Kwam ik in 2007 vrijwel nergens aan toe, in 2008 las ik meer boeken dan ooit en nam ik me voor alleen maar Heel Goede Films te kijken. De toptienlijstjes hieronder hadden dan ook gemakkelijk veel langer kunnen zijn, maar een jaaroverzicht zonder grenzen is natuurlijk een jaaroverzicht van niets.
Dus: de overzichten staan zoals hier gebruikelijk op alfabetische volgorde, tussen de boeken staan geen boeken van de uitgeverij waar ik werk, en alle genoemde liedjes, cd’s, boeken en films leerde ik in 2008 kennen, hoe oud ze soms ook al zijn.
10 LIEDJES VAN HET JAAR
Basia Bulat, Little Waltz
The Feeling, Without You
Fleet Foxes, White Winter Hymnal
Guillemots, Get over It
Iron & Wine, Carousel
Ray LaMontagne, Hold You in My Arms
The Mountain Goats, Sax Rohmer #1
Sloan, Another Way I Could Do It
Spoon, I Turn My Camera On
The Thermals, Returning to the Fold
10 CD’S VAN HET JAAR
Bon Iver, For Emma, Forever Ago
Coldplay, Viva la Vida or Death and All His Friends
Fleet Foxes, Fleet Foxes
Richard Hawley, Coles Corner
Iron & Wine, The Shepherd’s Dog
Joan as Police Woman, To Survive
Charles Mingus, Mingus Ah Um
Thelonious Monk, Monk’s Dream
The Mountain Goats, Heretic Pride
Tindersticks, The Hungry Saw
10 BOEKEN VAN HET JAAR
André Aciman, Noem me bij jouw naam
Paul Auster, Het boek der illusies
Jeroen Brouwers, Datumloze dagen
A.M. Homes, Dit boek redt je leven
Toby Litt, Dodenzang
Cormac McCarthy, The Road
Matthew McIntosh, Well
Philip Roth, Verontwaardiging
Jonathan Safran Foer, Extreem luid & ongelooflijk dichtbij
W.G. Sebald, Austerlitz
10 FILMS VAN HET JAAR
Atonement (Joe Wright)
Babel (Alejandro González Iñárritu)
Caché (Michael Haneke)
The Dark Knight (Christopher Nolan)
Das Leben der Anderen (Florian Henckel von Donnersmarck)
Munich (Steven Spielberg)
No Country for Old Men (Ethan en Joel Coen)
Så som i himmelen (Kay Pollak)
Le scaphandre et le papillon (Julian Schnabel)
Zodiac (David Fincher)
2 TV-SERIES VAN HET JAAR
House, M.D.
The Office (US)
TIJDSCHRIFT VAN HET JAAR
Q
V.
dinsdag 30 december 2008
zondag 21 december 2008
32
De eerste die ''t Is wel een beetje raar, 32 jaar' tegen me zegt, geef ik het Boze Oog.
Verder: o, laat het toch feest zijn!
V.
Verder: o, laat het toch feest zijn!
V.
dinsdag 16 december 2008
OH, NATALIE
Natalie Imbruglia is dus gewoon twee en een half jaar ouder dan ik. Er is een periode geweest dat ik dat helemaal niet erg gevonden zou hebben. Zoals in 2001, toen ik 24 was en zij 26. Toen ze nog niet getrouwd was met die sneue zanger van puberbandje Silverchair. Maar nu ben ik dus bang om recente foto's van haar op te zoeken.
Laten we daarom nog maar eens kijken naar deze Tijdloze Popsong.
N.
Laten we daarom nog maar eens kijken naar deze Tijdloze Popsong.
N.
dinsdag 9 december 2008
OH, SARAH
Gisteren, het was een betonnen ochtend, stond ik op. Vanuit het niets had ik Ik laat me gaan van Sarah in mijn hoofd. En direct was ik terug in, wat zal het geweest zijn, 2000? Een high concept act zoals er in Nederland maar weinig te zien is geweest. Perfecte website, peperdure clip, gelikte styling, goede productie. Uiteindelijk te vroeg gebracht. Vooruitstrevend, zoals dat heet.
Wie niet weet waar ik het over heb: klik hier. En nu wil ik dus eigenlijk gewoon dat hele album hebben. In een perfecte wereld zou Sarah schatrijk geworden zijn, en daarna verdwenen. Maar ze speelt tegenwoordig in een coverband. Pijnlijk.
Zoals ik al eerder constateerde, sommige dingen kunnen beter niet onderzocht worden.
N.
Wie niet weet waar ik het over heb: klik hier. En nu wil ik dus eigenlijk gewoon dat hele album hebben. In een perfecte wereld zou Sarah schatrijk geworden zijn, en daarna verdwenen. Maar ze speelt tegenwoordig in een coverband. Pijnlijk.
Zoals ik al eerder constateerde, sommige dingen kunnen beter niet onderzocht worden.
N.
zondag 7 december 2008
ENGE POST
Op het station zag ik een grote poster hangen van zeven mannen in pak en ze droegen nog strikjes ook. Witte strikjes. Dan weet je het wel. Die zeven mannen waren onder anderen Ruud Gullit, Henny Huisman, Martijn Krabbé en Ron Brandsteder. En ik dacht: allemachtig, die mannen waren twintig jaar geleden al op tv, toen mijn goeie ouwe vader nog onder ons was, toen RTL4 nog niet eens bestond, en toen ik nog veel hoger praatte dan ik nu doe. Die mannen waren er toen al, en die zijn er nu nog. Het is bijna 2009 en nog altijd moeten we een manier vinden om met die mannen te leren leven. Het was nog vroeg toen ik naar de poster keek, en vooral naar Henny Huisman, die zijn Henny Huisman-blik er maar weer eens tegenaan gooide. Die blik die wil zeggen: ik sta hier nu wel, maar eigenlijk zit mijn tijd er allang op. De poster was er ter ere van een kanjer. Een reusachtige kanjer. Die poster was er omdat de kanjer nog nooit zo groot was geweest. Zeven ongure types, zeven witte strikjes en een enorme kanjer. Ik vond het allemaal wat veel op de vroege ochtend.
Toen ik die avond thuiskwam lag er post. Van diezelfde zeven mannen. Ik vond hun brief nogal beangstigend. Ik werd er een beetje naar van. Er stond in dat er op 1 januari wel eens een vrachtwagen voor de deur zou kunnen staan, die ook al ongekend groot was. Deuren en ramen zouden trillen, zo niet gewoon weggeblazen worden. Vanwege die reusachtige vrachtwagen dus, want daar zat die kanjer in, een kanjer zoals je er nooit eerder een zag. In de brief stond dat eerst Gaston de vrachtwagen uit zou stappen, zelf ook best een kanjer om te zien, maar dan een kale, achternaamloze kanjer. En dan, het kon ook niet uitblijven, zou Henny Huisman uitstappen - waarover straks meer. En dan zou Martijn Krabbé uitstappen; het hield maar niet op. Het nieuwe jaar begon nooit eerder zo onheilspellend. Ik dacht nog: en die andere vier mannen dan, blijven die gewoon in die wagen zitten? Om op die kanjer te letten? Opdat-ie niet losbreekt en de macht grijpt? En hoe zit het met die deuren en ramen? Worden die nog vervangen of wordt het een barre januarimaand? Daar sprak de brief verder niet over.
Henny Huisman werd ook nog geciteerd in het poststuk. Hij zei dat als we hem zagen aankomen, hier voor de deur, of in de straat, nu ja, waar dan ook, dat we dan de koffie maar klaar moesten zetten. Want dat hij voorlopig niet weg zou gaan. Ik vind dat dreigende taal. Ik vind dat nergens voor nodig.
Het is al 7 december, dus ik ben maar vast wat voorbereidingen gaan treffen. Ik heb dit weekend meteen wat nieuwe sloten op de deur gezet, maar het veilige, geborgen gevoel waar ik me altijd in wentelde lijkt geheel verdwenen. Ik heb ook maar wat extra koffie in huis gehaald, want die zeven mannen komen toch wel binnen. Die lachen om nieuwe sloten. Die hebben geen boodschap aan de hoopvolle feestdag die 1 januari voorheen altijd was. Die komen gewoon binnenwalsen met hun vrachtwagen en hun witte strikjes en hun kanjer die alle andere kanjers overbodig moet maken.
V.
Toen ik die avond thuiskwam lag er post. Van diezelfde zeven mannen. Ik vond hun brief nogal beangstigend. Ik werd er een beetje naar van. Er stond in dat er op 1 januari wel eens een vrachtwagen voor de deur zou kunnen staan, die ook al ongekend groot was. Deuren en ramen zouden trillen, zo niet gewoon weggeblazen worden. Vanwege die reusachtige vrachtwagen dus, want daar zat die kanjer in, een kanjer zoals je er nooit eerder een zag. In de brief stond dat eerst Gaston de vrachtwagen uit zou stappen, zelf ook best een kanjer om te zien, maar dan een kale, achternaamloze kanjer. En dan, het kon ook niet uitblijven, zou Henny Huisman uitstappen - waarover straks meer. En dan zou Martijn Krabbé uitstappen; het hield maar niet op. Het nieuwe jaar begon nooit eerder zo onheilspellend. Ik dacht nog: en die andere vier mannen dan, blijven die gewoon in die wagen zitten? Om op die kanjer te letten? Opdat-ie niet losbreekt en de macht grijpt? En hoe zit het met die deuren en ramen? Worden die nog vervangen of wordt het een barre januarimaand? Daar sprak de brief verder niet over.
Henny Huisman werd ook nog geciteerd in het poststuk. Hij zei dat als we hem zagen aankomen, hier voor de deur, of in de straat, nu ja, waar dan ook, dat we dan de koffie maar klaar moesten zetten. Want dat hij voorlopig niet weg zou gaan. Ik vind dat dreigende taal. Ik vind dat nergens voor nodig.
Het is al 7 december, dus ik ben maar vast wat voorbereidingen gaan treffen. Ik heb dit weekend meteen wat nieuwe sloten op de deur gezet, maar het veilige, geborgen gevoel waar ik me altijd in wentelde lijkt geheel verdwenen. Ik heb ook maar wat extra koffie in huis gehaald, want die zeven mannen komen toch wel binnen. Die lachen om nieuwe sloten. Die hebben geen boodschap aan de hoopvolle feestdag die 1 januari voorheen altijd was. Die komen gewoon binnenwalsen met hun vrachtwagen en hun witte strikjes en hun kanjer die alle andere kanjers overbodig moet maken.
V.
woensdag 3 december 2008
IN 16 WOORDEN:
The Road van Cormac McCarthy is mogelijk het beste boek dat ik dit jaar heb gelezen.
V.
V.
woensdag 12 november 2008
OUDE JAZZ
En plotseling luister ik alleen nog naar oude jazz. Waarom dat nu weer? Ik kocht en zocht cd's van Miles Davis, Charles Mingus, John Coltrane, Sonny Rollins en Bud Powell, zette alles op de iPod, en ineens luister ik er elke dag naar. Zou het een fase zijn? Zou het met dat vermaledijde ouder worden te maken hebben? Zou het iets voor dertigers zijn? En wat zou de volgende stap dan wel zijn? Koop ik straks een trompet? Draag ik in de nabije toekomst alleen nog zwarte kledij? Gaat dat wel goed?
V.
V.
dinsdag 4 november 2008
OUDER WORDEN
Vanavond trof ik Niels in het Ierse café waar we soms komen, en ik zei hem: 'Sinds ik op die middelbareschoolreünie ben geweest, maak ik me niet meer zo druk over mijn gewicht.' Ik sprak daar ware woorden, want op de reünie waren veel mensen groter dan ik ze ooit had gezien. Ik praatte er zelfs met een mevrouw die het redelijk knappe meisje dat ze vroeger eens was gewoon had opgeslokt. Toen ze me haar naam noemde, schrok ik me een hoedje.
Niels en ik praatten over de Dingen des Levens, we doen dat al elf jaar, zo lang alweer, ik herinner me nog goed hoe we elkaar in 1997 voor het eerst ontmoetten aan de bar van een teloorgegaan café, maar... waar was ik? O ja, Niels zei me dat vrijwel niemand meer deze site bezoekt, en dat degenen die er tóch nog komen volgens onze teller eigenlijk naar andere dingen op zoek zijn. Hij vond dat ik maar weer eens iets moest schrijven. Hij zei: 'Als je nu vanavond eens naar die Amerikaanse verkiezingen kijkt en dan live wat snerpende commentaren geeft op de site, is dat niet iets?' 'Nee,' zei ik, heel vastberaden, terwijl ik me afvroeg of je het woord 'snerpend' wel op die manier kan gebruiken, tot ik bedacht: Niels is een tovenaar met woorden, dus hij mag dat.
'Sinds ik op die middelbareschoolreünie ben geweest, maak ik me lang niet meer zo druk over mijn wijkende haargrens,' zei ik tegen Niels, en we proostten nog eens. Ik dronk een rode wijn en hij een Pint Guinness, en ik dacht: bijna 32 alweer, wij beiden, en straks is er een zwarte president, of een stokoude, dat kan ook nog, en ik zal er niets snerpends over zeggen.
V.
Niels en ik praatten over de Dingen des Levens, we doen dat al elf jaar, zo lang alweer, ik herinner me nog goed hoe we elkaar in 1997 voor het eerst ontmoetten aan de bar van een teloorgegaan café, maar... waar was ik? O ja, Niels zei me dat vrijwel niemand meer deze site bezoekt, en dat degenen die er tóch nog komen volgens onze teller eigenlijk naar andere dingen op zoek zijn. Hij vond dat ik maar weer eens iets moest schrijven. Hij zei: 'Als je nu vanavond eens naar die Amerikaanse verkiezingen kijkt en dan live wat snerpende commentaren geeft op de site, is dat niet iets?' 'Nee,' zei ik, heel vastberaden, terwijl ik me afvroeg of je het woord 'snerpend' wel op die manier kan gebruiken, tot ik bedacht: Niels is een tovenaar met woorden, dus hij mag dat.
'Sinds ik op die middelbareschoolreünie ben geweest, maak ik me lang niet meer zo druk over mijn wijkende haargrens,' zei ik tegen Niels, en we proostten nog eens. Ik dronk een rode wijn en hij een Pint Guinness, en ik dacht: bijna 32 alweer, wij beiden, en straks is er een zwarte president, of een stokoude, dat kan ook nog, en ik zal er niets snerpends over zeggen.
V.
woensdag 22 oktober 2008
WIJ NEGEREN ONZE FANS NIET OPZETTELIJK
Jaja, we moeten meer shit droppen, om het maar eens heel modern te zeggen. Ondertussen gebeuren er allerhande zaken die soms maar nauwelijks het daglicht verdragen.
Wel, eentje die dat wel doet is deze; Time Out heeft een Amsterdamse editie en ik ben aangesteld als Nightlife Editor. Een prachtblad dat het is. Koop het voor slechts 2 (twee!) euro's en weet alles wat je ooit hebt willen weten over onze hoofdstad en meer.
Ondertussen is er al weer een heel snookertoernooi voorbij, jongens en meisjes. Gewonnen door de heel saaie John Higgins. Hij won van de bijkans nog saaiere Ryan Day. Het zijn barre tijden in snookerland, hoewel volgende maand er een of ander nieuw iets is in Bahrein. Maar goed, daarna gaat het pas echt los met in december het UK Championship en in januari The Masters, het op één na meest prestigieuze toernooi van het jaar.
Wat ik ook nog kan vertellen is dat er een derde roman op komst is. Geschreven door mij. Geen idee wanneer dat ding af is. Maar ik kan wel melden dat het een boek wordt dat weinig mensen onberoerd zal laten. Het zal shockeren, doen huilen, verbazen en als het allemaal meezit ook zorgen voor slapeloze nachten. Het zal ook een boek zijn dat lezers in verwarring achterlaat, zij het op een goede wijze. Voor minder doe ik het niet.
Tot die tijd, roep eens heel hard dat Vincent zijn wonderlijke kunsten ook weer eens komt laten zien hier. Gast neemt niet eens de moeite zich te melden in de comments. Tsk.
N.
Wel, eentje die dat wel doet is deze; Time Out heeft een Amsterdamse editie en ik ben aangesteld als Nightlife Editor. Een prachtblad dat het is. Koop het voor slechts 2 (twee!) euro's en weet alles wat je ooit hebt willen weten over onze hoofdstad en meer.
Ondertussen is er al weer een heel snookertoernooi voorbij, jongens en meisjes. Gewonnen door de heel saaie John Higgins. Hij won van de bijkans nog saaiere Ryan Day. Het zijn barre tijden in snookerland, hoewel volgende maand er een of ander nieuw iets is in Bahrein. Maar goed, daarna gaat het pas echt los met in december het UK Championship en in januari The Masters, het op één na meest prestigieuze toernooi van het jaar.
Wat ik ook nog kan vertellen is dat er een derde roman op komst is. Geschreven door mij. Geen idee wanneer dat ding af is. Maar ik kan wel melden dat het een boek wordt dat weinig mensen onberoerd zal laten. Het zal shockeren, doen huilen, verbazen en als het allemaal meezit ook zorgen voor slapeloze nachten. Het zal ook een boek zijn dat lezers in verwarring achterlaat, zij het op een goede wijze. Voor minder doe ik het niet.
Tot die tijd, roep eens heel hard dat Vincent zijn wonderlijke kunsten ook weer eens komt laten zien hier. Gast neemt niet eens de moeite zich te melden in de comments. Tsk.
N.
dinsdag 23 september 2008
WERELDPREMIÈRE
Op het Nederlands Filmfestival te Utrecht zal zaterdag 27 september aanstaande de film waarvoor ik het scenario schreef, en dat is gebasseerd op een scène uit Betamax, in première gaan.
De titel is Iedereen die iets betekent oftewel Everyone Who Means Something.
Regisseur Marleen Jonkman vertrouwde me toe dat het een 'fijn merkwaardige film geworden is. Zal je zeker bevallen.'
Na de eerste voorstelling zal hij ook nog draaien op maandag 29 september. Daarna tevens te bewonderen op elk zichzelf respecterend internationaal filmfestival.
Ik heb er zin in.
N.
De titel is Iedereen die iets betekent oftewel Everyone Who Means Something.
Regisseur Marleen Jonkman vertrouwde me toe dat het een 'fijn merkwaardige film geworden is. Zal je zeker bevallen.'
Na de eerste voorstelling zal hij ook nog draaien op maandag 29 september. Daarna tevens te bewonderen op elk zichzelf respecterend internationaal filmfestival.
Ik heb er zin in.
N.
zaterdag 6 september 2008
DE VRIENDJES VAN BAS HARING
Filosoof Bas Haring, columnist in de Volkskrant, begon zijn wekelijkse column vandaag als volgt: 'Een vriendje van mij heeft zijn vriendin verlaten voor een jonge blom.' Uit die zin kunnen we twee dingen opmaken:
1) De vrienden van Bas Haring zijn heel jong. Veel jonger dan Bas Haring (1968) althans. Of:
2) De vrienden van Bas Haring zijn heel klein. Dat wil zeggen: veel kleiner dan Bas Haring. Het antwoord op de vraag hoe lang Bas Haring is moet ik helaas schuldig blijven, maar je moet al flink lang zijn, wil je je vrienden 'vriendjes' kunnen noemen.
Ik ga hier voor het gemak voorbij aan een derde mogelijkheid: dat Bas Haring amoureuze betrekkingen onderhoudt met zijn vrienden. Meisjes bijvoorbeeld spreken ook wel over hun 'vriendjes', doorgaans in amoureuze zin. Ik vermoed dat Bas Haring het niet zo heeft bedoeld, want vrienden in de amoureuze zin houden er zelden ook een 'vriendin' op na, laat staan dat ze die vriendinnen verlaten voor jonge blommen, die me dunkt toch ook van het vrouwelijk geslacht zijn.
Er resteren kortom twee mogelijkheden: óf de vrienden van Bas Haring zijn veel jonger dan hijzelf, laten we zeggen een jaar of twaalf, óf de vrienden van Bas Haring zijn amper met het blote oog waarneembaar.
Om met het eerste te beginnen: als de vrienden van Bas Haring zo jeugdig zijn, hoe kan er dan sprake zijn van 'een jonge blom'? Hoe jong moet zo'n blom wel niet zijn als dat vriendje zelf nog maar net komt kijken? Sterker nog: is die uitdrukking 'een jonge blom' afkomstig van dat vriendje (geboren in 1996) of van de columnist (geboren in 1968)? Beiden zijn, laten we eerlijk zijn, veel te jong om zulke oubollige taal uit te slaan.
Dan de tweede mogelijkheid. Hoe klein moet een vriend zijn om hem je 'vriendje' te kunnen noemen? Mij lijkt dat een nogal gevoelige kwestie. Of Bas Haring nu 1.75 meter of 1.96 meter is doet er in dezen niet zoveel toe. Ik vind dat zijn eigen lengte hierbuiten staat. Laten we, voor het gemak, stellen dat een kleine man niet boven de 1.60 meter uit komt. Dan ben ik nog heel vriendelijk. Dus laten we daarvan uitgaan, en laten we dan even onze ogen sluiten en ons Bas Haring met zijn vriendjes voorstellen. Hij móet meer van zulke onvolgroeide vrienden hebben, want hij spreekt van 'een vriendje', niet van 'mijn vriendje'. Dus: sluit je ogen en zie ze gaan, die Bas en zijn vriendjes. Bas moet niet te hard lopen, anders houden zijn vriendjes hem niet bij, met die korte beentjes van ze.
Ik had graag de rest van de column tot me genomen, maar een columnist die begint met zulke wonderlijke zinnen, moet niet te veel verwachtingen koesteren van zijn lezers. Vanzelfsprekend héb ik de column uitgelezen, en ik zou er van alles over kunnen opmerken. Bijvoorbeeld dat die met een groeistoornis behepte vriend halverwege de column nog eens ter sprake komt ('Maar hoe vrij is mijn vriendje dan?'), en dat hij in de laatste alinea enigszins gerehabiliteerd wordt, aangezien het verkleinwoord plots is verdwenen ('Maar is mijn vriend nu geen slaaf dan?').
Dan is er nog de merkwaardige vierde alinea, waarin veel 'kut' voorkomt. 'Natuurlijk is liefde ook wel kut,' staat er geschreven. Slaan we even een zin over en dan staat er: '[Niet-beantwoorde liefde is als een] gebakje waar je niet bij kunt. Dat is inderdaad kut', en, jawel, 'het zijn de tralies die het kut maken, en niet het gebakje'. Nou moe.
Ik ken veel meisjes, en de meesten onder hen noemen hun vriendinnen 'vriendinnetjes', hun collega's noemen ze 'collegaatjes', en hun huisgenoten noemen ze 'huisgenootjes'. Ook als ik iemand iets 'kut' hoor noemen, is er meestal een meisje aan het woord. Mannen vinden zelden iets 'kut'. Mannen vinden het hooguit 'kut' als ze niet lang genoeg zijn om in de achtbaan plaats te mogen nemen. Of als er gebakjes achter tralies staan. Voor zulke mannen zijn er gelukkig altijd nog jonge blommen.
V.
1) De vrienden van Bas Haring zijn heel jong. Veel jonger dan Bas Haring (1968) althans. Of:
2) De vrienden van Bas Haring zijn heel klein. Dat wil zeggen: veel kleiner dan Bas Haring. Het antwoord op de vraag hoe lang Bas Haring is moet ik helaas schuldig blijven, maar je moet al flink lang zijn, wil je je vrienden 'vriendjes' kunnen noemen.
Ik ga hier voor het gemak voorbij aan een derde mogelijkheid: dat Bas Haring amoureuze betrekkingen onderhoudt met zijn vrienden. Meisjes bijvoorbeeld spreken ook wel over hun 'vriendjes', doorgaans in amoureuze zin. Ik vermoed dat Bas Haring het niet zo heeft bedoeld, want vrienden in de amoureuze zin houden er zelden ook een 'vriendin' op na, laat staan dat ze die vriendinnen verlaten voor jonge blommen, die me dunkt toch ook van het vrouwelijk geslacht zijn.
Er resteren kortom twee mogelijkheden: óf de vrienden van Bas Haring zijn veel jonger dan hijzelf, laten we zeggen een jaar of twaalf, óf de vrienden van Bas Haring zijn amper met het blote oog waarneembaar.
Om met het eerste te beginnen: als de vrienden van Bas Haring zo jeugdig zijn, hoe kan er dan sprake zijn van 'een jonge blom'? Hoe jong moet zo'n blom wel niet zijn als dat vriendje zelf nog maar net komt kijken? Sterker nog: is die uitdrukking 'een jonge blom' afkomstig van dat vriendje (geboren in 1996) of van de columnist (geboren in 1968)? Beiden zijn, laten we eerlijk zijn, veel te jong om zulke oubollige taal uit te slaan.
Dan de tweede mogelijkheid. Hoe klein moet een vriend zijn om hem je 'vriendje' te kunnen noemen? Mij lijkt dat een nogal gevoelige kwestie. Of Bas Haring nu 1.75 meter of 1.96 meter is doet er in dezen niet zoveel toe. Ik vind dat zijn eigen lengte hierbuiten staat. Laten we, voor het gemak, stellen dat een kleine man niet boven de 1.60 meter uit komt. Dan ben ik nog heel vriendelijk. Dus laten we daarvan uitgaan, en laten we dan even onze ogen sluiten en ons Bas Haring met zijn vriendjes voorstellen. Hij móet meer van zulke onvolgroeide vrienden hebben, want hij spreekt van 'een vriendje', niet van 'mijn vriendje'. Dus: sluit je ogen en zie ze gaan, die Bas en zijn vriendjes. Bas moet niet te hard lopen, anders houden zijn vriendjes hem niet bij, met die korte beentjes van ze.
Ik had graag de rest van de column tot me genomen, maar een columnist die begint met zulke wonderlijke zinnen, moet niet te veel verwachtingen koesteren van zijn lezers. Vanzelfsprekend héb ik de column uitgelezen, en ik zou er van alles over kunnen opmerken. Bijvoorbeeld dat die met een groeistoornis behepte vriend halverwege de column nog eens ter sprake komt ('Maar hoe vrij is mijn vriendje dan?'), en dat hij in de laatste alinea enigszins gerehabiliteerd wordt, aangezien het verkleinwoord plots is verdwenen ('Maar is mijn vriend nu geen slaaf dan?').
Dan is er nog de merkwaardige vierde alinea, waarin veel 'kut' voorkomt. 'Natuurlijk is liefde ook wel kut,' staat er geschreven. Slaan we even een zin over en dan staat er: '[Niet-beantwoorde liefde is als een] gebakje waar je niet bij kunt. Dat is inderdaad kut', en, jawel, 'het zijn de tralies die het kut maken, en niet het gebakje'. Nou moe.
Ik ken veel meisjes, en de meesten onder hen noemen hun vriendinnen 'vriendinnetjes', hun collega's noemen ze 'collegaatjes', en hun huisgenoten noemen ze 'huisgenootjes'. Ook als ik iemand iets 'kut' hoor noemen, is er meestal een meisje aan het woord. Mannen vinden zelden iets 'kut'. Mannen vinden het hooguit 'kut' als ze niet lang genoeg zijn om in de achtbaan plaats te mogen nemen. Of als er gebakjes achter tralies staan. Voor zulke mannen zijn er gelukkig altijd nog jonge blommen.
V.
maandag 1 september 2008
ZOMERGASTEN, SNOOKER EN VOLTT
Ik keek gisteren naar Zomergasten en na de eerste drie fragmenten vond ik het allemaal zo ontzettend inzakken, dat ik dacht: mooi dat ik daar geen stukkie over ga schrijven.
Ondertussen stond op de salontafel een fonkelnieuwe laptop met het grootste gemak de finale van de Northern Ireland Trophy tussen O'Sullivan en Harold te streamen. De eerste maakte gehakt van de tweede en dat was eigenlijk te verwachten. O'Sullivan had, in tegenstelling tot voorgaande jaren, wel de tegenwoordigheid van geest tijdens mindere toernooien zijn niveau te behouden. Hij verveelde zich een beetje, dat was duidelijk, en het duurde hem ook te lang, maar goed, dertigduizend pond in de knip en verder. Eind van de maand de Shanghai Masters.
Ook dit weekend was Voltt Loves Summer. Eigenlijk zou ik daar gaan werken, maar toen puntje bij paaltje kwam, stond ik op de lijst als pers. Aan het begin van de middag liep ik wat heen en weer, luisterde naar Pole en Andy Stott, dronk biertjes, had het warm, kreeg ik complimenten over mijn t-shirt en later, veel later, kwam S. (die wel aan het werk was) erbij en was het voetjes van de vloer. Leuk festival, hoewel de privileges die crew- en guestbandjes met zich meebrengen, bijna noodzakelijk leken. De rijen bij muntverkoop, toiletten en eetstandjes waren onmenselijk op momenten.
N.
Ondertussen stond op de salontafel een fonkelnieuwe laptop met het grootste gemak de finale van de Northern Ireland Trophy tussen O'Sullivan en Harold te streamen. De eerste maakte gehakt van de tweede en dat was eigenlijk te verwachten. O'Sullivan had, in tegenstelling tot voorgaande jaren, wel de tegenwoordigheid van geest tijdens mindere toernooien zijn niveau te behouden. Hij verveelde zich een beetje, dat was duidelijk, en het duurde hem ook te lang, maar goed, dertigduizend pond in de knip en verder. Eind van de maand de Shanghai Masters.
Ook dit weekend was Voltt Loves Summer. Eigenlijk zou ik daar gaan werken, maar toen puntje bij paaltje kwam, stond ik op de lijst als pers. Aan het begin van de middag liep ik wat heen en weer, luisterde naar Pole en Andy Stott, dronk biertjes, had het warm, kreeg ik complimenten over mijn t-shirt en later, veel later, kwam S. (die wel aan het werk was) erbij en was het voetjes van de vloer. Leuk festival, hoewel de privileges die crew- en guestbandjes met zich meebrengen, bijna noodzakelijk leken. De rijen bij muntverkoop, toiletten en eetstandjes waren onmenselijk op momenten.
N.
maandag 25 augustus 2008
ZOMERGASTEN 2008, AFLEVERING 5: WILLEM SCHINKEL
Ik ben socioloog en dat zullen ze weten ook, moet Willem Schinkel gedacht hebben. Sterker, Willem Schinkel wilde laten zien dat hij een ander soort socioloog is, een die zich niet wenst te conformeren aan welke regels dan ook, zij het territoriaal, politiek of zelfs wetenschappelijk. Eerlijk is eerlijk, er kwamen helder geformuleerde stellingen uit zijn mond, hij was vlot, bezat zo nu en dan zelfspot en declameerde een goed doortimmerd betoog dat zijn denkbeelden zonder poeha de woonkamer inslingerde. Was het een college, en zat ik in de banken, dan zou ik mijn medestudenten aanstoten en zeggen: 'Verfrissende docent.' Maar goed, Zomergasten wordt niet rechtstreeks en integraal uitgezonden vanaf de Erasmus Universiteit. Zomergasten, ik heb het al eerder gezegd, is een format waarin de gast zijn ideale televisieavond samenstelt.
Schinkel liet materiaal zien dat hem in staat stelde zijn betoog bijna drie uur lang door te zetten. Tahir deed dat twee weken geleden ook, met het grote verschil dat er bij Schinkel geen moment een gedachte bij me opkwam dat hij niet precies wist waar hij het over had of dat hij zorgvuldig uitgedachte, voorbereide, imagobepalende uitspraken deed. Dat kon ook bijna niet, aangezien dit, als ik het mag geloven, zijn eerste televisieoptreden was. Daarnaast heb ik zelden een zo soepele voordracht gezien over zulke, feitelijk, taaie materie.
Heijne onderbrak hem zo nu en dan om academische termen uit te leggen. Op zich een begrijpelijke geste, maar laten we elkaar geen mietje noemen - mensen die drie uur lang naar een wetenschapper gaan kijken, behoeven dergelijke uitleg niet. Overigens viel wel op dat diezelfde Heijne een stuk nadrukkelijker aanwezig was, waarvoor hulde. Het was meer een gesprek in plaats van een interview, de grens tussen gast en presentator viel soms weg en dat is altijd mooi.
Wat wel jammer was, was dat Schinkel nagenoeg elke persoonlijke vraag uit de weg ging. Heijne probeerde het begrijpelijkerwijs wel, zij het soms op het irritante af, maar tevergeefs. Zelfs na fragmenten die niet met Schinkels onderzoeksveld te maken hadden (o.a. de snelste 147 van O'Sullivan in 1997 - waarom de VPRO er twee en halve minuut van afknipte is me een raadsel -, de goal van Kieft in '88, het wereldrecord marathon te Rotterdam, ook in '88) wist hij razendsnel weer een ingang in zijn discours te vinden.
Ook opvallend: Schinkel gaf aan erg gepest te zijn. Eigenlijk zijn hele jeugd. Daardoor waren er later in zijn leven zaken voorgevallen die hij betreurde. Op de vraag van Heijne waar hij dan precies spijt van had, gaf Schinkel een dooddoener van jewelste; daar wilde hij niet op in gaan. Prima, maar zég het dan niet in de eerste plaats. De opmerking maakte wel veel duidelijk. Gedurende de rest van de uitzending was goed te zien dat wanneer Schinkel in zijn eigen, vertrouwde wereld zat hem weinig kon raken. Ook maar een stap daarbuiten en zijn hele lichaamstaal veranderde en zijn anders zo vloeiende formuleringen stokten. Voer voor psychologen.
Volgende week, en tevens slot van dit seizoen, Joop van den Ende.
N.
Schinkel liet materiaal zien dat hem in staat stelde zijn betoog bijna drie uur lang door te zetten. Tahir deed dat twee weken geleden ook, met het grote verschil dat er bij Schinkel geen moment een gedachte bij me opkwam dat hij niet precies wist waar hij het over had of dat hij zorgvuldig uitgedachte, voorbereide, imagobepalende uitspraken deed. Dat kon ook bijna niet, aangezien dit, als ik het mag geloven, zijn eerste televisieoptreden was. Daarnaast heb ik zelden een zo soepele voordracht gezien over zulke, feitelijk, taaie materie.
Heijne onderbrak hem zo nu en dan om academische termen uit te leggen. Op zich een begrijpelijke geste, maar laten we elkaar geen mietje noemen - mensen die drie uur lang naar een wetenschapper gaan kijken, behoeven dergelijke uitleg niet. Overigens viel wel op dat diezelfde Heijne een stuk nadrukkelijker aanwezig was, waarvoor hulde. Het was meer een gesprek in plaats van een interview, de grens tussen gast en presentator viel soms weg en dat is altijd mooi.
Wat wel jammer was, was dat Schinkel nagenoeg elke persoonlijke vraag uit de weg ging. Heijne probeerde het begrijpelijkerwijs wel, zij het soms op het irritante af, maar tevergeefs. Zelfs na fragmenten die niet met Schinkels onderzoeksveld te maken hadden (o.a. de snelste 147 van O'Sullivan in 1997 - waarom de VPRO er twee en halve minuut van afknipte is me een raadsel -, de goal van Kieft in '88, het wereldrecord marathon te Rotterdam, ook in '88) wist hij razendsnel weer een ingang in zijn discours te vinden.
Ook opvallend: Schinkel gaf aan erg gepest te zijn. Eigenlijk zijn hele jeugd. Daardoor waren er later in zijn leven zaken voorgevallen die hij betreurde. Op de vraag van Heijne waar hij dan precies spijt van had, gaf Schinkel een dooddoener van jewelste; daar wilde hij niet op in gaan. Prima, maar zég het dan niet in de eerste plaats. De opmerking maakte wel veel duidelijk. Gedurende de rest van de uitzending was goed te zien dat wanneer Schinkel in zijn eigen, vertrouwde wereld zat hem weinig kon raken. Ook maar een stap daarbuiten en zijn hele lichaamstaal veranderde en zijn anders zo vloeiende formuleringen stokten. Voer voor psychologen.
Volgende week, en tevens slot van dit seizoen, Joop van den Ende.
N.
donderdag 21 augustus 2008
FILMFESTIVAL
Was ik even helemaal onze site vergeten!
Dat zit zo: afgelopen zaterdag was ik plots alleen thuis. De katten waren er nog, wat dacht je, maar verder was er niemand te bekennen. Er zat niets anders op. Ik besloot Munich af te kijken. Daarna keek ik naar The Killing Fields. En toen was L.A. Confidential op tv, en die keek ik ook. Ik schonk nog eens een glas wijn in, ik pakte er een fruitsalade bij. Zondag kocht ik wat films in de stad. Thuis keek ik naar Caché, en naar Batman Begins, en ja hoor, ook naar Unforgiven. Ik opende een fles rosé, ik proostte zomaar wat in de lucht. Ik at wat chips, ik maakte een dansje.
En de werkweek begon. Dat viel nog niet mee, vrienden en vriendinnen, want ik bevond me intussen midden in mijn eigen kleine filmfestival en er lagen nog zo veel films op me te wachten. Die avond keek ik naar Babel. Ik begon aan Cidade de Deus, maar pas dinsdag keek ik die af. De stapel te kijken dvd's werd snel kleiner. Woensdag ging ik naar de bioscoop, want Niels had me op het hart gedrukt The Dark Knight te gaan kijken. Ik zat daar in het Delftse filmpaleis, helemaal allenig in het donker, en op mijn schoot lag een zak M&M's. Het waren meer M&M's dan goed voor me waren. Ik had de bevolking van een middelgroot stadje kunnen voeden met die zak M&M's. Maar ik liet me niet intimideren. Ook dronk ik cola. Ik drink vrijwel nooit cola, maar ik vierde mijn eigen kleine filmfestival, ik zei het al.
Ik ging naar huis en dacht aan de films die nog op me lagen te wachten. Het was bijna alsof ze me riepen. Thuis zag ik Hotel Rwanda. Ik begon langzaam te beseffen dat de films die ik deze week keek, die ik nu al dagen achter elkaar keek, stuk voor stuk duister en zwartgallig waren, en dat ze me soms een beetje somber stemden. Ik telde de lege flessen wijn die op het aanrecht stonden. Ik at een stuk pure chocolade. En toen stopte ik Ex Drummer in de dvd-speler - voorwaar, een film voor het hele gezin.
Nu, vijf dagen en elf films later, ben ik een beetje moe.
V.
Dat zit zo: afgelopen zaterdag was ik plots alleen thuis. De katten waren er nog, wat dacht je, maar verder was er niemand te bekennen. Er zat niets anders op. Ik besloot Munich af te kijken. Daarna keek ik naar The Killing Fields. En toen was L.A. Confidential op tv, en die keek ik ook. Ik schonk nog eens een glas wijn in, ik pakte er een fruitsalade bij. Zondag kocht ik wat films in de stad. Thuis keek ik naar Caché, en naar Batman Begins, en ja hoor, ook naar Unforgiven. Ik opende een fles rosé, ik proostte zomaar wat in de lucht. Ik at wat chips, ik maakte een dansje.
En de werkweek begon. Dat viel nog niet mee, vrienden en vriendinnen, want ik bevond me intussen midden in mijn eigen kleine filmfestival en er lagen nog zo veel films op me te wachten. Die avond keek ik naar Babel. Ik begon aan Cidade de Deus, maar pas dinsdag keek ik die af. De stapel te kijken dvd's werd snel kleiner. Woensdag ging ik naar de bioscoop, want Niels had me op het hart gedrukt The Dark Knight te gaan kijken. Ik zat daar in het Delftse filmpaleis, helemaal allenig in het donker, en op mijn schoot lag een zak M&M's. Het waren meer M&M's dan goed voor me waren. Ik had de bevolking van een middelgroot stadje kunnen voeden met die zak M&M's. Maar ik liet me niet intimideren. Ook dronk ik cola. Ik drink vrijwel nooit cola, maar ik vierde mijn eigen kleine filmfestival, ik zei het al.
Ik ging naar huis en dacht aan de films die nog op me lagen te wachten. Het was bijna alsof ze me riepen. Thuis zag ik Hotel Rwanda. Ik begon langzaam te beseffen dat de films die ik deze week keek, die ik nu al dagen achter elkaar keek, stuk voor stuk duister en zwartgallig waren, en dat ze me soms een beetje somber stemden. Ik telde de lege flessen wijn die op het aanrecht stonden. Ik at een stuk pure chocolade. En toen stopte ik Ex Drummer in de dvd-speler - voorwaar, een film voor het hele gezin.
Nu, vijf dagen en elf films later, ben ik een beetje moe.
V.
zondag 10 augustus 2008
ZOMERGASTEN 2008, AFLEVERING 3: NAEMA TAHIR
Om gelijk maar met de deur in huis te vallen: wat een matige aflevering. Zomergasten is toch in essentie een programma waarbij de gast zijn of haar ideale televisieavond samenstelt? Wat we hier te zien kregen was slechts een selectie van fragmenten die als achtergrond fungeerden voor een eindeloos uitgesponnen verhaal over de tegenstrijdige, twijfelachtige, onduidelijke en soms ronduit vervelende stokpaardjes van Naema Tahir.
Tahir is een welbespraakt en intelligent redenaar. Tenminste, zo lijkt het. In werkelijkheid weet ze door haar zorgvuldig gekozen woorden elke vorm van subjectiviteit en stellingname te ontwijken, terwijl het tegelijkertijd schijnt alsof ze dat wel doet. Voorwaar knap voor iemand die op haar zevenentwintigste tegen haar wil was verloofd met een man die ze niet kende, pas ruim na haar dertigste De duivelsverzen van Rushdie las van wie ze op haar achttiende nog dacht dat hij inderdaad dood moest (en en passant ook even vertelde dat ze het boek 'natuurlijk' niet had uitgelezen) en grossiert in platitudes maar wel schermt met de vele mailtjes van onzekere moslima's die ze voorziet van haar goede raad.
Ronduit lachwekkend was de vergelijking tussen Britse en Nederlandse humor. Dit illustreerde Tahir door een fragment uit de Britse en de Nederlandse versie van The Weakest Link te laten zien. De eerste met Ann Robertson, de tweede met Chazia Mourali.
Ik schat dat er in Nederland een flink aantal voetbalstadions te vullen is met mensen die vooraan staan om te schreeuwen dat Mourali geen humor heeft, dat het fragment tenenkrommend, om dood te gaan zo erg was en dat het fantastisch is dat dat mens niet meer op televisie te zien is. Net zoals diezelfde stadions vollopen met personen die zeggen dat Robertson, ondanks het stompzinnige format van het programma, wel degelijk geestig uit de hoek kan komen, op een subtiele wijze, understatement na understatement spuiend.
Om juist dit aan te grijpen als argument voor de stelling dat Nederlandse humor lomp en direct is, om sowieso ook alleen maar een discussie over humor aan te gaan, wel, dat is niet alleen misplaatst maar bovenal onnozel en wereldvreemd.
Laatste woord over Bas Heijne. Hij kan het. Erudiet, rustig, goed voorbereid. Maar hij blijft te beleefd. Misschien is dat wel goed, in de dienst van het programma, maar zou hem graag wat kritischer zien. Wat harder. Het hoeft geen ruzie te worden, maar wat vuurwerk of verwarring, zoals Schippers in 1997 of Van Dis in al zijn seizoenen bracht, is welkom.
Volgende week Annemarie Prins, maar hier geen bespreking. Ik zit op Lowlands. Tussen half negen en half twaalf 's avonds kijk ik dan als het meezit naar dEUS, Simian Mobile Disco, Crystal Castles, Midnight Juggernauts, Editors, Joost van Bellen en Shinedoe.
N.
Tahir is een welbespraakt en intelligent redenaar. Tenminste, zo lijkt het. In werkelijkheid weet ze door haar zorgvuldig gekozen woorden elke vorm van subjectiviteit en stellingname te ontwijken, terwijl het tegelijkertijd schijnt alsof ze dat wel doet. Voorwaar knap voor iemand die op haar zevenentwintigste tegen haar wil was verloofd met een man die ze niet kende, pas ruim na haar dertigste De duivelsverzen van Rushdie las van wie ze op haar achttiende nog dacht dat hij inderdaad dood moest (en en passant ook even vertelde dat ze het boek 'natuurlijk' niet had uitgelezen) en grossiert in platitudes maar wel schermt met de vele mailtjes van onzekere moslima's die ze voorziet van haar goede raad.
Ronduit lachwekkend was de vergelijking tussen Britse en Nederlandse humor. Dit illustreerde Tahir door een fragment uit de Britse en de Nederlandse versie van The Weakest Link te laten zien. De eerste met Ann Robertson, de tweede met Chazia Mourali.
Ik schat dat er in Nederland een flink aantal voetbalstadions te vullen is met mensen die vooraan staan om te schreeuwen dat Mourali geen humor heeft, dat het fragment tenenkrommend, om dood te gaan zo erg was en dat het fantastisch is dat dat mens niet meer op televisie te zien is. Net zoals diezelfde stadions vollopen met personen die zeggen dat Robertson, ondanks het stompzinnige format van het programma, wel degelijk geestig uit de hoek kan komen, op een subtiele wijze, understatement na understatement spuiend.
Om juist dit aan te grijpen als argument voor de stelling dat Nederlandse humor lomp en direct is, om sowieso ook alleen maar een discussie over humor aan te gaan, wel, dat is niet alleen misplaatst maar bovenal onnozel en wereldvreemd.
Laatste woord over Bas Heijne. Hij kan het. Erudiet, rustig, goed voorbereid. Maar hij blijft te beleefd. Misschien is dat wel goed, in de dienst van het programma, maar zou hem graag wat kritischer zien. Wat harder. Het hoeft geen ruzie te worden, maar wat vuurwerk of verwarring, zoals Schippers in 1997 of Van Dis in al zijn seizoenen bracht, is welkom.
Volgende week Annemarie Prins, maar hier geen bespreking. Ik zit op Lowlands. Tussen half negen en half twaalf 's avonds kijk ik dan als het meezit naar dEUS, Simian Mobile Disco, Crystal Castles, Midnight Juggernauts, Editors, Joost van Bellen en Shinedoe.
N.
maandag 4 augustus 2008
ZOMERGASTEN 2008, AFLEVERING 2: TOM HOLKENBORG
Wegens het overweldigende enthousiasme waarmee mijn eerste bespreking werd ontvangen, vandaag aflevering twee.
Het is grappig te zien hoe Bas Heijne, op het moment dat hij de camera in moet kijken tijdens de aan- en afkondiging, er een heel andere uitdrukking op zijn gezicht verschijnt. Het houdt het midden tussen een zenuwachtige frons en een ergerlijke constatering dat die camera er daadwerkelijk staat.
Tom Holkenborg bracht mooie en interessante fragmenten. Het begon gelijk al goed met de video van Strawberry Fields van The Beatles. Het eerste uur ging het voornamelijk over muziek en dan met name over Holkenborg's loopbaan als componist van games- en filmmuziek, die, zo hij zei hetzelf ook, nog niet zo indrukwekkend is. Vanzelfsprekend kwam ook zijn Elvis-hitje nog even voorbij, net zoals de rest van zijn, in mijn ogen, artistiek weinig hoogstaande Junkie XL-oeuvre. Opmerkelijk dat hij herhaaldelijk daarover zei dat hij expres kiest voor een veilige keus. De dancewereld die hij schetste is volgens mij helemaal niet zo rigide. Er is wel degelijk ruimte voor experiment. Sterker, de alternatieve Nederlandse technoscene is nog nooit zo aanwezig geweest, zowel in binnen- als buitenland. In commerciële kringen, denk aan Dancevalley, Sensation, de in-en-in conservatieve hardcorewereld, wordt er degelijk gespuugd op elk kijkje buiten het hokje, maar om te stellen dat niemand innoveert, of dat dat niet gewaardeerd wordt is bezijden de waarheid.
Het ging misschien iets té lang over muziek en het ging misschien iets té lang over Holkenborg de beginneling die, het moet gezegd, beschikt over torenhoge ambitie gepaard met een gezond gevoel voor zelfspot. Het leek ook wel alsof hij zelf ook moest wennen aan dat hij aan de tafel zat, op de Nederlandse televisie, drie uur lang, op toch wel het intellectuele hoogtepunt van het televisieseizoen. Later refereerde hij er nog even aan, dat zijn Amerikaanse vrienden het niet konden geloven - 'Jij, zó lang op de nationale zender, zonder reclame? Hoe is dat mogelijk?'
Nogmaals, de fragmenten an sich waren het bekijken waard, maar tijdens het gesprek werden zinnen niet afgemaakt en werd opvallend vaak 'uhm' en 'geniaal' gezegd. Heijne gaf zijn gast veel ruimte, soms te veel. Een wat strakkere vraagstelling had meer vaart kunnen brengen. Het had bij tijde en wijle veel weg van een monoloog die meermalen verviel in herhaling.
Wat geheel uit de lucht kwam vallen was Holkenborg's bekentenis na het zien van een fragment uit Eraserhead van David Lynch. 'Ja, zo is het als ik een paniekaanval aan voel komen.' Stilte. Holkenborg leek ter plekke een paniekaanval te krijgen. Heijne wist zich duidelijk even geen raad meer. Hij revancheerde zich echter prima toen later op de avond Holkenborg het tot twee maal toe te kwaad kreeg toen het overlijden van zijn moeder en zus ter sprake kwam. Een bemoedigend 'Neem nog een slok', geen goedkope emotionele uitklopperij, wat in handen van een andere presentator serieus een mogelijkheid was geweest, want: tranen = mooie televisie. Donder toch op.
Het slotfragment, uit Iron Chef America, was even surrealistisch als vermakelijk. Concluderend: degelijke aflevering, Heijne veelbelovend, Holkenborg verrassend eerlijk en nederig, zij het soms ietwat paradoxaal narcistisch, en een uitstekende keus wat betreft Zomergastenfilm.
Volgende week Naema Tahir.
N.
Het is grappig te zien hoe Bas Heijne, op het moment dat hij de camera in moet kijken tijdens de aan- en afkondiging, er een heel andere uitdrukking op zijn gezicht verschijnt. Het houdt het midden tussen een zenuwachtige frons en een ergerlijke constatering dat die camera er daadwerkelijk staat.
Tom Holkenborg bracht mooie en interessante fragmenten. Het begon gelijk al goed met de video van Strawberry Fields van The Beatles. Het eerste uur ging het voornamelijk over muziek en dan met name over Holkenborg's loopbaan als componist van games- en filmmuziek, die, zo hij zei hetzelf ook, nog niet zo indrukwekkend is. Vanzelfsprekend kwam ook zijn Elvis-hitje nog even voorbij, net zoals de rest van zijn, in mijn ogen, artistiek weinig hoogstaande Junkie XL-oeuvre. Opmerkelijk dat hij herhaaldelijk daarover zei dat hij expres kiest voor een veilige keus. De dancewereld die hij schetste is volgens mij helemaal niet zo rigide. Er is wel degelijk ruimte voor experiment. Sterker, de alternatieve Nederlandse technoscene is nog nooit zo aanwezig geweest, zowel in binnen- als buitenland. In commerciële kringen, denk aan Dancevalley, Sensation, de in-en-in conservatieve hardcorewereld, wordt er degelijk gespuugd op elk kijkje buiten het hokje, maar om te stellen dat niemand innoveert, of dat dat niet gewaardeerd wordt is bezijden de waarheid.
Het ging misschien iets té lang over muziek en het ging misschien iets té lang over Holkenborg de beginneling die, het moet gezegd, beschikt over torenhoge ambitie gepaard met een gezond gevoel voor zelfspot. Het leek ook wel alsof hij zelf ook moest wennen aan dat hij aan de tafel zat, op de Nederlandse televisie, drie uur lang, op toch wel het intellectuele hoogtepunt van het televisieseizoen. Later refereerde hij er nog even aan, dat zijn Amerikaanse vrienden het niet konden geloven - 'Jij, zó lang op de nationale zender, zonder reclame? Hoe is dat mogelijk?'
Nogmaals, de fragmenten an sich waren het bekijken waard, maar tijdens het gesprek werden zinnen niet afgemaakt en werd opvallend vaak 'uhm' en 'geniaal' gezegd. Heijne gaf zijn gast veel ruimte, soms te veel. Een wat strakkere vraagstelling had meer vaart kunnen brengen. Het had bij tijde en wijle veel weg van een monoloog die meermalen verviel in herhaling.
Wat geheel uit de lucht kwam vallen was Holkenborg's bekentenis na het zien van een fragment uit Eraserhead van David Lynch. 'Ja, zo is het als ik een paniekaanval aan voel komen.' Stilte. Holkenborg leek ter plekke een paniekaanval te krijgen. Heijne wist zich duidelijk even geen raad meer. Hij revancheerde zich echter prima toen later op de avond Holkenborg het tot twee maal toe te kwaad kreeg toen het overlijden van zijn moeder en zus ter sprake kwam. Een bemoedigend 'Neem nog een slok', geen goedkope emotionele uitklopperij, wat in handen van een andere presentator serieus een mogelijkheid was geweest, want: tranen = mooie televisie. Donder toch op.
Het slotfragment, uit Iron Chef America, was even surrealistisch als vermakelijk. Concluderend: degelijke aflevering, Heijne veelbelovend, Holkenborg verrassend eerlijk en nederig, zij het soms ietwat paradoxaal narcistisch, en een uitstekende keus wat betreft Zomergastenfilm.
Volgende week Naema Tahir.
N.
maandag 28 juli 2008
ZOMERGASTEN 2008, AFLEVERING 1: RONALD PLASTERK
Het was ooit een traditie dat Zomergasten hier besproken werd. Nou ja, traditie, het wilde wel eens ter sprake komen. De laatste jaren viel dat een beetje tegen. Vincent kijkt er nooit naar, ik zat twee jaar in het buitenland en vorig jaar miste ik het door al van zaken het eigenlijk ook. Maar! Gisterenavond was het dan zo ver. Ronald Plasterk tegenover Bas Heijne.
Om te beginnen, ik viel er pas in rond tien uur, nadat ik eerst naar de laatste aflevering van Top Gear had gekeken op de BBC (je moet toch prioriteiten stellen), maar daarna was er dan ook volle aandacht.
Het eerst dat opviel: Plasterk was oranje. Later in de uitzending was er nog sprake van een vakantie in Suriname (waar Plasterk met bijna ontroerend enthousiasme over vertelde dat hij twee seizoenen The West Wing op zijn iPod had gekeken – hij haalde het ding nog even tevoorschijn, wilde het wonder van de moderne technologie demonstreren, zei nog dat je er eigenlijk geluid bij moest hebben – maar Heijne keek er nogal verontrust naar en mompelde iets dat er nog meer fabrikanten bestonden die dat soort prut verkochten), dus ik vermoed dat als je naar Suriname gaat, je oranje terug komt. Zal te maken hebben met het koloniaal verleden.
Goed. De uitzending. Eerste fragment dat ik zag was een flard uit een documentaire over Jimmy Rosenberg, de geniale zigeunergitarist die nogal houdt van dope. Het was een mooi flard, en hoewel ik het al eerder had gezien, raakte het me enigzins. Wat me wel opviel was een interview met de vader van Jimmy na afloop van een festival waar Jimmy eigenlijk had moeten staan en die door een terugval in de narcotica daar niet toe in staat was geweest. De vader was daar nogal pissig over. Sterker, hij zei, en nu parafraseer ik, dat hij zijn zoon omdat hij niet van de middelen af kon blijven, nog minder waard vond dan een vrouw. Nóg minder waard dan een vrouw. Ik ben helemaal geen politiek-correcte zeikerd, meestal vind ik al dat feministische geneuzel vervelend, maar allemachtig, dat is een nogal brute uitspraak. Noch Plasterk noch Heijne scheen het op te merken.
Vooropgesteld, Heijne deed het stukken beter dan die houten klaas van vorig jaar, die, hoe is het bijna mogelijk, terug deed verlangen naar Zwagerman. Maar wat was hij beleefd. Wat gaf hij weinig tegenstand. Wat liet hij Plasterk eindeloos wauwelen, die soms over zijn zelf gekozen fragmenten vaak niet meer kon zeggen dat hij ze ‘leuk’ vond. Natúúrlijk, Ronald! Daarom heb je ze uitgekozen, maar iets meer motivatie is welkom.
Ik neem het Heijne nu nog niet kwalijk (eerste keer immers), maar toen hij het verzuimde om Plasterk eens stevig aan te pakken over zijn subsidiebeleid, die dat zelf aanstuurde door een oubollig maar tegelijkertijd tijdloos fragment uit Yes, Minister te vertonen, vinkte ik dat af als een gemiste kans, zeker gezien de retoriek van de minister dat het niet ‘eerlijk’ is als gewone belastingbetalers mee moeten betalen aan een zekere (elitaire) vorm van kunst. Zonder populistisch te worden, iedereen betaalt ongewild mee aan zaken waar ze nooit gebruik van zullen maken, of waar ze het per definitie niet mee eens zijn. Zo kun je door blijven gaan, zo kun je elke uitgave van de regering toetsen. Onzin.
Plasterk liet nog een stuk van een documentaire zien, waarin militairen die een cursus ‘creatief schrijven’ hadden gevolgd, hun ervaringen deelden die vervolgens door acteurs ‘nagespeeld’ werden. Iets dat schrijnende televisie had kunnen opleveren, ware het niet dat het niveau niet veel hoger lag dan een gemiddelde episode van Rescue 911. Een man kwam naar voren die iets zei als dat het het toppunt van decadentie was om jonge mannen de oorlog in te sturen en om vervolgens niet naar hun verhalen te luisteren. Zo lang ze met larmoyante muziek worden omwonden en rieken naar patriottisme lijkt het me beter om die decadentie in stand te houden. Juist daarom was het jammer dat de bijzonder geestige, goedgeschreven en betekenisvolle scènes uit Charlie Wilson’s War, die lieten zien hoe maatregelen inzake de oorlog in het Midden Oosten destastreuze en tegenstrijdige gevolgen hadden, gevolgen die nog steeds navenant zijn, zo kort werden besproken.
Al met al een weinig persoonlijke aflevering van Zomergasten, waar het rustig bleef, netjes, braaf, bijna saai soms. Volgende week Tom Holkenborg.
N.
Om te beginnen, ik viel er pas in rond tien uur, nadat ik eerst naar de laatste aflevering van Top Gear had gekeken op de BBC (je moet toch prioriteiten stellen), maar daarna was er dan ook volle aandacht.
Het eerst dat opviel: Plasterk was oranje. Later in de uitzending was er nog sprake van een vakantie in Suriname (waar Plasterk met bijna ontroerend enthousiasme over vertelde dat hij twee seizoenen The West Wing op zijn iPod had gekeken – hij haalde het ding nog even tevoorschijn, wilde het wonder van de moderne technologie demonstreren, zei nog dat je er eigenlijk geluid bij moest hebben – maar Heijne keek er nogal verontrust naar en mompelde iets dat er nog meer fabrikanten bestonden die dat soort prut verkochten), dus ik vermoed dat als je naar Suriname gaat, je oranje terug komt. Zal te maken hebben met het koloniaal verleden.
Goed. De uitzending. Eerste fragment dat ik zag was een flard uit een documentaire over Jimmy Rosenberg, de geniale zigeunergitarist die nogal houdt van dope. Het was een mooi flard, en hoewel ik het al eerder had gezien, raakte het me enigzins. Wat me wel opviel was een interview met de vader van Jimmy na afloop van een festival waar Jimmy eigenlijk had moeten staan en die door een terugval in de narcotica daar niet toe in staat was geweest. De vader was daar nogal pissig over. Sterker, hij zei, en nu parafraseer ik, dat hij zijn zoon omdat hij niet van de middelen af kon blijven, nog minder waard vond dan een vrouw. Nóg minder waard dan een vrouw. Ik ben helemaal geen politiek-correcte zeikerd, meestal vind ik al dat feministische geneuzel vervelend, maar allemachtig, dat is een nogal brute uitspraak. Noch Plasterk noch Heijne scheen het op te merken.
Vooropgesteld, Heijne deed het stukken beter dan die houten klaas van vorig jaar, die, hoe is het bijna mogelijk, terug deed verlangen naar Zwagerman. Maar wat was hij beleefd. Wat gaf hij weinig tegenstand. Wat liet hij Plasterk eindeloos wauwelen, die soms over zijn zelf gekozen fragmenten vaak niet meer kon zeggen dat hij ze ‘leuk’ vond. Natúúrlijk, Ronald! Daarom heb je ze uitgekozen, maar iets meer motivatie is welkom.
Ik neem het Heijne nu nog niet kwalijk (eerste keer immers), maar toen hij het verzuimde om Plasterk eens stevig aan te pakken over zijn subsidiebeleid, die dat zelf aanstuurde door een oubollig maar tegelijkertijd tijdloos fragment uit Yes, Minister te vertonen, vinkte ik dat af als een gemiste kans, zeker gezien de retoriek van de minister dat het niet ‘eerlijk’ is als gewone belastingbetalers mee moeten betalen aan een zekere (elitaire) vorm van kunst. Zonder populistisch te worden, iedereen betaalt ongewild mee aan zaken waar ze nooit gebruik van zullen maken, of waar ze het per definitie niet mee eens zijn. Zo kun je door blijven gaan, zo kun je elke uitgave van de regering toetsen. Onzin.
Plasterk liet nog een stuk van een documentaire zien, waarin militairen die een cursus ‘creatief schrijven’ hadden gevolgd, hun ervaringen deelden die vervolgens door acteurs ‘nagespeeld’ werden. Iets dat schrijnende televisie had kunnen opleveren, ware het niet dat het niveau niet veel hoger lag dan een gemiddelde episode van Rescue 911. Een man kwam naar voren die iets zei als dat het het toppunt van decadentie was om jonge mannen de oorlog in te sturen en om vervolgens niet naar hun verhalen te luisteren. Zo lang ze met larmoyante muziek worden omwonden en rieken naar patriottisme lijkt het me beter om die decadentie in stand te houden. Juist daarom was het jammer dat de bijzonder geestige, goedgeschreven en betekenisvolle scènes uit Charlie Wilson’s War, die lieten zien hoe maatregelen inzake de oorlog in het Midden Oosten destastreuze en tegenstrijdige gevolgen hadden, gevolgen die nog steeds navenant zijn, zo kort werden besproken.
Al met al een weinig persoonlijke aflevering van Zomergasten, waar het rustig bleef, netjes, braaf, bijna saai soms. Volgende week Tom Holkenborg.
N.
zaterdag 12 juli 2008
maandag 7 juli 2008
ZOMER 2008
Niels overwoog hier een zomerstop aan te kondigen. Maar daar komt niets van in. We zouden wel gek zijn. Stukkies schrijven zullen we. Tot we erbij neervallen.
Voorbeeld: ik begon vorige week aan een opiniestuk in de Volkskrant. In de vierde of vijfde zin kwam het woord 'sexy' voor, op een wijze die ik - jullie weten het - verafschuw. Ik ben nu al vergeten waarover het stuk ging, wie het schreef en waarom ik het begon te lezen. Maar na dat woord ben ik er meteen mee opgehouden. Toch jammer van zo'n stuk. De voornaam van de auteur was Peer, als ik het goed heb, wat - kom nu toch - natuurlijk al een slecht teken was.
Voorbeeld 2: ik zag met dichtende vriend A. een film in het Delftse filmpaleis. Edward Norton speelde erin en af en toe hield ik mezelf voor de gek door te denken: met een beetje fantasie lijk je exact op hem, Vince. Ik houd mezelf wel vaker voor de gek, maar afgelopen woensdagavond in de bioscoop deed ik het meer dan goed voor me was. Ik ging er helemaal in op. Tot Edward groen en hulkig werd natuurlijk, want dan lijk ik niet meer op hem. Hijzelf ook niet overigens, en dat bevreemdde me wat. Later op de avond troffen we twee zeventienjarige meisjes die het betreurden dat ze in het café waar we zaten niet meer mochten roken. Ik dacht nog: kom kom, er staan nootjes op tafel, er is drank, leef je uit, maar ik zei het niet hardop. Ik vroeg nog hoopvol aan het ene meisje: 'Jullie zijn van 1990?' 'Nee hoor, 1991,' zei ze, en ze gaf geen krimp. Ik voelde me meteen een oude, melancholieke dwaas, vooral omdat ik zinnen sprak als: 'Ik heb nota bene herínneringen aan 1991.' Weer later op de avond, inmiddels op een terras gezeten, dacht ik aan de muziek van 1991 (L.A. Style, Color Me Badd, Bryan Adams, Army of Lovers) en oordeelde ik: ze hebben weinig gemist.
Voorbeeld 3: ik lees nu één boek per week. Gemiddeld. Het heeft jaren geduurd voor ik dat zonder opscheppen kon zeggen, maar nu is het eindelijk zover. Er bestaan lijsten van, dus dan is het zo. Hopsakee.
Voorbeeld 4: ik vraag me al enkele weken af of ik naar de reünie van mijn middelbare school zal gaan die in november plaatsvindt. Ik zie de hele tijd beelden uit Grosse Pointe Blank voor me en ik denk dat dat niet de bedoeling is. Ik ben van plan jullie op de hoogte te houden van die twijfels, en raadpleeg graag jullie adviezen, die jullie vanzelfsprekend overvloedig droppen in onze comments. Zonder jullie advies was ik nergens.
Tot zover de voorbeelden. Meer van mijn hand - en van die van Niels natuurlijk - vinden jullie binnenkort op deze prachtsite. Aan zomerstops doen we hier niet. Booyaka!
V.
Voorbeeld: ik begon vorige week aan een opiniestuk in de Volkskrant. In de vierde of vijfde zin kwam het woord 'sexy' voor, op een wijze die ik - jullie weten het - verafschuw. Ik ben nu al vergeten waarover het stuk ging, wie het schreef en waarom ik het begon te lezen. Maar na dat woord ben ik er meteen mee opgehouden. Toch jammer van zo'n stuk. De voornaam van de auteur was Peer, als ik het goed heb, wat - kom nu toch - natuurlijk al een slecht teken was.
Voorbeeld 2: ik zag met dichtende vriend A. een film in het Delftse filmpaleis. Edward Norton speelde erin en af en toe hield ik mezelf voor de gek door te denken: met een beetje fantasie lijk je exact op hem, Vince. Ik houd mezelf wel vaker voor de gek, maar afgelopen woensdagavond in de bioscoop deed ik het meer dan goed voor me was. Ik ging er helemaal in op. Tot Edward groen en hulkig werd natuurlijk, want dan lijk ik niet meer op hem. Hijzelf ook niet overigens, en dat bevreemdde me wat. Later op de avond troffen we twee zeventienjarige meisjes die het betreurden dat ze in het café waar we zaten niet meer mochten roken. Ik dacht nog: kom kom, er staan nootjes op tafel, er is drank, leef je uit, maar ik zei het niet hardop. Ik vroeg nog hoopvol aan het ene meisje: 'Jullie zijn van 1990?' 'Nee hoor, 1991,' zei ze, en ze gaf geen krimp. Ik voelde me meteen een oude, melancholieke dwaas, vooral omdat ik zinnen sprak als: 'Ik heb nota bene herínneringen aan 1991.' Weer later op de avond, inmiddels op een terras gezeten, dacht ik aan de muziek van 1991 (L.A. Style, Color Me Badd, Bryan Adams, Army of Lovers) en oordeelde ik: ze hebben weinig gemist.
Voorbeeld 3: ik lees nu één boek per week. Gemiddeld. Het heeft jaren geduurd voor ik dat zonder opscheppen kon zeggen, maar nu is het eindelijk zover. Er bestaan lijsten van, dus dan is het zo. Hopsakee.
Voorbeeld 4: ik vraag me al enkele weken af of ik naar de reünie van mijn middelbare school zal gaan die in november plaatsvindt. Ik zie de hele tijd beelden uit Grosse Pointe Blank voor me en ik denk dat dat niet de bedoeling is. Ik ben van plan jullie op de hoogte te houden van die twijfels, en raadpleeg graag jullie adviezen, die jullie vanzelfsprekend overvloedig droppen in onze comments. Zonder jullie advies was ik nergens.
Tot zover de voorbeelden. Meer van mijn hand - en van die van Niels natuurlijk - vinden jullie binnenkort op deze prachtsite. Aan zomerstops doen we hier niet. Booyaka!
V.
dinsdag 24 juni 2008
dinsdag 17 juni 2008
VOORUIT DAN MAAR
Gisteren hoorde ik in het journaal dat Albert Heijn gaat experimenteren met een nieuwe betaalmethode. Een Albert Heijn-vertegenwoordigster kwam aan het woord en vertelde glunderend dat je voortaan slechts je 'vingertip' hoefde te gebruiken en dat dan alles goed kwam. Ja, maar dat ging toch zomaar niet? Met je 'vingertip'? Is het niet gewoon vingertóp? Met een o dus? Ik begon me op te winden, want je hebt me algauw op de kast als je de taal misbruikt, maar ze ging gewoon door. Ik hoorde haar wel vier keer 'vingertip' zeggen en de rest van het bericht ontging me geheel.
Ik ben uiterst tolerant, jullie kennen me niet anders, maar wie 'vingertip' zegt, vindt in mij geen vriend. Ik zat aan het avonddiner terwijl dat journaal bezig was, maar ik schoof het bord aan de kant, sprong op (er zijn helaas geen beelden van) en zag nog nét hoe de vertegenwoordigster eruitzag. 'Jou krijg ik nog wel,' zei ik, en Elsie suste nog 'kom, kom', maar de avond was goed verziekt.
Het heeft me nog de hele dag dwarsgezeten. Vanavond keek ik op Google (ik zeg altijd dat ik 'kijk op Google', nooit dat ik 'googel' - mensen die me zeggen dat ze iets 'hebben gegoogeld' kijk ik altijd een beetje meewarig aan, maar daar kan ik maar beter mee stoppen, wil ik niet als De Grote Meewarige door het leven gaan) (waar was ik? Ik keek dus op Google) hoe vaak 'vingertip' voorkwam, en dat viel me nog niet mee. 2270 keer. 'Vingertop' won het ruimschoots, met 26.700 treffers, maar er waren toch nog een boel dwazen op dat internet te vinden die zomaar 'vingertip' schreven.
En toen sloeg de twijfel toe en keek ik eens in Van Dale. En in Van Dale, dat dikke boek, bleek 'vingertip' gewoon opgenomen. Precies boven 'vingertop'. En Van Dale beweert dat de 'vingertip' de onderkant van de vingertop is. Vermoedelijk nét die onderkant die je nodig hebt bij het grote Albert Heijn-betaalexperiment.
Daar keek ik wel even van op.
V.
Ik ben uiterst tolerant, jullie kennen me niet anders, maar wie 'vingertip' zegt, vindt in mij geen vriend. Ik zat aan het avonddiner terwijl dat journaal bezig was, maar ik schoof het bord aan de kant, sprong op (er zijn helaas geen beelden van) en zag nog nét hoe de vertegenwoordigster eruitzag. 'Jou krijg ik nog wel,' zei ik, en Elsie suste nog 'kom, kom', maar de avond was goed verziekt.
Het heeft me nog de hele dag dwarsgezeten. Vanavond keek ik op Google (ik zeg altijd dat ik 'kijk op Google', nooit dat ik 'googel' - mensen die me zeggen dat ze iets 'hebben gegoogeld' kijk ik altijd een beetje meewarig aan, maar daar kan ik maar beter mee stoppen, wil ik niet als De Grote Meewarige door het leven gaan) (waar was ik? Ik keek dus op Google) hoe vaak 'vingertip' voorkwam, en dat viel me nog niet mee. 2270 keer. 'Vingertop' won het ruimschoots, met 26.700 treffers, maar er waren toch nog een boel dwazen op dat internet te vinden die zomaar 'vingertip' schreven.
En toen sloeg de twijfel toe en keek ik eens in Van Dale. En in Van Dale, dat dikke boek, bleek 'vingertip' gewoon opgenomen. Precies boven 'vingertop'. En Van Dale beweert dat de 'vingertip' de onderkant van de vingertop is. Vermoedelijk nét die onderkant die je nodig hebt bij het grote Albert Heijn-betaalexperiment.
Daar keek ik wel even van op.
V.
vrijdag 6 juni 2008
BOEKEN VOOR IN DE ZON
Gratis tip: koop de bundel Fasten Your Seat Belt. Twintig verhalen van jonge schrijvers, voor de lage prijs van twaalf euro en vijftig cent, allemaal leuk en spannend, maar mijn verhaal is het best, dat snappen jullie. Gisteren was de presentatie, flessen champagne werden ontkurkt, en later op de avond was iedereen tevreden met het resultaat. Ideaal boek om mee te nemen op vakantie. Op Schiphol moet je zo ongeveer blind zijn wil je het niet zien liggen.
Over vakantie gesproken, ik ga er even twee weken tussenuit. Ook in de koffer:
Ik Jan Cremer 3 - Jan Cremer
Kafka aan het strand - Haruki Murakami
Verzameld Werk - Giorgio Bassini
Black Swan Green - David Mitchell
The Road - Cormac McCarthy
Jonathan Strange & Mr. Norrell - Susanna Clarke
Morgen begint het EK. Ik zal tot en met de kwartfinales de wedstrijden bekijken in een Franse kroeg, waar de klanten om acht uur des ochtends beginnen met een pastis. Gelijk hebben ze. Tegen de tijd dat het erom gaat spannen zal ik terug in Nederland zijn. En dan zal er gewonnen worden.
N.
Over vakantie gesproken, ik ga er even twee weken tussenuit. Ook in de koffer:
Ik Jan Cremer 3 - Jan Cremer
Kafka aan het strand - Haruki Murakami
Verzameld Werk - Giorgio Bassini
Black Swan Green - David Mitchell
The Road - Cormac McCarthy
Jonathan Strange & Mr. Norrell - Susanna Clarke
Morgen begint het EK. Ik zal tot en met de kwartfinales de wedstrijden bekijken in een Franse kroeg, waar de klanten om acht uur des ochtends beginnen met een pastis. Gelijk hebben ze. Tegen de tijd dat het erom gaat spannen zal ik terug in Nederland zijn. En dan zal er gewonnen worden.
N.
maandag 2 juni 2008
IK HEB SCHIJNBAAR EEN LITERAIRE THRILLER GESCHREVEN
Uit de 29ste Vrij Nederland Detective & Thriller Gids, over Betamax:
‘Merkwaardig, soms poëtisch proza (met hier en daar zelfs gedichten) van Niels Carels dat weliswaar een crimineel thema heeft, maar toch eerder in het literaire dan in het spannende genre thuishoort. Met veel vaart geschreven, in zeer uiteenlopende stijlen.’
Merkwaardig proza. Ik bezie dat als een compliment.
N.
‘Merkwaardig, soms poëtisch proza (met hier en daar zelfs gedichten) van Niels Carels dat weliswaar een crimineel thema heeft, maar toch eerder in het literaire dan in het spannende genre thuishoort. Met veel vaart geschreven, in zeer uiteenlopende stijlen.’
Merkwaardig proza. Ik bezie dat als een compliment.
N.
zaterdag 31 mei 2008
LAPTOP
Elsie vond het tijd voor een laptop. Ik vroeg me af wat we daaraan zouden hebben, maar ze bleek onvermurwbaar. Het ding staat nu sinds enkele uren aangesloten, en ik zit hier gewoon in de keuken een stukkie te schrijven alsof het niets is. Ik voorspel meer stukkies van mijn hand en, voorwaar, een opleving van deze site. Dat zal ongetwijfeld de zoveelste loze belofte blijken, maar het klinkt allemaal hoopvol, zo vlak voor ons vijfjarig jubileum, wat jullie.
Het gevaar is natuurlijk dat ik, met die laptop bij de hand, elke suffe inval meteen vereeuwig, en dat Niels me algauw van de site bant; jullie zijn bekend met zijn grillen en het zou niet de eerste keer zijn dat hij me het Boze Oog geeft.
Vooralsnog houd ik het bij het volgende: gisteravond las ik voor de zoveelste keer The Catcher in the Rye uit. Aan het einde van die roman der romans gaat Holden met zijn zusje naar de draaimolen. Mijn vraag aan jullie: is (of was) dit een werkelijk bestaande draaimolen? Zo ja, waar bevindt die draaimolen zich exact? (Beelden op Google Earth zijn wel het minste.) Ik zou er graag meer over horen. Hebben jullie ook eens iets te doen.
V.
Het gevaar is natuurlijk dat ik, met die laptop bij de hand, elke suffe inval meteen vereeuwig, en dat Niels me algauw van de site bant; jullie zijn bekend met zijn grillen en het zou niet de eerste keer zijn dat hij me het Boze Oog geeft.
Vooralsnog houd ik het bij het volgende: gisteravond las ik voor de zoveelste keer The Catcher in the Rye uit. Aan het einde van die roman der romans gaat Holden met zijn zusje naar de draaimolen. Mijn vraag aan jullie: is (of was) dit een werkelijk bestaande draaimolen? Zo ja, waar bevindt die draaimolen zich exact? (Beelden op Google Earth zijn wel het minste.) Ik zou er graag meer over horen. Hebben jullie ook eens iets te doen.
V.
maandag 26 mei 2008
ON SET
Naast het Tropenmuseum stond een aantal busjes, een fors aggregraat. In een witte Mercedes Vito zat de chauffeur achter het stuur te slapen. Het was warm. Kabels breed als pythons lagen netjes net niet in de bossages. Het skatepark en de tennisbaan zwommen in gefilterd licht. Twee jongens maakten ollies alsof het erbij hoorde.
Mensen liepen heen en weer. Acteurs werden geschminkt. Een beroemde hond verscheen met zijn animal handler. De hond heette Cookie.
Er waren walkie-talkies.
Naast de postbus op wieltjes, stond buiten kader een tafel met flessen water. Koffie. Thee. Broodjes. Het was half twaalf ’s nachts en lunch zou pas om 1 uur geserveerd worden.
De regisseur sprak woorden uit het script en de actrice reageerde. Om haar heen de geluidsman, de director of photography, de best boy, de assistent director, de focus puller, de gaffer, de producer, de setdresser.
Net voordat ik naar huis ging, zag ik de clown. The Joker was er een mietje bij.
Mooie film gaat dat worden.
N.
Mensen liepen heen en weer. Acteurs werden geschminkt. Een beroemde hond verscheen met zijn animal handler. De hond heette Cookie.
Er waren walkie-talkies.
Naast de postbus op wieltjes, stond buiten kader een tafel met flessen water. Koffie. Thee. Broodjes. Het was half twaalf ’s nachts en lunch zou pas om 1 uur geserveerd worden.
De regisseur sprak woorden uit het script en de actrice reageerde. Om haar heen de geluidsman, de director of photography, de best boy, de assistent director, de focus puller, de gaffer, de producer, de setdresser.
Net voordat ik naar huis ging, zag ik de clown. The Joker was er een mietje bij.
Mooie film gaat dat worden.
N.
zaterdag 17 mei 2008
WILLEM BRAKMAN (1922-2008)
Eens zei mijn moeder me: ‘Waarom stuur je die schrijver niet een brief om hem te vertellen dat je zijn boeken mooi vindt? Voor je het weet is zo’n man er niet meer, en dan heb je er misschien spijt van.’ Toen ze dat zei, was Willem Brakman al 75 jaar, en ik dacht: er zit iets in, de tijd dringt, en wie weet schrijft hij terug. Ik had op dat moment net een stuk over Heer op kamer geschreven voor mijn studie, een van zijn toegankelijker boeken, en ik denk dat mijn brief onder meer over die novelle ging, maar zeker weet ik het niet, want het is alweer enige tijd geleden. Ik stuurde de brief naar zijn uitgever, en twee of drie dagen later al was er een antwoord uit Boekelo. Zijn brieven bleken soms even ondoorgrondelijk als zijn boeken, al lag dat ook aan het doktershandschrift, waaraan ik moest wennen.
‘Brakman ga je alleen lezen omdat het moet voor je studie Nederlands,’ zei iemand me vorige week, en zo is het. Voor mij begon het met Een weekend in Oostende en Het zwart uit de mond van Madame Bovary, twee verplichte boeken tijdens mijn eerste studiejaren, en ik ben de universiteit nog altijd dankbaar voor die kennismaking, want nee, anders was het er misschien nooit van gekomen. Later werd ik gegrepen door Kind in de buurt, Interieur, De graaf van Den Haag en vooral Heer op kamer, dat ik in 1999 opnieuw als onderwerp koos toen ik mijn afstudeerscriptie schreef. Intussen correspondeerde ik zo nu en dan met de auteur, en eens ontving ik een kerstkaart van hem met de woorden ‘Alles is tekst’ - een opmerkelijke kerstboodschap misschien, maar wel een die ik me nu nog steeds herinner.
Het bericht dat hij was overleden - op mijn moeders verjaardag, dat ook nog eens - kwam geheel onverwacht. Enkele dagen daarvoor nog vroeg ik me op deze site af ‘waar de nieuwe Brakman eigenlijk bleef’. De correspondentie was al jaren geleden ten einde gekomen, en ik bleef zijn nieuwe boeken wel kopen, maar hield het lezen ervan steeds minder bij. Toch schrok ik erg van zijn overlijden. In alle in memoriams werd vermeld dat hij amper werd gelezen en dat zijn boeken zelden werden herdrukt. Alsof de man onleesbaar was. Tsk. Zo was het natuurlijk niet. Zijn proza was prachtig en volstrekt uniek; niemand schrijft zulke zinnen. Ook de plotwendingen in zijn romans waren onnavolgbaar, vooral omdat je ze nooit zag aankomen; vaak bladerde ik even terug omdat ik dacht iets te hebben gemist, maar nee hoor, ik had niets gemist. Het stond er gewoon niet in. ‘Treiterproza’ noemde een collega Brakmans werk eens. Vriend Niels verzuchtte tijdens een bespreking van De koning is dood in het tijdschrift Nymph: ‘Bij het lezen kreeg ik gewoon het idee dat er bladzijden waren weggevallen!’ Brakman zelf schreef in zijn essaybundel De jojo van de lezer: ‘Waar u mij verstaat, moet sprake zijn van een misverstand.’
Over misverstanden gesproken: niet alleen werd zijn werk in enkele artikelen die onlangs in diverse kranten over hem verschenen, gekwalificeerd als volstrekt ontoegankelijk, ook vermeldde Teletekst dat een van zijn bekendste werken Portret van een dame was (een boek dat hij nooit schreef; wel is het een van Henry James’ bekendste romans), en vermeldde NRC Handelsblad dat De vadermoorders niet in 1989, maar al in 1982 verscheen. Och och. Intussen koester ik de meer dan vijftig boeken die ik van hem in mijn kast heb staan, en het besef dat ik nog zeker de helft ervan niet heb gelezen; nog zo veel moois te ontdekken! Ja, ik mis Willem Brakman nu al.
V.
‘Brakman ga je alleen lezen omdat het moet voor je studie Nederlands,’ zei iemand me vorige week, en zo is het. Voor mij begon het met Een weekend in Oostende en Het zwart uit de mond van Madame Bovary, twee verplichte boeken tijdens mijn eerste studiejaren, en ik ben de universiteit nog altijd dankbaar voor die kennismaking, want nee, anders was het er misschien nooit van gekomen. Later werd ik gegrepen door Kind in de buurt, Interieur, De graaf van Den Haag en vooral Heer op kamer, dat ik in 1999 opnieuw als onderwerp koos toen ik mijn afstudeerscriptie schreef. Intussen correspondeerde ik zo nu en dan met de auteur, en eens ontving ik een kerstkaart van hem met de woorden ‘Alles is tekst’ - een opmerkelijke kerstboodschap misschien, maar wel een die ik me nu nog steeds herinner.
Het bericht dat hij was overleden - op mijn moeders verjaardag, dat ook nog eens - kwam geheel onverwacht. Enkele dagen daarvoor nog vroeg ik me op deze site af ‘waar de nieuwe Brakman eigenlijk bleef’. De correspondentie was al jaren geleden ten einde gekomen, en ik bleef zijn nieuwe boeken wel kopen, maar hield het lezen ervan steeds minder bij. Toch schrok ik erg van zijn overlijden. In alle in memoriams werd vermeld dat hij amper werd gelezen en dat zijn boeken zelden werden herdrukt. Alsof de man onleesbaar was. Tsk. Zo was het natuurlijk niet. Zijn proza was prachtig en volstrekt uniek; niemand schrijft zulke zinnen. Ook de plotwendingen in zijn romans waren onnavolgbaar, vooral omdat je ze nooit zag aankomen; vaak bladerde ik even terug omdat ik dacht iets te hebben gemist, maar nee hoor, ik had niets gemist. Het stond er gewoon niet in. ‘Treiterproza’ noemde een collega Brakmans werk eens. Vriend Niels verzuchtte tijdens een bespreking van De koning is dood in het tijdschrift Nymph: ‘Bij het lezen kreeg ik gewoon het idee dat er bladzijden waren weggevallen!’ Brakman zelf schreef in zijn essaybundel De jojo van de lezer: ‘Waar u mij verstaat, moet sprake zijn van een misverstand.’
Over misverstanden gesproken: niet alleen werd zijn werk in enkele artikelen die onlangs in diverse kranten over hem verschenen, gekwalificeerd als volstrekt ontoegankelijk, ook vermeldde Teletekst dat een van zijn bekendste werken Portret van een dame was (een boek dat hij nooit schreef; wel is het een van Henry James’ bekendste romans), en vermeldde NRC Handelsblad dat De vadermoorders niet in 1989, maar al in 1982 verscheen. Och och. Intussen koester ik de meer dan vijftig boeken die ik van hem in mijn kast heb staan, en het besef dat ik nog zeker de helft ervan niet heb gelezen; nog zo veel moois te ontdekken! Ja, ik mis Willem Brakman nu al.
V.
maandag 5 mei 2008
RONNIE O'SULLIVAN SUPERSTAR
Briljant spelen in de halve finale. Matig spelen in de finale en toch winnen met 18-8. Derde wereldtitel in de zak. Zeggen dat je nog wel een paar keer wil winnen. Dan zeggen dat je misschien wel een tijdje pauze gaat nemen. Ja, ja, zo hou je wel je enigmatische imago in stand. Hoe dan ook - nogmaals proficiat voor Ronnie.
Iets anders: overmorgen ligt op zo ongeveer elke plek behorende aan de Universiteit van Amsterdam de nieuwe Folia. Binnenin tal van verhalen van schrijvers die er ooit onderwijs genoten, maar bovenal de allereerste glimp van mijn derde roman.
Mis 'm niet. Dat gaat een collectors item worden.
N.
Iets anders: overmorgen ligt op zo ongeveer elke plek behorende aan de Universiteit van Amsterdam de nieuwe Folia. Binnenin tal van verhalen van schrijvers die er ooit onderwijs genoten, maar bovenal de allereerste glimp van mijn derde roman.
Mis 'm niet. Dat gaat een collectors item worden.
N.
zondag 4 mei 2008
NOGAL INADEQUAAT VERSLAG VAN MIJN KORTE VAKANTIE
Iemand stuurde me pas een volstrekt nieuwe uitgave van The Catcher in the Rye toe, mijn 28ste inmiddels, en ik dacht: moest ik niet eindelijk eens dat vierde boek van Salinger lezen, dat boek met die onmogelijke titel? Op mijn dertiende las ik zijn eerste twee boeken, een paar jaar later zijn derde, maar dat vierde bleef hier altijd onuitgelezen in de kast staan. Ik zag er een beetje tegen op. Straks had ik zomaar een volledig oeuvre gelezen. (Ik heb wel meer volledige oeuvres gelezen, van mijn schrijvende vrienden bijvoorbeeld, maar die oeuvres zijn natuurlijk nog niet zo uitgebreid. Ook zijn er schrijvers van wie ik tientallen titels heb gelezen zonder de volledigheid ook maar enigszins te benaderen. Dat doet me eraan denken: waar blijft de nieuwe Brakman eigenlijk?)
Op de treinreis naar Londen begon ik eraan, dat boek. Het viel me nog niet mee. De eerste helft, 'Heft hoog de nokbalk, timmerlieden', kwam namelijk traag op gang, en ik begon al bijna naar de andere boeken in mijn handbagage te graaien, tot ik er plots, jawel, door gegrepen werd. Ik weet niet meer precies hoe het gebeurde, maar ja hoor: het verhaal werd grappig en amusant en ook een beetje triestig, en ik ben dol op de combinatie grappig + triestig, dus voor ik het wist had ik dat verhaal ineens uit. Maar oef, dat tweede, 'Seymour. Een introductie'. Dat is helemaal geen verhaal. Daar zit helemaal geen plot in. Dat gaat zo'n beetje alle kanten op, en die Seymour, geen vreemde in de rest van Salingers bescheiden oeuvre, wordt door zijn broer, de verteller, van alle kanten belicht en beschreven, tot er - goddank - een einde aan komt. Na al die jaren had ik er dan toch nog vrede mee dat Salinger sinds 1963 niets meer heeft gepubliceerd. Ik moest maar weer snel die eerste twee boeken herlezen.
Later zal ik misschien meer vertellen over mijn korte vakantie naar Londen. Het zou ook best kunnen dat ik het hierbij houd, en dat ik jullie in het duister laat tasten alsof het niets is. Het is heel wel denkbaar dat men zich later afvraagt: wat deed die jongen eigenlijk in Londen? Gebeurde er nog wel iets nadat hij dat vierde boek van Salinger had gelezen? Kwam hij ooit die verrekte tunnel uit? En hoe kwam hij de schrik te boven nadat hij op de kruising Charing Cross Road/Oxford Street werd geconfronteerd met een inhumaan grote afbeelding van de voorkant van Madonna's nieuwe cd? En hoe is het überhaupt mogelijk dat zulke onsmakelijke afbeeldingen nog worden vertoond in deze tijden?
V.
P.S. Iets heel anders nog. (Ik schrijf het maar meteen op, want jullie kennen mij: het kan wel weer weken duren voor ik hier terugkom.) Ik lees steeds vaker krantenberichten waarin dingen 'sexy' dan wel 'niet sexy' worden genoemd. Die dingen zijn dan bijvoorbeeld een oorlog, een onderwijsmethode, een studie, de voorkant van een nieuwe cd van een artieste op leeftijd, een restaurant, de bestrating van een plein in een middelgrote stad, een goed doel, etc. Kan dat nu eens afgelopen zijn? Ik vermoed zelfs dat het journalistentaal is. En dat iemand die de zin 'Ik zou het vierde boek van Salinger wel eens willen lezen' uitspreekt, in de krant doodleuk wordt geciteerd met de woorden 'Het vierde boek van Salinger vind ik wel sexy'. Nogmaals: ik wil het niet meer hebben. Leer toch eens schrijven, stelletje onnozelaars.
Op de treinreis naar Londen begon ik eraan, dat boek. Het viel me nog niet mee. De eerste helft, 'Heft hoog de nokbalk, timmerlieden', kwam namelijk traag op gang, en ik begon al bijna naar de andere boeken in mijn handbagage te graaien, tot ik er plots, jawel, door gegrepen werd. Ik weet niet meer precies hoe het gebeurde, maar ja hoor: het verhaal werd grappig en amusant en ook een beetje triestig, en ik ben dol op de combinatie grappig + triestig, dus voor ik het wist had ik dat verhaal ineens uit. Maar oef, dat tweede, 'Seymour. Een introductie'. Dat is helemaal geen verhaal. Daar zit helemaal geen plot in. Dat gaat zo'n beetje alle kanten op, en die Seymour, geen vreemde in de rest van Salingers bescheiden oeuvre, wordt door zijn broer, de verteller, van alle kanten belicht en beschreven, tot er - goddank - een einde aan komt. Na al die jaren had ik er dan toch nog vrede mee dat Salinger sinds 1963 niets meer heeft gepubliceerd. Ik moest maar weer snel die eerste twee boeken herlezen.
Later zal ik misschien meer vertellen over mijn korte vakantie naar Londen. Het zou ook best kunnen dat ik het hierbij houd, en dat ik jullie in het duister laat tasten alsof het niets is. Het is heel wel denkbaar dat men zich later afvraagt: wat deed die jongen eigenlijk in Londen? Gebeurde er nog wel iets nadat hij dat vierde boek van Salinger had gelezen? Kwam hij ooit die verrekte tunnel uit? En hoe kwam hij de schrik te boven nadat hij op de kruising Charing Cross Road/Oxford Street werd geconfronteerd met een inhumaan grote afbeelding van de voorkant van Madonna's nieuwe cd? En hoe is het überhaupt mogelijk dat zulke onsmakelijke afbeeldingen nog worden vertoond in deze tijden?
V.
P.S. Iets heel anders nog. (Ik schrijf het maar meteen op, want jullie kennen mij: het kan wel weer weken duren voor ik hier terugkom.) Ik lees steeds vaker krantenberichten waarin dingen 'sexy' dan wel 'niet sexy' worden genoemd. Die dingen zijn dan bijvoorbeeld een oorlog, een onderwijsmethode, een studie, de voorkant van een nieuwe cd van een artieste op leeftijd, een restaurant, de bestrating van een plein in een middelgrote stad, een goed doel, etc. Kan dat nu eens afgelopen zijn? Ik vermoed zelfs dat het journalistentaal is. En dat iemand die de zin 'Ik zou het vierde boek van Salinger wel eens willen lezen' uitspreekt, in de krant doodleuk wordt geciteerd met de woorden 'Het vierde boek van Salinger vind ik wel sexy'. Nogmaals: ik wil het niet meer hebben. Leer toch eens schrijven, stelletje onnozelaars.
zaterdag 3 mei 2008
SNOOKER EN ROCK 'N ROLL VERSCHILLEN NAUWELIJKS
De finale van het WK Snooker gaat tussen de geniale Ronnie O'Sullivan, die Stephen Hendry simpelweg wegblies, en de winnaar van de partij tussen The Unstoppable Sexmachine en De Gangster. Geen van beide hebben een schijn van kans, lijkt me. En dat is eigenlijk wel een beetje jammer. Proficiat alvast voor The Rocket met zijn derde wereldtitel.
In het dikke themanummer van het literaire poptijdschrift WahWah staat een stuk van ondergetekende waarin antwoord wordt gegeven op de vraag welk album mee moet naar Rottumerplaat.
Nu in de winkel.
N.
In het dikke themanummer van het literaire poptijdschrift WahWah staat een stuk van ondergetekende waarin antwoord wordt gegeven op de vraag welk album mee moet naar Rottumerplaat.
Nu in de winkel.
N.
zaterdag 26 april 2008
WK SNOOKER - DE TUSSENSTAND
Scarface, het Papjong, de Vampier, E.'s Liefje, Catweazle, het Ding en Moby zijn intussen al uitgeschakeld. Maar niet getreurd: Droopy, Ronnie, de Albino, de Gangster, de Hondenkop, de Unstoppable Sex Machine en de Donut zitten allemaal nog in de race. En nog wat anderen, die we nooit een bijnaam hebben gegeven. Vanavond zullen we hoogstwaarschijnlijk zien hoe de Unstoppable Sex Machine de Donut naar huis stuurt, en begint de strijd tussen Ronnie en de Hondenkop.
Soms vraag ik me af of ik niet iets te veel opga in dat hele WK. Nu ja. De komende dagen ben ik in Londen te vinden. Ik zal parken en pleinen en musea en winkels bezoeken alsof het niets is. Ik ben even weg. En als ik terugkom, over een dag of wat, is dat WK nog altijd bezig. Leve de lente!
V.
Soms vraag ik me af of ik niet iets te veel opga in dat hele WK. Nu ja. De komende dagen ben ik in Londen te vinden. Ik zal parken en pleinen en musea en winkels bezoeken alsof het niets is. Ik ben even weg. En als ik terugkom, over een dag of wat, is dat WK nog altijd bezig. Leve de lente!
V.
dinsdag 22 april 2008
VERTIGO
Twee beroemde cabaretiers op het terras in het Vondelpark deden heel veel moeite om gezien en gehoord te worden. Het had wat sneus en het had wat aandoenlijks, hoewel meer het eerste dan het laatste.
De zon scheen. Mensen droegen zonnebrillen. Ontdeden zich van jassen. Om twaalf uur kwamen de eerste glazen bier langs.
Na twee koffie, twee dubbele espresso's, twee water, ontstond er een plan. Ja, dat plan dat mijn metgezel en ik bedachten, dat zou zo maar eens iets heel moois kunnen worden.
N.
De zon scheen. Mensen droegen zonnebrillen. Ontdeden zich van jassen. Om twaalf uur kwamen de eerste glazen bier langs.
Na twee koffie, twee dubbele espresso's, twee water, ontstond er een plan. Ja, dat plan dat mijn metgezel en ik bedachten, dat zou zo maar eens iets heel moois kunnen worden.
N.
zaterdag 19 april 2008
ROOD KLEUR ROOD KLEUR ROOD KLEUR ETC.
Niels en ik leggen jullie graag de regels nog eens uit: hoe het zit met al die rode ballen en al die andere kleuren, en waarom 147 een magisch getal is, en wie die ongezonde pafferige Engelse mannetjes allemaal zijn, en waarom Dott en Ebdon en Murphy dit jaar niet moeten winnen, en waarom zo'n toernooi zo ongelooflijk lang moet duren, etc. Maar ga eerst de komende tweeënhalve week maar eens voor de tv zitten, want dat doen Niels en ik ook. Laat het WK beginnen!
V.
V.
woensdag 16 april 2008
SCHANDE
Een hit op elk festival waar hij draait. Hier in Nederland op zowel het IFFR en het AFFF een torenhoge publieksfavoriet. Overladen met awards. Geprezen als een van de effectiefste horrorfilms van de afgelopen tien, twintig jaar. En zo ongeveer bij mij om de hoek opgenomen toen ik in Barcelona woonde.
Ik heb het over [Rec]. De AFFF-voorstelling van donderdagavond was gisteren al uitverkocht en hoogstwaarschijnlijk wint de film zaterdag wederom een prijs, zodat ik hem zondag hopelijk kan gaan zien, maar waarom gaat zo'n gelauwerde en opwindende film in maar een (1!) bioscoop, een filmhuis in Den Haag, draaien? Die distributeur moet zich de ogen uit de kop schamen.
N.
Ik heb het over [Rec]. De AFFF-voorstelling van donderdagavond was gisteren al uitverkocht en hoogstwaarschijnlijk wint de film zaterdag wederom een prijs, zodat ik hem zondag hopelijk kan gaan zien, maar waarom gaat zo'n gelauwerde en opwindende film in maar een (1!) bioscoop, een filmhuis in Den Haag, draaien? Die distributeur moet zich de ogen uit de kop schamen.
N.
zaterdag 12 april 2008
maandag 31 maart 2008
I'M FEELING ROUGH, I'M FEELING RAW, I'M IN THE PRIME OF MY LIFE
1.
Vincent en ik zagen de afgelopen week ook bijzonder weinig van de China Open. Wellicht doordat de wedstrijden op vervelende tijden werden uitgezonden, en dan ook nog eens op Eurosport - waar een ongetwijfeld zeer vriendelijke Vlaamse heer het commentaar verzorgt, die echter in de praktijk regelmatig grossiert in platitudes. Wat ik wel zag was een gedeelte van de werkelijk krankzinnige wedstrijd tussen Marco Boring Fu en onze favoriet Ronnie O'Sullivan. Na afloop was er de inmiddels beruchte persconferentie (hier te bekijken), waar ik, puberaal als ik ben, erg om moest lachen. Door de ophef die hierdoor ontstond werd er in de pers verder nagenoeg geen aandacht meer gegeven aan de rest van het toernooi, gewonnen door Stephen Maquire, die Shaun Donut Murphy versloeg. Kome het WK.
2.
Vrijdag was het tijd voor De Geheime Schrijversborrel in het Geheime Café. Ricus van de C. belde op en stelde voor er samen heen te gaan. Ook in het Geheime Café was Ramon S., gewapend met camera. Een voor een rukte hij wat schrijvers achter hun glazen vandaan om ze mee naar buiten te nemen, de koude in. Reden daarvoor was het opnemen van een trailer voor de Beste Verhalenbundel, over vliegen, van 2008, waar onder andere aan stuk van ondergetekende in staat. Het resultaat moet ergens deze week online staan. In het middenoosten houden ze hun hart vast, zoveel is duidelijk.
Richard O., die ik voor het eerst ontmoette, vertrouwde me toe dat hij vroeger een trouw lezer van deze site was. Vol lof was Richard, over die site van Vincent en mij, noemde het een begrip in weblogland, vroeger dan en vond dat we vaker sappige stukken over de letteren moesten brengen. Ik zei tegen hem dat ik allang blij was dat we überhaupt zo nu en dan een stukkie erop schreven, Vincent met zijn bestaan als vader en invloedrijke mandarijn en ik als internationaal gelauwerde mooie jonge techno god van de hedendaagse literatuur. Goed, dat laatste zei ik niet. Ik dronk mijn bier.
3.
Fijn plaatje, dit.
4.
Vanavond begint een nieuwe reeks Hollands Next Top Model. Jullie mogen best weten dat ik me daar op verheug.
5.
Zaterdagnacht, laat, zag ik een drumband angstaanjagend bezig zijn in de buurt van een club waar ik op het allerlaatste moment toch niet naar binnen ben gegaan. Thuis was het ineens 6 uur. Op mijn terras, waar ik de binnentuinen overzag, geurde de ochtend naar lente.
N.
Vincent en ik zagen de afgelopen week ook bijzonder weinig van de China Open. Wellicht doordat de wedstrijden op vervelende tijden werden uitgezonden, en dan ook nog eens op Eurosport - waar een ongetwijfeld zeer vriendelijke Vlaamse heer het commentaar verzorgt, die echter in de praktijk regelmatig grossiert in platitudes. Wat ik wel zag was een gedeelte van de werkelijk krankzinnige wedstrijd tussen Marco Boring Fu en onze favoriet Ronnie O'Sullivan. Na afloop was er de inmiddels beruchte persconferentie (hier te bekijken), waar ik, puberaal als ik ben, erg om moest lachen. Door de ophef die hierdoor ontstond werd er in de pers verder nagenoeg geen aandacht meer gegeven aan de rest van het toernooi, gewonnen door Stephen Maquire, die Shaun Donut Murphy versloeg. Kome het WK.
2.
Vrijdag was het tijd voor De Geheime Schrijversborrel in het Geheime Café. Ricus van de C. belde op en stelde voor er samen heen te gaan. Ook in het Geheime Café was Ramon S., gewapend met camera. Een voor een rukte hij wat schrijvers achter hun glazen vandaan om ze mee naar buiten te nemen, de koude in. Reden daarvoor was het opnemen van een trailer voor de Beste Verhalenbundel, over vliegen, van 2008, waar onder andere aan stuk van ondergetekende in staat. Het resultaat moet ergens deze week online staan. In het middenoosten houden ze hun hart vast, zoveel is duidelijk.
Richard O., die ik voor het eerst ontmoette, vertrouwde me toe dat hij vroeger een trouw lezer van deze site was. Vol lof was Richard, over die site van Vincent en mij, noemde het een begrip in weblogland, vroeger dan en vond dat we vaker sappige stukken over de letteren moesten brengen. Ik zei tegen hem dat ik allang blij was dat we überhaupt zo nu en dan een stukkie erop schreven, Vincent met zijn bestaan als vader en invloedrijke mandarijn en ik als internationaal gelauwerde mooie jonge techno god van de hedendaagse literatuur. Goed, dat laatste zei ik niet. Ik dronk mijn bier.
3.
Fijn plaatje, dit.
4.
Vanavond begint een nieuwe reeks Hollands Next Top Model. Jullie mogen best weten dat ik me daar op verheug.
5.
Zaterdagnacht, laat, zag ik een drumband angstaanjagend bezig zijn in de buurt van een club waar ik op het allerlaatste moment toch niet naar binnen ben gegaan. Thuis was het ineens 6 uur. Op mijn terras, waar ik de binnentuinen overzag, geurde de ochtend naar lente.
N.
woensdag 26 maart 2008
NIELS EN VINCENT GAAN NIET NAAR SHEFFIELD
...en dan had ik jullie nog helemaal niet verteld dat Niels en ik dit jaar niet naar het WK Snooker in Sheffield zullen gaan! Ergens in november, alweer maanden geleden dus, was ik een avond bij Niels thuis en dronken we net voldoende glazen wijn om snode plannen te kunnen smeden. Eindelijk zou onze jongensdroom - nu ja, we spraken er pas een paar jaar over, en eigenlijk pas sinds een jaar echt, en eigenlijk altijd in schertsende zin - uitkomen: in april 2008 zouden we het WK Snooker bezoeken. Dat toernooi duurt wel tweeënhalve week en dat houdt natuurlijk niemand vol, zelfs wij niet - en bovendien, wat is er verder nog te doen in dat plaatsje Sheffield? -, maar: in april 2008 zou het dan eindelijk gaan gebeuren.
Maar dat plan van ons, dat plan waar ik jullie nooit over vertelde, dat gaat dus niet door. Het boeken van WK Snooker-tickets wordt je bepaald niet gemakkelijk gemaakt: je moet namelijk een formulier downloaden en printen van de officiële snookersite, en dan aankruisen welke wedstrijd je wilt zien, en met welke creditcard je alles denkt te gaan betalen daar, en je moet ook reservewedstrijden opgeven, en die vinden dan weer op andere dagen plaats, op andere tijdstippen, voor andere prijzen, en dat formulier moet je dan naar Engeland sturen, en pas weken later hoor je dan eens of je plaatsen hebt, en intussen kun je geen vliegtickets kopen, geen hotel boeken, o, jullie weten niet half welk een gruwel het is om te proberen je jongensdroom in vervulling te laten gaan. Niels zei: weet je wat, we bellen die lui wel gewoon tegen de tijd dat we de tickets telefonisch kunnen bestellen.
Tegen de tijd dat telefonisch boeken mogelijk was, waren al onze favoriete wedstrijden bijkans uitverkocht, was elk hotel in Sheffield en in de nabije omgeving volgeboekt en zei ik nog maar zelden tegen Niels: je derde roman zal gaan over twee jongemannen die vijf dagen in Sheffield rondhangen en af en toe een snookerwedstrijd van dichtbij observeren. Wel zag ik, als andere toernooien op tv waren, steeds hetzelfde aftandse, lodderige, half slapende publiek in beeld komen. Voorheen dacht ik altijd: daar kan ik bij zitten! Daar kan Niels ook bij zitten! Daar kunnen Niels en ik samen bij zitten en dan moedigen we Ronnie aan en zullen we, in tegenstelling tot al die andere toeschouwers, níet in slaap vallen! Zulke gedachten dus had ik al geruime tijd niet meer.
Enige weken geleden trof ik Niels in een café waar iedereen tien jaar jonger was dan ik en waar iedereen ook nog eens rookte. Niels draaide er niet omheen. Hij vertelde me dat onze droom, onze lang gekoesterde wens, onze plannen voor april 2008, dat we die moesten laten varen. Ik herinner me de zin: 'Zet het uit je hoofd, Vince, het gaat niet gebeuren!', al vraag ik me af of Niels die woorden echt heeft uitgesproken. Wel zei hij dat we gek zouden zijn om honderden euro's te besteden aan vervoer en verblijf, hopend dat we een glimp van een eerste of tweede ronde zouden opvangen. Ik haalde mijn schouders op, zei: 'In 2009 gaat het echt gebeuren, Niels', waarop Niels 'Reken maar' zei (ik heb Niels nog nooit 'Reken maar' horen zeggen, maar in dit stukje komen die woorden mooi van pas). Vervolgens kwam er iemand het café binnen die we niet wilden spreken en renden we - zoef! - het café uit. Maar daarover vertel ik jullie graag een andere keer. Om het alvast heel spannend te maken: tijdens dat rennen maakte ik een paar radslagen en ging Niels er met de kas vandoor. Zo, nu jullie weer.
V.
P.S. Als een van jullie waardevolle tips voor ons heeft, opdat we zonder al te veel problemen het WK Snooker 2009 kunnen bijwonen: mail het ons, punk!
Maar dat plan van ons, dat plan waar ik jullie nooit over vertelde, dat gaat dus niet door. Het boeken van WK Snooker-tickets wordt je bepaald niet gemakkelijk gemaakt: je moet namelijk een formulier downloaden en printen van de officiële snookersite, en dan aankruisen welke wedstrijd je wilt zien, en met welke creditcard je alles denkt te gaan betalen daar, en je moet ook reservewedstrijden opgeven, en die vinden dan weer op andere dagen plaats, op andere tijdstippen, voor andere prijzen, en dat formulier moet je dan naar Engeland sturen, en pas weken later hoor je dan eens of je plaatsen hebt, en intussen kun je geen vliegtickets kopen, geen hotel boeken, o, jullie weten niet half welk een gruwel het is om te proberen je jongensdroom in vervulling te laten gaan. Niels zei: weet je wat, we bellen die lui wel gewoon tegen de tijd dat we de tickets telefonisch kunnen bestellen.
Tegen de tijd dat telefonisch boeken mogelijk was, waren al onze favoriete wedstrijden bijkans uitverkocht, was elk hotel in Sheffield en in de nabije omgeving volgeboekt en zei ik nog maar zelden tegen Niels: je derde roman zal gaan over twee jongemannen die vijf dagen in Sheffield rondhangen en af en toe een snookerwedstrijd van dichtbij observeren. Wel zag ik, als andere toernooien op tv waren, steeds hetzelfde aftandse, lodderige, half slapende publiek in beeld komen. Voorheen dacht ik altijd: daar kan ik bij zitten! Daar kan Niels ook bij zitten! Daar kunnen Niels en ik samen bij zitten en dan moedigen we Ronnie aan en zullen we, in tegenstelling tot al die andere toeschouwers, níet in slaap vallen! Zulke gedachten dus had ik al geruime tijd niet meer.
Enige weken geleden trof ik Niels in een café waar iedereen tien jaar jonger was dan ik en waar iedereen ook nog eens rookte. Niels draaide er niet omheen. Hij vertelde me dat onze droom, onze lang gekoesterde wens, onze plannen voor april 2008, dat we die moesten laten varen. Ik herinner me de zin: 'Zet het uit je hoofd, Vince, het gaat niet gebeuren!', al vraag ik me af of Niels die woorden echt heeft uitgesproken. Wel zei hij dat we gek zouden zijn om honderden euro's te besteden aan vervoer en verblijf, hopend dat we een glimp van een eerste of tweede ronde zouden opvangen. Ik haalde mijn schouders op, zei: 'In 2009 gaat het echt gebeuren, Niels', waarop Niels 'Reken maar' zei (ik heb Niels nog nooit 'Reken maar' horen zeggen, maar in dit stukje komen die woorden mooi van pas). Vervolgens kwam er iemand het café binnen die we niet wilden spreken en renden we - zoef! - het café uit. Maar daarover vertel ik jullie graag een andere keer. Om het alvast heel spannend te maken: tijdens dat rennen maakte ik een paar radslagen en ging Niels er met de kas vandoor. Zo, nu jullie weer.
V.
P.S. Als een van jullie waardevolle tips voor ons heeft, opdat we zonder al te veel problemen het WK Snooker 2009 kunnen bijwonen: mail het ons, punk!
donderdag 20 maart 2008
DE BELGEN SNAPPEN HET (2)
I
Hugo Claus dronk nog een glas champagne en vond het wel best zo.
II
De nieuwe plaat van Gorki, Voor Rijpere Jeugd, is hier te beluisteren.
III
Zeer aardige mail van Saskia de Coster. Ze schrijft over Betamax:
‘beetje geweld, beetje tiet, beetje glad
maarrrr
er waren weerhaken - stoer én intelligent boek, een vrij ideale
combinatie
en ja, er waren ook films maar dat is recensentenpraat, om
verwijzingen te beginnen uitpulken - verlatenhotelscene heeft zich
vastgezet in mijn hoofd
enkele opmerkingen omdat je er om vraagt:
poezie in betamax: mag niet
en: modellen eten nooit
wacht, ik dacht dat ik er nog eentje had
nee weet het niet meer
en tout cas: een aanwinst voor de letteren
de max’
Net begonnen in haar laatste, Held. Valt niet tegen tot nu toe, zeg.
N.
Hugo Claus dronk nog een glas champagne en vond het wel best zo.
II
De nieuwe plaat van Gorki, Voor Rijpere Jeugd, is hier te beluisteren.
III
Zeer aardige mail van Saskia de Coster. Ze schrijft over Betamax:
‘beetje geweld, beetje tiet, beetje glad
maarrrr
er waren weerhaken - stoer én intelligent boek, een vrij ideale
combinatie
en ja, er waren ook films maar dat is recensentenpraat, om
verwijzingen te beginnen uitpulken - verlatenhotelscene heeft zich
vastgezet in mijn hoofd
enkele opmerkingen omdat je er om vraagt:
poezie in betamax: mag niet
en: modellen eten nooit
wacht, ik dacht dat ik er nog eentje had
nee weet het niet meer
en tout cas: een aanwinst voor de letteren
de max’
Net begonnen in haar laatste, Held. Valt niet tegen tot nu toe, zeg.
N.
zondag 16 maart 2008
EERST WIJN PROEVEN
Er bleek uiteindelijk niet zoveel te vertellen over het Boekenbal. Ik bezin me nog op een stukje over die avond en vermoedelijk schrijf ik erover tegen de tijd dat het jullie al niets meer kan schelen, maar: wat een leuke avond was dat, zeg. Ik trof veel mensen die vroegen om nieuwe stukjes op deze site, ik praatte bij met stapels oud-collega's (ik kreeg soms de indruk dat 1 op de 3 aanwezigen ooit een collega van me was geweest) en ook maakte ik kennis met iemand die Niels al wel kende maar mij nog niet. Niels stelde ons aan elkaar voor. 'Vincent,' zei ik terwijl ik hem de hand schudde. 'Van Niels en...?' vroeg hij. Ik beaamde dat. Ik heb weinig memorabels gezien: niemand ging met elkaar op de vuist, niemand viel van de trap, en ik zag ook niemand met decorstukken slepen - maar ik vermoed altijd dat alleen de Boekenbalbezoekers-op-leeftijd zulks doen. Ik ben er hoe dan ook te jong voor. Of te oud.
Nu eerst: wijn proeven. Dat vindt plaats in een of andere loods en je kunt er niet pinnen. Als dat maar goed gaat.
V.
Nu eerst: wijn proeven. Dat vindt plaats in een of andere loods en je kunt er niet pinnen. Als dat maar goed gaat.
V.
maandag 10 maart 2008
BOEKENBAL 2008
Het heeft even geduurd, maar morgen is dan eindelijk het eerste Boekenbal waarop Niels en ik beiden te gast zijn. Daar móet haast wel een stukje van komen.
V.
V.
dinsdag 4 maart 2008
DE BELGEN SNAPPEN HET
I
In het februarinummer van het mooie Vlaamse boekentijdschrift De Leeswolf staat een erg prettige recensie van Betamax. Ze schrijven onder andere:
‘Carels levert met Betamax een beklijvende filmische roman af. Het beschreven decor, gekleurd door Stokerstraten en Tarantinogeweld, is beklemmend in z'n eenvoud, en gaat in één vloeiende beweging over in de analyse van de verhouding tussen geweld en psyche, die de rode draad vormt van het verhaal. Die analyse uit zich in het boek o.m. in enkele zware wetenschappelijk-filosofische dialogen en beschouwingen, maar die maken het verhaal geenszins eendimensionaal. De veelheid aan horreur die de auteur aanwendt om de analyse te spekken, maakt het geheel immers groot genoeg om interessant te blijven. De manier waarop gewelddadige beelden het hedendaagse publiek met een grote frequentie torpederen, verdient bovendien nooit genoeg rake aanklachten.
Carels heeft uit zijn bekende thematiek een surrealistische roman die naam waardig gedistilleerd, een parabel over de consumptiemaatschappij die het gevaar loopt realiteit te worden in de nabije toekomst. Geweldfantasieën sluimeren in elke letter, terwijl requiems die fantasieën heerlijk luister bijzetten. Zoals Neon aaneenhing van cynisme, druipt ook elke pagina van dit werk van de fijnzinnige, bijtende humor.
Zijn stijl is wervelend én wervend, wat niet makkelijk is als je nog maar eens schrijft over hedendaagse onderwerpen als sociale isolatie, terrorismedreiging en een wild om zich heen slaande privacyschending.’ - (c) Peter Verlaak.
II
De nieuwe single van dEUS is hier te beluisteren.
N.
In het februarinummer van het mooie Vlaamse boekentijdschrift De Leeswolf staat een erg prettige recensie van Betamax. Ze schrijven onder andere:
‘Carels levert met Betamax een beklijvende filmische roman af. Het beschreven decor, gekleurd door Stokerstraten en Tarantinogeweld, is beklemmend in z'n eenvoud, en gaat in één vloeiende beweging over in de analyse van de verhouding tussen geweld en psyche, die de rode draad vormt van het verhaal. Die analyse uit zich in het boek o.m. in enkele zware wetenschappelijk-filosofische dialogen en beschouwingen, maar die maken het verhaal geenszins eendimensionaal. De veelheid aan horreur die de auteur aanwendt om de analyse te spekken, maakt het geheel immers groot genoeg om interessant te blijven. De manier waarop gewelddadige beelden het hedendaagse publiek met een grote frequentie torpederen, verdient bovendien nooit genoeg rake aanklachten.
Carels heeft uit zijn bekende thematiek een surrealistische roman die naam waardig gedistilleerd, een parabel over de consumptiemaatschappij die het gevaar loopt realiteit te worden in de nabije toekomst. Geweldfantasieën sluimeren in elke letter, terwijl requiems die fantasieën heerlijk luister bijzetten. Zoals Neon aaneenhing van cynisme, druipt ook elke pagina van dit werk van de fijnzinnige, bijtende humor.
Zijn stijl is wervelend én wervend, wat niet makkelijk is als je nog maar eens schrijft over hedendaagse onderwerpen als sociale isolatie, terrorismedreiging en een wild om zich heen slaande privacyschending.’ - (c) Peter Verlaak.
II
De nieuwe single van dEUS is hier te beluisteren.
N.
dinsdag 12 februari 2008
OP DE RADIO
Woensdag 13 februari, morgen dus, is er interview met mij te horen in VPRO de Avonden, tussen 20.30 en 21 uur op Radio 6.
Luisteren kan via de kabel (frequenties hier), DAB of podcast. Met een snelle internetverbinding is het makkelijk om op de website te luisteren, zowel live als achteraf.
N.
Luisteren kan via de kabel (frequenties hier), DAB of podcast. Met een snelle internetverbinding is het makkelijk om op de website te luisteren, zowel live als achteraf.
N.
donderdag 24 januari 2008
TOEVAL
Ik zag vanavond The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford en ik dacht: wat een prachtige film. En ik dacht, net nu: wat een toeval. In een film waar het gaat over overeenkomsten en toevalligheden, vond ik het opvallend dat de Australische regisseur Andrew Dominik in 2000 debuteerde met het minstens zo goede Chopper, een film die een enorme springplank bleek voor Eric Bana, zoals deze film dat is voor Casey Affleck. En ik dacht, toen ik dit opschreef: ik debuteerde in 2000 en mijn tweede kwam ook in 2007 uit.
En ik dacht: die Heath Ledger toch. Ook al een Aussie. Ik heb heel goede hoop voor de komende Batman.
N.
En ik dacht: die Heath Ledger toch. Ook al een Aussie. Ik heb heel goede hoop voor de komende Batman.
N.
maandag 14 januari 2008
vrijdag 4 januari 2008
2008 KAN MAAR BETER UITKIJKEN
Vanmorgen zapte ik langs CNN, waar ik vage 'Breaking News!'-beelden zag van het huis van Britney. Ik zag hoe een vrouw op een stretcher het huis uit gedragen werd, vermoedelijk Britney zelve, en ik vroeg me af: gebeurt dit alles echt? Maar ik zie de laatste dagen wel meer vreemde dingen, want gisteren zag ik David Letterman een baard dragen die hem zeker tien jaar ouder maakte, en eerder deze week zag ik Dustin Hoffman in een clip van - och hemel - 50 Cent spelen.
Misschien wordt 2008 wel gewoon Het Jaar Waarin Alles Kan, dat is best mogelijk, maar ik zeg jullie nu maar vast: Niels en ik gaan nieuwe regels opstellen. We willen geen hippe bijna-gepensioneerde acteurs in clips van mompelende dwazen zien, geen baarden waar ze niet horen en geen aftakelende, kansloze meisjes op stretchers. Verder mag bijna alles.
V.
Misschien wordt 2008 wel gewoon Het Jaar Waarin Alles Kan, dat is best mogelijk, maar ik zeg jullie nu maar vast: Niels en ik gaan nieuwe regels opstellen. We willen geen hippe bijna-gepensioneerde acteurs in clips van mompelende dwazen zien, geen baarden waar ze niet horen en geen aftakelende, kansloze meisjes op stretchers. Verder mag bijna alles.
V.
donderdag 3 januari 2008
GEEL PIEKHAAR, LICHTBLAUWE OGEN
Alwéér zo'n foto van Niels en mij waarvan ik me niet herinner dat hij werd gemaakt. Maar zo te zien lette ik ook niet op de fotograaf en had ik het veel te druk met naar Niels te staren, die zelf overigens wel recht in de lens keek, en die zo te zien net van plan was een paar onsmakelijke geluiden voort te brengen met zijn handen. Ik zag er die dag heel anders uit, met mijn gele piekhaar en mijn lichtblauwe ogen, maar ook Niels zag er heel on-Niels uit. Het kan allemaal ook aan de belichting hebben gelegen, of aan het aantal glazen wijn dat we al tot ons hadden genomen, wie weet die dingen. Ik laat jullie even meekijken.
V.
V.
woensdag 2 januari 2008
MIJN WENS VOOR 2008
Ik zou in 2008 graag verschoond blijven van mannen op leeftijd met een enorme buik en daaroverheen een shirt en daar weer overheen een vest en - want dat is nog het allerergste - een grote hoed op hun hoofd. Ik kom ze regelmatig tegen als ik boodschappen doe, in de supermarkt dus, en het maakt niet uit in welk seizoen ik er kom, want de oudere mannen op leeftijd die zich een cowboy wanen zijn er gewoon altíjd.
Jullie hebben mij in de loop der jaren leren kennen als een tolerant mens. Als iemand met wie je gerust een praatje kunt maken. Als een aimabele jongeman die zelden ergens van opkijkt. Maar allemachtig, geen oude mannen met cowboyhoeden meer in mijn supermarkt in 2008.
Bedankt alvast.
V.
P.S. Bij voorbaat mijn excuses aan alle werkelijke cowboys die deze site lezen.
Jullie hebben mij in de loop der jaren leren kennen als een tolerant mens. Als iemand met wie je gerust een praatje kunt maken. Als een aimabele jongeman die zelden ergens van opkijkt. Maar allemachtig, geen oude mannen met cowboyhoeden meer in mijn supermarkt in 2008.
Bedankt alvast.
V.
P.S. Bij voorbaat mijn excuses aan alle werkelijke cowboys die deze site lezen.
dinsdag 1 januari 2008
LAATSTE 2007-LIJSTJE
Een overzicht van de meest beluisterde liederen op mijn iPod. Hopsakee.
Allemaal een heel gelukkig 2008!
V.
Abonneren op:
Posts (Atom)