Vanmiddag werd ik, niet ver van onze flat, terwijl Els en ik naar huis liepen met enkele boodschappen, aangesproken door een meisje dat de regionale krant rondbracht. Of een folder. Of iets anders. Nu ja, ze propte stapels papier in brievenbussen, zoals dat gaat. Ze vroeg: 'Meneer, weet u misschien hoe laat het is?' Ik pakte mijn horloge uit mijn broekzak (ja zeker), en zei haar dat het iets na halfvijf was. Ik was nog maar enkele stappen verder toen ik Els vroeg: 'Waarom zei zij eigenlijk "meneer" tegen mij?' 'Dat meisje was een jaar of 15, Vince. Jij bent 27. Jij bent een meneer in haar ogen.' Vroeger zeiden meisjes van 15 helemaal geen 'meneer' tegen me. (Toen negeerden ze me gewoon.)
Fraai is dat. Ik word dus een Oude Man. Mogelijk zelfs een Vieze Oude Man; we dienen hier niets uit te sluiten. Els wees me nog op de rug van het meisje: haar bh-sluiting stak een heel eind boven haar shirt uit. Het zag er niet uit, maar toch: uitnodigend, zulke dingen. Tenzij je al 27 bent. Dan strompel je maar gewoon voort met de boodschappen en je vrouw, puffend en steunend, langzaam maar onvermijdelijk op weg naar het einde.
Nog even en ik ontdek een eerste grijze haar. (Of zomaar een pluk haar, 's ochtends, op m'n kussen. We zien wel wat er eerst komt.)
Over het verval gesproken: er stierven deze zomer opvallend weinig beroemdheden, zoals Niels al eerder opmerkte. Dan had Bram Vermeulen dus ook net zo goed kunnen blijven leven. De man was een held in België, meldden diverse tv-journaals - en daar hebben ze nog maar net het verscheiden van Toon Hermans verwerkt. Intussen heb ik geen idee hoe het Bill Clinton en zijn hart vergaat. Hij zal toch niet ook...? We mogen er niet aan denken. En Els roept me zojuist toe dat onze minister Bot de Russen heeft beledigd, volgens CNN. Die mag dus ook wel uitkijken.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten