Walter van den Berg (1970) heeft een van de populairste weblogs in Nederland. Elk zichzelf respecterend weblog met een rij links naar andere weblogs linkt wel naar Walters weblog. Of naar Vandenb.com, want velen kennen het onder die naam. De reden van Walters populariteit ligt niet zozeer in de onderwerpen waarover hij schrijft. Die reden ligt vooral in zijn stijl. Walters stijl is verslavend, en het is om hóe hij de dingen verwoordt, dat je doorleest, en dat je elke dag weer gaat kijken wat hij heeft geschreven. Stijl is alles, nietwaar.
En nu is De hondenkoning verschenen, Walters debuutroman, die geheel uit diezelfde stijl is opgetrokken. In deze roman volgen we Eug, een 27-jarige cd-rom-programmeur die woont in Osdorp en werkt in Alphen aan den Rijn. Het boek speelt in de laatste elf dagen van het jaar, en terwijl Eug feitelijk helemaal niets doet - of hij nu op zijn werk lege parkeerplaatsen aan het tellen is, thuis masturbeert om zich daar vervolgens schuldig over te voelen, of met zijn nog veel zieliger vriend Danny feestjes bezoekt waar hij zich niet thuis voelt -, is er voortdurend die stijl. De stijl die we kennen van Vandenb.com, maar dan geperfectioneerder. De voortdurende herhalingen werken hier nóg sterker. De absurde dialogen zijn nóg schrijnender. En hoewel er veel te lachen valt (om Goede Boeken moet je zo nu en dan kunnen lachen, zo is het nu eenmaal), is het verhaal eigenlijk dieptriest. Eug heeft namelijk een probleem met vrouwen. Hoe graag hij ook een vriendin zou willen hebben, en hoezeer de mannen in zijn omgeving hem ook proberen te koppelen aan vrouwen 'om naar te kijken' (zoals Eug ze omschrijft), Eug lijkt gedoemd om alleen te blijven. Hij is slechts verliefd op zijn buurmeisje Jennifer, een Lolita in het diepst van haar gedachten.
Ik heb De hondenkoning op verschillende websites al vergeleken zien worden met geniale debuutromans uit een ver verleden: De Avonden en The Catcher in the Rye. Ook dat zijn boeken waar veel om te lachen valt, hoe ellendig het allemaal ook is wat je te lezen krijgt. Het zijn romans die drijven op stijl. Romans over antihelden die nooit aansluiting zullen vinden in de bizarre wereld die hen omringt. Maar zeg nu zelf: zo zijn er duizenden romans. Zonder eenzame hoofdfiguur geen goede roman. En waarom altijd boeken vergelijken met De Avonden en The Catcher in the Rye? Zo'n vergelijking houdt nooit stand. Ik noem dat: Een Oneerlijke Vergelijking. Daar kun je als debutant niet tegenop schrijven.
(Toegegeven: ook De Avonden speelt zich af in de laatste dagen van het jaar. Maar De hondenkoning begint één dag eerder. Op mijn verjaardag nog wel. Dat lijkt me al een verschil van groot belang.)
Voordat ik iedereen aanraad De hondenkoning zo snel mogelijk in huis te halen en te lezen (zodat je er vervolgens zelf weer een enthousiast stukje over kunt schrijven op je eigen weblog), twee kritische punten: 1) het boek is veel te snel uit. Het is niet dik genoeg. Wie dat wil, kan hier overigens een compliment in lezen. 2) Er wringt iets tussen Eug en zijn ouders, maar hoe het zit, wordt niet uitgewerkt. Hij heeft nooit zin om te praten met zijn melancholische moeder, die hem dagelijks opbelt, en over zijn afwezige vader horen we vrijwel niets. Wel verliest Eug zich elke avond in een rollenspel op de computer, waarin hij enerzijds een zwerver speelt die op zoek naar zijn zoon is, en anderzijds de zoon zelf, die niets van zijn vader wil weten. Ik had er liever meer over gelezen. (Of juist minder.)
Maar Walter van den Berg is een schrijver en een heus stilist. En nu heeft hij een debuutroman die er mag zijn en die hopelijk snel wordt gevolgd door iets nieuws (en iets omvangrijkers). Ja ja, als er eens een echt veelbelovend debuut verschijnt, dan zullen jullie het horen ook.
Dus je weet wat je te doen staat. Ga De hondenkoning kopen. En bezoek Vandenb's weblog. Nóg maar eens.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten