Jullie hadden het als vaste lezers misschien al een tijdje door: er valt hier weinig te beleven. Niels en ik maken vrijwel niets mee. En als we tóch iets meemaken, verzwijgen we het. Of we zwakken de gebeurtenissen een beetje af. Jullie vinden dat wel best zo. Jullie hebben daar geen moeite mee. Jullie komen hier niet voor opruiende, spannende, stoere taal, is het wel?
En dan is er mijn tante Anne. Zij is ook een van de vaste lezers van onze site. Dat juichen we toe, Niels en ik. We schrijven hier bij de gratie van de vaste lezers. En ook tante Anne is een strijdster van het vrije woord, zo blijkt uit de comments op mijn stukje van gisteren, waarin ik op sobere en eenvoudige wijze een ontroerende scène met mijn schoonvader trachtte neer te zetten. Misschien vertolkt tante Anne wel de mening van velen, maar voor ons was het toch even schrikken:
‘Laat ik nou altijd denken dat mensen van jouw leeftijd een bruisend leven hebben. Maar nee, met je schoonvader heen en weer naar Hoek van Holland. Het toppunt van oubolligheid! Als die accu nou weer eens bijna leeg is, gooi dan een koffertje in de auto, sleep je vrouw mee en rijd in één ruk naar Parijs. Vier feest tot diep in de nacht, ga ’s morgens ontbijten op een Parijs’ terras, ga desnoods nog even naar het Louvre en zowel jouw accu als die van je vrouw en je auto zijn weer opgeladen! Kom op, zeg, met je schoonvader naar Hoek van Holland!!!’
Ja, dat zagen jullie al aankomen. Jullie dachten natuurlijk ook: ‘Je kunt ons wel blijven provoceren, Vince, met die oubollige praatjes van je, maar je komt jezelf nog wel tegen. Met dat gezeur over je huis en je vrouw en je katten en je werk heel de tijd. Loser. Lapzwans. Saaie piet. Nietsnut. Lafaard. Stumperd. Luie aap. Ga toch wat doen, man.’
Het roer gaat hier dus om. Voortaan vertel ik hier de naakte waarheid. Niet meer van dat oubollige, daar stoppen we maar eens mee. Niets blijft meer onbesproken. Ik noem hier: de cocaïneverslaving, de wapensmokkel, de ochtendlijke bezoekjes aan het Louvre, de glitterpakken, de uitspattingen met onze groupies, mijn strafblad, de kogelvrije vesten, rellen en opstootjes, onze vrienden in de onderwereld, alle keren dat we met ons hoofd in een toiletpot hingen (als gevolg van die al te dolle feesten) en de keren dat we met een balkje over onze ogen in de krant geportretteerd stonden.
En steeds als jullie denken: ‘Nee, Vince, nu maak je het echt te bont, dit verzin je, dit kán gewoon niet waar zijn’, dan weten jullie dat ik een stukje voor mijn tante heb geschreven.
Vooralsnog zou ik graag alle mensen van mijn leeftijd met een bruisend leven willen oproepen iets van zich te laten horen in de comments.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten