Ik was al zeker een jaar of zeven, acht niet op een studentenhuisfeestje geweest. Dat zei ik gisteren ook heel vaak tegen mensen. Ik zei dan: 'De laatste keer dat ik op een studentenhuisfeestje was, moet zeker zeven jaar geleden zijn. Misschien wel acht.' Het was in elk geval nog vóór ik Elsie leerde kennen - en dat is al een heel mensenleven geleden. Nu bezocht ik zo'n feestje samen met haar. En met een studentenhuisfeestje bedoel ik een feestje dat door een man of 12 tegelijk gegeven wordt. Die circa 12 man delen 1 gang, 1 wc, 1 keuken, 1 badkamer, 1 telefoon en 1 gemeenschappelijke ruimte. En gisteren deelden ze massa's vrienden en vriendinnen.
Vroeger bleef ik nog wel eens slapen op zulke feestjes. Dan lag je eindelijk enigszins comfortabel (onder een bureau/samen met een vriend op 1 luchtbed/rillend van de kou) en dan kwam er een of andere suïcidale clown binnen die je in je neus kwam bijten. Fijn dat ik straks gewoon naar huis kan, dacht ik gisteravond nog. Met mijn echtgenote nog wel.
Want dat was ook zoiets: er hing altijd een soort belofte rond studentenhuisfeestjes. Het idee dat je Nieuwe Meisjes kon ontmoeten die je via via leerde kennen. En dat je die dan vervolgens in andere, nuchterder omstandigheden terug zou kunnen zien. Welnu: studentenhuisfeestjesmeisjes zag je nooit meer terug. En ze waren ook nooit erg leuk. Of het onthouden waard. Soms vergat ik ze gewoon. Het enige wat ik van zulke feestjes onthield, waren de keren dat ik mensen onbedoeld afsnauwde, voor schut zette of in compromitterende omstandigheden bracht, en het aantal keren dat iemand me in mijn neus probeerde te bijten.
Ik zag gisteren ook een mannetje met heel veel haar en een baard. 'Die is zeker net achttien geworden,' zei ik tegen Els. 'Ja, dat denk ik ook,' antwoordde ze. En we waren blij dat we niet hoefden te logeren.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten