Gisteren ging ik me enigszins te buiten aan de vertraagde reactie van Favos' Mike. Ik schaamde me een beetje na Mikes reacties bij de comments. Dat wil echter niet zeggen dat ik hier niet langer uit e-mails citeer. Ik blijf het vrije woord uitdragen, ook als het andermans vrije woord is. Zo bereikte ons gisteren de volgende e-mail, helemaal uit Vlaanderen:
Beste Niels en Vincent,
Ik ben een fervent verzamelaar van handtekeningen. Naast een behoorlijke verzameling (+- 800) handtekeningen van politici en sportlui van over gans de wereld, bezit ik ook een honderdtal handtekeningen van schrijvers/schrijfsters en artiesten voornamelijk uit Engeland, Australië en de USA.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik deze 'artiesten' niet allemaal zelf ken, maar ik heb een dochter die lerares is, en via haar krijg ik regelmatig een aantal namen door.
Op die manier ben ik nu bij jullie terechtgekomen, en ben ik zo vrij om u te vragen of u mij uw handtekening zou willen opsturen. Ik zal zeer verheugd zijn om jullie 'signatuur' aan mijn verzameling te kunnen toevoegen.
In elk geval, ik dank u bij voorbaat, en wens u nog veel succes toe in jullie privé-leven en professionele carrière.
Met vriendelijke groeten,
Freddy
Freddy heeft natuurlijk ook een achternaam en een adres, maar dit zou genoeg moeten zijn om jullie een indruk te geven.
Vleiend is het allemaal wel. Al weten we niet zo goed wat we ermee aanmoeten. Moet ik nu met Niels - die ik al maanden niet in levenden lijve heb gezien - afspreken om op een blaadje onze handtekeningen te plaatsen? En dat dan helemaal naar Vlaanderen toe sturen? Wie zegt ons dat dit geen wrange grap is? En wie betaalt de postzegels?
We mailden elkaar er vandaag over en het enige wat we zeker wisten, was: hier schrijven we over op de site. Want de onderwerpen liggen niet voor het oprapen, even afgezien van de scherpschutters op de Haagse daken, het geheel in vlammen opgaande Nederland en een wankelende minister.
Het heeft ook wel iets: naast die ongeveer 800 handtekeningen uit Engeland, Australië en Amerika, wil Freddy ons - twee Nederlanders - toevoegen aan zijn collectie. Omdat we schrijvers zijn. Of 'artiesten' zelfs. Misschien zijn het onze glitterpakken met bontkragen waardoor Freddy ons in de gaten kreeg. Of onze talloze televisieoptredens waarbij we minzaam de lens in blikken, onderwijl de woorden fluisterend: 'Niels en Vincent gaan voor werelddominantie. Binnenkort komen we persoonlijk bij jou langs om te zien wat jij daaraan kunt bijdragen.' Het kan zelfs dat het komt door de hordes fans en groupies die ons, als altijd, achterna zitten. Dat loopt in de gaten.
Waar onze speciale aandacht intussen naar uitgaat, is Freddy's dochter. Die heeft ons gespot ('want' zij is lerares). Zij belde haar vader en zei hem: 'Ik heb weer een lijstje namen voor je van nieuwe artiesten. Zet je schrap, want dit is iets heel bijzonders: ze komen dan wel niet uit een Engelstalig land, maar ik zou ze toch maar eens aanschrijven als ik jou was. Ze heten Niels en Vincent en ze horen thuis in je collectie.' En voordat Freddy met de eer ging strijken, zei ze nog: 'Je kunt er maar beter eerlijk bij zeggen dat je dochter je heeft getipt. Anders is het snel afgelopen met dat namen doorgeven van me.'
Als Niels en ik niet zulke supersterren waren, waren we er niet zo kalm onder gebleven. Zie ons eens cool het glas heffen met onze supersterrenvrienden. Zie ons eens over de rode loper schrijden met ieder twee supermodellen aan de arm. Zie ons eens bij Ivo Niehe op de bank zitten, en hoe er over ons wordt geroddeld bij RTL Boulevard.
En zie ons morgen eens als een dolle met elkaar afspreken om op een A4'tje snel wat handtekeningen bij elkaar te krabbelen en vervolgens naar het postkantoor te rennen.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten