1
Van alle hippe, hippe mensen waren Els en ik vermoedelijk de allerlaatsten die met eigen ogen gingen bekijken hoe goed en mooi en fantastisch de film Eternal Sunshine of the Spotless Mind wel niet is. Jullie hadden eigenlijk allemaal met ons mee moeten gaan, want inderdaad, het was hartverscheurend goed en mooi en fantastisch. Jim Carrey speelde ingetogener dan ooit tevoren (dat kan nooit kwaad), Kate Winslet was veel indrukwekkender dan in dat doodsaaie Finding Neverland, en Becks versie van 'Everybody's Gotta Learn Sometime' staat sinds gisteravond op repeat in mijn hoofd. Als Elsie en ik vanavond niet naar een ultrahip feestje gingen, zouden we gewoon nog een keer Eternal Sunshine gaan bekijken.
2
Intussen was er ook nog een pauze in het filmhuis. Ik bestelde een glas rode wijn. De jongen achter de bar schonk de ene fles rode wijn leeg, om er vervolgens een zooi rode wijn uit een heel andere fles (met een Heel Ander Etiket!) bij te plempen. In hetzelfde glas. Totdat het helemaal gevuld was. 'Alsjeblieft, een rode wijn,' zei hij nog. Ik vraag me af of hier geen regels tegen bestaan. Kunnen de horecamedewerkers onder jullie me daar eens iets meer over vertellen?
3
En voordat we naar de film gingen, bezochten we het Chinese restaurant waar we wel vaker komen. Het Chinese vrouwtje dat daar werkt en ons altijd op norse toon te woord staat, was in ene de vrolijkheid zelve. 'Zij heeft happy pills geslikt,' suggereerde Els. 'Is het wel hetzelfde Chinese vrouwtje?' sprak ik, terwijl ze er jubelend met onze menukaarten vandoor ging. Els wees me op een reclame voor hun nieuwe buffet. Er stond een soort banner op met de onsmakelijke tekst: 'Nieuw!! In ons!' Misschien ontbrak er wel een woord.
4
Vanmiddag stonden we op het Delftse station op onze bus te wachten. Els ging liever in de AKO-winkel wachten. Daar was het immers warmer. Ik schuifelde een beetje achter haar aan en zag een grijze, rijzige man het AKO-trapje af lopen, met een krant in zijn handen. De man keek me glimlachend aan en ik wendde van schrik mijn blik af. 'Dat is onze premier!' fluisterde ik tegen Els. 'Wim Kok komt bij ons in Delft een krantje kopen!' Els dacht ook dat ze hem gezien had, maar voor het gemak ging ze ervan uit dat het een lookalike betrof. Ik zei: blijf jij maar bij de tijdschriften staan, dan ga ik nog eens kijken. Ik rende het perron op, en ja hoor, vlak bij me stond Wim Kok een krantje te lezen en op zijn trein te wachten. Ik zag dat ook veel andere mensen op het perron hem aanstaarden. Wat doet premier Kok hier in z'n eentje op ons Delftse perron? dacht men vermoedelijk. Ik dacht dat zelf althans. Ook dacht ik: wordt die man niet beveiligd? En: was er vandaag soms een PvdA-congres in Delft? En weer later drong het pas tot me door dat hij al heel lang onze premier niet meer is. En dat als Wim Kok in een vreemde stad bij een AKO-winkel een krantje wil kopen, en hij met dat krantje op een perron wil gaan staan, we Wim Kok gewoon zijn gang moeten laten gaan.
Misschien staat hij er op dit moment nog steeds wel. Zullen we eens gaan kijken?
V.
Update:
Volgens deze pagina was er vandaag inderdaad een PvdA-congres in Delft. Hm. Dat plaatst het voorgaande in een heel ander daglicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten