Daar ben ik dan weer. Het lukte me de afgelopen dagen niet op Blogger terecht te komen, dus ons zwijgen leek welhaast een stellingname. Het was maar een vreemde week. Ik werd nogal neerslachtig van alle artikelen en tv-reportages en interviews en meningen en clichés en open deuren en ingezonden brieven en columns en teletekstberichten, en die algehele sfeer van: 'Nu moeten we met zijn allen enorm bang zijn. Vanaf nu gaat het hier niet meer goed. Nu is het genoeg geweest.'
Die sfeer lijkt me namelijk wat overtrokken. Iedereen blijft lekker gewoon zijn mening uiten, zoals ook Hiphophater vandaag deed bij onze comments: 'Triest dat Theo van Gogh vermoord is, maar gaan we niet allemaal ineens een beetje voorbij aan het feit dat hij dingen zei die eigenlijk niet meer onder de vrijheid van meningsuiting vallen?'
Mij lijkt 'triest' nogal een understatement, Hiphophater, gezien de implicaties van die moord op de samenleving - en dat Van Gogh de ene ontzettend kwetsende belediging na de andere maakte, is alwéér zo'n open deur. Beledigingen zoals hij die maakte, vallen overigens wel degelijk onder de vrijheid van meningsuiting. Iedere beledigde heeft het recht naar de rechter te stappen, of - beter wellicht - een beledigende antwoordcolumn te schrijven. Dat je in dit land niet alles altijd zomaar straffeloos kunt zeggen, betekent niet dat dingen überhaupt niet gezegd mogen worden.
Van Gogh gaat heus niet zomaar als held of heilige de geschiedenis in: de afgelopen week zag ik hem door genoeg mensen omschreven worden als de irritante provocateur die hij kon zijn (zie bijvoorbeeld Remco Camperts fraaie en dappere column op de voorpagina van de Volkskrant, de ochtend na de moord). Er bij voortduring op blijven hameren dat iemand zelf dingen zei en schreef die niet deugden, en soms zelfs alléén bij dat feit stilstaan, doet echter niets af aan de gruweldaad van afgelopen dinsdag en de angst die deze moord een heel land aanjaagt.
Me dunkt dat het zinvoller is om stil te staan bij de gevolgen die de moord op Van Gogh op onze samenleving heeft, dan iemand die voorgoed het zwijgen is opgelegd nog wat trappen na te geven.
V.
P.S. Iets heel anders: hoe zou John Kerry zich voelen op dit moment?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten