WIJ KUNNEN MEER DAN JE DENKT

Zie hier.

V.

VINCENT ZAG EN LAS BIJNA NIETS IN 2007

In 2007 las ik opmerkelijk weinig nieuwe boeken (of ik las ze niet helemaal uit, vaak tot mijn spijt) en zag ik heel weinig nieuwe films. Het vaderschap blijkt nog veel tijdrovender en vermoeiender dan ik had verwacht, en is bovendien de reden dat ik dit jaar zo weinig heb geschreven op deze prachtsite. Sommige lijstjes zijn dus wat korter dan normaal - laten we hopen dat in elk geval het boekenlijstje van 2008 een stuk uitgebreider zal zijn. (Recente boeken van Philip Roth, Michael Chabon, Jeroen Brouwers, André Aciman, A.M. Homes, Nick Hornby en Gerard Reve liggen hier allemaal klaar ter lezing.) Verder staat alles op alfabetische volgorde, zoals het hoort.

JONGETJE VAN HET JAAR

Thijs Schmitz

DAG VAN HET JAAR

11 februari

10 LIEDJES VAN HET JAAR

Arcade Fire, Keep the Car Running
Beirut, A Sunday Smile
Cold War Kids, Hang Me Up to Dry
Duke Special, Last Night I Nearly Died
Feist, 1 2 3 4
Interpol, The Heinrich Maneuver
Keren Ann, Lay Your Head Down
Ray LaMontagne, Within You
The Mountain Goats, See America Right
Patrick Wolf, The Magic Position

10 CD'S VAN HET JAAR

Arcade Fire, Neon Bible
Beirut, The Flying Club Cup
Bonnie 'Prince' Billy, The Letting Go
Feist, The Reminder
Interpol, Our Love to Admire
Keren Ann, Keren Ann
The Mountain Goats, The Sunset Tree
Radiohead, In Rainbows
The Shins, Wincing the Night Away
Amy Winehouse, Back to Black

3 BOEKEN VAN HET JAAR

Opmerking: als ik hier ook boeken noemde van de uitgeverij waar ik werk, waren er 6 boeken van het jaar geweest.

Niels Carels, Betamax
Ian McEwan, Aan Chesil Beach
Jonathan Safran Foer, Alles is verlicht

2 TV-SERIES VAN HET JAAR

24
House, M.D.

9 FILMS VAN HET JAAR

Alles is liefde (2007)
Brief Encounter (1945)
Casino (1995)
The Departed (2006)
El laberinto del fauno (2006)
Little Miss Sunshine (2006)
Lolita (1962)
Marie Antoinette (2006)
Traffic (2000)

V.

JAARLIJSTJES 2007, NU EXTRAGRATIS ZONDER LINKS

In een soortement van alfabetische volgorde:

De 10 beste nummers gehoord in 2007
Arcade Fire – Keep The Car Running
Daft Punk – Harder, Better, Faster, Stronger (live)
Dan Le Sac vs Scroobius Pip – Thou Shalt Always Kill
Digitalism – Idealism
Editors – Smokers Outside The Hospital Doors
Justice – D.A.N.C.E.
The Killers – When You Were Young
Machinefabriek – Lawine
Kate Nash – Foundations
The Strange Death of Liberal England – Oh Solitude

De 10 beste boeken gelezen in 2007
A.F.Th. – Het schervengericht
Paul Auster – Oracle Night
Michael Faber – The Crimson Petal and The White
Joshua Ferris – Zo kwamen we aan het eind
Steven Hall – The Raw Shark Texts
A.M. Homes – This Book Will Save Your Life
Haruki Murakami – De jacht op het verloren schaap
Haruki Murakami – Hard-boiled Wonderland en het Einde van de Wereld
Chuck Palahniuk – Rant
Carlos Ruiz Zafón – De schaduw van de wind

De 10 beste films gezien in 2007
Börn – Ragnar Bragnason
Caché - Michael Haneke
Children of Men – Alfonso Cuarón
Chinjeolhan Geumjassi – Chan-wook Park
Das Leben der Anderen – Florian Henckel von Donnersmarck
El Laberinto del Fauno – Guillermo del Toro
Immer Nie am Meer – Antonin Svoboda
Red Road – Andrea Arnold
Le Scaphandre et Le Papillon – Julian Schnabel
You, Me and Everyone We Know – Miranda July

N.

IN AANTOCHT:

De jaaroverzichten van 2007. Ik heb nog nooit zo weinig geschreven als dit jaar, en toch durf ik aan te komen met lijstjes en toptienen. Binnenkort dus. Draag gerust wat ideeën aan bij de comments.

V.

PASSIONATE OVER BETAMAX

We gaan hier gewoon nog even door met reclame maken voor Betamax. Het literaire tijdschrift Passionate besprak het zeer lovend in het nieuwe nummer:

Niet alleen is de roman doorspekt met beschouwingen over film, het plot zou zeker niet misstaan in een scenario van een verantwoorde Hollywoodthriller.

(Filmproducenten en/of regisseurs kunnen me geheel vrijblijvend mailen op nielscarels@gmail.com.)

en:

De kern van de roman vormt dan ook een kritiek op een maatschappij die niet direct de onze is maar er wel verdacht veel op lijkt. Het mooiste voorbeeld hiervan wordt gegeven door middel van een wetenschappelijke analyse van de film van 'De Betamax-avond'. Hierbij worden alleen de filmische aspecten benoemd als het gaat om een fictief werk. Aan de ervaring van de slachtoffers wordt geheel voorbij gegaan. Dat deze analyse bovendien geschreven blijkt door (een van de hoofdpersonages), werkt zeer beklemmend. Naast een beschouwing over de negatieve uitwassen van onze samenleving is Betamax vooral ook een roman die tot op de laatste bladzijde spannend blijft.

Fijn.

N.

STERREN

Op Recensieweb is nóg een recensie van Betamax verschenen. Een volstrekt andere recensie. Een behoorlijk goede recensie. Ik citeer:

Gegoten in een filmische stijl, lopen de verhalen van de vijf overlevenden naast en door elkaar. Ze leven in de stad die één groot filmdecor lijkt, waar de Kurosawagracht de Bram Stokerstraat kruist en de kat geroepen wordt door het Godfather-deuntje te fluiten, waar Hitchcock-shots elkaar afwisselen met hysterische clubscènes en Tarantino-achtige geweldsuitingen.

Het is overduidelijk dat Carels Filmstudies heeft gestudeerd. Hij heeft zijn huiswerk goed gedaan, schrijft alsof hij een film aan het schieten is, onderlegt de boel met wat controversiële geesteswetenschappelijke theorieën en doorspekt het hele verhaal overvloedig met filmische verwijzingen. Dit zou een eendimensionaal verhaal kunnen opleveren, maar dat is het verre van. Carels heeft met Betamax een roman geschreven die leest als een surrealistische film.

Misschien dat ik het verkeerd lees, maar het heeft er schijn van dat Caroline Schaberg van mening verschilt met haar collega Maaike van de Voorde, die Betamax twee weken geleden al besprak.

Sterker, het heeft lijkt alsof Caroline het boek in zijn geheel gewoon erg goed vond en dat Maaike voornamelijk de stijl kon waarderen (waarvoor nogmaals dank - het is immers mijns inziens het belangrijkste element van literatuur). Prima, moet kunnen, denk ik dan.

Maar dat beide recensies hetzelfde aantal sterren aan het boek geeft is op zijn zachtst gezegd nogal vreemd. Weg met sterren. Dat zeg ik.

N.

TWEE DINGEN

Er staat een interview met yours truly op 8Weekly en het is hier te vinden. Echte fans zullen de kleine onjuistheden opvallen, maar soit.

Ze schrijven onder andere:

De structuur van het boek doet denken aan films als Amores Perros, Babel en Magnolia.

Op Recensieweb een recensie waar ze de stijl van Betamax vooral roemen. Beetje jammer dat veel recensenten zulke slechte lezers zijn. Maar goed, dit citaat kan zo in een persbericht:

Carels’ stijl maakt veel goed. Alles wordt op een heel beeldende manier beschreven. Bovendien slaagt hij erin spanning en humor probleemloos met elkaar te vervlechten.

Ook noemen ze me een literaire duizendpoot en schijn ik al vijf verhalenbundels geschreven te hebben.

N.

VEEL GESTELDE VRAGEN

Op Club Propaganda beantwoord ik de VGV.

N.

ECHT HEEL SPANNEND ALLEMAAL

Met nog zo'n drie uur te gaan valt er weinig meer te organiseren qua wedstrijd, maar wie hier toevallig langskomt, mag het zeggen: wie gaat er vanavond met de AKO Literatuurprijs vandoor? Ik ben heel benieuwd. Ik heb 2 van de schrijvers gefeliciteerd met hun nominatie, ik heb 2 boeken gelezen, en ik heb 2 boeken in de kast staan. Ik denk niet dat iemand van jullie alle 6 die boeken heeft gelezen, maar ik wil maar zeggen: mijn voorspelling in dezen is niet veel waard.

Ook heel interessant: de Northern Ireland Trophy. Jawel, het snookerseizoen is losgebarsten. Zaterdagavond vertelde ik de hoofdredacteur van de grote uitgeverij nog dat ik zelden naar sport kijk, maar wel naar snooker, en daar moest hij even hartelijk om lachen.

Ik zou wel een kop koffie lusten.

V.

DE GROENE AMSTERDAMMER OVER BETAMAX

Er staat een zeer lovende recensie in het nieuwe nummer van De Groene Amsterdammer. Zo schrijven ze over Betamax ondermeer:

‘Een beklemmende filmische roman met internationale flair. (...) Carels analyseert feilloos hoe geweld zich verhoudt tot de menselijke psyche en hoe het hand in hand gaat met vervreemding. (...) Hij raakt aan de kwetsbaarheid van ons mens-zijn terwijl het zwarte bloed op iedere pagina dreigt te vloeien. Dat is ontroerend én knap.’

N.

FRAGMENT TE LEZEN

Op Boekennieuws is een fragment uit Betamax te lezen. Gratis en voor niets. Doe er je voordeel mee en koop daarna dat boek. Goed voor jou, goed voor mij. Het is overigens ook een uitstekend cadeau voor vrienden of geliefden.

N.

FOTOMOMENTEN

De Melkweg - een gast uit Bali - een dikke kebab - snooker - petanque - wijn - mosselen - housewarmingfeestje - pimpampetkampioen - nachtelijke telefoontjes - kaas - snooker - Guns 'n Roses - bier - techno - een huis in Dubrovnik - een huis in de Pyreneeën - marathon - snooker - Duitsers - Formule 1 - 2 girls 1 cup - Dave Clarke - Soulwax - De perfecte koppijn - Burnout 3 takedown - snooker - Calvados.

N.

BOEK ZOEK

Het zit me nu al een week dwars: ik ben een boek kwijtgeraakt. Ik kreeg het boek van iemand; ik wilde het namelijk nogal graag hebben, aangezien ik de schrijver ken en ik zijn eerste boek zó veelbelovend vond dat ik er op deze site ooit een stukje over schreef. Onlangs sprak ik hem er nog over aan op een feestje, en vervolgens las ik dat nieuwe boek, en ik las het met vreugde. Het was een goed boek, een wrang boek en een boek dat hier en daar al juichende recensies krijgt terwijl het nog maar net verschenen is. En ik verloor dat boek. Ik kwam er onlangs achter toen ik een beetje quasiverliefd naar al mijn nieuwe boekenaanwinsten wilde staren - dat doe ik immers graag: naar die boeken staren terwijl niemand kijkt en ze een beetje betasten waar het ertoe doet - en plots ontdekte dat dat boek er niet tussen stond. Ik kon het nergens vinden. Het boek was niet langer het mijne.

Ik heb het in de trein gelezen, zoals ik de meeste boeken in de trein lees (probeer maar eens thuis een boek te lezen als er een acht maanden oude baby rondkruipt - lachen, man), en het zou zomaar kunnen dat ik het er heb laten liggen. In die trein dus. Iemand heeft het daar wellicht gevonden en gedacht: wat leuk, een zwerfboek, een boek dat men leest en aan een wildvreemde cadeau schenkt. Maar zo is het dus niet. Ik zou het graag terugkrijgen, dat boek. Ik zou graag mijn zoektocht staken. Ik wil niet langer stapels overhoop hoeven halen, vergeefs kasten leegruimen en alles ontredderd weer terugzetten, en ik wil ook niet meer heel de tijd geconfronteerd worden met het gemis.

En met die schaamte. O, de schaamte, de schaamte...

V.

EEN RECENSIE

Het Noordhollands Dagblad schreef:

‘Het boek is een wonderlijke mix van horror en psychologisch tijdsbeeld. Alles lijkt akelig precies op ons huidige tijdgewricht. Zijn hoofdpersonen en hun (...) zoektocht naar geluk weet Carels trefzeker neer te zetten. (...) Wie weet wat we over een aantal jaar nog voor moois van hem kunnen verwachten.’

N.

THIJS, BIJNA 8 MAANDEN OUD

We leren langzamerhand wat Thijs allemaal wel en niet leuk vindt. Hem op je schouders nemen en voor de spiegel gaan staan is bijvoorbeeld heel leuk. Hem beletten van de kattenbrokjes te eten is niet leuk. Hem met een fles water laten spelen die hij omgooit en door de hele kamer heen rolt is leuk. Tegen hem zeggen dat het tijd is om naar bed te gaan is niet leuk - vooral ook omdat hij er nog geen woord van verstaat, en dus enigszins verrast achterblijft in zijn kamertje met alle lichten uit.

Ook tv kijken vindt Thijs leuk, maar we proberen hem er voorzichtig aan te laten wennen. Hij is dol op alles met felle kleuren en flitsen, maar we lazen ergens dat baby's nog niet alle beelden juist interpreteren, en dat beelden die wij volstrekt normaal vinden, baby's grote angst kunnen inboezemen. Elke keer dat ik zap en Thijs op schoot zit, ben ik bang dat ik op iets stuit wat hij verkeerd interpreteert en waar hij nachtmerries van kan krijgen. MTV2 gaat nog net, en snooker ook, maar voor je het weet zap je langs Winston G. en kun je Thijs een uur lang troosten en hem beloven dat zo'n monster heus niet onder z'n bed ligt.

Thijs is bijna acht maanden oud. We vermoeden dat hij nu twee woorden begrijpt: zijn eigen naam en het woord 'nee', dat hij voornamelijk te horen krijgt als hij naar een stopcontact kruipt om wat stekkers van plaats te verwisselen of erop te knagen met zijn ene tand. Ook hier is interpreteren nog erg lastig voor hem, want tot nu toe lijkt hij het woord 'nee' vooral te begrijpen als 'even wachten, doen alsof je heus niets van plan was, en dan snel weer verder'.

De stapel onuitgelezen boeken neemt hier intussen bespottelijke vormen aan.

V.

WEER AAN HET WERK

Ondanks dat Betamax net een week in de winkel ligt vond ik het vandaag wel weer tijd om verder te gaan met mijn nieuwe boek. Net schreef ik:

In het boek ging het over een doolhof dat was aangelegd op de bodem van een meer.

Dat leek me wel wat. Volstrekt nutteloos en toch op een onbestemde manier mooi.

In dat doolhof, in het midden ervan, was een gat. Een diep, zwart, gapend gat. Als je goed keek, kon je een ladder zien. Ging die ladder naar een ruimte die begrenst was, waar muren simpelweg een kamer vormden, en waar een bank en een lamp en een tafel stonden? Of was de ladder daar net iets té zichtbaar en had de lezer op iets gestuit dat beter verborgen was gebleven?

Ondertussen luisterde ik naar Fink.

Wat een mooie herfstdag, mensen.

N.

ZO WAS HET ALS HET WARE

Aan het verslag van Vincent heb ik weinig meer toe te voegen. Vanaf vandaag zal trouwens alles wat met mijn nieuwe roman Betamax te maken heeft hier verschijnen.

update
Janneke Jonkman schreef ook een mooi verslag over de presentatie. En wel hier.

Mocht je ook je ei kwijt willen over het boek, of op je site of blog er iets over geschreven hebben, laat het me weten. Op niels_en_vincent@hotmail.com, op nielscarels@gmail.com of in de comments. Echt, ik kan het aan.

N.

LEES BETAMAX!

Toen ik op Niels' boekpresentatie Walter Vandenb binnen zag komen, was het eerste wat ik tegen hem zei: 'Luister, je gaat hier vanavond niet weg vóórdat je je nieuwe boek voor me hebt gesigneerd.' Want ook Walter had een nieuw boek geschreven, dat een week eerder werd gepresenteerd en dat op de dag van Niels' presentatie heel mooi werd besproken in Het Parool, maar op die presentatie van Walter was ik dus niet aanwezig geweest (ik was die dag heel druk bezig Thijs op te voeden), en dat nieuwe boek wist ik pas later te bemachtigen, maar nu, in het café bij het zwembad waar Niels' boek ten doop werd gehouden, dacht ik: ik zal die Walter eens te grazen nemen en hem dwingen tot een mooie opdracht. Welnu: Walter was het met me eens. Hij was in een goede bui - al kan ik me niet herinneren hem ooit in een slechte bui te hebben gezien.

Intussen was het natuurlijk Niels' avond. Dat kon je zien aan zijn stropdas, zijn nieuwe overhemd, de grote stapels exemplaren van Betamax, het vrijwel voltallig aanwezige personeel van zijn uitgeverij en de indrukwekkende pen die Niels die dag cadeau had gekregen en die hij gebruikte om handtekeningen en opdrachten te schrijven waar je maar wilde, bij voorkeur in zijn nieuwe prachtroman natuurlijk, maar alles was mogelijk.

Terwijl M10 een en ander in goede banen leidde (hij was al een in-goede-banen-leider toen we nog literaire avonden organiseerden met ons tijdschrift Nymph, en hij is het nog steeds), lazen Niels' vrienden om en om een fragment voor uit Betamax. Janneke en ik hadden ons fragment wellicht iets beter kunnen voorbereiden, want ik vergat ergens dat het mijn beurt was om iets te zeggen en Janneke las per ongeluk mijn tekst voor, maar het was een heuglijke gebeurtenis en niemand gaf ons het boze oog. Dat we de voordracht in zwemkledij hielden, leek de menigte te bekoren - we droegen natuurlijk allemáál zwemkledij, maar de een deed het wat opzichtiger dan de ander.

Na het officiële gedeelte nam Niels plaats aan de tafel met de stapels boeken en sprak ik met de andere aanwezigen. Daar kwamen curieuze zinnen aan te pas als: 'Dat deed je heel leuk, dat voorlezen. Je acteerde er zelfs een beetje bij', 'Ben jij Vincent Schmitz van Prometheus? Dan sta jij op mijn bellijstje!', 'Voor minder dan 10.000 exemplaren doe ik het niet', 'Dus jij bent nu de Vincent over wie ik al zoveel heb gehoord', 'Hoe had Thijs geheten als jullie een dochtertje hadden gekregen?' en 'Als we gaan zoenen, bedoel je toch op de wang, hoop ik?' Ook sprak ik met Niels' moeder, die heel de avond heel, heel trots stond te zijn - en terecht natuurlijk - en met een man wiens nieuwe boek ik diezelfde dag óók al had bemachtigd, maar dat had ik dan weer niet bij me, dus van signeren kwam weinig terecht.

Toen ik na veel rosé en rode wijn het Marnixbad wilde verlaten en Niels met zijn pen iets gedenkwaardigs in mijn exemplaar van Betamax had geschreven, keek ik nog één keer naar de zwemmende mensen onder ons. Ik dacht maar twee dingen op dat moment: 1) ooit zwom ik hier met mijn vader, en 2) waar is Walter Vandenb verdorie gebleven?

V.

DODI

Toen ik onze kat Noni vanmorgen riep, klonk het als Dodi, dus dan weet je het wel: die verrekte verkoudheid is terug. Eerst heb ik vier weken achtereen lopen hoesten en probeerde ik allerlei hoestdrankjes en pilletjes door elkaar, waaronder enkele codeïnetabletten. Op dat codeïnedoosje stond 'oppassen met alcohol', maar dat werd nergens verder verklaard, dus ik liet de wijn maar even staan. Na drie dagen codeïne hoestte ik nog steeds, dus het enige merkbare effect was dat ik niets meer dronk. Ik stopte met de codeïne en hopsakee, twee dagen later was de hoest weg.

En nu dit. Ik ben vanmiddag meteen naar de supermarkt gegaan om een pak gebalsemde zakdoekjes te kopen en heb thuis een stapel sinaasappels uitgeperst, want verkoudheid is natuurlijk hartstikke leuk, maar ik ben feitelijk nog doller op genezen. Vooral snel genezen zonder buitensporig lijden heeft mijn voorkeur. Iemand als ik kan dit toch helemaal niet gebruiken? Donderdag bijvoorbeeld ga ik samen met schrijvende vriendin Janneke een fragment uit Niels' nieuwe prachtroman voorlezen, in zwemkledij, dat ook nog eens, en als ik ergens een stuk proza voordraag, dan wil ik verstaanbaar spreken, zonder gesnotter en zelfbeklag.

Ik ben daar erg trots op, dat boek van Niels. En ik heb het niet eens zelf geschreven. Ik heb het boek nú al een boel keer gelezen, terwijl het nog niet te krijgen is in de winkel. Vanaf woensdag is het daar overigens wel verkrijgbaar, sms'te Niels me, dus ga het maar snel halen, als je weet wat goed voor je is.

Verder geen nieuws. Ik ga een beetje ach-en-wee doen tegen vrouw en zoon, en me verheugen op betere tijden. Jullie horen snel weer van me.

V.

P.S. Ik heb Britney gemist bij de MTV Awards, maar er hier en daar iets over opgevangen. Komt het nog wel goed met dat meisje?

JA HOOR

Die zomerstop heeft wel weer lang genoeg geduurd, wat jullie?

Niels en ik komen terug. Met nieuwe stukkies. Met nieuwe meningen. Nieuwe regels en richtlijnen. We komen terug met nieuwe teksten voor jong en oud.

Je zult nog wensen dat de zomer nooit voorbij was gegaan.

V.

DIT KAN GEEN TOEVAL ZIJN

Drie maal raden op welke pagina onderstaande zin staat in de onverbiddelijke bestseller Betamax.

Je koopt kleren, een auto, een huis dat je inricht naar het voorbeeld van pagina 267 van de Ikea-catalogus.

Het is een teken.

N.

NIEUWE LITERATUUR IN DE NIEUWE ANITA

Op 21 september aanstaande vindt in De Nieuwe Anita aan de Frederik Hendrikstraat 111 te Amsterdam een literaire avond plaats. Vier schrijvers en twee dichters zullen voordragen uit gepubliceerd en ongepubliceerd werk.

Niels Carels debuteerde met de roman Neon. In september zal zijn nieuwe roman Betamax verschijnen bij uitgeverij Van Gennep.

Froukje van der Ploeg ontving de schrijversbeurs van Hollands Maandblad. Ze schreef de dichtbundel Kater, die in 2006 uitkwam bij uitgeverij Nieuw Amsterdam.

Dichter Eus doet in het VPRO-programma de Avonden wekelijks verslag over zijn bundel in wording Gedwongen Omgang, die hij bij de Bezige Bij zal uitbrengen. Hij speelde een hoofdrol in de documentaire Slammers, over podiumdichters.

Het debuut Sneeuweieren van Ricus van de Coevering zal in oktober uitkomen bij uitgeverij Van Gennep. Hij ontving voor deze roman een beurs van het Amsterdams Fonds voor de Kunst.

Van Martien Bos werden verhalen opgenomen in verschillende tijdschriften en verzamelbundels. Voor de GPD-dagbladen tekent hij wekelijks een schrijversportret.

Lucas Winnips debuteerde bij uitgeverij 521 met de verhalenbundel Louise Honing. Bitterkomische verhalen die doen denken aan de oude Jiskefet, aldus de Volkskrant.

De muziek van de avond is in handen van Trauma Club. De melancholische nummers zullen akoestisch worden gebracht door de Fins/Zweedse multi-instrumentalist en rasrocker Jani Erickson.

De deuropbrengst van de avond zal geheel ten goede komen aan Amnesty International. Speciale aandacht zal worden gevraagd voor Shi Tao. Deze Chinese journalist, schrijver en dichter is in China tot tien jaar cel veroordeeld wegens het versturen van een e-mail naar vrienden in de VS. Officieel wordt hij ervan verdacht staatsgeheimen naar het buitenland te hebben gestuurd. Zijn mail betrof de officiële richtlijnen die journalisten van de autoriteiten in 2005 ontvingen voor berichtgeving over de herdenking van het bloedbad op het Tiananmen-plein in 1989.

Programma
20.00 uur Deur Open

21.30 uur Froukje van der Ploeg
21.40 uur Niels Carels
21.50 uur Martien Bos

22.00 uur Trauma Club: acoustic set

22.30 uur Lucas Winnips
22.40 uur Ricus van de Coevering
22.50 uur Eus

23.00 uur Trauma Club: acoustic set

EXTRA REUZEL

Tjonge, zo’n koksmuts staat me goed. Het is dat ik al op een Grote Uitgeverij werk, anders wist ik het wel. Niels heeft onze gedroomde eigen broodjeszaak mooi omschreven in zijn vorige stukkie, maar zoals ik het voor me zie, is het allemaal nog veel mooier.

Plantjes en Beestjes, zo zouden we heten. We zouden er broodjes maken zoals ze nooit bedoeld waren. We zouden een bord aan de muur hangen met daarop de onheilspellende woorden ‘Jij bent misschien klaar met de broodjes, maar de broodjes zijn nog niet klaar met jou’. Af en toe zou ik mijn nagels over dat bord halen om er de aandacht op te vestigen. Niels zou de hele tijd rondstampen op die sandalen van hem en bestellingen opnemen. Hij zou dat doen op barse toon. Zó bars zelfs dat je dacht: als ik hier nog levend weg kom, zien ze me hier nooit meer.

Ik zou mijn taken uiterst serieus nemen. Ik zou me specialiseren in broodjes mango met extra reuzel, ik zou de ganzeneieren bakken tot ze zwart zagen, en ik zou overal inhumane hoeveelheden peper op strooien. Elke dag zou ik in vijf broodjes een gouden ticket verstoppen. Wie zo’n gouden ticket vond, zou een plaatje aan mogen vragen bij Vieze Hans, onze huis-dj. Vieze Hans, die we niet op de hoogte zouden stellen van het gouden-ticketsysteem, zou je recht in je gezicht uitlachen, dat wel. Het moet voor ons ook leuk blijven.

En dan Bernadette. Niels noemde haar al. Met haar duizelingwekkende rondingen, haar dode-voetballersplaatjes en haar binnensmondse poëzievoordrachten. Maar over haar ogen - zo groot als theekopjes - hoor je hem niet. Ik zou er veel in staren, die ogen, maar soms zou ik mijn blik laten afdwalen, want ik houd het graag professioneel in mijn eigen broodjeszaak. Bovendien ben ik niet dol op de naam Bernadette, al zou ik haar dat nooit laten merken.

Aan het eind van de dag zou ik een fles rosé openen om er de zeemeerminnen mee te lokken. Ik zou er een schaal droge crackers bij serveren, want de eerste zeemeermin die een droge cracker niet weet te waarderen, moet ik nog tegenkomen. Niels zou een inventarisatie maken, de kas natellen en alle bedorven vleeswaren netjes in de koelkast opbergen, opdat we ze de volgende dag weer konden serveren. Bernadette zou allicht een pirouette maken - een toiletjuffrouw die geen pirouettes maakt, komt er bij ons niet in. Vieze Hans ten slotte zou beter eens wat fijne avondplaatjes draaien in plaats van heel de tijd de zeemeerminnen te bepotelen.

Ja ja, iedereen heeft zo zijn dromen. Maar de dromen van Niels en mij zijn de allermooiste, zeg nu zelf.

V.

DINGEN DIE ER NOOIT KWAMEN

Soms, heel soms, op momenten zoals nu (het is laat des nachts, en ik kan niet slapen), dan herlees ik stukjes op deze site. En dan kom je dingen tegen die er nooit kwamen. Zo was daar eens dat plan van Vincent en mij om een broodjeszaak te beginnen: Plantjes en Beestjes - Broodjes zoals ze nooit bedoeld waren.

Ik zie ons staan, in onze broodjeszaak. Vincent met een frivole koksmuts op, terwijl hij ganzeneieren bakt en daar een lepel mayonaise bij gooit. Vincent die met een glimlach borden af staat te spoelen, kopjes poetst, glazen wast, placemats voorziet van stemmige teksten, zo nu en dan een stevige deun fluit.

En ik dan, ik die daar in de deuropening verschijn, een kist vol haringen op ijs binnen tillend, met om mijn nek een fototoestel en sandalen met spijkers aan de zolen naadloos sluitend om mijn blote voeten.

Naast het toilet staat Bernadette, met een kont waar je duizelig van kan worden, en zij deelt plaatjes uit van dode voetballers en draagt binnensmonds gedichten voor van Paul van Ostaijen.

Helemaal bovenin, op de vide, draait Vieze Hans de vuigste electro en italo aan elkaar. Als hij in een goede bui is gooit hij er soms een plaat van The Beatles op. Of, om te treiteren, eentje van King Crimson, Duran Duran, The Beach Boys of Charlie Parker. Vieze Hans, onze huis-dj, heeft een groot hart.

We hebben geen terras, maar een binnentuin. Aan de gracht. En precies ten hoogte van onze zaak zwemmen er zeemeerminnen met gouden haren en borsten waarop je een biertje kan zetten.

Wanneer de broodjes op zijn, en de deuren voor vreemde ogen gesloten lijken, kun je bij Plantjes en Beestjes terecht voor een glas absinthe, een afhaalbaby, een foutloos manuscript of alle telefoonnummers van de in Nederland werkzame huurmoordenaars.

Maar ja.

N.

DINGEN DIE MEN DOET

Ik maakte een nieuw seitje, keek naar Wimbledon, kocht wat bij deze klassetent, luisterde hier naar, zag twee afleveringen van dit, at puddingbroodjes met hem, kwakte hier een nieuwe teller neer en schreef heel veel.

En ik dacht: waarom zou je dit aan de mensen willen vertellen?

N.

NU VOLLEDIG HAZES EN JOLING-VRIJ

Na maanden van ergernis heb ik vandaag in overleg met Vincent onze teller van de site geschopt. Als het goed is zijn alle pop-ups verdwenen. Als iemand een tip heeft voor een goede, simpele, reclame- en blinxo-vrije teller, drop die dan in de comments.

N.

HOW ARE THINGS ON THE WEST COAST?

Ik had me voorgenomen weer eens iets te schrijven (jullie moeten weten: ik denk heel veel aan jullie - op het verontrustende af soms), maar ik wilde Betamaxmaandag niet in de weg staan. Maar ja, als je daar rekening mee houdt, kun je er elke maandag wel het zwijgen toe doen, en wie is daar verdorie mee gediend? Bovendien: ik ben verkouden, en lichtelijk van slag (vanwege die verkoudheid dus), en daar word ik dan weer opstandig van. Als alles meezit, als de zon weer gaat schijnen, en als ik de zakdoekjes en de Strepsils met een olijke boog in een hoek werp, ja, dan ga ik misschien wel een paar dagen naar de Ardennen om even tot mezelve te komen.

Mocht het jullie werkelijk interesseren: op de bureauredactie van de Grote Uitgeverij swingt alles. Lievelingscollega B. vertrekt over een week naar het verre Qatar, waar het - o hemel - nog veel warmer is, maar oproepkrachten N. en K. zorgen ervoor dat alles blijft functioneren. Ik doe veel 'och en wee' en 'waarom ik?', en ik sleep een beetje theatraal met al mijn ledematen over de vloer, maar N. en K. trekken zich daar niets van aan. Ik vind dat een goede eigenschap in een oproepkracht: het zelfmedelijden van de baas negeren.

In mijn vrije tijd voed ik de kleine Thijs op. Soms wieg ik hem in slaap terwijl ik de krant lees, een paar sinaasappels pers en mijn neus snuit - je kunt gerust zeggen dat ik er aardig bedreven in raak. (Ik herken een compliment als ik het hoor en ik neem er graag een in ontvangst.) En als hij eenmaal slaapt, lees ik een andere krant, kijk ik met mijn handen voor mijn ogen hoe Jack Bauer voor de zesde keer de wereld redt, ontvang ik mails van vrienden over weer andere tv-series waarin 'leuke chickies' schijnen te zitten, en vraag ik me soms af: als ik kon zingen als Paul Banks, zou ik het dan dóen? (Meestal antwoord ik mezelf dan: jazeker, Vince, je zou zingen als Paul Banks, en je zou voortaan allenig nog in het zwart gekleed gaan, jij dandy.)

Kor, onze html-tovenaar, mailt me zo nu en dan om me op de hoogte te houden van de voortgang rond de nieuwe lay-out die hij voor deze prachtsite ontwerpt. Dat gaat niet van een leien dakje of even 1-2-3, maar dat hadden jullie natuurlijk al door. Ik hoor jullie wel af en toe roepen: 'Laat die verrekte lay-out nu maar zitten, wat kan ons het helemaal schelen', maar daar laten Niels en ik ons niet door afschrikken. En Kor ook niet. Hij neemt gewoon de tijd.

Och ja, zo'n stukkie is zo geschreven. Voor je het weet ben je toe aan je vijfde alinea en is het tijd om jezelf te verwennen met een bezoek aan het grote troostrijke Senseo-apparaat. Er is nog hoop, lieve lezers.

V.

BETAMAXMAANDAG (5)

‘Ik heb gelezen dat als je weerloze insecten doodt, de kans groot is dat je later seriemoordenaar wordt,’ zei Marike. ‘Ik mep vliegen dood, jaag ’s nachts op muggen en vroeger verbrandde ik op mooie dagen lieveheersbeestjes met een vergrootglas, maar ik verwacht niet dat ik ooit overstap op het grotere werk. Mijn ouders hebben een kat. Een zwarte langharige kat die op je schoot komt zitten als je de tune van The Godfather fluit. Ze geeft je dan kopjes, tegen je hand, je borst, je voorhoofd.’

Ze stak een sigaret op.

‘Zo voelt liefde. Liefde is een kopje van een kat.’

N.

HOE NIELS EN IK KONINGINNEDAG VIERDEN

En wat nu als ik zeg dat ik me hier helemaal niets meer van herinner?

V.

INGEZONDEN MEDEDELING

Topillustrator Martien Bos, bekend van onder andere de GPD-Bladen, de Boekenkrant, Alibi, Barcelona Metropolitan en diverse boekomslagen, heeft een nieuwe site: Antisomber. Check het!

N.

P.S. Ook adverteren op N&V? Informeer naar de interessante tarieven op onze mail.

BETAMAXMAANDAG (4)

‘Weet je waar ik nu wel naar zou willen kijken? Een oorlogsfilm.’
‘Waarom?’
‘Om me veilig te voelen.’

N.

ONLINE, BITCHES!

Na een lange strijd heb ik dan toch eindelijk internet thuis. Ja, dat internet gaat nog eens heel groot worden als iedereen het thuis kan krijgen. Let op mijn woorden. Knoop het in je oren. Doe er je voordeel mee.

Ik heb ook een heel handig iets gedownload. Waarmee je die hele luisterpaal die je aan het luisteren bent op exact datzelfde moment gewoon opneemt. Alsof je een cassettedeck bedient. Het gemak, mensen.

Ook heb ik een Playstation2.

Jullie zien, de allerlaatste trends en ontwikkelingen hou ik verdomd goed in de gaten.

N.

BETAMAXMAANDAG (3)

Gisternacht stond er iemand in het park tegenover mijn woonboot te jongleren. Hij wierp drie ballen omhoog en wist die enkele keren te vangen en op te gooien in een vloeiende beweging. Hij heeft er minstens een uur gestaan. Daarna pakte hij de ballen en verdween hij uit het zicht. Dat verontrust me. Als hij morgen terugkomt, bel ik de politie.

N.

BETAMAXMAANDAG (2)

Hij merkte dat hij zijn evenwicht niet meer kon behouden en strompelde langzaam, bevreemd, naar achteren, waar hij op een bank viel. Direct naast hem klonk het geluid van een cirkelzaag, en hij wilde al opstaan, toen voor hem een grijze vrouwelijke robot verscheen, fonkelend, glimmend, met een stem die vanuit een grot leek te komen. Hij probeerde zijn benen langs elkaar te bewegen, maar op het moment dat hij dat deed, veranderde de wereld opnieuw. Overal waren kleine, pulserende lichtjes. Alles scheen te bestaan uit miniscule, schelle, vliegende deeltjes die ritmisch meebewogen op de krakende, zompige klanken, die hij heel in de verte hoorde, gedempt, alsof over de boxen een heel dik doek was gelegd. Een soort gemoffeld gebulder van geluid dat buitenaards scheen, dat zo nu en dan zijn oor binnen schoot. De robot vroeg om een vuurtje, dat was het, dacht hij, en toen hij die boodschap eindelijk had begrepen en met veel pijn en moeite zijn aansteker had gevonden, was ze alweer verdwenen.

N.

BERICHTEN DIE JE GERUST KUNT MISSEN

I

Maandagochtend was er champagne op de Grote Uitgeverij. De Grote Uitgeverij is namelijk zelfstandig geworden, en is daarmee meteen de Grootste Zelfstandige Uitgeverij - althans, zo vermoed ik. Het was heuglijk nieuws, men was goedgeluimd (iemand schreeuwde zowaar 'yes!' en maakte daar een handgebaar bij, vlak nadat het nieuws was medegedeeld), en er was champagne. Ik vond dat een mooi begin van de week: champagne drinken met collega's.

II

Dinsdagochtend liep ik met lievelingscollega B. naar een winkel in de Utrechtsestraat waar onder meer sjaals verkocht worden. Collega B. wilde dolgraag een van die sjaals hebben, en aangezien ze binnenkort de Grote Uitgeverij verlaat, dachten we: dat is dan een mooi afscheidscadeau. En - hoe wrang - op weg naar die Utrechtsestraat passeerden we het pand waar de Grote Uitgeverij binnenkort in trekt. Want zonder verhuizing kun je net zo goed niet zelfstandig worden, daar komt het zo ongeveer op neer. We stonden even stil voor de nieuwe behuizing, zij en ik, en ik dacht: ja, alles goed en wel, collega B., maar die verhuizing ga jij dus niet meer meemaken. Als wij verhuizen, zit jij allang in het verre Qatar. Dat stemde me een beetje droef.

III

Woensdagavond ging ik met dichtersvriend A. naar de bioscoop, wat al veel te lang geleden was. We zagen El laberinto del fauno en we waren onder de indruk. Dat dichtersvriend A. onder de indruk was, bleek met name uit zijn beknopte oordeel: 'Heftig', toen we de filmzaal verlieten - dan weet je het wel. Ikzelve vond de film mooi en triestig en sprookjesachtig en al, maar de scène met de wijnfles behoort niet tot mijn favoriete-filmscènes-aller-tijden-met-een-wijnfles-erin, en dat lange bleke monster in de kelder had me, ware ik een jaar of zes geweest, de rest van mijn leven achtervolgd in gruweldromen. Ik was even heel blij dat ik geen jongetje van zes was. Later zei ik tegen enkele mensen: 'Het is een erg mooie film, maar niet voor jou, denk ik.'

IV

De webloggende receptioniste, die me onlangs bekende dat ze mijn stukjes al las vóór ze onze receptioniste werd, vroeg me of ik een idee had voor een nieuw stukje op haar eigen site. 'Neen,' zei ik, 'ik zou niet eens weten waar ik zelf over moest schrijven.' Later bedacht ik: het valt best mee, want ik kan bijvoorbeeld schrijven over champagne & vertrekkende collega's & lange bleke monsters & iemand die 'yes!' schreeuwt. Ik kan er alleen geen geheel van maken.

V.

BETAMAXMAANDAG (1)

Het restaurant was koud en verlaten. De krokodillen waren nergens te bekennen. De bar was leeg. Stoelen waren omgevallen (of omgeduwd?), tafelkleden lagen in flarden op de grond. Weer klonk het metalige geluid, nu vanuit de keuken. David nam een kandelaar van een tafel en sloop naar de smalle toegangsboog achter de bar.
De keuken was leeg.
Geen sporen van ontbijt.
Nergens voorbereidingen voor de lunch.
Alle branders uit.
Ovens dicht.
Koelkasten gesloten.
‘Hallo?’

N.

BINNENKORT IN DIT THEATER

Vanaf volgende week elke maandag tot verschijning: een gloednieuwe alinea uit Betamax.

N.

GEÏRRITEERD

Dit weekend zapte ik langs TMF, miraculeus genoeg de enig overgebleven muziekzender in dit land, en ik hoorde nog nét de eerste seconden van een of andere infantiele reclame voor filmpjes op je mobiele telefoon. Een duidelijk op de grens van hysterie balancerende man gilde: 'Irriteer jij je ook zo aan...'

Ja! dacht ik. Om je dóód te ergeren.

V.

EIND DEZE ZOMER IN DE WINKEL : BETAMAX

Ik heb een nieuwe roman. Met een nieuwe titel. Verschijnt eind augustus, begin september, bij Van Gennep.

Meer nieuws volgt.

N.

INTUSSEN WAS HET 20 MEI

'Je moet meer schrijven op die site van je,' zei de receptioniste. Dat was waar ook: ik moet hier meer schrijven, want volgens de bezoekersaantallen blijven jullie hier gewoon dagelijks komen om te kijken of er iets nieuws staat. Het zou inhumaan zijn als ik dan nooit iets schreef. Toch was ik niet meteen overtuigd, want ja, Niels en ik zouden hier meer gaan schrijven, en het zou weer worden zoals vroeger (ook al dacht ik diep vanbinnen: het wordt nooit meer als vroeger, hoor je me!), en het zou weer leuk & hip & stoer & ter zake doend worden, en we zouden iedereen weer onze meningen, onze voorkeuren én onze wil opleggen, maar eerst moest er nog van alles gebeuren:

1. Niels moest een internetaansluiting voor thuis regelen, opdat hij daar weer stukkies kon schrijven.
2. Niels zou contact opnemen met Kor, de html-tovenaar die onze site van een geheel nieuw uiterlijk zou voorzien, want dat uiterlijk zoals het nu is, dat deugt niet. (Onder aan de pagina verdwijnt bijvoorbeeld altijd een stuk tekst, om nog maar te zwijgen van die afschuwelijke pop-ups.)
3. Kor zou zeggen: hier hebben jullie dat geheel nieuwe uiterlijk, pak aan, en wij zouden hem op handen dragen.

Intussen was het 20 mei (nu ja, toen de receptioniste me zei dat ik eens wat meer moest schrijven, was het pas de 15de, maar inmiddels zijn we 4 dagen verder en staat de tijd op deze site nog altijd stil) en er veranderde helemaal niets. Ja, Niels mailde me maandag dat hij die avond nog een stukkie zou schrijven, dat dan zeker woensdag op de site zou staan, en alles zou goed komen. (Misschien moest ik me ook eens afvragen of de inspanningen van Niels en Kor werkelijk zo veel invloed zouden hebben op mijn schrijfenthousiasme. Maar dat kon later altijd nog.)

Ik vroeg de receptioniste welk onderwerp ze dan wel in gedachten had. Als zij me een onderwerp verschafte, zou ik er wel iets over schrijven. Maar die suggestie lachte ze weg. 'Ik heb het al druk genoeg met onderwerpen voor mezelf bedenken,' zei ze. En ik dacht: ik maak zelden iets mee. Ik had dan wel een snooker-WK gekeken met mijn zoon op schoot, ik had me in de Amsterdamse metro begeven zonder een kogelwerend vest te dragen en ik was een keer, zoals iemand me schreef, uiterst erudiet aan het doen in NOVA terwijl ik met een glas wijn zwaaide, maar iets meemaken om hier dan wat spitsvondigs over te kunnen schrijven, ho maar.

Later die dag trok de receptioniste een nieuwe jas aan. Die was een beetje groenig. 'Ken je mijn rode jas?' vroeg ze. Die kende ik wel. 'Welnu, eerst werd ik bespot om mijn rode jas, en tegenwoordig word ik bespot om mijn groene jas.' Wat nu? dacht ik. Probeert ze me alsnog een onderwerp te verschaffen? Wordt het dan toch nog wat met die site van me? Ik antwoordde: 'Ik zie je altijd voor me in een rode jas.' Er ging natuurlijk weinig troost uit van die woorden, dat begreep ik wel. Ik haalde dus mijn schouders op (dat deed ik niet écht, maar het klinkt wel passend, wat jullie) en ging maar eens wat avonturen beleven. Om daar dan later over te schrijven. Als Niels Kor had gemaild, en Kor ons had gemaild, en als alles hier in hippe zomerse 2007-kleuren opgemaakt zou worden. Man, wat zou dat mooi zijn.

V.

LICHT AAN HET EIND VAN DE TUNNEL

(Eerst wilde ik hier een lang verhaal schrijven, met allerlei zinnen zoals jullie ze hier al tientallen keren hebben gelezen, en ik wilde jullie vertellen waarover Niels en ik enkele dagen geleden zoal spraken tijdens onze lunch in een Amsterdamse broodjeszaak waar ze heel goed airconditioning zouden kunnen gebruiken, en over de boekpresentatie die we vorige week meemaakten op een Amsterdams terras, en o ja, natuurlijk zou het woord 'snooker-WK' ook nog voorbijkomen, maar waar het hele gesprek feitelijk op neerkwam, is:)

Ergens in de maand mei (en uiterlijk in juni) willen Niels en ik hier weer regelmatig gaan schrijven. Een en ander hangt af van Niels' internetaansluiting, van ons beider motivatie om de boel hier nieuw leven in te blazen, en vooral ook van de nieuwe lay-out die onze html-tovenaar ons ooit beloofde - hoe zit het ermee, Kor? -, maar dat komt dus wel goed.

En dan halen we ook eindelijk die rottige pop-ups van de site. Let maar eens op.

V.

IS DAT JE SHOWLOOPJE?

'Het is lente!' mailde ik gisteren aan oud-collega E. Ze antwoordde vrijwel meteen: 'Ja, ik weet nog hoe jij daar altijd helemaal van opleeft. Niet dat je in de winter niet om aan te zien was, maar toch...' Ja ja, de lente van 2007 is begonnen. Nog even en ik schud mijn winterjas van me af alsof ik hem nooit heb gemogen. Kom, lezers, fans & groupies, laten we het glas heffen op de lente van 2007.

Vanmiddag deden collega B. en ik een eerste poging, maar we hielden het bij een paar caffe lattes bij het Koffiepaleis waar het meisje werkt dat er altijd nét iets anders uitziet en er niettemin altijd nét niet in slaagt aantrekkelijk voor de dag te komen. Dit keer zat ze op haar hurken toen we het Koffiepaleis betraden en ik zei: 'Weer iets nieuws. En weer niets.' Maar de lente van 2007 biedt nieuwe perspectieven, en ook het meisje dat er altijd net iets anders uitziet leek daarvan op de hoogte.

Op weg naar het Koffiepaleis vierde ik de lente al een beetje inwendig, want collega B. vroeg me: 'Is dat je showloopje?' Ik schrok en vroeg haar wat ze daarmee wilde zeggen. Ze wilde daarmee zeggen: is dat je showloopje? Bedoelde ze misschien dat ik nog swingender en nichteriger liep dan normaal? Nee, ze bedoelde dat ik plots een showloopje had. Ik zei dat ik me even heel klein en nietig voelde. En dat ik me nu zomaar bewust was van hoe ik liep. Dat is ook de bedoeling, zei ze.

De kleine Thijs weet ook dat het lente wordt, want die glimlacht sinds kort, en wel zó aanstekelijk dat ik er iedereen over vertel. Hij is nu zes weken en zegt al heel vaak: 'Daar ben ik nu echt te oud voor.' Ook oefent hij zijn ironische blik, want hij denkt dat die blik hem nog ver zal brengen. De kleine Thijs is het me eens dat 'Keep the Car Running' en 'Hang Me Up to Dry' de liederen van dit moment zijn, al vindt hij ze niet erg bij de lente passen. Daarin verschillen we nog een beetje van mening.

Kom, laten we rosé drinken en afwachten wat de lente van 2007 ons brengt. Mij zal het een snooker-WK brengen vol bloedstollende momenten. En vergeefse voornemens om meer op deze site te schrijven. En afscheidsfeestjes van een eindeloze stoet collega's (mijn god, houdt het dan nooit op?) - al komt er af en toe ook zomaar een leuke collega bij, met een weblog nog wel. In de lente van 2007 zal ik opnieuw een manuscript lezen dat zo jaloersmakend goed is dat ik me afvraag waarom het niet hier maar daar verschijnt. In de lente van 2007 zal ik Barcelona noch Londen zien, want ik ben een jonge vader, en die hebben wel wat beters te doen. Ook in eigen land zal ik geconfronteerd worden met nóg meer halfnaakt volk dat beter thuis zou blijven met de luiken dicht en een zak over het hoofd. En ik zal mijn showloopje cultiveren - tenzij ik het met winterjas en al in een hoek werp. Ik zal mensen beledigen zonder dat ze het doorhebben, en anderen complimenteren en behagen, omdat het nodig is.

Ik vind de lente van 2007 nú al leuk.

V.

KORT BINNENLANDS NIEUWS

Ik was op het Boekenbal en constateerde onder andere dat Christiaan Weijts voor een man van zestig er nog best redelijk uitziet.

Mijn nieuwe roman zal niet verschijnen onder de titel Muziek uit openstaande ramen. Wat de titel wel wordt zal ik in de toekomst op deze site onthullen.

Een scenario dat ik schreef naar een fragment uit bovenstaand boek zal door de veelbekroonde regisseur Marleen Jonkman worden verfilmd. Vanavond heb ik een bespreking met haar en haar vaste cameraman. Details volgen zodra die bekend zijn.

Woensdag vertrek ik voor tien dagen naar Zuid-Frankrijk.

N.

DAN NU EVEN OVER MIJN PENSIOEN

Ik werd gebeld door iemand die met me wilde praten over mijn pensioen. Daar keek ik niet zo van op, het gebeurt me immers wel vaker. Dit keer was het iemand van mijn eigen bank. Ik dacht nog: als ik door mijn eigen bank word lastiggevallen met die stompzinnige pensioentelefoontjes, ga ik net zo lief naar een andere bank. Maar ik maak me nergens meer druk over tegenwoordig, en bovendien, hoe weet ik nu zeker dat ik 65 word? Waarom gaat mijn bank daar zomaar van uit? Ik vind dat helemaal niet zo vanzelfsprekend, maar daar had het meisje van mijn bank niets mee te maken, vond ik. Ik draaide er dus zo’n beetje omheen.

Er was blijkbaar een actie gaande waarbij mijn bank me aanbood om een of andere financiële tovenaar op me af te sturen, zomaar, gratis, en op een tijdstip dat mij schikte – als het verdorie maar heel snel gebeurde. Ik dacht nog aan de woorden die Elsie onlangs sprak: ‘Als jij zo vaak gebeld wordt over je pensioen, moet je je misschien eens afvragen of dat niet terecht is’, maar ik dacht: ik mag ze niet laten winnen. Ik ben daar heel recalcitrant in, dat wil ik best toegeven.

En toen nam de conversatie een wending. Het meisje van mijn bank probeerde een afspraak voor me te regelen, terwijl ik het hele gesprek tot dan toe geen moment de indruk had gewekt daarop uit te zijn. Ik vormde plots zinnen als: ‘Ik denk niet dat dat er op korte termijn in zit.’ Daar had ze even niet van terug. Althans, dat leek maar zo, want ze zei na enkele seconden: ‘Maar we hebben nú een actie. En straks is die actie er niet meer.’ Ik vroeg haar of het, als ik me dan eindelijk eens zorgen ging maken over dat fictieve pensioengat, werkelijk onmogelijk was dat ik alsnog advies inwon bij iemand van mijn bank. Nee, dat was niet onmogelijk. Maar nu was er die actie. En daarom kon er maar beter een afspraak gemaakt worden. Die kon ik dan altijd nog afzeggen.

‘U wilt dus nu een afspraak voor mij maken met zo’n adviseur, die ik vervolgens weer moet afzeggen? Dat klinkt een beetje omslachtig.’ Het meisje vond dat kennelijk ook, want ze liet merken dat het eigenlijk niet de bedoeling was dat ik onder die afspraak uit probeerde te komen. Het was voor mijn eigen bestwil en er was nú een actie en het was allemaal geheel vrijblijvend en er waren heel de tijd maar verontrustende ontwikkelingen gaande en daar kon ik maar beter op inspelen. ‘Hier zijn ook ontwikkelingen gaande,’ antwoordde ik, terwijl ik recht in de ogen van de kleine Thijs keek. Die leek me te willen zeggen: als jij niets laat doen aan je pensioengat, ben ik hier weg, makker, maar ik keek snel een andere kant op. ‘Er vinden in dit huishouden recentelijk ontwikkelingen plaats die zo ingrijpend zijn dat ik bezwaarlijk afspraken kan maken,’ hoorde ik mezelf zeggen. Waar kwam die wartaal vandaan? Er kwam nog veel meer geks, want ineens zei ik: ‘Ik denk niet dat het nu nodig is uit te weiden over mijn situatie, in dit huishouden, met al die ontwikkelingen en al, maar nee, ik bevind me werkelijk niet in de positie waarin ik zomaar afspraken kan maken. Laat staan ze af te zeggen.’

Misschien schrok het meisje van mijn bank daar een beetje van. Het gesprek was namelijk algauw afgelopen. Had ik haar in verlegenheid gebracht? Mogelijk dacht ze dat ik me in een lastig parket bevond, dat er ontwikkelingen gaande waren die zo gevoelig lagen dat ze niet over de telefoon besproken konden worden. En ik, ik hoopte stilletjes dat ik weer een paar dagen van die pensioentelefoontjes verlost bleef. De kleine Thijs intussen glimlachte, maar dat deed hij per ongeluk.

V.

THIJS, 6 DAGEN OUD

De kleine Thijs kan al heel goed wantrouwig kijken naar mensen. Al dwaalt zijn blik soms ook af naar het plafond, of een kast, of een vloerkleed, en bij al die dingen lijkt hij te denken: wat een amateuristische bedoening is het hier, wacht maar tot ik groot ben. Hij houdt ervan op zijn linkerzij te slapen. Maar hij houdt niet minder van op zijn rechterzij slapen. Hij heeft nog maar weinig hobby's, maar hij stelt het op prijs als je hem een beetje wiegend ronddraagt en als je reageert op de geluiden die hij maakt. Hij vindt het fijn om in bad te gaan, maar op sommige dagen denkt hij daar heel anders over. Het liefst van alles wordt hij gevoed, en dat zo'n zes à zeven keer per dag, waar alleen zijn moeder hem bij kan helpen. Hij moet zich intussen dus wel afvragen wat mijn functie in het geheel is.

De kleine Thijs gaat veel op de foto. Hij heeft al een boel haar, en hij krabt zichzelf vaak onbedoeld met een van zijn tien minuscule vingernagels. Hij gaat voornamelijk gekleed in de kleuren blauw, wit en bruin. Hij heeft nog geen idee dat hij Thijs heet. Hij heeft geen mening over onze katten, maar zij duidelijk wel over hem. Hij zegt daarover: ze trekken wel bij, gun ze wat tijd. Hij wordt 's nachts vaak wakker rond halfdrie, en dan rond zes uur nog een keer. Hij weegt al meer dan bij zijn geboorte en we denken dat al dat gewicht in zijn wangen is gaan zitten. Als iemand langskomt om kennis met hem te maken, slaapt Thijs soms gerust door die hele ontmoeting heen.

De kleine Thijs krijgt soms al post, al is die doorgaans gericht aan 'de ouders/verzorgers van'. Hij deelt zijn verjaardag met beroemdheden die vermoedelijk allemaal alweer vergeten zijn tegen de tijd dat we het hem kunnen vertellen: Jennifer Aniston, Burt Reynolds, Brandy, Sheryl Crow, Leslie Nielsen, D'Angelo, Ria Valk, Sergio Mendes en Rafael van der Vaart. Hij spreidt zijn handen soms alsof hij wil zeggen: ooit zal dit alles van mij zijn. Hij lijkt soms al te glimlachen. Hij houdt erg van Winnie de Poeh - althans, dat hopen we vurig, aangezien zijn kamertje volhangt met diens beeltenis. Hij vindt krampjes niet leuk en maakt dat altijd kenbaar. Hij wil heus wel snooker met me kijken, maar, zo zei hij me: de Welsh Open zegt me gewoon niet zoveel, en ik wacht liever even tot ik zelf mijn hoofd overeind kan houden - dus misschien het WK dan maar, in april?

Hij liet 39 weken en 4 dagen op zich wachten, maar afgelopen zondag 11 februari werd hij dan toch om 11.38 uur geboren te Delft: Thijs Jan Schmitz. Elsie en ik zijn heel gelukkig met hem.

V.

IN AFWACHTING

Sommige mensen hier thuis beginnen hun geduld te verliezen. Zo betrap ik Elsie er tegenwoordig af en toe op dat ze ‘Kom er eens uit!’ tegen haar buik roept. Ze belde me vanmorgen op de Grote Uitgeverij, om me te vertellen dat hij er nog steeds niet uit kwam, en ik zei haar dat het niet gaf, en dat ze nog even geduld moest hebben, omdat het immers pas over 13 dagen zover zou zijn. (Het kan natuurlijk wat eerder of later worden, maar sinds vandaag zijn we er alvast van overtuigd dat het een februarikindje wordt.)

Mijn ongeboren zoon zelf intussen protesteert als zijn moeder haar ene been over het andere slaat. Of als ze op haar zij gaat liggen. Of als ze wil slapen. Of als ze luistert naar grungeplaten uit 1991. Toen ik haar vroeg waarom ze dat deed, antwoordde ze: ‘Ik dacht dat hij er dan misschien wel uit zou komen.’

Ikzelf vraag me intussen af of ik over twee maanden samen met mijn zoon naar het WK snooker zal kijken. En of hij nog even wacht met de woorden ‘Ga je me eigenlijk nog eens leren voetballen, makker?’ En of hij wel weet dat hij er binnenkort eens uit moet komen, omdat zijn moeder hem anders komt halen.

V.

TOEN IK ZOMAAR DRIE PASFOTO'S VERLOOR

Onlangs liet ik nieuwe pasfoto's maken. De Delftse fotozaak waar ik dat liet doen bleek zomaar verplaatst, maar uiteindelijk vond ik hem en ik nam plaats op de kruk waarop je plaats dient te nemen als je nieuwe pasfoto's nodig hebt. Ik moest er eerst een trapje voor af, maar dat vond ik niet bezwaarlijk; er mag best iets tegenover staan. De fotograaf vroeg me of ik de pasfoto's nodig had voor een paspoort, want dan moet je aanzienlijk serieuzer kijken dan op andere foto's, en bovendien moet je hoofd precies binnen een bepaald kader passen. Hij keek er zorgelijk bij, alsof hij bij god niet wist hoe hij dat hoofd van mij in een kader ging proppen, maar ik glimlachte op de mij zo bekende wijze en ik zei hem: 'Welnee, het is maar voor een treinabonnement.' Hij ontspande zich, drukte af en duidde op de muur rechts van me, waar ik mijn tot enorme proporties opgeblazen hoofd afgebeeld zag. Ik keek heel serieus, dat zag ik wel. Maar de fotograaf vond dat geen probleem. Zo kon ik de foto eventueel nog eens voor een paspoort gebruiken. Afgezien van dat kader dan, en mijn cartooneske hoofd. (Dat laatste zei hij er niet bij, maar ik geef hier graag uitdrukking aan mijn onzekerheid.)

Dan nu de draai in dit verhaal. De wending. Dat wat je nooit aan kon zien komen. Ik gebruikte een van de vier foto's voor mijn nieuwe treinabonnement. De andere drie foto's liet ik in het kleine mapje zitten dat ik erbij kreeg. En dat kleine mapje nu, dat is verdwenen. Ik heb er uitputtend naar gezocht (wat inhoudt dat ik twee keer in mijn portemonnee heb gekeken, twee keer in een lade in de huiskamer waar ik nog wel eens iets terugvind, en één keer in de zwarte tas die ik altijd bij me draag), maar: niets gevonden. Ik ben zomaar drie foto's kwijt waarop ik serieuzer kijk dan strikt noodzakelijk.

Elsie zei me gisteren dat ze misschien gestolen zijn. Dat iemand ze uit mijn portemonnee geroofd heeft. Ja, ze had er ideeën over. 'Ik denk dat een meisje dat verliefd op je is ze gestolen heeft. En dat een van die foto's nu in haar eigen portemonnee zit. Een andere hangt boven haar bed, en de derde gebruikt ze voor een soort altaar. Ze is namelijk niet helemaal goed bij haar hoofd.' Ik zag wel iets in haar gedachtegang, maar dat van dat altaar had ik liever niet geweten. Toch was ik enigszins gerustgesteld en ik zei: 'Je gaat er dus wel van uit dat het om een zij gaat?'

Eigenlijk zou ik wel graag weten waar mijn pasfoto's zijn gebleven. Zoals ik ook graag zou weten waarom ik de afgelopen weken al twee keer in mijn slaap heb gepraat. Volgens Elsie ben ik ook dán op zoek naar voorwerpen, zij het voorwerpen die ze volstrekt niet kan plaatsen. Misschien word ik wel gewoon oud en slordig en kreupel en vergeetachtig en raak ik steeds meer dingen kwijt.

Ik reken op jullie hulp.

V.

AVONDLIJKE KENNISMAKING

Zelf draag ik ook wel eens een baard, maar nooit droeg ik zo'n baard als de man die me gisteravond staande hield toen ik uitstapte bij de bushalte bij mijn huis. ('Bij mijn huis' is een ruim begrip, want ik moet vervolgens een roteind omlopen, omdat onze wijk-in-aanbouw nog altijd slechts één toegangspoort kent, en daar ligt weer geen bushalte bij.) Die bushalte heet Revalidatiecentrum en bevindt zich bij het Reinier de Graaf Gasthuis, het lokale ziekenhuis.

Wat een baard draagt die man, dacht ik nog, en als ik zeg dat hij me staande hield, verwoord ik het niet geheel correct, want hij hield ook zichzélf staande. Hij was immers op de fiets en nu was hij zomaar afgestapt. Wat gek, zo'n oude afgetakelde zwerver met een mottige baard op een fiets, dacht ik nog, en ik zette de muziek maar even af, want ik mag dan een hippe nieuwe iPod bij me dragen, dat wil niet zeggen dat je daar altijd maar naar moet luisteren, ook niet als een of andere bebaarde junk op een fiets je aanhoudt. Het was al donker. En het regende een beetje. Ik had dat er nog niet bij gezegd, tegen jullie, in dit stukje, maar ik vermeld het toch maar even.

Ik verstond hem niet, dat ook nog eens. Ik dacht dat hij me vroeg waar het Reinier de Graafpad was. En dat hij zei: 'Jij woont hier.' 'Wat zegt u?' vroeg ik, en hij murmelde dezelfde zinnen. Iets met 'Reinier de Graafpad' en 'woon hier'. Ik vond het intussen wel weer genoeg worden, maar hij maakte geen aanstalten om verder te gaan, en we stonden hier nu toch, dus waarom dan geen gesprek aanknopen.

Ik verzamelde moed en antwoordde: 'Ik weet niet waar het Reinier de Graafpad is, maar aangezien het Reinier de Graaf Gasthuis hier is' - ik wees hem op de letters op het gebouw, en die spelden 'Reinier de Graaf Gasthuis', dus dat zat wel goed -, 'dat het Reinier de Graafpad hier niet ver vandaan is.'

'Dat zeg ik!' zei de man met de baard. 'Daar is het Reinier de Graafpad. Daar woon ik.' Het ijs leek nu gebroken en even was ik bang dat hij me van mijn hippe nieuwe iPod wilde ontdoen, wat me een beetje merkwaardig leek, want zo'n leuke muziekspeler had hem helemaal niet gestaan. 'Ik eet je op,' zei hij toen ineens. (En misschien moet ik dit even toelichten: onlangs zat ik in dezelfde stadsbus waar ik net uit was gestapt en in die stadsbus zat een zwartrijder. Een buschauffeur die hem op dat zwartrijden aansprak werd uitgekafferd en de zwartrijder bleef maar 'Ik eet je op' tegen de chauffeur roepen. Dat jullie, de fans, de lezers, de groupies, niet denken: wat een rare associaties houdt die jongen erop na. 'Ik eet je op' is gewoon gangbare Delftse straattaal.)

'Wat zei u?' vroeg ik, en ik wilde nu best wel weer eens doorlopen, naar huis toe, waar het warm was, en licht, dat ook, en waar het niet regende, en waar zich nooit mannen met baarden bevonden (tenzij ik er weer eens een laat staan, of wie weet, over een jaar of zestien, onze zoon - maar die moet nog geboren worden, en zindelijk worden, en het alfabet leren, en wat niet al, dus laat ik niet te ver vooruitkijken). 'Rob. Ik heet Rob,' sprak de man nu, en dat luchtte wel even op, al liet ik dat niet blijken. 'Hoe heet jij?' Liegen leek me ongepast, in dit prille stadium van onze vriendschap. Ik was weliswaar niet úit op een vriendschap, maar Rob duidelijk wel, en ik wilde niet onbeleefd zijn. Ik vond het maar een onaangename bedoening. Ik wilde naar huis. Ik wilde niet weten waar het Reinier de Graafpad lag, en wie daar zoal woonde, en ik wilde niet dat Rob 'je' tegen me zei en ik wilde ook niet dat hij me opat, en sterker nog, ik wilde hem mijn naam niet vertellen, maar ik deed het toch, en ik zei: 'Vincent', en ik dacht: ik had hem wel alles wijs kunnen maken, Rob was er nooit achter gekomen, tenzij hij hier vaker fietst, en me vaker staande houdt, en o gruwel, een band opbouwt met me. Ik had hem wel kunnen vertellen dat ik Jimmy heette, of Gaston, of Zeus, maar nee hoor, niets van dat al.

'Vincent... Wat een mooie jas heb jij aan, Vincent.' Even dacht ik dat ik hem weer niet goed had verstaan. Ik zei ook even niets, geloof ik. Totdat ik tóch iets zei, namelijk: 'Dankjewel.' Ik ben immers erg gevoelig voor complimenten, ook als ze gesproken worden door ouwe vieze fietsers met een baard. En ik dráág een mooie jas, het mag wel eens gezegd worden. Maar zo was het wel weer genoeg, dacht Rob kennelijk. Hij stapte op zijn fiets, zei nog 'Dag' en ging ervandoor.

Een beetje vreemd was het wel. Toen ik het Elsie thuis vertelde, concludeerde ze: 'Hij vertelde je waar hij woonde, hij stelde zich voor, hij vroeg hoe je heette en hij maakte je een compliment? Die man zag je lopen en dacht gewoon: wat een leuke homo loopt daar.'

V.

O JA, DIE JAAROVERZICHTEN

Ik was ze bijna vergeten, die overzichten. Hier zijn ze dan, allemaal op alfabetische volgorde.

DE 7 BOEKEN VAN HET JAAR

Truman Capote, In koelen bloede
Arnon Grunberg, Tirza
Michel Houellebecq, Mogelijkheid van een eiland
David Mitchell, Dertien
Philip Roth, Alleman
Zadie Smith, Over schoonheid
Tommy Wieringa, Joe Speedboot

DE 7 FILMS VAN HET JAAR

Los Amantes del Círculo Polar
Broken Flowers
Capote
Crash
In Cold Blood
Me and You and Everyone We Know
Walk the Line

DE TV-SERIE VAN HET JAAR

24

DE 9 CD’S VAN HET JAAR

The Beatles, Love
Miles Davis, Kind of Blue
Johan, Thx Jhn
King Creosote, Rocket D.I.Y.
Damien Rice, 9
Snow Patrol, Eyes Open
Sufjan Stevens, Come On Feel the Illinoise!
Anna Ternheim, Somebody Outside
Martha Wainwright, Martha Wainwright

V.