497

Dit is het 497ste bericht op Niels en Vincent. Heeft iemand hier alle vorige 496 gelezen? Dat zijn de dingen die we willen weten. Overigens: je kúnt ze nog steeds allemaal nalezen als je wilt, hoor. Doet iemand dát wel eens? Onze stukkies van de vorige weken, maanden, (ja zelfs) bijna anderhalf jaar teruglezen?

Bericht 497 gaat over de droefenis die ons allen overvalt als we op deze zaterdagochtend naar buiten kijken. Met 'we' bedoel ik Elsie, de katten en ik, maar ik bedoel er ook wel degelijk jou mee, de lezer. Intussen vraagt collega-weblogger Nicoliene me op msn wat voor kwarktaart ik wil hebben, want zij is vandaag jarig. 27 jaar alweer, precies even oud als ik. Ooit zaten zij en ik tezaam rond een Lelystads kampvuur, en spraken we over zaken die mij eveneens bedroefden. Wat dat betreft is er weinig veranderd in negen jaar. (Later liep ik haar een keer bijna voorbij en kon ik - tot mijn schande - niet op haar naam komen toen ze me gedag zei. Vriend Dimitry stond erbij en keek ernaar.)

Wij gaan straks toch maar naar buiten. Je zult ons herkennen aan onze vastberaden blik, de verbeten trekken rond onze mond, en onze warme kledij. Ergens in de Jordaan wordt een feestje gevierd, waarvoor we uitgenodigd zijn. En met 'we' bedoel ik hier alleen: Elsie en ik. We hoeven jou, de lezer, er niet altijd maar bij te hebben.

(Niet tegen Nicoliene zeggen, hoor, dat we naar dat andere feestje gaan. Die denkt dat we op weg naar haar verjaardag zijn, en dat we kwarktaart komen eten. Misschien wil een van jullie erheen gaan?)

Gisteren zag ik zowel de AKO Literatuurprijs-uitreiking als de Televizierring-uitreiking. Over die laatste 'show': als er dus helemaal niets te vieren valt in de Nederlandse tv-industrie, dan sla je toch gewoon een jaar over? Als een jaar lang niemand z'n best heeft gedaan en er feitelijk niets te bekronen valt, dan is zo'n show toch nergens voor nodig? En die verrekte Lama's, die waren toch te puberaal voor woorden? Ik wil die mannen nóóit meer zien.

Zo. Laat het weekend maar komen.

V.