Zojuist liep ik over straat terwijl ik genoot van het zomerse weer, en ik ging gekleed in mijn zomerse kledij, en ik had ook weer een zomers uiterlijk (die rotbaard heb ik vanmorgen gewoon afgeschoren), en ik liep me daar een beetje met mijn eigen zaken te bemoeien en te jongleren met een zojuist gehuurde dvd, onderwijl luisterend naar drie liederen op mijn iPod. De combinatie van die drie liederen verraste mijzelve ook, maar als je dat fijne industriële 'The Perfect Drug' van de Nine Inch Nails draait, en dán dat uitzinnig vrolijke 'Yeah Yeah Yeah Yeah Yeah' van The Wedding Present, en ten slotte die klassieke popsong (laten we er niet omheen draaien) 'Baby One More Time' van Britney Spears, die drie liedjes meteen achter elkaar dus, en in die exacte volgorde, dan kun je werkelijk alles aan. Terwijl er intussen een lichte bries stond, die zó hevig was dat ik bij thuiskomst de krullen weer uit mijn haar moest kammen. Toen ik nog over straat liep echter, had ik de breedste grijns in de wijde omtrek. (Er wonen dan ook voornamelijk tachtigplussers in onze wijk, en die grijnzen niet meer zo breed.)
Gisteravond zagen Elsie en ik de film Closer. Welk een mooie, harde en ook nog eens confronterende film met vileine dialogen is dat. Ik zag er iemand eens over schrijven in woorden als 'Wat doen ze nou moeilijk?', en zo'n film is het inderdaad. Romantisch werd het feitelijk nergens. En daarna was het nog even schrikken, want als extra op de dvd stond de videoclip van Damien Rice' 'The Blower's Daughter'. Wist ik veel hoe die Damien Rice eruitzag.
En eerst bezochten we nog het Chinese restaurant waar het boze Chinese vrouwtje werkt. Dit keer werden we door heel iemand anders bediend en ging onze aandacht vooral uit naar het achtergrondmuziekje. Dat achtergrondmuziekje was een instrumentaal oriëntaals deuntje van zo'n drie minuten. Toen het was afgelopen, begon het opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. Etc. We schatten dat we datzelfde instrumentale oriëntaalse deuntje tijdens ons bezoek zo'n vijftien keer hebben gehoord, maar waarschijnlijk is die schatting aan de lage kant. Het leek de Efteling wel. Of Disneyland, met dat eindeloze 'It's a small world after all' van ze. Alsof dat niet tergend en tartend genoeg was, namen er achter ons twee mannen uit een winkel plaats. (Ze droegen althans winkelkledij, dus dat kon niet missen.) De Chinese serveerster vroeg: 'Ah, jullie zijn dit keer maar met z'n tweeën?' Toen die vraag in de daaropvolgende vijf minuten door twee andere Chinese serveersters werd gesteld, waren we even bang dat we onze eigen Groundhog Day beleefden. En toen we eindelijk de deur uit liepen, hoorde ik nog heel lang een instrumentaal oriëntaals deuntje in mijn hoofd.
En nu, nog maar vier dagen vóór dat vermaledijde referendum over die rot-Grondwet, heb ik de verontrustende gedachte: ik zou nog wel eens Ja kunnen gaan stemmen ook. De afgelopen twee maanden neigde ik naar Nee, en dat kan het ook nog steeds worden, maar goed, niettemin, hoe dan ook, ik sta weer open voor Ja. Zo houd ik het voor mezelf nog een beetje spannend. Eerst vroeg ik weblogvriendin Kirsten, een vurig voorstander van die rot-Grondwet, wat er nu zo goed was aan die rot-Grondwet, en zij mailde me een nogal enthousiasmerend betoog waarvan ik dacht: ja, zo is het ook nog eens. En vanochtend maakte ik de test die de Volkskrant over die rot-Grondwet had opgesteld, en toen bleek ik het voor driekwart eens met die rot-Grondwet. Maar ik blijf erbij: ze hadden het ons nooit moeten vragen. 85 procent van de Tweede-Kamerleden is voor die rot-Grondwet. Vervolgens schrijven diezelfde Kamerleden een referendum uit en mogen we eigenlijk maar één antwoord geven (allemachtig, die Wouter Bos dan, die afgelopen week voorstelde om het referendum maar over te doen als het Nee wordt - tjongejongejonge). Dat vind ik maar raar. Nog steeds. En ik zou het ook heel raar vinden als die Kamerleden plots Nee gingen zeggen, alleen maar omdat het Nederlandse volk in meerderheid Nee zegt. Ik noem dit: een impasse. Ik noem dit: iets waar Nederlandse politici niet zonder kleerscheuren vanaf zullen komen.
Maar morgen kan Frankrijk natuurlijk nog Nee stemmen. En dan hebben we woensdag gewoon weinig tot niets in te brengen.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten