Sinds afgelopen december heb ik weer contact met ex-vriendin J. Dat begon allemaal erg fanatiek, met veel heen en weer mailen en al – alles in het nette natuurlijk, dat wel – maar op den duur stuurde ze me mails à la: ‘Waar ben je toch? Waarom hoor ik niets meer van je?’ Ik vond dat maar vreemd, want hoewel het soms wat langer duurde dan in die periode rond december vorig jaar, beantwoordde ik al haar mails. Sinds ik van die verontruste berichten van haar ontvang, beantwoord ik ze zelfs sneller dan ooit. Toch kreeg ik vandaag het volgende bericht:
Hallo lieve Vince,
Leef je nog, ik heb je al zo lang niet meer gesproken en ben benieuwd hoe het allemaal gaat in jouw leven. (...) en nu echt toe aan mijn vakantie en dus genoeg tijd om te mailen. maar ik krijg niets van je terug op mijn laatste mail, besta je nog of heb je het gewoon erg druk met alles daar in letterland. ik hoop snel van je te horen dan kunnen we lekker mailen. (...)
Wat hieraan te doen? Waar gaat het toch steeds mis? Ik heb ook deze mail snel beantwoord, onder meer door mijn laatste (blijkbaar nooit ontvangen) mail in te voegen, maar helemaal gerust ben ik er niet op. Mocht iemand ex-vriendin J. toevallig zien of spreken, zeg haar dan dat ik al haar mails beantwoord. Nu ja, ze moest zich maar eens aanmelden bij msn verdorie, of hier comments komen leveren. Misschien gaat dat sneller.
De terugreis per trein was een barre. Al na vijf minuten had ik het boek uit dat ik bij me droeg (het geweldige Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht van Mark Haddon), en ik had nog vijftig minuten te gaan. Ik heb de Metro er maar bij gepakt, maar dat schoot ook niet op. Daarna vergreep ik me aan drie glossy damesbladen die iemand toevallig had laten liggen (o, de spelingen van Het Lot), maar daar was ik vrij snel doorheen. Je bent een liefhebber van glossy damesbladen of je bent het niet. In het laatste geval ga je dan maar naar je diskman luisteren, zoals ik deed, en diepzinnig voor je uit staren. Nodeloos te zeggen dat er niemand naast me kwam zitten terwijl ik dat deed.
Vandaag zag ik de nieuwe Lava liggen. Lava is een leuk literair blad; iedereen die mij sinds Nymph ter ziele is vraagt: ‘O, waar kan ik toch al mijn opzienbarende en belangwekkende kopij heen sturen?’, antwoord ik: ‘Probeer Lava eens.’ In het nieuwe nummer blijkt zomaar een kort verhaal te staan van Martien. Die aap vertelt mij nooit eens wat, ik moet het allemaal zelf maar ontdekken. In een pizzeria vroeg hij me afgelopen donderdag: ‘Besef je wel dat jij en Niels een heel boek bij elkaar geschreven konden hebben als jullie die stukkies op jullie site in briefvorm hadden geschreven?’
Het meisje Elaine zei vandaag tegen me: ‘Ik moet altijd erg lachen om wat jij over het lesbische meisje schrijft.’ ‘Ja, ik hoor dat wel vaker,’ antwoordde ik. ‘Helaas is ze er niet meer. Als personage althans.’ ‘Jammer, hoor,’ zei Elaine. ‘Maar ik moet nog steeds wel lachen.’
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten