Ja, dat schoot me ineens te binnen, toen Els aankondigde weer voor een tijd van huis te gaan: ik zou ook eens voor mezelf kunnen koken. Een van de prachtcadeaus die Els en ik voor ons huwelijk kregen, was een boek waarvoor alle aanwezige gasten een zelfgeschreven recept hadden aangeleverd, vaak versierd met tekeningen, foto's en andere illustraties. En uit bijna alle bijdragen sprak die 'Ja, Vince, je kunt best eens voor jezelf koken'-toon. Nu, dat heb ik zojuist gedaan. Ik ben begonnen met Niels' Helse Spaghetti. Ik had niet gedacht dat het in één keer zou lukken, maar ja hoor: alles brandt nu. Er is nog maar weinig wat ik niet kan, wat jullie.
Gisteren sprak Els' vader me aan op msn met de mededeling dat we beter voor onze auto moeten zorgen. Onze accu raakt nog wel eens op, vooral in de winter. We gebruiken onze auto namelijk heel weinig, afgezien van de wekelijkse boodschappen. Hij zei: morgen gaan jij en ik een eindje rijden. Ik antwoordde: dat is goed.
Vanmiddag om twee uur haalde hij me op. We liepen naar de auto. Ik nam plaats achter het stuur, en hij naast mij. Hij zei iets als: 'Ga hier maar linksaf. Dan gaan we even de snelweg op.' Het was weer net alsof ik rijles had.
Het was druk op de weg. Blijkbaar waren veel mensen bezig hun accu te redden op de snelweg, al dan niet in het gezelschap van hun schoonvader. Toen ik al bijna in Hoek van Holland zat, zei Els' vader: 'Zo is het wel genoeg. Laten we hier rechtsaf gaan, dan gaan we weer naar Delft. Nu kan de accu er weer een maand tegenaan.'
Ik had 40 kilometer gereden. Els en ik doen normaal een paar maanden over die afstand.
Jullie nog iets meegemaakt?
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten