Toen collega Peter en ik gistermiddag naar het station toe wilden, reden de trams niet. De Dam was immers afgezet in verband met de jaarlijkse kranslegging. We zagen prins Willem-Alexander het Paleis op de Dam nog in glippen. Ik zei tegen Peter: 'Die man werkt ook in de Pasta Company te Delft. Die serveert in zijn vrije tijd onze pizza's en salades. Hij maakt wel eens een royaal gebaar.' Daar begreep Peter niets van. Die was met zijn hoofd bij zijn tuin. Hij zei: 'Ik moet mijn trein halen, want ik moet nog altijd mijn tuin uitgraven.' De dag daarvoor had hij dat ook gezegd, van dat uitgraven van die tuin. Ik maak me daar hele voorstellingen van. Ik heb hem namelijk niet durven vragen waarom die rottuin eigenlijk uitgegraven moet worden. Gaat hij een zwembad aanleggen? Ligt er een schat begraven? Is het gewoon een van die dingen waar je je mee bezighoudt ten tijde van dodenherdenkingen omdat je je met je emoties geen raad weet? Toen we het station naderden, zei hij: 'Ik trek even een sprintje, dan haal ik mijn trein nog.' Want dat doet hij altijd als we het station naderen en er nog iets met een tuin te doen valt. Even een sprintje trekken.
Nu ja, ik was ruimschoots op tijd thuis om samen met De Vrouw Die Ik De Mijne Noem voor de tv twee minuten stil te zijn. We waren er helemaal klaar voor. Dat we er uiteindelijk zo respectloos mee omgingen, kan ons bezwaarlijk aangerekend worden. Toen de stilte net was ingegaan (na dat eindeloze melodietje op die toeter waarvan ik elk jaar denk: wat een ridicuul melodietje is dat toch), liet iemand in de studio een of andere gong uit z'n handen kletteren. Elsie en ik keken elkaar maar even niet aan, want je zult net zien: dan barst je na 15 seconden al in lachen uit, en je hebt er nog 105 te gaan. Daarna begon er een zachtjes opkomend wenen. Iemand (op de Dam? In de studio? Ergens in een Alkmaarse tuin?) zat een beetje te jammeren en te snikken en te snotteren. En vervolgens was het niet meer zo'n beetje en niet meer zo zachtjes, om het maar eens mild te verwoorden. Na wat schichtige blikken naar Elsie hield ik het niet langer uit. De laatste 30 seconden lagen we op de grond van het lachen. En van verbazing.
En we waren toch al wat losjes gestemd na dat RTL4-journaal waarin we een verslaggeefster over een heide zagen wandelen en ineens 'godver' hoorden zeggen alsof er eens even flink gevloekt ging worden. Bleek ze slechts het woord 'godverlaten' te willen zeggen, met een wat curieus gevoel voor intonatie.
En toen waren er speeches op de Dam. Maar die laat ik hier eens even geheel buiten beschouwing. Na een minuut of vijf zapten we verveeld door naar Seinfeld.
Nu gaan we maar eens naar buiten. Bevrijdingsdag vieren. Of hemelvaart. Daar zijn we nog niet helemaal uit.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten