WITTE TANDEN

Mijn vrouw is zomaar 3 dagen van huis. Zij zit nu in een hotel ergens in het zuiden, te dineren met collega's. Tot woensdagavond zit zij in een Zeelands dorpje om daar werkgerelateerde activiteiten te verrichten. (Meer kan ik er werkelijk niet over kwijt. Discretie boven alles.) En als je vrouw 3 dagen van huis is, ga je gekke dingen doen.

Zo lag ik vanmorgen een uur lang in een tandartsstoel. Een heel uur. 60 minuten als het ware. Mijn tandarts had onlangs besloten mijn gebit mooier, witter en stoerder te maken dan het ooit was, en vandaag was De Grote Dag. Ik moet zeggen: het had zin. Een uur in een tandartsstoel is een onmenselijk lange tijd, maar nu heb ik het soort tanden waarmee je mensen kunt verblinden. Wie mij tegemoet komt, kan zich beter eerst naar de zonnebrillenwinkel spoeden, voor het te laat is. (Overigens zijn momenteel overal zonnebrillenacties gaande, dus dat komt goed uit.)

Een andere heuglijke ontwikkeling is dat ik zomaar zelf, helemaal alleen, onze webcam heb aangesloten. Dat is niet zo ingewikkeld, dat weet ik ook wel, maar dat soort dingen doet Elsie gewoonlijk. Zij is de technicus hier thuis. Ik ben slechts een man van de letteren, zij daarentegen kan alles.

Ten slotte kan ik iedereen nog even geruststellen. De jachthonden kunnen teruggeroepen worden en de zoektocht gestaakt, want de dagboeken die ik begin jaren negentig bijhield, jawel, de dagboeken waarover ik hier enkele weken geleden schreef, de verloren gewaande schriften vol wanhoop en weltschmerz, nu, die zijn weer terecht. Ik was bij mijn ouders in Lelystad (de plaats waar ook mijn tandarts woont), en daar ruimde ik wat oude stapels op die mij nog altijd toebehoren maar die ik nooit heb meeverhuisd naar Delft. En wat lag daartussen? Ja ja, jullie raden het al. In de trein naar huis heb ik het jaar 1993 nog eens doorgenomen. Ik voelde me daarna heel gelukkig met het jaar 2004.

Iedereen die nu on line komt op msn, laat ik met onze nieuwe webcam mijn nieuwe tanden zien. Ik vermeld het maar even.

V.