Ik heb een boel vrienden, vriendinnen, kennissen, familieleden, verwanten en handlangers. Geen van hen wil dat Bush dinsdag de verkiezingen gaat winnen.
Van al die vrienden, vriendinnen, kennissen, familieleden, verwanten en handlangers is er echter niemand die denkt dat Bush zal verliezen. (Op broer Joey na dan.)
Ik vind dat wel jammer voor Kerry. Ik kan me voorstellen dat hij weinig heeft aan onze steun als we tegelijkertijd zulke doemdenkers zijn. Zulke steun kan hij overal wel krijgen. Geloven in de overwinning is immers het halve werk.
Elsie is vanaf morgen drie dagen van huis. Het is maar goed dat de Amerikaanse verkiezingen er zijn. Dan heb ik tenminste wat te doen terwijl ik hier allenig thuis zit. En als ik dan eindelijk naar bed ga en denk te weten wie er gewonnen heeft, denk ik maar terug aan vier jaar geleden. Toen ging ik naar bed in de wetenschap dat Al Gore de nieuwe president van Amerika werd. De volgende ochtend was niemand daar nog zeker van.
Maar heel veel gaat het niet uitmaken, hoor. Wij hier in Nederland zijn pas tevreden als het Amerikaanse volk de macht grijpt en Bill Clinton weer het Witte Huis binnen draagt. Nietwaar?
V.
OMDAT ALLEEN TEKST OOK HEEL STOER IS
Literatuur, Film, Muziek en Andere Fijne Zaken
zondag 31 oktober 2004
TAART, SLINGERS, CADEAUS
Elsie is vandaag 27 geworden!
(En haar verjaardag duurt zomaar een heel uur langer.)
V.
(En haar verjaardag duurt zomaar een heel uur langer.)
V.
zaterdag 30 oktober 2004
IK WEET HET NU ZEKER:
Aan Popstars The Rivals mocht je alleen meedoen als je er de eerste ronde van Idols meteen uit vloog. De tien jongens die nu nog over zijn konden bij de Idols-audities de stip niet eens vinden.
O, de gruwelen.
V.
O, de gruwelen.
V.
vrijdag 29 oktober 2004
ELSIE IS NOG NIET JARIG...
...maar overmorgen wel. En dat is ook heel leuk. Ik heb de laatste dagen naar cadeautjes voor haar gezocht. Soms lukte dat. Vaak ook niet.
Ik bedacht zojuist dat mijn favoriete filmster vandaag 33 is geworden.
Ik msn'de net met mijn moeder. Zij zegt me dat we het veiligheidsvest dat ze voor me heeft gekocht, toch echt in de auto moeten leggen. En niet in onze garderobekast. Ze is nogal strikt in die dingen.
Op tafel ligt een melkchocoladeletter V klaar. Naast een pure-chocoladeletter E.
Ik heb de lijst met weblogs waarnaar wij linken heel lichtjes gewijzigd.
Ik blijf wel eens bij de clip van 'It's All Vain' van Magnolia hangen als ik daar toevallig voorbij zap.
Ik heb vandaag helemaal niets te vertellen. Jullie?
V.
Ik bedacht zojuist dat mijn favoriete filmster vandaag 33 is geworden.
Ik msn'de net met mijn moeder. Zij zegt me dat we het veiligheidsvest dat ze voor me heeft gekocht, toch echt in de auto moeten leggen. En niet in onze garderobekast. Ze is nogal strikt in die dingen.
Op tafel ligt een melkchocoladeletter V klaar. Naast een pure-chocoladeletter E.
Ik heb de lijst met weblogs waarnaar wij linken heel lichtjes gewijzigd.
Ik blijf wel eens bij de clip van 'It's All Vain' van Magnolia hangen als ik daar toevallig voorbij zap.
Ik heb vandaag helemaal niets te vertellen. Jullie?
V.
woensdag 27 oktober 2004
GANS
Elsie en ik zitten dus de ganse avond bedankkaartjes te schrijven aan iedereen die ons mooie cadeaus gaf en lieve gelukswensen stuurde voor ons huwelijk.
Dat jullie niet denken: waarom schrijft hij hier niets meer?
V.
Dat jullie niet denken: waarom schrijft hij hier niets meer?
V.
maandag 25 oktober 2004
BIJBELLEZEN
Ik stond alleen maar bij de tramhalte in mijn boek te lezen, nietsvermoedend, me van geen kwaad bewust. Het boek was Slaap! van Annelies Verbeke. Een vrolijke jongen in een leren jack met een litteken op zijn wang kwam naast me staan.
'Jij staat hier gewoon te lezen! Ben jij een intellueel of zo?'
'Nee hoor.'
'Man! Ken je soms ook de bijbel?'
'Eh, die ken ik wel, ja.' (Ik probeerde intussen verder te lezen.)
'Heb je die soms ook gelezen, de bijbel?'
'Nee, die heb ik niet gelezen.'
'Niet gelezen?'
'Nu ja, wel eens hier en daar een stukje, maar...'
Op dit moment haalde de jongen met het litteken een bijbel uit zijn leren jack. Een kleine dikke bijbel in een nogal handzaam formaat.
'Wil je een stuk uit de bijbel horen soms? Wil je dat? Noem me dan een stuk? Dan lees ik het voor, man! Zeg het maar!'
'Ik eh... was eigenlijk in dit boek aan het lezen.'
'O.'
Hij stopte de bijbel weg en liep vrolijk op iemand anders af. Ik vluchtte de tram in, want een beetje bang was ik inmiddels wel. Daar doe je niets aan.
V.
'Jij staat hier gewoon te lezen! Ben jij een intellueel of zo?'
'Nee hoor.'
'Man! Ken je soms ook de bijbel?'
'Eh, die ken ik wel, ja.' (Ik probeerde intussen verder te lezen.)
'Heb je die soms ook gelezen, de bijbel?'
'Nee, die heb ik niet gelezen.'
'Niet gelezen?'
'Nu ja, wel eens hier en daar een stukje, maar...'
Op dit moment haalde de jongen met het litteken een bijbel uit zijn leren jack. Een kleine dikke bijbel in een nogal handzaam formaat.
'Wil je een stuk uit de bijbel horen soms? Wil je dat? Noem me dan een stuk? Dan lees ik het voor, man! Zeg het maar!'
'Ik eh... was eigenlijk in dit boek aan het lezen.'
'O.'
Hij stopte de bijbel weg en liep vrolijk op iemand anders af. Ik vluchtte de tram in, want een beetje bang was ik inmiddels wel. Daar doe je niets aan.
V.
ZELFS GEEN LOOKALIKE MEER
Donderdag was ik naar Traffic, in de Melkweg, samen met ongeveer 1000 andere mensen om als een dolle te dansen op de platen van internationale topdj’s als James Ruskin, Oliver Ho, Regis en Mark Broom.
Op een gegeven moment stond ik even met het meisje I. en het meisje J. in de hal te praten, toen een ander meisje naast mij kwam staan.
‘Jij bent Robbie Williams, hè?’ zei ze me. Ze vroeg niet: ‘Ben jij Robbie Williams?’ nee, zijn stelde een retorische vraag, in het Nederlands. Even zweeg ik, ik haalde diep adem. Toen antwoordde ik: ‘Nee, ik ben niet Robbie Williams.’
‘Jij bent écht wel Robbie Williams!’ riep het meisje. Weer zei ik vriendelijk dat ik Hem niet was. ‘Ik ben Niels Carels, dom wicht,’ had ik daar misschien aan moeten toevoegen, maar ja, wie kent mij nu werkelijk, behalve de ongeveer 500 volslagen onbekenden daar in de Melkweg, die mij aanklampten, mijn naam kenden of me omhelsten alsof ik hun beste vriend was (het was ook een beetje vreemde avond, donderdag, tijdens Traffic, daar in de Melkweg).
‘Dan ben jij Carlo Boszhard!’ schreeuwde het meisje toen.
In totale vertwijfeling liep ik weg, het biertje dat het toegesnelde meisje S. me bracht in één teug legend.
N.
Op een gegeven moment stond ik even met het meisje I. en het meisje J. in de hal te praten, toen een ander meisje naast mij kwam staan.
‘Jij bent Robbie Williams, hè?’ zei ze me. Ze vroeg niet: ‘Ben jij Robbie Williams?’ nee, zijn stelde een retorische vraag, in het Nederlands. Even zweeg ik, ik haalde diep adem. Toen antwoordde ik: ‘Nee, ik ben niet Robbie Williams.’
‘Jij bent écht wel Robbie Williams!’ riep het meisje. Weer zei ik vriendelijk dat ik Hem niet was. ‘Ik ben Niels Carels, dom wicht,’ had ik daar misschien aan moeten toevoegen, maar ja, wie kent mij nu werkelijk, behalve de ongeveer 500 volslagen onbekenden daar in de Melkweg, die mij aanklampten, mijn naam kenden of me omhelsten alsof ik hun beste vriend was (het was ook een beetje vreemde avond, donderdag, tijdens Traffic, daar in de Melkweg).
‘Dan ben jij Carlo Boszhard!’ schreeuwde het meisje toen.
In totale vertwijfeling liep ik weg, het biertje dat het toegesnelde meisje S. me bracht in één teug legend.
N.
zondag 24 oktober 2004
OMA BEP EN DE KROKODILLEN
'Ik moet er niet aan denken dat ik 80 word,' zegt Oma Bep nogal eens. Over enkele dagen wordt ze 77 jaar. Ze verkeert in een goede gezondheid. Maar de gedachte 80 te moeten worden, vervult haar met afschuw. Zolang het goed gaat met haar vier videorecorders en haar genummerde videobandencollectie, gaat het goed met haar. 'Maar wat als ik dood ben? Wat gebeurt er dan met mijn zorgvuldig opgebouwde collectie? En met het schrift waarin ik alles bijhoud?'
Vanmiddag waren Elsie en ik in Almere bij haar op visite. We vierden er alvast haar 77ste verjaardag. We gaven haar zeebanket (chocolade) cadeau. En twee videobanden.
Oma Bep windt zich erg op over het kabelpakket dat in Almere steeds herzien wordt. Nu weer heeft de kabelexploitant het voor elkaar gekregen TV5, nota bene de enige Franstalige zender, eraf te gooien. En een van de Duitse zenders is verdwenen. Op zo'n manier wil natuurlijk niemand 80 worden. Wél zetten ze er CNN op, én BBC World Service. Oma Bep heeft daar geen goed woord voor over. Twee van die vervelende nieuwszenders in de Engelse taal, wat moet je ermee?
Ook is er Discovery Channel. Dat gaat dan nog. Maar daarnaast is er een zender waarop alleen maar krokodillen te zien zijn, zegt Oma Bep.
'Zijn er niet ook af en toe programma's over haaien op die zender?' probeerde ik.
'Welnee! Alleen maar van die vieze krokodillen. Dat zijn volgens mij de gemeenste, rottigste beesten die er bestaan.'
'O?'
'Ja. Die krengen mogen ze van mij gerust uitroeien. Hoe planten die monsters zich eigenlijk voort? Het zijn zeker zoogdieren?'
'Ik denk dat het reptielen zijn.'
'Reptielen?'
'Ja. Ik denk dat ze eieren leggen.'
'Ze kunnen die eieren dan toch gewoon stelen? Dan sterven ze wel uit, die smerige beesten.'
Het Almeerse kabelpakket brengt - kortom - veel onrust teweeg.
V.
Vanmiddag waren Elsie en ik in Almere bij haar op visite. We vierden er alvast haar 77ste verjaardag. We gaven haar zeebanket (chocolade) cadeau. En twee videobanden.
Oma Bep windt zich erg op over het kabelpakket dat in Almere steeds herzien wordt. Nu weer heeft de kabelexploitant het voor elkaar gekregen TV5, nota bene de enige Franstalige zender, eraf te gooien. En een van de Duitse zenders is verdwenen. Op zo'n manier wil natuurlijk niemand 80 worden. Wél zetten ze er CNN op, én BBC World Service. Oma Bep heeft daar geen goed woord voor over. Twee van die vervelende nieuwszenders in de Engelse taal, wat moet je ermee?
Ook is er Discovery Channel. Dat gaat dan nog. Maar daarnaast is er een zender waarop alleen maar krokodillen te zien zijn, zegt Oma Bep.
'Zijn er niet ook af en toe programma's over haaien op die zender?' probeerde ik.
'Welnee! Alleen maar van die vieze krokodillen. Dat zijn volgens mij de gemeenste, rottigste beesten die er bestaan.'
'O?'
'Ja. Die krengen mogen ze van mij gerust uitroeien. Hoe planten die monsters zich eigenlijk voort? Het zijn zeker zoogdieren?'
'Ik denk dat het reptielen zijn.'
'Reptielen?'
'Ja. Ik denk dat ze eieren leggen.'
'Ze kunnen die eieren dan toch gewoon stelen? Dan sterven ze wel uit, die smerige beesten.'
Het Almeerse kabelpakket brengt - kortom - veel onrust teweeg.
V.
zaterdag 23 oktober 2004
497
Dit is het 497ste bericht op Niels en Vincent. Heeft iemand hier alle vorige 496 gelezen? Dat zijn de dingen die we willen weten. Overigens: je kúnt ze nog steeds allemaal nalezen als je wilt, hoor. Doet iemand dát wel eens? Onze stukkies van de vorige weken, maanden, (ja zelfs) bijna anderhalf jaar teruglezen?
Bericht 497 gaat over de droefenis die ons allen overvalt als we op deze zaterdagochtend naar buiten kijken. Met 'we' bedoel ik Elsie, de katten en ik, maar ik bedoel er ook wel degelijk jou mee, de lezer. Intussen vraagt collega-weblogger Nicoliene me op msn wat voor kwarktaart ik wil hebben, want zij is vandaag jarig. 27 jaar alweer, precies even oud als ik. Ooit zaten zij en ik tezaam rond een Lelystads kampvuur, en spraken we over zaken die mij eveneens bedroefden. Wat dat betreft is er weinig veranderd in negen jaar. (Later liep ik haar een keer bijna voorbij en kon ik - tot mijn schande - niet op haar naam komen toen ze me gedag zei. Vriend Dimitry stond erbij en keek ernaar.)
Wij gaan straks toch maar naar buiten. Je zult ons herkennen aan onze vastberaden blik, de verbeten trekken rond onze mond, en onze warme kledij. Ergens in de Jordaan wordt een feestje gevierd, waarvoor we uitgenodigd zijn. En met 'we' bedoel ik hier alleen: Elsie en ik. We hoeven jou, de lezer, er niet altijd maar bij te hebben.
(Niet tegen Nicoliene zeggen, hoor, dat we naar dat andere feestje gaan. Die denkt dat we op weg naar haar verjaardag zijn, en dat we kwarktaart komen eten. Misschien wil een van jullie erheen gaan?)
Gisteren zag ik zowel de AKO Literatuurprijs-uitreiking als de Televizierring-uitreiking. Over die laatste 'show': als er dus helemaal niets te vieren valt in de Nederlandse tv-industrie, dan sla je toch gewoon een jaar over? Als een jaar lang niemand z'n best heeft gedaan en er feitelijk niets te bekronen valt, dan is zo'n show toch nergens voor nodig? En die verrekte Lama's, die waren toch te puberaal voor woorden? Ik wil die mannen nóóit meer zien.
Zo. Laat het weekend maar komen.
V.
Bericht 497 gaat over de droefenis die ons allen overvalt als we op deze zaterdagochtend naar buiten kijken. Met 'we' bedoel ik Elsie, de katten en ik, maar ik bedoel er ook wel degelijk jou mee, de lezer. Intussen vraagt collega-weblogger Nicoliene me op msn wat voor kwarktaart ik wil hebben, want zij is vandaag jarig. 27 jaar alweer, precies even oud als ik. Ooit zaten zij en ik tezaam rond een Lelystads kampvuur, en spraken we over zaken die mij eveneens bedroefden. Wat dat betreft is er weinig veranderd in negen jaar. (Later liep ik haar een keer bijna voorbij en kon ik - tot mijn schande - niet op haar naam komen toen ze me gedag zei. Vriend Dimitry stond erbij en keek ernaar.)
Wij gaan straks toch maar naar buiten. Je zult ons herkennen aan onze vastberaden blik, de verbeten trekken rond onze mond, en onze warme kledij. Ergens in de Jordaan wordt een feestje gevierd, waarvoor we uitgenodigd zijn. En met 'we' bedoel ik hier alleen: Elsie en ik. We hoeven jou, de lezer, er niet altijd maar bij te hebben.
(Niet tegen Nicoliene zeggen, hoor, dat we naar dat andere feestje gaan. Die denkt dat we op weg naar haar verjaardag zijn, en dat we kwarktaart komen eten. Misschien wil een van jullie erheen gaan?)
Gisteren zag ik zowel de AKO Literatuurprijs-uitreiking als de Televizierring-uitreiking. Over die laatste 'show': als er dus helemaal niets te vieren valt in de Nederlandse tv-industrie, dan sla je toch gewoon een jaar over? Als een jaar lang niemand z'n best heeft gedaan en er feitelijk niets te bekronen valt, dan is zo'n show toch nergens voor nodig? En die verrekte Lama's, die waren toch te puberaal voor woorden? Ik wil die mannen nóóit meer zien.
Zo. Laat het weekend maar komen.
V.
vrijdag 22 oktober 2004
VOORSPELLEN JULLIE NOG MEE OF HOE ZIT DAT?
Over enkele uren wordt de AKO Literatuurprijs uitgereikt. Voor wie dat wil zien: om halfzeven begint RTL Boulevard. Je hebt nog heel even de tijd om te voorspellen wie er gaat winnen. Ik som even de genomineerde schrijvers op voor jullie, want anders maak ik het jullie nodeloos lastig.
- Bernlef
- Hafid Bouazza
- Pam Emmerik
- Arnon Grunberg
- Kees 't Hart
- Ilja Leonard Pfeijffer
Een van de genomineerden heb ik zojuist nog geluk gewenst, en morgen ga ik langs bij een van de juryleden. (Dat klinkt alsof ik dingen in de verkeerde volgorde doe.)
V.
- Bernlef
- Hafid Bouazza
- Pam Emmerik
- Arnon Grunberg
- Kees 't Hart
- Ilja Leonard Pfeijffer
Een van de genomineerden heb ik zojuist nog geluk gewenst, en morgen ga ik langs bij een van de juryleden. (Dat klinkt alsof ik dingen in de verkeerde volgorde doe.)
V.
woensdag 20 oktober 2004
PRACHTPLAATJES
Niels mailde me vanmiddag en hij schreef iets als: We hebben elkaar inderdaad al heel lang niet gezien. Inderdaad, antwoordde ik, al echt heel lang niet. En je schrijft ook al heel lang geen nieuwe stukkies meer, terwijl de fans erom zitten te springen. Zo is het, zei hij, maar het gaat er nu snel van komen.
En jullie zien het: hij is terug. Hij schrijft weer. Hij plaatst links. Hij neemt zijn hoed af voor de fans. Meer kun je niet verlangen. En eens zal ik hem weer ontmoeten, in levenden lijve dan toch, en dan zullen we elkaar in de armen vallen, zoals Echte Mannen doen, en dan kopen we een fles rosé en een zak Bugles, en dan schrijven we samen een boek.
Ik krijg in ene complimenten voor de prachtplaatjes die ik hier steeds plaats. Terwijl alleen tekst toch ook Heel Stoer is. Ik kan jullie echter niet verklappen hoe ik eraan kom. Een goochelaar verklapt nooit zijn trucs. Ik zoek gewoon plaatjes en jullie hoeven er alleen maar van te genieten.
Overigens: ik doe ook aan verzoekjes.
Vanmiddag was ik in hetzelfde lunchetablissement als gisteren, maar dit keer was ik er met Janneke. Het werd hoog tijd dat we eens bijpraatten, dus dat deden we. Ergens zei ze me: 'Dat meisje dat ons net hielp, is het meisje met de afschuwelijke stem, hè? Ik zie het aan je.'
Net, in het nieuws, zag ik Louis van Gaal bijna in slaap vallen tijdens zijn eigen persconferentie. Ik vermeld het maar even.
V.
En jullie zien het: hij is terug. Hij schrijft weer. Hij plaatst links. Hij neemt zijn hoed af voor de fans. Meer kun je niet verlangen. En eens zal ik hem weer ontmoeten, in levenden lijve dan toch, en dan zullen we elkaar in de armen vallen, zoals Echte Mannen doen, en dan kopen we een fles rosé en een zak Bugles, en dan schrijven we samen een boek.
Ik krijg in ene complimenten voor de prachtplaatjes die ik hier steeds plaats. Terwijl alleen tekst toch ook Heel Stoer is. Ik kan jullie echter niet verklappen hoe ik eraan kom. Een goochelaar verklapt nooit zijn trucs. Ik zoek gewoon plaatjes en jullie hoeven er alleen maar van te genieten.
Overigens: ik doe ook aan verzoekjes.
Vanmiddag was ik in hetzelfde lunchetablissement als gisteren, maar dit keer was ik er met Janneke. Het werd hoog tijd dat we eens bijpraatten, dus dat deden we. Ergens zei ze me: 'Dat meisje dat ons net hielp, is het meisje met de afschuwelijke stem, hè? Ik zie het aan je.'
Net, in het nieuws, zag ik Louis van Gaal bijna in slaap vallen tijdens zijn eigen persconferentie. Ik vermeld het maar even.
V.
STUK DAT ZOMAAR INEENS OP KAN HOUDEN
Ik heb last van een logblock. Ik schrijf me helemaal kapot, joh, aan die twee boeken van me en die vermeladijde scriptie. En ook nog wat verhaaltjes tussendoor en dagboeknotities en voor mijn werk schrijf ik zomaar een wervende tekst voor het Drogisterij Museum en ik e-mail als een dolle en soms wat gedichies en briefjes, boodschappenlijstjes, lijstjes in het algemeen, en af toe beantwoord ik fanmail of zit ik op de msn.
(Die msn die op een of andere manier gekraakt lijkt. Al mijn contacten verdwijnen en gisteren zat ik thuis op de bank feitelijk Heel Niets te doen toen mijn vader me belde en vroeg: 'Zit je achter de computer?' Ik zei hem neen. (Ik heb niet eens internet thuis.) Ik was echter wel online. Ik noem zulks vreemd. Ik noem zulks verontrustend zelfs. Ik ga dit onderzoeken. En wanneer er schuldigen gevonden worden dan rollen er koppen. Dan worden benen gebroken op niet te misverstane wijze. Dan zal er zwavel en vuur uit de hemel op de mensen neerdalen.)
Maar dan. Als ik hier eens wat wil schrijven. Voor de fans. Voor dat legioen aan trouwe commentplaatsers. Dan. Lukt. Dat. Niet. Geen zin om Stoere Links te zoeken. Niks meegemaakt. Heel veel meegemaakt maar niet geschikt om te plaatsen. Geen tijd. Wel tijd maar geen internet. Moe. Ziek. Hyper. Down. Up. En ondertussen gaat Vince maar door. Alsof zijn leven ervan afhangt.
Twee vragen, voordat ik weer vast schiet: (1) wie van jullie gaan naar 1 of meerdere avond(en) van het Amsterdam Dance Event en (2) moet je zonnebloemen nu wel of niet in de zon zetten?
N.
(Die msn die op een of andere manier gekraakt lijkt. Al mijn contacten verdwijnen en gisteren zat ik thuis op de bank feitelijk Heel Niets te doen toen mijn vader me belde en vroeg: 'Zit je achter de computer?' Ik zei hem neen. (Ik heb niet eens internet thuis.) Ik was echter wel online. Ik noem zulks vreemd. Ik noem zulks verontrustend zelfs. Ik ga dit onderzoeken. En wanneer er schuldigen gevonden worden dan rollen er koppen. Dan worden benen gebroken op niet te misverstane wijze. Dan zal er zwavel en vuur uit de hemel op de mensen neerdalen.)
Maar dan. Als ik hier eens wat wil schrijven. Voor de fans. Voor dat legioen aan trouwe commentplaatsers. Dan. Lukt. Dat. Niet. Geen zin om Stoere Links te zoeken. Niks meegemaakt. Heel veel meegemaakt maar niet geschikt om te plaatsen. Geen tijd. Wel tijd maar geen internet. Moe. Ziek. Hyper. Down. Up. En ondertussen gaat Vince maar door. Alsof zijn leven ervan afhangt.
Twee vragen, voordat ik weer vast schiet: (1) wie van jullie gaan naar 1 of meerdere avond(en) van het Amsterdam Dance Event en (2) moet je zonnebloemen nu wel of niet in de zon zetten?
N.
dinsdag 19 oktober 2004
TROTS
Er was een tijd dat er bij ons op de Grote Uitgeverij niet genoeg Susannes en Suzans konden werken. De ene na de andere werd bij ons aangenomen; de receptionistes hadden de grootste moeite om iedereen met de juiste Susanne door te verbinden, en de interne post werd een chaos. Ik heb er een tijdje over gedacht mezelf ook Susanne te noemen, om zeker te blijven van een aanstelling. Ik vind namelijk dat trots niet boven alles gaat. Als ik vervolgens niet zulke provocerende initialen met me mee had moeten dragen, had ik het zomaar gedaan.
Nu is het tij echter gekeerd. Publiciteitssuzan geeft donderdag een afscheidsfeestje. Verkoopsusanne houdt moedig stand, gelukkig maar, maar intussen gaat Susanne-van-mijn-afdeling er binnenkort ook vandoor. En dat vind ik nogal jammer, ik. Ik heb nooit langer met iemand op één kamer gewerkt dan met haar. Ik kan heel sentimenteel worden in die dingen, dat merken jullie wel. Trots gaat namelijk niet boven alles.
(Ik had in voorgaande alinea graag een link bij Susannes naam geplaatst, maar de vorige keer dat ik dat deed, was er sprake van donder en bliksem, en veel onheil bovendien.)
Dus toen gingen we maar eens lunchen vanmiddag. Want binnenkort kan dat niet meer. De plaats waar Susanne voortaan werkzaam zal zijn, is bepaald niet 'om de hoek'. We gingen lunchen in het etablissement waar het meisje met de afschuwelijke stem werkt. Nog altijd. We gingen helemaal bovenin zitten, en dan word je algauw over het hoofd gezien. Terwijl wij daar zaten te praten over de Dingen des Levens, en onze drankjes allang op waren, kwam het meisje met de afschuwelijke stem naar boven. Ze keek alsof ze er al van uitging dat we haar met een stuk hout te lijf zouden gaan, en dat op een meedogenloze, nietsontziende wijze. Ze sprak: 'Sorry, ik was jullie helemaal vergeten. Nu krijgen jullie een gratis drankje van ons.' Dat laatste hoorden we net op tijd; ik kon nog juist het stuk hout weer naast me neerleggen.
Intussen dacht ik nogal regelmatig: 'Binnenkort is Susanne zomaar weg, en wat beginnen we dan?', maar dat zei ik natuurlijk niet. Ze gaat nu dichter bij huis werken, en daar valt ook veel voor te zeggen. En mailen zullen we, als het uitkomt. En dan zal zij af en toe vragen: 'Dat meisje met die afschuwelijke stem, is zij er nog altijd?' En dan zal ik 'Ja' antwoorden, want liegen gaat me slecht af.
Nu ja, we hebben nog even tijd om aan het idee te wennen. En voor die tijd is er dus nog een ander afscheidsfeestje. Ik ga hier niet droever doen dan nodig is. Ik heb ook zo mijn trots.
V.
Nu is het tij echter gekeerd. Publiciteitssuzan geeft donderdag een afscheidsfeestje. Verkoopsusanne houdt moedig stand, gelukkig maar, maar intussen gaat Susanne-van-mijn-afdeling er binnenkort ook vandoor. En dat vind ik nogal jammer, ik. Ik heb nooit langer met iemand op één kamer gewerkt dan met haar. Ik kan heel sentimenteel worden in die dingen, dat merken jullie wel. Trots gaat namelijk niet boven alles.
(Ik had in voorgaande alinea graag een link bij Susannes naam geplaatst, maar de vorige keer dat ik dat deed, was er sprake van donder en bliksem, en veel onheil bovendien.)
Dus toen gingen we maar eens lunchen vanmiddag. Want binnenkort kan dat niet meer. De plaats waar Susanne voortaan werkzaam zal zijn, is bepaald niet 'om de hoek'. We gingen lunchen in het etablissement waar het meisje met de afschuwelijke stem werkt. Nog altijd. We gingen helemaal bovenin zitten, en dan word je algauw over het hoofd gezien. Terwijl wij daar zaten te praten over de Dingen des Levens, en onze drankjes allang op waren, kwam het meisje met de afschuwelijke stem naar boven. Ze keek alsof ze er al van uitging dat we haar met een stuk hout te lijf zouden gaan, en dat op een meedogenloze, nietsontziende wijze. Ze sprak: 'Sorry, ik was jullie helemaal vergeten. Nu krijgen jullie een gratis drankje van ons.' Dat laatste hoorden we net op tijd; ik kon nog juist het stuk hout weer naast me neerleggen.
Intussen dacht ik nogal regelmatig: 'Binnenkort is Susanne zomaar weg, en wat beginnen we dan?', maar dat zei ik natuurlijk niet. Ze gaat nu dichter bij huis werken, en daar valt ook veel voor te zeggen. En mailen zullen we, als het uitkomt. En dan zal zij af en toe vragen: 'Dat meisje met die afschuwelijke stem, is zij er nog altijd?' En dan zal ik 'Ja' antwoorden, want liegen gaat me slecht af.
Nu ja, we hebben nog even tijd om aan het idee te wennen. En voor die tijd is er dus nog een ander afscheidsfeestje. Ik ga hier niet droever doen dan nodig is. Ik heb ook zo mijn trots.
V.
maandag 18 oktober 2004
EN DAN NOG EVEN DIT
En toen ik vanmiddag in de tram stapte, stond ik vlak bij een man die ontzettend stonk. Ik vermoedde dat hij al aan het ontbinden was, en het meisje naast mij keek af en toe ook alsof ze het niet erg fris vond, maar de haltes stapelden zich op, en al die tijd stond ik vlak bij de stinkende man. Ik rolde naar adem happend de tram uit toen we het station bereikten.
En toen las ik in de trein een heel stuk van De joodse messias en ik dacht: wat een stoer boek is dat. Dus daar lees ik maar snel in verder.
En de verhalenbundel die mijn collega's Esther, Peter en ik aan het samenstellen zijn (en die pas helemaal in de volgende lente zal verschijnen, als wij allen - ja, jij ook - allang dood en begraven kunnen zijn), neemt grootse vormen aan. Ik durf wel te stellen: dat wordt nog wat.
En toen ik vanavond de trein uit stapte, liet ik er een tas liggen. Maar daar zat niets in wat me deed wanhopen en rennen en schreeuwen (of ander gênant gedoe). Ik kan dat hebben.
En toen ik thuiskwam, keek Noni me aan met een blik die leek te zeggen: 'Op dit moment zelve denk ik helemaal niets.' En Teigetje zei me: 'Mijn brein is nu volkomen blanco.' Mijn katten zullen wel nooit de wereld redden.
V.
Aanvulling: nooit eerder haalden Niels & ik zo veel bezoekers als vandaag (tot nu toe 224). Joechei.
En toen las ik in de trein een heel stuk van De joodse messias en ik dacht: wat een stoer boek is dat. Dus daar lees ik maar snel in verder.
En de verhalenbundel die mijn collega's Esther, Peter en ik aan het samenstellen zijn (en die pas helemaal in de volgende lente zal verschijnen, als wij allen - ja, jij ook - allang dood en begraven kunnen zijn), neemt grootse vormen aan. Ik durf wel te stellen: dat wordt nog wat.
En toen ik vanavond de trein uit stapte, liet ik er een tas liggen. Maar daar zat niets in wat me deed wanhopen en rennen en schreeuwen (of ander gênant gedoe). Ik kan dat hebben.
En toen ik thuiskwam, keek Noni me aan met een blik die leek te zeggen: 'Op dit moment zelve denk ik helemaal niets.' En Teigetje zei me: 'Mijn brein is nu volkomen blanco.' Mijn katten zullen wel nooit de wereld redden.
V.
Aanvulling: nooit eerder haalden Niels & ik zo veel bezoekers als vandaag (tot nu toe 224). Joechei.
zondag 17 oktober 2004
LEES DIT BOEK!
Walter van den Berg (1970) heeft een van de populairste weblogs in Nederland. Elk zichzelf respecterend weblog met een rij links naar andere weblogs linkt wel naar Walters weblog. Of naar Vandenb.com, want velen kennen het onder die naam. De reden van Walters populariteit ligt niet zozeer in de onderwerpen waarover hij schrijft. Die reden ligt vooral in zijn stijl. Walters stijl is verslavend, en het is om hóe hij de dingen verwoordt, dat je doorleest, en dat je elke dag weer gaat kijken wat hij heeft geschreven. Stijl is alles, nietwaar.
En nu is De hondenkoning verschenen, Walters debuutroman, die geheel uit diezelfde stijl is opgetrokken. In deze roman volgen we Eug, een 27-jarige cd-rom-programmeur die woont in Osdorp en werkt in Alphen aan den Rijn. Het boek speelt in de laatste elf dagen van het jaar, en terwijl Eug feitelijk helemaal niets doet - of hij nu op zijn werk lege parkeerplaatsen aan het tellen is, thuis masturbeert om zich daar vervolgens schuldig over te voelen, of met zijn nog veel zieliger vriend Danny feestjes bezoekt waar hij zich niet thuis voelt -, is er voortdurend die stijl. De stijl die we kennen van Vandenb.com, maar dan geperfectioneerder. De voortdurende herhalingen werken hier nóg sterker. De absurde dialogen zijn nóg schrijnender. En hoewel er veel te lachen valt (om Goede Boeken moet je zo nu en dan kunnen lachen, zo is het nu eenmaal), is het verhaal eigenlijk dieptriest. Eug heeft namelijk een probleem met vrouwen. Hoe graag hij ook een vriendin zou willen hebben, en hoezeer de mannen in zijn omgeving hem ook proberen te koppelen aan vrouwen 'om naar te kijken' (zoals Eug ze omschrijft), Eug lijkt gedoemd om alleen te blijven. Hij is slechts verliefd op zijn buurmeisje Jennifer, een Lolita in het diepst van haar gedachten.
Ik heb De hondenkoning op verschillende websites al vergeleken zien worden met geniale debuutromans uit een ver verleden: De Avonden en The Catcher in the Rye. Ook dat zijn boeken waar veel om te lachen valt, hoe ellendig het allemaal ook is wat je te lezen krijgt. Het zijn romans die drijven op stijl. Romans over antihelden die nooit aansluiting zullen vinden in de bizarre wereld die hen omringt. Maar zeg nu zelf: zo zijn er duizenden romans. Zonder eenzame hoofdfiguur geen goede roman. En waarom altijd boeken vergelijken met De Avonden en The Catcher in the Rye? Zo'n vergelijking houdt nooit stand. Ik noem dat: Een Oneerlijke Vergelijking. Daar kun je als debutant niet tegenop schrijven.
(Toegegeven: ook De Avonden speelt zich af in de laatste dagen van het jaar. Maar De hondenkoning begint één dag eerder. Op mijn verjaardag nog wel. Dat lijkt me al een verschil van groot belang.)
Voordat ik iedereen aanraad De hondenkoning zo snel mogelijk in huis te halen en te lezen (zodat je er vervolgens zelf weer een enthousiast stukje over kunt schrijven op je eigen weblog), twee kritische punten: 1) het boek is veel te snel uit. Het is niet dik genoeg. Wie dat wil, kan hier overigens een compliment in lezen. 2) Er wringt iets tussen Eug en zijn ouders, maar hoe het zit, wordt niet uitgewerkt. Hij heeft nooit zin om te praten met zijn melancholische moeder, die hem dagelijks opbelt, en over zijn afwezige vader horen we vrijwel niets. Wel verliest Eug zich elke avond in een rollenspel op de computer, waarin hij enerzijds een zwerver speelt die op zoek naar zijn zoon is, en anderzijds de zoon zelf, die niets van zijn vader wil weten. Ik had er liever meer over gelezen. (Of juist minder.)
Maar Walter van den Berg is een schrijver en een heus stilist. En nu heeft hij een debuutroman die er mag zijn en die hopelijk snel wordt gevolgd door iets nieuws (en iets omvangrijkers). Ja ja, als er eens een echt veelbelovend debuut verschijnt, dan zullen jullie het horen ook.
Dus je weet wat je te doen staat. Ga De hondenkoning kopen. En bezoek Vandenb's weblog. Nóg maar eens.
V.
En nu is De hondenkoning verschenen, Walters debuutroman, die geheel uit diezelfde stijl is opgetrokken. In deze roman volgen we Eug, een 27-jarige cd-rom-programmeur die woont in Osdorp en werkt in Alphen aan den Rijn. Het boek speelt in de laatste elf dagen van het jaar, en terwijl Eug feitelijk helemaal niets doet - of hij nu op zijn werk lege parkeerplaatsen aan het tellen is, thuis masturbeert om zich daar vervolgens schuldig over te voelen, of met zijn nog veel zieliger vriend Danny feestjes bezoekt waar hij zich niet thuis voelt -, is er voortdurend die stijl. De stijl die we kennen van Vandenb.com, maar dan geperfectioneerder. De voortdurende herhalingen werken hier nóg sterker. De absurde dialogen zijn nóg schrijnender. En hoewel er veel te lachen valt (om Goede Boeken moet je zo nu en dan kunnen lachen, zo is het nu eenmaal), is het verhaal eigenlijk dieptriest. Eug heeft namelijk een probleem met vrouwen. Hoe graag hij ook een vriendin zou willen hebben, en hoezeer de mannen in zijn omgeving hem ook proberen te koppelen aan vrouwen 'om naar te kijken' (zoals Eug ze omschrijft), Eug lijkt gedoemd om alleen te blijven. Hij is slechts verliefd op zijn buurmeisje Jennifer, een Lolita in het diepst van haar gedachten.
Ik heb De hondenkoning op verschillende websites al vergeleken zien worden met geniale debuutromans uit een ver verleden: De Avonden en The Catcher in the Rye. Ook dat zijn boeken waar veel om te lachen valt, hoe ellendig het allemaal ook is wat je te lezen krijgt. Het zijn romans die drijven op stijl. Romans over antihelden die nooit aansluiting zullen vinden in de bizarre wereld die hen omringt. Maar zeg nu zelf: zo zijn er duizenden romans. Zonder eenzame hoofdfiguur geen goede roman. En waarom altijd boeken vergelijken met De Avonden en The Catcher in the Rye? Zo'n vergelijking houdt nooit stand. Ik noem dat: Een Oneerlijke Vergelijking. Daar kun je als debutant niet tegenop schrijven.
(Toegegeven: ook De Avonden speelt zich af in de laatste dagen van het jaar. Maar De hondenkoning begint één dag eerder. Op mijn verjaardag nog wel. Dat lijkt me al een verschil van groot belang.)
Voordat ik iedereen aanraad De hondenkoning zo snel mogelijk in huis te halen en te lezen (zodat je er vervolgens zelf weer een enthousiast stukje over kunt schrijven op je eigen weblog), twee kritische punten: 1) het boek is veel te snel uit. Het is niet dik genoeg. Wie dat wil, kan hier overigens een compliment in lezen. 2) Er wringt iets tussen Eug en zijn ouders, maar hoe het zit, wordt niet uitgewerkt. Hij heeft nooit zin om te praten met zijn melancholische moeder, die hem dagelijks opbelt, en over zijn afwezige vader horen we vrijwel niets. Wel verliest Eug zich elke avond in een rollenspel op de computer, waarin hij enerzijds een zwerver speelt die op zoek naar zijn zoon is, en anderzijds de zoon zelf, die niets van zijn vader wil weten. Ik had er liever meer over gelezen. (Of juist minder.)
Maar Walter van den Berg is een schrijver en een heus stilist. En nu heeft hij een debuutroman die er mag zijn en die hopelijk snel wordt gevolgd door iets nieuws (en iets omvangrijkers). Ja ja, als er eens een echt veelbelovend debuut verschijnt, dan zullen jullie het horen ook.
Dus je weet wat je te doen staat. Ga De hondenkoning kopen. En bezoek Vandenb's weblog. Nóg maar eens.
V.
zaterdag 16 oktober 2004
GEKNIPT
Vanmorgen zat ik bij de kapper. Ik bezoek altijd dezelfde kapper in Delft, maar elke keer dat ik er een afspraak maak, vragen ze: bent u hier al eens eerder geweest? Ja, zeg ik dan. En dan vragen ze me mijn postcode. En die geef ik ze.
Ik liep er dus vanmorgen naar binnen, en ik mocht er even plaatsnemen in het zithoekje, waar altijd al iemand anders zit (gewoonlijk zeg ik dan gedag, terwijl ik heel goed weet dat mensen in een zithoekje dat liever niet hebben). Vervolgens werd ik opgehaald door de kapster, die zich voorstelde als Bianca. Ik stelde mij voor als Vincent. (Je kunt er wel over liegen, en bijvoorbeeld zeggen dat je Charlie heet, of Zeus, ik noem maar wat, maar als die lui eenmaal je postcode hebben, hebben ze ook je voornaam, en dan komen ze er zo achter of je een fantast bent of niet.)
Vanaf dat moment heeft Bianca me geen enkele keer getutoyeerd. Ik werd een beetje naar van dat 'u' zeggen heel de tijd. Ikzelve bleef gewoon 'je' zeggen, en toen ze me vroeg wat ik wilde drinken, zei ik dat koffie wel fijn zou zijn, en inderdaad, de koffie was fijn, maar als mensen me heel de tijd met 'u' aanspreken, voel ik mijn haarlijn al wijken. Er kwam weer eens geen gesprek op gang met de kapster. Wie mijn haar ook knipt, of ze nu Bianca heet of niet, ik voer geen gesprekken als mijn haar geknipt wordt. Dat is heus geen bewuste keuze, al zou ik niet weten waarover te praten. Veel meer dan naar mezelf en de kapster in de spiegel staren zit er dan niet op. En af en toe proberen iets van de koffie te drinken, terwijl ik mezelf bemoedigend toelach.
Ter afsluiting smeerde Bianca een zooi gel in m'n haar. Ik was vergeten dat je haar hard als staal wordt van gel. (Ik ben in 1993 gestopt met gel gebruiken. Ik acht dat nog altijd een Wijs Besluit.) Net probeerde ik mijn hand door mijn gekapte haren te halen, en de tranen sprongen me in de ogen.
Ja ja, het was me weer een avontuur. Gelukkig heeft Elsie brownies gebakken. Voor de schrik.
V.
Ik liep er dus vanmorgen naar binnen, en ik mocht er even plaatsnemen in het zithoekje, waar altijd al iemand anders zit (gewoonlijk zeg ik dan gedag, terwijl ik heel goed weet dat mensen in een zithoekje dat liever niet hebben). Vervolgens werd ik opgehaald door de kapster, die zich voorstelde als Bianca. Ik stelde mij voor als Vincent. (Je kunt er wel over liegen, en bijvoorbeeld zeggen dat je Charlie heet, of Zeus, ik noem maar wat, maar als die lui eenmaal je postcode hebben, hebben ze ook je voornaam, en dan komen ze er zo achter of je een fantast bent of niet.)
Vanaf dat moment heeft Bianca me geen enkele keer getutoyeerd. Ik werd een beetje naar van dat 'u' zeggen heel de tijd. Ikzelve bleef gewoon 'je' zeggen, en toen ze me vroeg wat ik wilde drinken, zei ik dat koffie wel fijn zou zijn, en inderdaad, de koffie was fijn, maar als mensen me heel de tijd met 'u' aanspreken, voel ik mijn haarlijn al wijken. Er kwam weer eens geen gesprek op gang met de kapster. Wie mijn haar ook knipt, of ze nu Bianca heet of niet, ik voer geen gesprekken als mijn haar geknipt wordt. Dat is heus geen bewuste keuze, al zou ik niet weten waarover te praten. Veel meer dan naar mezelf en de kapster in de spiegel staren zit er dan niet op. En af en toe proberen iets van de koffie te drinken, terwijl ik mezelf bemoedigend toelach.
Ter afsluiting smeerde Bianca een zooi gel in m'n haar. Ik was vergeten dat je haar hard als staal wordt van gel. (Ik ben in 1993 gestopt met gel gebruiken. Ik acht dat nog altijd een Wijs Besluit.) Net probeerde ik mijn hand door mijn gekapte haren te halen, en de tranen sprongen me in de ogen.
Ja ja, het was me weer een avontuur. Gelukkig heeft Elsie brownies gebakken. Voor de schrik.
V.
donderdag 14 oktober 2004
DE DAG VAN DE STAKING
Terwijl het openbaar vervoer plat ligt, zit ik gewoon thuis te werken. En Elsie ook. Raar is het wel: werk mee naar huis nemen en dat daar acht uur achter elkaar gaan zitten doen. En dan morgen weer naar Amsterdam toe, indien alles meezit.
Goed nieuws is er ook, want broer Joey's site doet het weer! Op die site kun je zijn nieuwe demo, Het betere pad, volledig downloaden. Dóen! Zoals broer Joey het verwoordt: 'En hij is terug met z'n uilenflow! Eindelijk terug in de lucht, na maanden lang geen website te hebben gehad. Nog heel even en dan vernieuw ik de hele bende. Mooiere site, betere opties. Voor nu zeg ik: check die nieuwe demo. Peace!'
Op mijn iPod staan inmiddels bijna 1700 liederen. Gisteren kwam collega Peter me verrassen met een hele stapel muziek 'voor op de iPod'. Muziek die ik nog helemaal niet had. Heel, heel stoere muziek. Leve collega Peter! Als je me morgen over straat ziet gaan, dan weet je dat ik loop op de klanken die hij me heeft voorgeschoteld.
V.
Goed nieuws is er ook, want broer Joey's site doet het weer! Op die site kun je zijn nieuwe demo, Het betere pad, volledig downloaden. Dóen! Zoals broer Joey het verwoordt: 'En hij is terug met z'n uilenflow! Eindelijk terug in de lucht, na maanden lang geen website te hebben gehad. Nog heel even en dan vernieuw ik de hele bende. Mooiere site, betere opties. Voor nu zeg ik: check die nieuwe demo. Peace!'
Op mijn iPod staan inmiddels bijna 1700 liederen. Gisteren kwam collega Peter me verrassen met een hele stapel muziek 'voor op de iPod'. Muziek die ik nog helemaal niet had. Heel, heel stoere muziek. Leve collega Peter! Als je me morgen over straat ziet gaan, dan weet je dat ik loop op de klanken die hij me heeft voorgeschoteld.
V.
dinsdag 12 oktober 2004
OLIE OP HET VUUR
Sorry dat ik wat later ben dan gewoonlijk, maar ik werd weer helemaal gegrepen door Lodewijks weblog. Wat kan die man schrijven! Gisteren stond er weer zo'n prachtstukkie op, waarin hij 'gewoon' nog eens benadrukt dat het heel logisch en terecht is dat donderdag heel het openbaar vervoer plat ligt. Omdat Hij - Lodewijk - Dat Wil. Heeft het openbaar-vervoerpersoneel soms een conflict met hun werkgevers? Nee hoor. Hebben ze dan misschien een conflict met de mensen die gebruikmaken van dat openbaar vervoer? Welnee. Ben je mal. Lodewijk de W. heeft een probleem met het kabinet. Dus het openbaar vervoer moet plat. Want Lodewijk de W., die is de baas. Om zijn eigen kromtaal te citeren:
'Inmiddels gaan wij dus gewoon verder met de actievoorbereiding. We krijgen nogal wat reacties van mensen die zich benadeeld voelen door de komende staking van het openbaar vervoer. Begrijpelijk. Maar de andere kant van het verhaal is dat juist de buschauffeur, juist de conducteur, zwaar en slijtend werk doen. Een baan die meestal niet veel langer dan 40 jaar vol te houden is. En, nu zij in hun toekomstperspectief bedreigd worden, hebben ook zij het recht hun ongenoegen te doen blijken.'
Och och. Tut tut. 'Gewoon verder', 'nogal wat reacties', 'de andere kant van het verhaal'... De wijze waarop deze man zinnen aan elkaar rijgt, gespeend van enige logica, daar valt nog wat van te leren. Zet die Nobelprijs 2005 maar vast klaar. 'Begrijpelijk', 'te doen blijken', 'ook zij het recht'... Poeh poeh.
Plaats ik er enkele citaten tegenover uit de brievenrubriek van de Volkskrant van vanmorgen: 'Deze staking gaat niet over arbeidsvoorwaarden bij het spoor of anderszins, dit is een politieke staking.' 'Als jullie niet doen, zoals ik, Lodewijk de Waal, wil, dan zal ik de schade aan de economie zo groot maken, dat jullie wel toegeven.' 'De vakbonden moeten luisteren naar hun leden en talloze anderen die ernstig gedupeerd worden door zo'n staking. Anders worden de vakbonden net zo arrogant als het kabinet.'
Dat kabinet is overigens, ja ja, een rechtstreeks gevolg van het systeem dat we 'democratie' noemen. Een dag lang het openbaar vervoer plat leggen omdat je je zin niet krijgt, dat noem ik: gangsterpraktijken. Ook wij hebben het recht ons ongenoegen te doen blijken, Lodewijk. Log je morgen weer?
V.
'Inmiddels gaan wij dus gewoon verder met de actievoorbereiding. We krijgen nogal wat reacties van mensen die zich benadeeld voelen door de komende staking van het openbaar vervoer. Begrijpelijk. Maar de andere kant van het verhaal is dat juist de buschauffeur, juist de conducteur, zwaar en slijtend werk doen. Een baan die meestal niet veel langer dan 40 jaar vol te houden is. En, nu zij in hun toekomstperspectief bedreigd worden, hebben ook zij het recht hun ongenoegen te doen blijken.'
Och och. Tut tut. 'Gewoon verder', 'nogal wat reacties', 'de andere kant van het verhaal'... De wijze waarop deze man zinnen aan elkaar rijgt, gespeend van enige logica, daar valt nog wat van te leren. Zet die Nobelprijs 2005 maar vast klaar. 'Begrijpelijk', 'te doen blijken', 'ook zij het recht'... Poeh poeh.
Plaats ik er enkele citaten tegenover uit de brievenrubriek van de Volkskrant van vanmorgen: 'Deze staking gaat niet over arbeidsvoorwaarden bij het spoor of anderszins, dit is een politieke staking.' 'Als jullie niet doen, zoals ik, Lodewijk de Waal, wil, dan zal ik de schade aan de economie zo groot maken, dat jullie wel toegeven.' 'De vakbonden moeten luisteren naar hun leden en talloze anderen die ernstig gedupeerd worden door zo'n staking. Anders worden de vakbonden net zo arrogant als het kabinet.'
Dat kabinet is overigens, ja ja, een rechtstreeks gevolg van het systeem dat we 'democratie' noemen. Een dag lang het openbaar vervoer plat leggen omdat je je zin niet krijgt, dat noem ik: gangsterpraktijken. Ook wij hebben het recht ons ongenoegen te doen blijken, Lodewijk. Log je morgen weer?
V.
maandag 11 oktober 2004
SUPERMAN
Terwijl ik me druk maak om de kwestie of de treinen donderdag al dan niet rijden (en me afvraag hoe Lodewijk de W. gewoon elke avond rustig in slaap valt), stort in ene Superman ter aarde! Ik zie alles weer in het juiste perspectief - of hoe zegt men dat. Christopher Reeve is overleden, 52 jaar pas.
Sinds zijn ongeluk, een jaar of tien geleden, zag hij er al niet meer opperbest uit. Sterker: ik herinner me een Oscaruitreiking waarbij hij het podium op gerold werd. Ik schrok me een hoedje. Ik dacht: wie is die enge mummie? Welnu, dat was Christopher Reeve. Ik vond het maar sneu en triest allemaal. Zo vlieg je door de lucht, om de wereld te redden in je blauwe shirt met die grote S erop, en zo val je van je paard. Dat zijn geen dingen waar een mens van opkikkert. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik van de vier Superman-films met Reeve erin, er slechts één heb gezien, en dat was ongetwijfeld niet de beste uit de reeks. Wel denk ik met veel genoegen terug aan Reeves optredens in Somewhere in Time (1981) en The Remains of the Day (1993).
Laten we voor een kort moment niet meer aan het openbaar vervoer denken, en laten we langzaam enkele van Christopher Reeves woorden voor ons uit prevelen: 'A hero is an ordinary individual who finds the strength to persevere and endure in spite of overwhelming obstacles.'
V.
Sinds zijn ongeluk, een jaar of tien geleden, zag hij er al niet meer opperbest uit. Sterker: ik herinner me een Oscaruitreiking waarbij hij het podium op gerold werd. Ik schrok me een hoedje. Ik dacht: wie is die enge mummie? Welnu, dat was Christopher Reeve. Ik vond het maar sneu en triest allemaal. Zo vlieg je door de lucht, om de wereld te redden in je blauwe shirt met die grote S erop, en zo val je van je paard. Dat zijn geen dingen waar een mens van opkikkert. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik van de vier Superman-films met Reeve erin, er slechts één heb gezien, en dat was ongetwijfeld niet de beste uit de reeks. Wel denk ik met veel genoegen terug aan Reeves optredens in Somewhere in Time (1981) en The Remains of the Day (1993).
Laten we voor een kort moment niet meer aan het openbaar vervoer denken, en laten we langzaam enkele van Christopher Reeves woorden voor ons uit prevelen: 'A hero is an ordinary individual who finds the strength to persevere and endure in spite of overwhelming obstacles.'
V.
zondag 10 oktober 2004
LODEWIJK LOGT OOK!
Blijkt Lodewijk de Waal gewoon ook een weblog te hebben! Nou moe. Daar heb ik maar eens een beetje rondgekeken. Zomaar wat gegrasduind. En wat schreef Lodewijk afgelopen donderdag op zijn site?
'Veel aandacht gaat uit naar de acties in streekvervoer en bij NS. We proberen die zo te plannen dat het voetballen op 13 oktober, en de herfstvakantie die begint op 15 oktober, niet in de war worden geschopt. Zo wordt het de veertiende, maar wel een 24-uurs-actie. We zullen e.e.a. ruim tevoren, ook in de treinen en op (bus)stations uitleggen en toelichten, en rekenen op begrip van het publiek, dat zelf immers op andere dagen ook actie zal voeren.'
Ja, dat is altijd het beste: gewoon maar rekenen op begrip. Er gewoon maar van uitgaan dat iedereen aan jouw kant staat. Verder niet moeilijk over doen. Gewoon zeggen: dit is ons plan, en jullie vinden dat vast ook een goed plan, want we doen het op een dag dat er geen voetbal is, en dat er geen vakantie begint. Uitstekend plan, vinden jullie niet? Wij smeden goede plannen. En overigens, op andere dagen voeren jullie, het publiek, zelf ook actie. Immers.
Helaas, ik vind het geen goed plan. Ik vind het een heel slecht plan. En ik vind het arrogant. Lodewijk heeft namelijk een probleem met het kabinet. Ik heb zo'n idee dat de leden van dat kabinet niet veel gebruik maken van bus, trein, tram en metro. De 'gewone mensen', het 'publiek', voor wie Lodewijk het zo graag opneemt, die maken daar wel gebruik van. Die hebben last van zo'n staking, ook als er niet gevoetbald wordt. Die vinden zo'n staking niet erg leuk. Ik zou niet te veel op begrip rekenen, hoor. Zelfs niet als ze zelf, 'immers', op andere dagen actie voeren.
Ik herhaal het nog maar eens: je krijgt mij niet aan jouw kant door me in de weg te staan.
V.
'Veel aandacht gaat uit naar de acties in streekvervoer en bij NS. We proberen die zo te plannen dat het voetballen op 13 oktober, en de herfstvakantie die begint op 15 oktober, niet in de war worden geschopt. Zo wordt het de veertiende, maar wel een 24-uurs-actie. We zullen e.e.a. ruim tevoren, ook in de treinen en op (bus)stations uitleggen en toelichten, en rekenen op begrip van het publiek, dat zelf immers op andere dagen ook actie zal voeren.'
Ja, dat is altijd het beste: gewoon maar rekenen op begrip. Er gewoon maar van uitgaan dat iedereen aan jouw kant staat. Verder niet moeilijk over doen. Gewoon zeggen: dit is ons plan, en jullie vinden dat vast ook een goed plan, want we doen het op een dag dat er geen voetbal is, en dat er geen vakantie begint. Uitstekend plan, vinden jullie niet? Wij smeden goede plannen. En overigens, op andere dagen voeren jullie, het publiek, zelf ook actie. Immers.
Helaas, ik vind het geen goed plan. Ik vind het een heel slecht plan. En ik vind het arrogant. Lodewijk heeft namelijk een probleem met het kabinet. Ik heb zo'n idee dat de leden van dat kabinet niet veel gebruik maken van bus, trein, tram en metro. De 'gewone mensen', het 'publiek', voor wie Lodewijk het zo graag opneemt, die maken daar wel gebruik van. Die hebben last van zo'n staking, ook als er niet gevoetbald wordt. Die vinden zo'n staking niet erg leuk. Ik zou niet te veel op begrip rekenen, hoor. Zelfs niet als ze zelf, 'immers', op andere dagen actie voeren.
Ik herhaal het nog maar eens: je krijgt mij niet aan jouw kant door me in de weg te staan.
V.
zaterdag 9 oktober 2004
VERSPREKING
Ik versprak me en zei Popstars The Idols in plaats van Popstars The Rivals.
Gebeurt dat jullie ook wel eens?
V.
Gebeurt dat jullie ook wel eens?
V.
donderdag 7 oktober 2004
DINGEN WAAR WE HET HIER NIET OVER ZULLEN HEBBEN
Een van onze vaste lezers, Harold, mailde me met de volgende woorden: 'Nu je even zonder inspiratie zit (en ik ben er zeker van dat dat niet al te lang zal gaan duren), misschien dat je iets voor me zou willen doen...' Want zo gaan die dingen: je schrijft een tijdje niets wat ertoe doet, en Niels doet dat evenmin, en dan gaan mensen je om een gunst vragen. Nu ken ik Harold nog een beetje van vroeger, en wel in die mate dat ik hem weinig kan weigeren, dus vooruit, ik kom er later in dit stukje op terug, maar het is wel tekenend voor de algehele sfeer die deze site beheerst: een comateuze, dorre, kom-hier-maar-niet-meer-langs-sfeer. Daar moest eens iets aan gedaan worden.
Maar nee, ik zal hier niet gaan schrijven over de Nobelprijswinnares van dit jaar. Mevrouw Jelinek heeft gewoon heel het Nederlandstalige schrijversfront verslagen. Jammer voor Claus, Mulisch, Nooteboom, Haasse en al die andere helden. Hoe zit dat eigenlijk? Gaan we het nog eens meemaken, verdorie? (Ik mag van Niels geen 'verdulleme' meer schrijven. Hij ziet daar bepaalde personen bij voor zich. Het jaagt hem angst aan.)
En nee, ik zal hier niet gaan schrijven over de borsten van Britney Spears, zoals iemand bij de comments voorstelde - want mijn hemel, waar zou ik moeten beginnen?
En nee, ik zal hier niet gaan schrijven over de openbaar-vervoerstaking die Lodewijk de Waal heeft aangekondigd voor aanstaande donderdag. Want ik word daar kwaad van. En nukkig. Narrig ook. Ik zeg: ja hoor, die demonstraties en die protesten, dat mag allemaal best. Maar je krijgt mij niet aan jouw kant door me in de weg te staan. Ik ben afhankelijk van dat openbaar vervoer. Ik maak er gebruik van. Een staking van het openbaar vervoer zal dit kabinet niet van gedachten doen veranderen. Een staking van het openbaar vervoer heeft namelijk niets te maken met het beleid van het kabinet. Een staking van het openbaar vervoer zal slechts onwil opleveren van mensen die nu wellicht nog aan de kant van de demonstranten staan. Weg met De Waal, dat zeg ik ervan. Als je dwars wil liggen, kun je het krijgen ook. (En dan: het is hier toch een democratie? Er is toch gestemd op de partijen die nu in de regering zitten? Ik sta niet achter het beleid, maar zolang er een meerderheid in de Kamer voor die voorstellen van ze is, is er toch geen reden om het openbaar vervoer plat te leggen? Het is hier toch, ik herhaal het nog maar eens, een democratie? Nu vraag ik je.)
En nee, ik zal het hier niet gaan hebben over allerlei onverlaten die ik dingen als 'Rustig aan, hé' hoor zeggen als de een bijvoorbeeld de ander gedag zegt na een kort gesprek in bus of trein. Of waar dan ook. Ik vind zulks de groet van een krankzinnige. Met dat 'Rustig aan, hé' heel de tijd.
Dus nu ja, dan kan ik net zo goed Harold die gunst verlenen. Daar gaat-ie dan:
'Voel je er iets voor om je lezers er op te wijzen dat op 13 oktober (a.s. woensdag) het poëziefestival 'Onbederf'lijk Vers' in de binnenstad van Nijmegen plaatsvindt? Op diverse locaties (cafés, boekhandels, een brouwerij, een kapel) zullen 10 bekende dichters en 20 jonge talenten hun werk voordragen. Bernlef, Rutger Kopland, Menno Wigman, Joost Zwagerman, Tjitske Jansen en Peter Verhelst zullen o.a. voordragen. Op het eindfeest in Diogenes zal o.a. de Amsterdam Klezmer Band spelen en Anja de Feijter gedichten voordragen van Lucebert. Check www.onbederflijkvers.nl!!'
Zo, dat is dan vermeld. Ik tel in dat rijtje overigens alleen maar 6 bekende dichters, en 0 (nul) jonge talenten, maar dat mag de pret niet drukken. En die dubbele uitroeptekens, daar heb ik een broertje dood aan. Maar: ja hoor, trek de 13de allen naar Nijmegen toe. Je herkent Harold aan zijn uitzinnige enthousiasme en zijn uitroeptekens. En de bekende dichters herken je aan hun bekendheid. En aan het gegeven dat ze er met z'n tienen staan.
(Die 20 jonge talenten zijn dus veruit in de meerderheid, maar dat wil niet altijd iets zeggen.)
V.
Maar nee, ik zal hier niet gaan schrijven over de Nobelprijswinnares van dit jaar. Mevrouw Jelinek heeft gewoon heel het Nederlandstalige schrijversfront verslagen. Jammer voor Claus, Mulisch, Nooteboom, Haasse en al die andere helden. Hoe zit dat eigenlijk? Gaan we het nog eens meemaken, verdorie? (Ik mag van Niels geen 'verdulleme' meer schrijven. Hij ziet daar bepaalde personen bij voor zich. Het jaagt hem angst aan.)
En nee, ik zal hier niet gaan schrijven over de borsten van Britney Spears, zoals iemand bij de comments voorstelde - want mijn hemel, waar zou ik moeten beginnen?
En nee, ik zal hier niet gaan schrijven over de openbaar-vervoerstaking die Lodewijk de Waal heeft aangekondigd voor aanstaande donderdag. Want ik word daar kwaad van. En nukkig. Narrig ook. Ik zeg: ja hoor, die demonstraties en die protesten, dat mag allemaal best. Maar je krijgt mij niet aan jouw kant door me in de weg te staan. Ik ben afhankelijk van dat openbaar vervoer. Ik maak er gebruik van. Een staking van het openbaar vervoer zal dit kabinet niet van gedachten doen veranderen. Een staking van het openbaar vervoer heeft namelijk niets te maken met het beleid van het kabinet. Een staking van het openbaar vervoer zal slechts onwil opleveren van mensen die nu wellicht nog aan de kant van de demonstranten staan. Weg met De Waal, dat zeg ik ervan. Als je dwars wil liggen, kun je het krijgen ook. (En dan: het is hier toch een democratie? Er is toch gestemd op de partijen die nu in de regering zitten? Ik sta niet achter het beleid, maar zolang er een meerderheid in de Kamer voor die voorstellen van ze is, is er toch geen reden om het openbaar vervoer plat te leggen? Het is hier toch, ik herhaal het nog maar eens, een democratie? Nu vraag ik je.)
En nee, ik zal het hier niet gaan hebben over allerlei onverlaten die ik dingen als 'Rustig aan, hé' hoor zeggen als de een bijvoorbeeld de ander gedag zegt na een kort gesprek in bus of trein. Of waar dan ook. Ik vind zulks de groet van een krankzinnige. Met dat 'Rustig aan, hé' heel de tijd.
Dus nu ja, dan kan ik net zo goed Harold die gunst verlenen. Daar gaat-ie dan:
'Voel je er iets voor om je lezers er op te wijzen dat op 13 oktober (a.s. woensdag) het poëziefestival 'Onbederf'lijk Vers' in de binnenstad van Nijmegen plaatsvindt? Op diverse locaties (cafés, boekhandels, een brouwerij, een kapel) zullen 10 bekende dichters en 20 jonge talenten hun werk voordragen. Bernlef, Rutger Kopland, Menno Wigman, Joost Zwagerman, Tjitske Jansen en Peter Verhelst zullen o.a. voordragen. Op het eindfeest in Diogenes zal o.a. de Amsterdam Klezmer Band spelen en Anja de Feijter gedichten voordragen van Lucebert. Check www.onbederflijkvers.nl!!'
Zo, dat is dan vermeld. Ik tel in dat rijtje overigens alleen maar 6 bekende dichters, en 0 (nul) jonge talenten, maar dat mag de pret niet drukken. En die dubbele uitroeptekens, daar heb ik een broertje dood aan. Maar: ja hoor, trek de 13de allen naar Nijmegen toe. Je herkent Harold aan zijn uitzinnige enthousiasme en zijn uitroeptekens. En de bekende dichters herken je aan hun bekendheid. En aan het gegeven dat ze er met z'n tienen staan.
(Die 20 jonge talenten zijn dus veruit in de meerderheid, maar dat wil niet altijd iets zeggen.)
V.
dinsdag 5 oktober 2004
IDEE
Ik heb het idee dat de boel hier een beetje indut. Ik geef jullie vijf onderwerpen waar leuke discussies uit kunnen voortkomen. Waar zullen we het eens over hebben?
1. De nieuwste clip van Britney Spears.
2. Het overlijden van Janet Leigh.
3. Alweer een snookerkampioenschap dat dit weekend van start ging.
4. Het algehele gebrek aan inspiratie waaraan Niels en ik momenteel lijden (en jij ook, geef het maar toe).
5. Hoe we gisteren Werelddierendag vierden.
V.
1. De nieuwste clip van Britney Spears.
2. Het overlijden van Janet Leigh.
3. Alweer een snookerkampioenschap dat dit weekend van start ging.
4. Het algehele gebrek aan inspiratie waaraan Niels en ik momenteel lijden (en jij ook, geef het maar toe).
5. Hoe we gisteren Werelddierendag vierden.
V.
maandag 4 oktober 2004
zondag 3 oktober 2004
STUKJE IN DE WIJVORM
We werden een beetje ziek. We moesten veel onze neus snuiten. En 's ochtends hadden we last van een lichte keelpijn. We bleven een dag ziek thuis en werden weer beter. We zagen diverse dagbladen berichten over de fusie van de Grote Uitgeverij met een andere Grote Uitgeverij. We concludeerden: voortaan werken we voor een Enorme Uitgeverij. We namen kennis van het overlijden van Willem Oltmans en vonden dat Erik van Muiswinkel hem altijd zo leuk nadeed.
Het werd weekend en we zagen onze vriendin ziek worden. We hoorden haar veel haar neus snuiten, en ze had voortdurend last van haar keel. Intussen kochten we een iPod. Zo een waar 5000 liedjes op kunnen. We begonnen onze cd-collectie door te ploegen, op zoek naar een zo verantwoord mogelijke collectie van 5000 liedjes die we voortaan bij ons wilden dragen. Dat ploegen is nog even gaande, kunnen we wel stellen. We deden niet mee aan enige demonstratie, maar zagen er wel flitsen van op de televisie.
Nu gaan we onze vriendin een kopje thee inschenken en moed inpraten. Meer kunnen we niet doen.
V.
Het werd weekend en we zagen onze vriendin ziek worden. We hoorden haar veel haar neus snuiten, en ze had voortdurend last van haar keel. Intussen kochten we een iPod. Zo een waar 5000 liedjes op kunnen. We begonnen onze cd-collectie door te ploegen, op zoek naar een zo verantwoord mogelijke collectie van 5000 liedjes die we voortaan bij ons wilden dragen. Dat ploegen is nog even gaande, kunnen we wel stellen. We deden niet mee aan enige demonstratie, maar zagen er wel flitsen van op de televisie.
Nu gaan we onze vriendin een kopje thee inschenken en moed inpraten. Meer kunnen we niet doen.
V.
Abonneren op:
Posts (Atom)