Vandaag zou Sinterklaas aankomen in Delft. En vermoedelijk deed hij dat ook echt. Maar Elsie en ik waren er niet bij. Wij gingen namelijk op bezoek bij de makelaar. Ik heb jullie niet eerder verteld over die makelaar. Jullie hoeven niet alles te weten. Althans: niet meteen. Ik houd niet van voorbarig nieuws. Maar nu gaat het niet langer, want nu wordt het serieus.
We hebben vandaag de papieren getekend. Elsie en ik gaan een eigen huis kopen. Hier in Delft. Jullie zien hoe ingetogen ik erover schrijf. Geen uitroeptekens. Geen drie puntjes aan het eind van een zin. Dat zit zo: ik blijf er nog even heel kalm onder. Ik laat me niet kennen. Ik wacht even af of alles echt zo voorspoedig blijft gaan. Morgen gaat Els bijvoorbeeld voor anderhalve week de deur uit. Alweer. Voor haar werk. Dus dan zit ik hier voortdurend thuis te denken: wij gaan een huis kopen. Mijn echtgenote - die nu voor heel lang niet bij mij is - en ik, wij gaan een huis kopen.
Af en toe zal ik stilletjes grinniken. Dan weer zal ik mijzelve toespreken, staand voor de spiegel: 'Je bent al bijna 28. Je bent getrouwd. Je hebt een vaste baan. Je hebt twee katten. Je hebt al je haar nog. Allicht koop je verdorie eens een huis, zeg.'
Toen ik mijn moeder belde om haar het goede nieuws te vertellen, was ze blij voor ons. In hetzelfde gesprek zei ze me - met betrekking tot deze site - dat ik leuker ben als ik schrijf dan als ik praat. Ik dacht even dat ik haar niet goed had verstaan. En toen zei ze het gewoon nog een keer. 'Ja hoor, als je schrijft ben je leuker dan als je praat.' Mijn moeder, dames en heren.
(Mijn ouders hebben thuis een oven staan die ouder is dan ik ben, hoorde ik ook nog. Nu jullie weer.)
Op 33 november ga ik een dag stappen met mijn moeder. Zet het in je agenda. Elsie is dan net weer terug in Delft, maar dat wil niet zeggen dat een dagje stappen met je moeder niet langer tot de mogelijkheden behoort.
Ik zal mij die hele dag schriftelijk tot mijn moeder richten. Dan ben ik immers leuker.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten