In de Van Leest-winkel hoorde ik vanmiddag een punkerig jongetje tegen een punkerig meisje zeggen: 'De laatste track op deze cd is echt vet.' Het punkerige meisje giechelde. Ik dacht nog: wat een malle kleding dragen die kinderen. Het meisje liep een eindje verder terwijl de jongen in de dvd-bakken rommelde. Hij hield een dvd van Green Day omhoog. Hij draaide die dvd eens om. Ik zag hem peinzen. Hij vroeg zich vermoedelijk af of hier ook vette tracks op stonden. Ik dacht nog: laat toch lekker staan, joh. Want tien jaar geleden, ja, toen waren sommige Green Day-tracks nog wel vet. Nu niet meer. En overigens: toen noemden we dat nog niet zo. 'Vet' waren toen vooral de mensen die heel dik waren. En fastfood, dat was ook 'vet'. Je kon in 1995 wel proberen meisjes te imponeren door over vette dingen te praten, maar dat leverde je slechts meewarige blikken op. Nu ja. Och. Ik dacht dus ook vanmiddag: ik word gewoon een oude man. Maar die jongens van Green Day, die zijn verdorie stokoud.
Tien jaar geleden echter, toen vond ik Green Day best leuk. Zelf droeg ik toen ook gekke kleren. En lange geverfde haren. En over drie dagen is het exact tien jaar geleden dat ik voor het eerst een heus vriendinnetje kreeg. Zullen we daar maar niet te lang bij stilstaan? Al dat gemijmer, wie heeft er wat aan.
(Dan is het nu dus exact tien jaar geleden dat ik dacht: gaat het nog ergens heen met dat meisje en mij? Of, voor de kinderen onder ons: zou ze me wel vet vinden?)
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten