DE FEITEN

1.
Vanmorgen bezochten Elsie en ik het badkamerpaleis. Dat ligt heel ver weg, dus we arriveerden er pas na een uur op de snelweg. Want dat is iets wat je er niet bij verteld wordt als je een nieuwbouwhuis koopt: dat je bereid moet zijn lange afstanden af te leggen om alles geregeld te krijgen en dat je maar beter over een rijbewijs en een deugdelijke auto kunt beschikken. In dat paleis hadden we een afspraak met een mevrouw die ook Els heette. We zochten er al onze badkamermeubels uit. Al ons sanitair. Al onze tegels. En de kleuren, die ook. Ik viel er bijna in slaap. Ik ben daar niet trots op, maar zo zijn de feiten.

2.
Vanmiddag kocht ik een stapel kleren. Ik was in zo'n bui. Kleren kopen in mijn eentje kan ik niet (hoewel, ik herinner me een gênant stukje van een halfjaar geleden waarin ik jullie met trots vertelde dat ik het ineens wél kon), dus Els ging met me mee om me te adviseren. Dat gaat ongeveer zo: ik loop langs een rek met kleding, en ik wacht net zo lang tot Els de woorden 'Ik zou dat maar eens passen als ik jou was' uitspreekt. Als Els heel de tijd niets zegt, wordt er dus niets gepast. Want ik kan dat niet. Niet zelfstandig. Ik heb namelijk geen idee. (Nu ja, dat denk ik maar. Eigenlijk weet ik het best. Maar durven, ho maar. En er wás gewoon altijd iemand. Vroeger ging mijn moeder mee. Toen mijn broertje. Later vriendinnetjes. Of ex-vriendinnetjes. Ik kreeg gewoon nooit de kans me er zelfstandig in te bekwamen. Ik leg het maar even uit.) We liepen de winkels uit met een boel shirts, twee broeken zoals ik ze al jaren draag, een hip colbert, en, zowaar, voor het eerst sinds de jaren negentig, een spijkerbroek. Ik vond mijzelve er Heel Stoer uitzien, gekleed in die spijkerbroek en dat hippe colbert. Waarom ik de spijkerbroeken zo lang in de ban heb gedaan, is me een raadsel. Ik ben er ook niet trots op, maar zo zijn de feiten.

3.
Gisteravond zagen we de veel te mooie film Garden State. De veel te leuke Natalie Portman speelde erin mee en het mooiemooiemooie liedje 'New Slang' van The Shins deed van zich horen. Het was een film om vrolijk en weemoedig van te worden, en jullie weten verdorie ook wel dat dat de beste films zijn. En The Shins, die zou ik eindelijk wel eens live willen zien. Ik zou sowieso wel weer eens een bandje live willen zien. Dat gebeurt tegenwoordig veel te weinig. Ik weet nota bene niet eens of The Shins ooit nog deze kant op zullen komen. Wie een goede tip heeft, in dezen, die mag het zeggen. Bij de comments. Wie iets anders te zeggen heeft, die mag dat ook. Ik leef voor comments. Ik smeek om jullie aandacht. En nee, daar ben ik niet trots op, maar zo zijn de feiten.

V.