mijn achternaam en mijn gebruik van het woord 'überhaupt', kunnen we een klein wonder noemen.
Hoe vaker zij naar het buitenland gaat voor haar werk, hoe gemakkelijker het wordt. Ik praat wat met Noni en Teigetje, ik roep af en toe heel hard vage kreten om de echo in onze monsterlijk grote flat te horen weergalmen, ik drink koffie en rosé, ik eet pakken Scholiertjes, ik voer oeverloze gesprekken op msn, ik zap me een hoedje op tv (iemand nog gekeken naar de oscars?), ik lees eens een krant, en: ik blijf op tot ik erbij neerval. Ik ken geen maat. Ik ken geen zelfdiscipline. Als niemand me naar bed stuurt, ga ik niet. Dat Niels ver na enen ook nog on line is op msn, helpt weinig in dezen.
Voorts. Wat is er voorts? Voorts gaat het goed. Voorts gaat het beter. Ik heb goede hoop dat het snel warmer wordt. Ik heb goede hoop dat Elsie en ik komend weekend Big Fish gaan zien. Ik heb goede hoop dat de winterse kwaal waar ik kortstondig aan leed, spoedig geheel verdwenen zal zijn.
Intussen luister ik met grote regelmaat naar de volgende prachtliedjes: 'Just Like Honey' van The Jesus and Mary Chain, 'City Girl' van Kevin Shields en 'Take Me Out' van Franz Ferdinand.
Snel zal ik hier weer dingen schrijven die ertoe doen. Dingen die tellen. Dingen die andere dingen overbodig maken.
Of niet natuurlijk.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten