Toen ik vanmiddag al mijn collega's mailde dat ik twee dagen vrij neem, wekte dat enige verbazing. 'Alwéér?' mailde iemand terug. 'Ja, alwéér,' antwoordde ik. Iemand anders schreef: 'Maar je bent toch net twee weken vrij geweest?' 'Ja, zo is het,' antwoordde ik.
Vanmiddag om 12.00 uur waren sommige mensen in het pand muisstil. Zij waren solidair met alle slachtoffers van die rottige zeebeving. Op mijn afdeling, de bureauredactie - normaal gesproken de stilste afdeling van de Grote Uitgeverij -, was het om 12 uur niet zo stil. Integendeel. Van 12.00 uur tot 12.03 uur vroegen wij ons af wat het nut was van drie bureauredactionele minuten stilte, en hoe wij daar in vredesnaam de Aziatische medemens mee zouden steunen. En hoe men er daar bij gebaat is als in Nederland drie minuten lang de trein stilstaat. We besloten dat zulks geen enkele zin had, maar dat we onze uiterst stille collega's drie minuten met rust zouden laten. We respecteerden hun besluit en hun zwijgzame medeleven. Daar moet ik nog bij zeggen dat we op andere momenten veel en triestig stilstaan bij wat daar is gebeurd. En bij wat daar nog altijd gebeurt. Maar we laten ons verdorie niet het zwijgen opleggen.
Intussen vragen jullie je wellicht eveneens af waarom ik weer een paar dagen weg zal zijn. Want ja, ook hier wordt de boel stilgelegd. Welnu: ik ga een paar dagen naar de Ardennen. Ik zal daar met mijn blote handen een volledige keuken uit elkaar trekken en vervolgens zal ik mij verenigen met mijn echtgenote. Ik kan me goed voorstellen dat jullie je daar geen voorstelling bij kunnen maken. Ook dat respecteer ik.
In stilte,
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten