Drop uw goede voornemens, gelukswensen, stoere verhalen en afgeknalde ledematen in de comments.
Champagne!
N.
OMDAT ALLEEN TEKST OOK HEEL STOER IS
Literatuur, Film, Muziek en Andere Fijne Zaken
woensdag 31 december 2003
dinsdag 30 december 2003
IK NIET VAN JOU
Hoewel u in het geheel niet reageert op de filmkritieken die wij hier neerschrijven, moet ik even wat kwijt over de vertoning van Ik ook van jou, zopas op Nederland 2. Nimmer, en ik ben heel stellig, nímmer heb ik een film met dergelijk tenenkrommende, plaatsvervangende gêne bekeken als net. Man, man, wát een bagger!
Toen de film in première ging was ik als filmjournalist aanwezig te Rotterdam, maar wegens overdaad aan derderangs artiesten was er geen plaats meer in de zaal. 'Goddank!' schreeuw ik nu. Hoe ongemakkelijk moet dat geweest zijn. Ik zag wél Ronald Giphart voor het einde de bioscoop verlaten. Ik zag wél de bleke bekkies op de afterparty. Wat ik niet zag, is wat BNN me net voorschotelde. De slechtste Nederlandse film aller tijden. Acteerwerk om je kapot te lachen! Holle dramatiek! De beroerdste namaakborstvergroting in de geschiedenis der mensheid! Een voice-over die klonk alsof Antonie Kamerling nog nooit had gelezen! Belachelijke scènewisselingen! Dialogen om op te schieten! Misplaatste dierenmishandeling! Regie van een kleuter!
Weet u hoe erg het was? Ik had op een gegeven moment medelijden met Ronald Giphart.
N.
Toen de film in première ging was ik als filmjournalist aanwezig te Rotterdam, maar wegens overdaad aan derderangs artiesten was er geen plaats meer in de zaal. 'Goddank!' schreeuw ik nu. Hoe ongemakkelijk moet dat geweest zijn. Ik zag wél Ronald Giphart voor het einde de bioscoop verlaten. Ik zag wél de bleke bekkies op de afterparty. Wat ik niet zag, is wat BNN me net voorschotelde. De slechtste Nederlandse film aller tijden. Acteerwerk om je kapot te lachen! Holle dramatiek! De beroerdste namaakborstvergroting in de geschiedenis der mensheid! Een voice-over die klonk alsof Antonie Kamerling nog nooit had gelezen! Belachelijke scènewisselingen! Dialogen om op te schieten! Misplaatste dierenmishandeling! Regie van een kleuter!
Weet u hoe erg het was? Ik had op een gegeven moment medelijden met Ronald Giphart.
N.
maandag 29 december 2003
LIEDJES OM NAAR TE LUISTEREN ROND DE JAARWISSELING
Goldfrapp, Twist
Calexico, Stray
The Beatles, You Don't See Me
Michael Andrews/Gary Jules, Mad World
Johnny Cash, Personal Jesus
Kosheen, Fire Up The Shoesaw
Alicia Keys, You Don't Know My Name
V.
Calexico, Stray
The Beatles, You Don't See Me
Michael Andrews/Gary Jules, Mad World
Johnny Cash, Personal Jesus
Kosheen, Fire Up The Shoesaw
Alicia Keys, You Don't Know My Name
V.
HARDER NOW THAT IT'S OVER
Zojuist kom ik van de tandarts af. Ik had het nog niet verteld, maar er was bij nader inzien toch een gaatje ontdekt. Er waren foto's genomen, en zodoende. Welnu, het viel alleszins mee. Om dit heuglijk feit te vieren heb ik mijzelve getrakteerd op enkele klassieke popcd's: Melody AM van Röyksopp, Gold van Ryan Adams, As Heard on Radio Soulwax pt. 2 van 2 Many DJ's en The Best Of... van Guided by Voices.
Ondertussen vallen de beroemdheden weer met bosjes tegelijk: Rob Out dood. Alan Bates dood. Toni Boltini dood. Het valt gewoonweg niet bij te houden. We kunnen niet voor iedereen een necrologie gaan schrijven.
Op de drempel van het nieuwe jaar zou ik graag een aantal zaken in 2003 achterlaten:
1. Singles, cd's, reclamedeuntjes en videoclips van winnaars, runner-ups en verliezers van Idols.
2. Gijs Staverman, Martijn Krabbé en hun mannentieten.
3. Tijdschriften die met veel bombarie hun eerste nummer presenteren en vervolgens een geruisloze dood sterven.
4. Lauwe hamburgers.
5. Naaktfoto's van Sonja Sylva.
Nog even een linkdump. Voor iedereen die vroeger Faces of Death ook leuk vond. Kan ik eindelijk eens de afkorting NSFW gebruiken!
N.
Ondertussen vallen de beroemdheden weer met bosjes tegelijk: Rob Out dood. Alan Bates dood. Toni Boltini dood. Het valt gewoonweg niet bij te houden. We kunnen niet voor iedereen een necrologie gaan schrijven.
Op de drempel van het nieuwe jaar zou ik graag een aantal zaken in 2003 achterlaten:
1. Singles, cd's, reclamedeuntjes en videoclips van winnaars, runner-ups en verliezers van Idols.
2. Gijs Staverman, Martijn Krabbé en hun mannentieten.
3. Tijdschriften die met veel bombarie hun eerste nummer presenteren en vervolgens een geruisloze dood sterven.
4. Lauwe hamburgers.
5. Naaktfoto's van Sonja Sylva.
Nog even een linkdump. Voor iedereen die vroeger Faces of Death ook leuk vond. Kan ik eindelijk eens de afkorting NSFW gebruiken!
N.
zondag 28 december 2003
CHRISTMAS IS ALL AROUND
Love Actually dus. Goed. Daar gaan we dan. Els en ik zijn er afgelopen week heen gegaan, in ons plaatselijke filmtheater Delfia, en ik moet zeggen: het viel ons een beetje tegen. Goed, er zitten wat aangename scènes en verhaallijnen in, en we hebben af en toe best moeten lachen, maar allemachtig, waarom zitten er zo véél verhaallijnen in? Je moet weten dat Love Actually draait om allerhande romantische verwikkelingen. De ene verwikkeling verloopt iets voorspoediger dan de andere, maar toch: daar draait het dus om. Richard Curtis, regisseur en scenarist van het geheel, heeft zich echter niet in kunnen houden. Hugh Grant, de zogenaamde ster van de film, zit bijvoorbeeld slechts in een handvol scènes. Hij speelt de Engelse premier, en achteraf kun je alleen maar denken: waarom een premier? Wat voegt dat toe aan de film? Dan is er Colin Firth, die zijn vriendin met zijn broer betrapt, zich vervolgens ergens terugtrekt om een boek te schrijven en verliefd wordt op zijn werkster, wat uiteindelijk, na veel omzwervingen, leidt tot een hilarische scène, gesproken in onbeholpen Portugees. Dan is er Alan Rickman. En ik ben normaal gesproken dol op Alan Rickman. Alan Rickman was heel, heel stoer in Die Hard, en hij mocht er zijn in de Harry Potter-reeks, en zo nog wat films, maar hier moddert hij maar een beetje aan. Hij wordt half verleid door een van zijn werkneemsters en bedriegt zijn vrouw (Emma Thompson). Hoe dat afloopt? Geen idee. Dan is er nog de Engelse jongen die geen meisje kan vinden en daarom naar Amerika vertrekt en daar meteen in de prijzen valt. Dan is er nog de man die verliefd is op de vrouw van zijn beste vriend (Keira Knightley - gezegd moet worden dat alle scènes met Keira de moeite waard waren, ook in deze collagefilm). Dan is er nog het jongetje dat verliefd is op een klasgenote. Dan is er nog Laura Linney, die verliefd is op een collega, hem vervolgens weet te verleiden, en dan, ja dan, op driekwart van de film, een psychopatische broer blijkt te hebben, waardoor heel de romance in duigen valt. Waarom in ene die psychopatische broer? En dan is er nog de verlopen rockster die een comeback tracht te maken met een kerstversie van 'Love Is All Around'. Dan is er nog Liam Neeson die zijn vrouw onlangs verloren is, daar even heel droevig om is en vervolgens door de film huppelt. En dan is er nog...
Waar het allemaal op neerkomt: met eenderde van de personages had je gewoon een aangename, romantische, samenhangende film gehad. Te vaak vroeg ik me af: waar is dat personage eigenlijk gebleven? Hoe is het daar eigenlijk mee afgelopen? Waar komt die figuur nu weer vandaan?
Broddelwerk dus! Amateuristisch, beunhazerig gekluns. Om je voor te schamen.
Vanmiddag gaan we Good Bye Lenin bekijken in het onvolprezen filmhuis Lumen. Jullie horen nog van ons.
V.
Waar het allemaal op neerkomt: met eenderde van de personages had je gewoon een aangename, romantische, samenhangende film gehad. Te vaak vroeg ik me af: waar is dat personage eigenlijk gebleven? Hoe is het daar eigenlijk mee afgelopen? Waar komt die figuur nu weer vandaan?
Broddelwerk dus! Amateuristisch, beunhazerig gekluns. Om je voor te schamen.
Vanmiddag gaan we Good Bye Lenin bekijken in het onvolprezen filmhuis Lumen. Jullie horen nog van ons.
V.
vrijdag 26 december 2003
COME ON AND LET IT SNOW
Nu ben ik even heel druk kerst aan het vieren, maar morgen schrijf ik hier, Deo volente, mijn vernietigende, onthutsend eerlijke oordeel over Love Actually. Ik zal niet mild zijn. Dan weten jullie het vast.
donderdag 25 december 2003
WIST U DAT...
woensdag 24 december 2003
ALLEMACHTIG!
Haloscan ligt er gewoon weer uit!
Mailen dan maar?
V.
update van Niels
Doet het weer, mensen. U kunt los.
Mailen dan maar?
V.
update van Niels
Doet het weer, mensen. U kunt los.
ALWEER EEN REDEN TOT FEEST
Niels en ik zijn vandaag een halfjaar in de lucht! We hebben het zomaar gehaald!
Felicitaties zijn weer eens van harte welkom. Als het niet lukt bij de comments (die deden het bij mij namelijk ook niet, zojuist), dan maar op de Niels en Vincent-mail. (Krijg ik nu wederom een cadeautje, Barbara?)
Reactie op Frans: ik ben dit jaar voor het eerst op het Boekenbal geweest en dat was leuk. Maar het Alternatieve Boekenbal (Paradiso, 2002) was nog veel leuker!
V.
Felicitaties zijn weer eens van harte welkom. Als het niet lukt bij de comments (die deden het bij mij namelijk ook niet, zojuist), dan maar op de Niels en Vincent-mail. (Krijg ik nu wederom een cadeautje, Barbara?)
Reactie op Frans: ik ben dit jaar voor het eerst op het Boekenbal geweest en dat was leuk. Maar het Alternatieve Boekenbal (Paradiso, 2002) was nog veel leuker!
V.
DE BESTE FILM VAN HET JAAR IS BEKEND
Laat ik voorop stellen: ik ben geen fantasy-fan. Ik schijt op fantasy-fans. Ik schijt op fantasy-schrijvers. Maar. Er is uitzondering. Tolkien schreef met Lord of the Rings een boek dat in al zijn facetten bewonderingswaardig is. Een boek zoals er geen ander is.
Tientallen jaren later kwam Peter Jackson langs. En hij besloot dat boek te verfilmen. Hij begon aarzelend, maar zeer getrouw, lak hebbend aan de klassieke Hollywood-regels. Daarna besloot hij lijntjes uit te zetten en wat te goochelen met de narratieve lijn. En vervolgens trok hij alle registers open.
Lord of the Rings: The Return of The King is een stuk cinema dat zijn weerga niet kent. Niet vrij van fouten, zeker geen allemansvriend, maar, mijn god. Wat een spektakel. Wat een geniaal evenwicht tussen acteerwerk en techniek. Wat een ingehouden bombast. Wat een oog voor detail en goede smaak en respect voor de auteur. Nog nooit heb ik een film gezien waarin de special effects zó in dienst staan van het verhaal. Alles wat te zien is, bestáát. De acteurs zijn allemaal goed. Het camerawerk briljant.
Drie uur en achttien minuten in een zaal waar slechts een handvol mensen naar het toilet durft te gaan, wie maakt dat mee?
Natuurlijk, de laatste 10, 15, 20 minuten zijn zoetsappigheid tot de verre gaande macht. Zo is het boek ook. Waarom toornen aan iets wat succesvol is? Wat werkt? Dat is zoiets als De Avonden opnieuw verfilmen en de ironie achterwege laten.
Ik zeg u, dames en heren, Peter Jackson heeft, alledrie delen in ogenschouw genomen, een prestatie neergezet die niet overtroffen kan worden. Zijn regie is adembenemend. Zijn casting fenomenaal. Ieder falen kan geweten worden aan wijlen Tolkien. Peter Jackson moet gewoonweg dood. Alles wat hij hierna doet zal immers vergeleken worden met dit epos. En het zal het verliezen. Ga naar deze film. U zult versteld staan.
George Lucas is een te betreuren man.
N.
Tientallen jaren later kwam Peter Jackson langs. En hij besloot dat boek te verfilmen. Hij begon aarzelend, maar zeer getrouw, lak hebbend aan de klassieke Hollywood-regels. Daarna besloot hij lijntjes uit te zetten en wat te goochelen met de narratieve lijn. En vervolgens trok hij alle registers open.
Lord of the Rings: The Return of The King is een stuk cinema dat zijn weerga niet kent. Niet vrij van fouten, zeker geen allemansvriend, maar, mijn god. Wat een spektakel. Wat een geniaal evenwicht tussen acteerwerk en techniek. Wat een ingehouden bombast. Wat een oog voor detail en goede smaak en respect voor de auteur. Nog nooit heb ik een film gezien waarin de special effects zó in dienst staan van het verhaal. Alles wat te zien is, bestáát. De acteurs zijn allemaal goed. Het camerawerk briljant.
Drie uur en achttien minuten in een zaal waar slechts een handvol mensen naar het toilet durft te gaan, wie maakt dat mee?
Natuurlijk, de laatste 10, 15, 20 minuten zijn zoetsappigheid tot de verre gaande macht. Zo is het boek ook. Waarom toornen aan iets wat succesvol is? Wat werkt? Dat is zoiets als De Avonden opnieuw verfilmen en de ironie achterwege laten.
Ik zeg u, dames en heren, Peter Jackson heeft, alledrie delen in ogenschouw genomen, een prestatie neergezet die niet overtroffen kan worden. Zijn regie is adembenemend. Zijn casting fenomenaal. Ieder falen kan geweten worden aan wijlen Tolkien. Peter Jackson moet gewoonweg dood. Alles wat hij hierna doet zal immers vergeleken worden met dit epos. En het zal het verliezen. Ga naar deze film. U zult versteld staan.
George Lucas is een te betreuren man.
N.
maandag 22 december 2003
WEDEROM EEN JAARLIJSTJE
DE BESTE FILMS DIE IK DIT JAAR IN DE BIOSCOOP ZAG (op alfabetische volgorde)
25th Hour
Adaptation.
Far From Heaven
The Hours
Punch-Drunk Love
EERVOLLE VERMELDINGEN:
The Magdalene Sisters
Phone Booth
Pirates Of The Caribbean: The Curse Of The Black Pearl
V.
25th Hour
Adaptation.
Far From Heaven
The Hours
Punch-Drunk Love
EERVOLLE VERMELDINGEN:
The Magdalene Sisters
Phone Booth
Pirates Of The Caribbean: The Curse Of The Black Pearl
V.
zondag 21 december 2003
IK BEN JARIG
Het is zover: ik heb de leeftijd der rocksterren bereikt. Kurt Cobain, Jimi Hendrix, Jim Morrison en Janis Joplin: allen gestorven op hun 27ste.
Ik zeg: het is maar goed dat ik geen rockster ben.
V.
Ik zeg: het is maar goed dat ik geen rockster ben.
V.
zaterdag 20 december 2003
FEESTJES
Het is de tijd van borrels en festijnen. Is december niet de maand der maanden?
Donderdag heb ik mijn verjaardag gevierd in De Balie te Amsterdam. Ik vertel die Balie-mensen nooit dat ik er mijn verjaardag kom vieren, en toch was dit alweer de vierde keer op rij. Ik hecht aan tradities. Het was een mooie avond en we waren met veel: naast Els en mijzelve waren ook Aartje en Annemiek en Arie en Bertram en Dimitry en Donata en Erik en Esther en Hannerlie en Hedda en Janwillem en Joey en Joni en Jorgen en Juliette en Martien en Niels en Pauline en Rob en Roy en Sverre en Thirza en Thomas en Vincent M. er. Ik voelde me jarig en ik was het niet eens. Ik was gelukkig daar. De mensen brachten mooie cadeaus mee. Els en ik hebben alles mee naar Delft gesleept, waar ze nu uitgestald staan op de grote tafel. Om ermee te pronken als er visite komt.
Gisteren was er een kerstlunch op de Grote Uitgeverij. Ik ga daar verder niet over uitweiden. Dan had je er maar bij moeten zijn. Later was er een kerstborrel bij Uitgeverij 521. Hier zag ik opmerkelijk veel rocksterren. Of mensen die zich alleen maar zo gekleed hadden. Ook waren er veel dichters en dichteressen; lui die in 'de nieuwe Komrij' staan. Ik sprak er de jonge dichter Bas B. Ook hij staat in die bloemlezing. Een andere jonge schrijver hoorde ik zeggen dat hij weinig weet van de Indiase filmindustrie, maar dat hij zich regelmatig voorneemt zich er alsnog in te gaan verdiepen - bij voorkeur op de zondagmiddagen, als die Indiase films op Nederland 3 vertoond schijnen te worden. Ook zag ik de tweeling Ward W. en Erik de V. Ik zie hen tegenwoordig op 1 van de 3 feestjes waar ik kom, waarbij opvalt dat Erik werkelijk iedereen schijnt te kennen; zelfs de mensen die hij eigenlijk niet kent. Zo zag ik hem op een jonge dichter afstappen, hem luidkeels bij de voornaam groeten en weer doorlopen. De beduusde jonge dichter vroeg Niels en mij: 'Wie was dát?'
Ten slotte was er het verjaardagsfeest van Vincent M. te Leiden. Ik ontmoette er ene Dennis, een ontzettend vrolijke, uitbundige jongeman, en voorwaar een geboren entertainer. Ook sprak ik er langdurig met Vincents zusje Denise. Ik spreek haar zo nu en dan, op Vincents verjaardagen, maar elk jaar zijn we vergeten waar we het het jaar ervoor over hadden. Hoe kan dat?
Zomaar wat overpeinzingen dus. Meer dan gemankeerde samenvattingen kan ik jullie niet geven. En plaatjes ook niet. Omdat alleen tekst ook Heel Stoer is.
V.
Donderdag heb ik mijn verjaardag gevierd in De Balie te Amsterdam. Ik vertel die Balie-mensen nooit dat ik er mijn verjaardag kom vieren, en toch was dit alweer de vierde keer op rij. Ik hecht aan tradities. Het was een mooie avond en we waren met veel: naast Els en mijzelve waren ook Aartje en Annemiek en Arie en Bertram en Dimitry en Donata en Erik en Esther en Hannerlie en Hedda en Janwillem en Joey en Joni en Jorgen en Juliette en Martien en Niels en Pauline en Rob en Roy en Sverre en Thirza en Thomas en Vincent M. er. Ik voelde me jarig en ik was het niet eens. Ik was gelukkig daar. De mensen brachten mooie cadeaus mee. Els en ik hebben alles mee naar Delft gesleept, waar ze nu uitgestald staan op de grote tafel. Om ermee te pronken als er visite komt.
Gisteren was er een kerstlunch op de Grote Uitgeverij. Ik ga daar verder niet over uitweiden. Dan had je er maar bij moeten zijn. Later was er een kerstborrel bij Uitgeverij 521. Hier zag ik opmerkelijk veel rocksterren. Of mensen die zich alleen maar zo gekleed hadden. Ook waren er veel dichters en dichteressen; lui die in 'de nieuwe Komrij' staan. Ik sprak er de jonge dichter Bas B. Ook hij staat in die bloemlezing. Een andere jonge schrijver hoorde ik zeggen dat hij weinig weet van de Indiase filmindustrie, maar dat hij zich regelmatig voorneemt zich er alsnog in te gaan verdiepen - bij voorkeur op de zondagmiddagen, als die Indiase films op Nederland 3 vertoond schijnen te worden. Ook zag ik de tweeling Ward W. en Erik de V. Ik zie hen tegenwoordig op 1 van de 3 feestjes waar ik kom, waarbij opvalt dat Erik werkelijk iedereen schijnt te kennen; zelfs de mensen die hij eigenlijk niet kent. Zo zag ik hem op een jonge dichter afstappen, hem luidkeels bij de voornaam groeten en weer doorlopen. De beduusde jonge dichter vroeg Niels en mij: 'Wie was dát?'
Ten slotte was er het verjaardagsfeest van Vincent M. te Leiden. Ik ontmoette er ene Dennis, een ontzettend vrolijke, uitbundige jongeman, en voorwaar een geboren entertainer. Ook sprak ik er langdurig met Vincents zusje Denise. Ik spreek haar zo nu en dan, op Vincents verjaardagen, maar elk jaar zijn we vergeten waar we het het jaar ervoor over hadden. Hoe kan dat?
Zomaar wat overpeinzingen dus. Meer dan gemankeerde samenvattingen kan ik jullie niet geven. En plaatjes ook niet. Omdat alleen tekst ook Heel Stoer is.
V.
donderdag 18 december 2003
BINNENKORT IN DIT THEATER
Een uitgebreide recensie van The Return of the King.
Voor nu zijn er veel feestjes en borrels die bezocht moeten worden.
N.
Voor nu zijn er veel feestjes en borrels die bezocht moeten worden.
N.
woensdag 17 december 2003
dinsdag 16 december 2003
EINDEJAARSLIJSTJES
Hier dan ook even wat Vincent-eindejaarsrangschikkingen:
STOERSTE LIEDJES VAN HET JAAR (op alfabetische volgorde)
Brendan Benson, Metarie
Beyoncé & Jay-Z, Crazy In Love
Blöf, Omarm
Blur, Out Of Time
Bonnie ‘Prince’ Billy, The Way
Johnny Cash, Hurt
Foo Fighters, Low
Interpol, Obstacle 1
Joey, Stoppels
Kelis, Milkshake
OutKast, Hey Ya!
The Roots, The Seed 2.0
The Strokes, 12:51
The Thrills, Don’t Steal Our Sun
Justin Timberlake, Rock Your Body
The Underdog Project & Sunclub, Summer Jam
The White Stripes, Seven Nation Army
STOERSTE CLIPS:
OutKast, Hey Ya!
The White Stripes, Seven Nation Army
The White Stripes, The Hardest Button to Button
GROOTSTE TEGENVALLER:
Britney Spears & Madonna, Me Against The Music
CD VAN HET JAAR:
Blur, Think Tank
MUZIKALE HERONTDEKKING VAN HET JAAR:
Al Green (met name zijn verzamel-cd The Very Best Of)
STOERSTE BOEKEN GELEZEN IN 2003 (boeken waarvan ikzelf de redacteur was, zijn gediskwalificeerd):
J.M. Coetzee, In ongenade
Arnon Grunberg, De asielzoeker
Michel Houellebecq, Platform
Yann Martel, Het leven van Pi
Ian McEwan, Boetekleed
Philip Roth, De menselijke smet
Arie Storm, Afgunst
P.F. Thomése, Schaduwkind
SITE VAN HET JAAR:
Niels en Vincent Doen Hun Ding
GEBEURTENIS VAN HET JAAR:
Els en Vincent verloven zich (9 mei 2003)
TV-SERIE VAN HET JAAR:
24
DIALOOG VAN HET JAAR:
'Bent u het?'
'Ja, ik ben het.'
WAT JAMMER DAT ZIJ ONS ONTVIELEN (op alfabetische volgorde):
Charles Bronson
Johnny Cash
Katharine Hepburn
Mike Levey
Robert Palmer
Elliott Smith
Barry White
Willem Wilmink
Later meer!
V.
STOERSTE LIEDJES VAN HET JAAR (op alfabetische volgorde)
Brendan Benson, Metarie
Beyoncé & Jay-Z, Crazy In Love
Blöf, Omarm
Blur, Out Of Time
Bonnie ‘Prince’ Billy, The Way
Johnny Cash, Hurt
Foo Fighters, Low
Interpol, Obstacle 1
Joey, Stoppels
Kelis, Milkshake
OutKast, Hey Ya!
The Roots, The Seed 2.0
The Strokes, 12:51
The Thrills, Don’t Steal Our Sun
Justin Timberlake, Rock Your Body
The Underdog Project & Sunclub, Summer Jam
The White Stripes, Seven Nation Army
STOERSTE CLIPS:
OutKast, Hey Ya!
The White Stripes, Seven Nation Army
The White Stripes, The Hardest Button to Button
GROOTSTE TEGENVALLER:
Britney Spears & Madonna, Me Against The Music
CD VAN HET JAAR:
Blur, Think Tank
MUZIKALE HERONTDEKKING VAN HET JAAR:
Al Green (met name zijn verzamel-cd The Very Best Of)
STOERSTE BOEKEN GELEZEN IN 2003 (boeken waarvan ikzelf de redacteur was, zijn gediskwalificeerd):
J.M. Coetzee, In ongenade
Arnon Grunberg, De asielzoeker
Michel Houellebecq, Platform
Yann Martel, Het leven van Pi
Ian McEwan, Boetekleed
Philip Roth, De menselijke smet
Arie Storm, Afgunst
P.F. Thomése, Schaduwkind
SITE VAN HET JAAR:
Niels en Vincent Doen Hun Ding
GEBEURTENIS VAN HET JAAR:
Els en Vincent verloven zich (9 mei 2003)
TV-SERIE VAN HET JAAR:
24
DIALOOG VAN HET JAAR:
'Bent u het?'
'Ja, ik ben het.'
WAT JAMMER DAT ZIJ ONS ONTVIELEN (op alfabetische volgorde):
Charles Bronson
Johnny Cash
Katharine Hepburn
Mike Levey
Robert Palmer
Elliott Smith
Barry White
Willem Wilmink
Later meer!
V.
MAAR EENS EEN JAARLIJSTJE
Hier volgt, in willekeurige volgorde, mijn onvolledige top zoveel van muziekjes die ik in graag 2003 beluisterde. Doe er uw voordeel mee.
1. Crazy in love - Beyonce featuring Jay-Z.
2. The hardest button to button - The White Stripes.
3. Hurt - Johnny Cash.
4. Milkshake - Kelis.
5. Metarie - Brendan Benson.
6. Bagagedrager - Spinvis.
8. Hole in the head - Sugababes.
9. Teenage Wristband - The Twilight Singers.
10. What Ever Happened? - The Strokes.
11. Battle Without Honour or Humanity - Tomoyasu Hotei.
12. Some Velvet Morning - Primal Scream featuring Kate Moss.
Voor wie het wil weten: New York Trilogy van Paul Auster en Deadkidsongs van Toby Litt waren de twee beste boeken die ik dit jaar las. Allebei niet uit 2003.
N.
1. Crazy in love - Beyonce featuring Jay-Z.
2. The hardest button to button - The White Stripes.
3. Hurt - Johnny Cash.
4. Milkshake - Kelis.
5. Metarie - Brendan Benson.
6. Bagagedrager - Spinvis.
8. Hole in the head - Sugababes.
9. Teenage Wristband - The Twilight Singers.
10. What Ever Happened? - The Strokes.
11. Battle Without Honour or Humanity - Tomoyasu Hotei.
12. Some Velvet Morning - Primal Scream featuring Kate Moss.
Voor wie het wil weten: New York Trilogy van Paul Auster en Deadkidsongs van Toby Litt waren de twee beste boeken die ik dit jaar las. Allebei niet uit 2003.
N.
zondag 14 december 2003
VOOR DE DUIDELIJKHEID
Ik kom niet die boom optuigen. Vincent wel, hoor, die heeft tijd zat. Ikzelve doe niet aan kerstbomen. Rotzooi dat het geeft. En de stroom die al die lichies vreten. Ballen in een boom. Welke gek heeft dat bedacht? ("De Romeinen!" schreeuwt een gezichtloze massa.)
Iets anders. U bent nogal stil. Allemaal CNN aan het kijken? Saddam Hussein. Wat een loser. Heb je een pistool, twee AK-47's en 750.000 dollar op zak, en dan lig je te slapen als ze je pakken. In een hol in de grond. Met een baard.
"Bent u het?"
"Ja, ik ben het."
Da's dan wel weer mooi.
N.
Iets anders. U bent nogal stil. Allemaal CNN aan het kijken? Saddam Hussein. Wat een loser. Heb je een pistool, twee AK-47's en 750.000 dollar op zak, en dan lig je te slapen als ze je pakken. In een hol in de grond. Met een baard.
"Bent u het?"
"Ja, ik ben het."
Da's dan wel weer mooi.
N.
ZONDAGOCHTEND
Er ligt hier een berg nog te beschrijven kerstkaarten voor me. Gisteravond heb ik er alvast drie geschreven, nog zo'n twintig te gaan. Dat moet lukken vóór Kerstmis. Het zou ook mooi zijn als ik erin slaagde een persoonlijk, anekdotisch stukje te schrijven over mijn herinneringen aan Nymph. Dat zijn er inmiddels zo veel dat ik er maar gewoon een moet kiezen. En dan daar iets moois over op papier zetten. Ja. Dat zou goed zijn.
Gisteravond was alweer de tweede aflevering van het nieuwe seizoen van Idols te zien. Ik had verwacht dat Niels er intussen wel wat over zou schrijven, maar niets van dat al. Dan doe ik het maar. Als dít seizoen ervoor zorgt dat we in 1 klap van Jim en Jamai af zijn, heeft het mijn zegen. Ik vrees echter voor een verdubbeling van het aantal jongetjes in de popmuziek.
Vandaag is Onze Volksschrijver dan toch nog 80 jaar geworden. Ook Boudewijn Büch had vandaag jarig moeten zijn: 55 alweer. De enige verjaardag die wij hier vieren, is die van Els' zusje Ann: zij is vandaag 24 geworden. En dat is ook een mooie leeftijd.
V.
Gisteravond was alweer de tweede aflevering van het nieuwe seizoen van Idols te zien. Ik had verwacht dat Niels er intussen wel wat over zou schrijven, maar niets van dat al. Dan doe ik het maar. Als dít seizoen ervoor zorgt dat we in 1 klap van Jim en Jamai af zijn, heeft het mijn zegen. Ik vrees echter voor een verdubbeling van het aantal jongetjes in de popmuziek.
Vandaag is Onze Volksschrijver dan toch nog 80 jaar geworden. Ook Boudewijn Büch had vandaag jarig moeten zijn: 55 alweer. De enige verjaardag die wij hier vieren, is die van Els' zusje Ann: zij is vandaag 24 geworden. En dat is ook een mooie leeftijd.
V.
PORNO! SEX! FILMS! MEISJES!
Net binnen. In het kader van de 1e Amsterdamse Filmnacht naar Kriterion geweest. Lezing. Deep Throat. Feestje. DJ. Bandje. Woeste danseressen. Een bokser die uit het niets opdook. U kent het wel.
De mooie mensen waren massaal naar de kleine cinema getrokken. Tientallen leuke meisjes, maar geen normale beker te zien. Op een gegeven moment dronk ik mijn bier uit een Looza-glas. Het scheelde weinig of ik kreeg m'n gin in een cassisglas. Stoer is anders, me dunkt.
Wat Deep Throat betreft, dat was nogal een lachwekkende bedoening. Slecht geluid. Slecht beeld. Dat is nog goed te praten. De film is 30 jaar oud, heeft waarschijnlijk honderdduizenden keren in het plaatselijke rukhol gedraaid. Maar, man, soms leek het wel alsof ik naar Alien zat te kijken. Glimmend vlees. Haren. Oef.
Goed, nu ga ik mijn gelaat scheren. Uit voorzorg.
N.
De mooie mensen waren massaal naar de kleine cinema getrokken. Tientallen leuke meisjes, maar geen normale beker te zien. Op een gegeven moment dronk ik mijn bier uit een Looza-glas. Het scheelde weinig of ik kreeg m'n gin in een cassisglas. Stoer is anders, me dunkt.
Wat Deep Throat betreft, dat was nogal een lachwekkende bedoening. Slecht geluid. Slecht beeld. Dat is nog goed te praten. De film is 30 jaar oud, heeft waarschijnlijk honderdduizenden keren in het plaatselijke rukhol gedraaid. Maar, man, soms leek het wel alsof ik naar Alien zat te kijken. Glimmend vlees. Haren. Oef.
Goed, nu ga ik mijn gelaat scheren. Uit voorzorg.
N.
zaterdag 13 december 2003
LAATSTE NYMPH
Het was even een strijd, maar de allerlaatste Nymph belooft nu wel heel erg goed te worden! De volgende schrijvers hebben hun medewerking aan het januarinummer nu al toegezegd, en het beloven er nog meer te worden:
Martien Bos!
Niels Carels!
Ricus van de Coevering!
Ed Dewildere!
Hans Hoenselaars!
Philip Hoorne!
Judith Janssen!
Janneke Jonkman!
Rob Kappen!
Walter Kraut!
Jannah Loontjens!
Erica Meurs!
Hanz Mirck!
Thomas Möhlmann!
Vincent Schmitz!
Janwillem Slort!
Norbert Splint!
Willem Thies!
Vrouwkje Tuinman!
Daan Vree!
Je zult zeggen: al die jonge literaire helden in maar 64 bladzijden Nymph? Ja ja, het wordt een reuzecompact nummer, vol met persoonlijke herinneringen aan Nymph, nieuwe gedichten en wat redactionele mijmeringen. Een nummer om te bewaren. Naast al die vorige prachtexemplaren.
V.
Martien Bos!
Niels Carels!
Ricus van de Coevering!
Ed Dewildere!
Hans Hoenselaars!
Philip Hoorne!
Judith Janssen!
Janneke Jonkman!
Rob Kappen!
Walter Kraut!
Jannah Loontjens!
Erica Meurs!
Hanz Mirck!
Thomas Möhlmann!
Vincent Schmitz!
Janwillem Slort!
Norbert Splint!
Willem Thies!
Vrouwkje Tuinman!
Daan Vree!
Je zult zeggen: al die jonge literaire helden in maar 64 bladzijden Nymph? Ja ja, het wordt een reuzecompact nummer, vol met persoonlijke herinneringen aan Nymph, nieuwe gedichten en wat redactionele mijmeringen. Een nummer om te bewaren. Naast al die vorige prachtexemplaren.
V.
donderdag 11 december 2003
DINGEN TE DOEN TIJDENS HET NIET LEZEN VAN DEZE SITE
a) Allerhande cadeaus en cash geld sturen naar:
Niels en Vincent Zijn De Ware Lettergoden Die Tellen
p/a Uitgeverij Prometheus
Herengracht 507
1017 BV Amsterdam
b) Bombay Sapphire drinken.
c) Geen boeken kopen van Cees Nooteboom. Die man is schatrijk.
d) De laatste cd van Johnny Cash beluisteren.
e) Je opgeven voor het Grote Allerlaatste Nymph Festijn Dat Eens Ooit Zal Plaatsvinden En Waar Je Bij Moet Zijn. Via de mail.
f) Kijken of je Neon ergens goedkoop op de kop kan tikken.
g) Een gesprek beginnen met rondhangende negers op metrostations. Vraag eens wat ze daar doen. Waarom ze niet lekker roti/gefrituurde kip/bruine bonen met rijst aan het eten zijn. Waarom de 8punt6 in een warm huis niet beter smaakt. Waarom op de straat kitsen zo stoer is. Leer uw toekomstig berover kennen!
h) En als je dan toch zonodig online moet blijven, zorg dan dat hij zo snel mogelijk weg is.
N.
Niels en Vincent Zijn De Ware Lettergoden Die Tellen
p/a Uitgeverij Prometheus
Herengracht 507
1017 BV Amsterdam
b) Bombay Sapphire drinken.
c) Geen boeken kopen van Cees Nooteboom. Die man is schatrijk.
d) De laatste cd van Johnny Cash beluisteren.
e) Je opgeven voor het Grote Allerlaatste Nymph Festijn Dat Eens Ooit Zal Plaatsvinden En Waar Je Bij Moet Zijn. Via de mail.
f) Kijken of je Neon ergens goedkoop op de kop kan tikken.
g) Een gesprek beginnen met rondhangende negers op metrostations. Vraag eens wat ze daar doen. Waarom ze niet lekker roti/gefrituurde kip/bruine bonen met rijst aan het eten zijn. Waarom de 8punt6 in een warm huis niet beter smaakt. Waarom op de straat kitsen zo stoer is. Leer uw toekomstig berover kennen!
h) En als je dan toch zonodig online moet blijven, zorg dan dat hij zo snel mogelijk weg is.
N.
dinsdag 9 december 2003
KAARTEN OP TAFEL, FRANS!
Even een bericht aan een van onze trouwste fans, Frans:
---
Beste Frans,
We hebben nog altijd geen enkel idee wie jij bent. Ik vind het geen bezwaar voortdurend berichten te ontvangen van onbekenden - geenszins! -, maar jouw bewering dat je de fameuze toneelschrijver Janwillem S. kent, zette me toch aan het denken. Ik heb eens geïnformeerd en wist Janwillem de volgende mededeling te ontlokken:
Ja, die Frans, ik heb er lang over nagedacht, maar ik heb echt geen flauw idee wie dat is. Het moet wel iemand zijn die aan Nederlands is gelinkt, of iemand die de bio's in Nymph goed doorneemt, maar ik heb geen idee.
Nu, Frans, hoe zit het? Is 'Frans' slechts een pseudoniem? Een artiestennaam?
Ik hoor graag weer van je.
V.
---
Beste Frans,
We hebben nog altijd geen enkel idee wie jij bent. Ik vind het geen bezwaar voortdurend berichten te ontvangen van onbekenden - geenszins! -, maar jouw bewering dat je de fameuze toneelschrijver Janwillem S. kent, zette me toch aan het denken. Ik heb eens geïnformeerd en wist Janwillem de volgende mededeling te ontlokken:
Ja, die Frans, ik heb er lang over nagedacht, maar ik heb echt geen flauw idee wie dat is. Het moet wel iemand zijn die aan Nederlands is gelinkt, of iemand die de bio's in Nymph goed doorneemt, maar ik heb geen idee.
Nu, Frans, hoe zit het? Is 'Frans' slechts een pseudoniem? Een artiestennaam?
Ik hoor graag weer van je.
V.
NAAKT IN DE NAMIDDAG
Ik heb nieuwe buren. Dat komt zo: het pand naast het mijne wordt om de zoveel maanden bewoond door muzikanten of figuren die daarmee iets te maken hebben. Een Russische tenor die hier een tijd in het Muziektheater moet spelen. De gitarist van The Cardigans. Buitenlandse MTV-medewerkers. Etc.
Nu zijn er dus nieuwe. Eén van die kerels stond zopas naakt voor de ramen zijn overhemd te strijken. Lichten volop aan. Gordijnen open. Strijkplank in het midden van de kamer. Lampje erboven. Ik stond buiten dus de hond uit te laten. En ik dacht: verdomd, dat is toch niet Greg Dulli?
Ik ga hem in de gaten houden. Ik woon immers in een nette buurt.
N.
Nu zijn er dus nieuwe. Eén van die kerels stond zopas naakt voor de ramen zijn overhemd te strijken. Lichten volop aan. Gordijnen open. Strijkplank in het midden van de kamer. Lampje erboven. Ik stond buiten dus de hond uit te laten. En ik dacht: verdomd, dat is toch niet Greg Dulli?
Ik ga hem in de gaten houden. Ik woon immers in een nette buurt.
N.
5 PRIJSWINNENDE PROGRAMMA-VOORSTELLEN
1. VPRO Cribs. Met schrijvers.
2. Glazenwasserguerrilla. U snapt het idee.
3. Integrale verfilming van Reve's Tien Vrolijke Verhalen. Elke week een aflevering van een half uur.
4. Thee In 15 Minuten. Camera in de kleedkamer van een willekeurig voetbalteam ophangen. Bij voorkeur een topploeg.
5. Hooligan Death Match.
Ik zie de omroepcontracten wel verschijnen in de mailbox.
N.
2. Glazenwasserguerrilla. U snapt het idee.
3. Integrale verfilming van Reve's Tien Vrolijke Verhalen. Elke week een aflevering van een half uur.
4. Thee In 15 Minuten. Camera in de kleedkamer van een willekeurig voetbalteam ophangen. Bij voorkeur een topploeg.
5. Hooligan Death Match.
Ik zie de omroepcontracten wel verschijnen in de mailbox.
N.
JA JA, PRETTIG KERSTFEEST
Wie serieus denkt dat ik mijn kerstwensen voortaan in het Engels uitspreek (of in het Nederlands op een Engelstalige site), is een eind heen, zoveel is zeker. Toch word ik door Martin Gijzemijter uitgenodigd dat te doen op zijn zojuist de lucht in geholpen kerstsite. Ga maar eens kijken. Onder anderen Aukje van Ginneken staat erop, en zij spreekt van een kerstswens. Dat gaat dus niet goed.
V.
V.
maandag 8 december 2003
WEEKENDPRAAT
Het is alweer helemaal voorbij, dat weekend. Vanochtend ging ik naar buiten, en de kou was gewoon onmenselijk. Ik loop tegenwoordig met een sjaal om, wat dacht je dan.
Het was een weekend waarin Els en ik geen sinterklaas vierden. Ik zeg: er lopen geen kinderen rond in dit huis, dus waar zullen we aan beginnen. Dat komt over een paar jaar allemaal wel weer. Ik vond Niels' link naar een bende Zwarte Pieten dermate angstaanjagend dat ik zelfs niet naar buiten heb durven kijken om te zien wie er toevallig over de daken liepen.
(Vroeger, ooit, in Amsterdam-Noord, ik, vier jaar oud, mijn schoen zettend voor de balkondeur, en mijn ouders die me wezen op de flats aan de overkant, en dat zij mij vroegen: zie je het paard daar, Vincent? Het witte paard van Sinterklaas? Zie je het paard over het dak van de flat lopen? En ik, half murmelend, half in shock: 'Jaaa...')
Wel gingen Els en ik naar de film Finding Nemo in Delfia, een van onze lokale bioscopen. Ik kan je dit vertellen: de tweede helft is stukken leuker dan de eerste. Bij die eerste helft zat ik zo ongeveer in te dommelen. Zoiets gebeurt mij niet vaak. Gelukkig kon ik me na de pauze revancheren door wakker te blijven en zowaar te genieten.
Verder was het een weekend van verjaardags- en kerstvragen. Wie krijgt er een kerstkaart? Wie wordt er uitgenodigd voor het Grote Vincent Verjaardagsfestijn? Wat voor cadeau vraag ik mijn ouders dit jaar? En wat geef ik aan hen? Hoe lang nog tot het vakantie is?
En toen was het zondag. En werd er zomaar een prinses opgenomen in het ziekenhuis. Vervolgens kwamen er twee prinsessen weer naar buiten. Ik denk niet dat het prinsesje Analyse genoemd zal worden. De ideale meisjesnaam als je het mij vraagt. Over het gedicht dat Gerrit Komrij aan haar opdroeg, is in onderstaand bericht een polemiek gaande tussen Niels en de Vlaamse dichter Philip Hoorne. Zo blijft het leuk hier.
Nu, nog 24 dagen en het is alweer 2004. Jullie mogen nú alvast wat Goede Voornemens achterlaten. Bij de comments graag.
V.
Het was een weekend waarin Els en ik geen sinterklaas vierden. Ik zeg: er lopen geen kinderen rond in dit huis, dus waar zullen we aan beginnen. Dat komt over een paar jaar allemaal wel weer. Ik vond Niels' link naar een bende Zwarte Pieten dermate angstaanjagend dat ik zelfs niet naar buiten heb durven kijken om te zien wie er toevallig over de daken liepen.
(Vroeger, ooit, in Amsterdam-Noord, ik, vier jaar oud, mijn schoen zettend voor de balkondeur, en mijn ouders die me wezen op de flats aan de overkant, en dat zij mij vroegen: zie je het paard daar, Vincent? Het witte paard van Sinterklaas? Zie je het paard over het dak van de flat lopen? En ik, half murmelend, half in shock: 'Jaaa...')
Wel gingen Els en ik naar de film Finding Nemo in Delfia, een van onze lokale bioscopen. Ik kan je dit vertellen: de tweede helft is stukken leuker dan de eerste. Bij die eerste helft zat ik zo ongeveer in te dommelen. Zoiets gebeurt mij niet vaak. Gelukkig kon ik me na de pauze revancheren door wakker te blijven en zowaar te genieten.
Verder was het een weekend van verjaardags- en kerstvragen. Wie krijgt er een kerstkaart? Wie wordt er uitgenodigd voor het Grote Vincent Verjaardagsfestijn? Wat voor cadeau vraag ik mijn ouders dit jaar? En wat geef ik aan hen? Hoe lang nog tot het vakantie is?
En toen was het zondag. En werd er zomaar een prinses opgenomen in het ziekenhuis. Vervolgens kwamen er twee prinsessen weer naar buiten. Ik denk niet dat het prinsesje Analyse genoemd zal worden. De ideale meisjesnaam als je het mij vraagt. Over het gedicht dat Gerrit Komrij aan haar opdroeg, is in onderstaand bericht een polemiek gaande tussen Niels en de Vlaamse dichter Philip Hoorne. Zo blijft het leuk hier.
Nu, nog 24 dagen en het is alweer 2004. Jullie mogen nú alvast wat Goede Voornemens achterlaten. Bij de comments graag.
V.
WE HEBBEN EEN NIEUWE DICHTER DES VADERLANDS NODIG
Het gedicht van Komrij. Dat is toch niet serieus te nemen?
N.
P.S. Login is universele, password is login. Ook te gebruiken bij al die andere irritante krantensites. Mocht je nog logins hebben voor interessante sites, schroom niet die achter te laten in de comments.
N.
P.S. Login is universele, password is login. Ook te gebruiken bij al die andere irritante krantensites. Mocht je nog logins hebben voor interessante sites, schroom niet die achter te laten in de comments.
zondag 7 december 2003
BLOGGER...
Blogger lag er de hele dag uit. En nu alles eindelijk weer werkt, heb ik er even geen zin meer in iets te schrijven. Terwijl ik van alles gepland had. Nu ja.
Leve het prinsesje. (Dat kan er nog net vanaf op dit moment.)
V.
Leve het prinsesje. (Dat kan er nog net vanaf op dit moment.)
V.
vrijdag 5 december 2003
IKKE NIET
Ik ga heel niet mee met die doodenge kerels, hoor. Ik ga binnenkort kosteloos enkele dagen naar Japan. Nu jullie weer.
N.
N.
EN NATUURLIJK ZWARTE PIET
Ik heb hier al veel te lang niet geschreven, wat jullie. Dan heb je eindelijk eens fans, en dan verwaarloos je ze. Je zult het altijd zien.
Terwijl ik dit schrijf, zit ik in Lelystad, in het ouderlijk huis. Zojuist ben ik naar de tandarts gegaan, die mij complimenteerde met de mededeling dat alles er goed uitziet, en dat er geen nieuwe gaatjes te ontdekken vallen, en me vervolgens de stuipen op het lijf joeg door me te vertellen over tanderosie, slijtage en wat niet al. Kennen jullie dat? Ik kreeg er meteen een zooi foldertjes en tips bij, dus je zou zeggen: er is nog hoop, maar ik weet het niet, hoor. Twee sofinummers, tanderosie... je vraagt je af hoe ik ooit 2004 nog haal.
Doch niet getreurd. Ik maak mooie dingen mee. Deze week was ik op visite bij de grote schrijver Herman B. te Gent, en dat was een mooi en waardevol bezoek. Gent is een mooie stad, al ging het in flitsen aan me voorbij. Verder lees ik momenteel in De menselijke smet van Philip Roth, een boek dat toevalligerwijze net verfilmd is en deze week in première ging in de Nederlandse bioscopen. Volgens mij hoef ik die film niet te zien. Het boek is heel, heel goed, dat dan weer wel. En o ja, eergisteren kreeg Els dan eindelijk officieel haar diploma. Jullie zullen zeggen: ja, maar ho eens even, studeerde zij niet al af op 28 augustus? Toen je nog gewoon naar buiten kon gaan zonder dat de rillingen meteen over je rug liepen? Toen het hier nog tropisch was? Ja zeker. Toen studeerde zij af. En toch kreeg ze nu haar diploma pas. De wereld is geenszins perfect, jongens en meisjes.
En mijn tanden dus ook niet.
V.
Terwijl ik dit schrijf, zit ik in Lelystad, in het ouderlijk huis. Zojuist ben ik naar de tandarts gegaan, die mij complimenteerde met de mededeling dat alles er goed uitziet, en dat er geen nieuwe gaatjes te ontdekken vallen, en me vervolgens de stuipen op het lijf joeg door me te vertellen over tanderosie, slijtage en wat niet al. Kennen jullie dat? Ik kreeg er meteen een zooi foldertjes en tips bij, dus je zou zeggen: er is nog hoop, maar ik weet het niet, hoor. Twee sofinummers, tanderosie... je vraagt je af hoe ik ooit 2004 nog haal.
Doch niet getreurd. Ik maak mooie dingen mee. Deze week was ik op visite bij de grote schrijver Herman B. te Gent, en dat was een mooi en waardevol bezoek. Gent is een mooie stad, al ging het in flitsen aan me voorbij. Verder lees ik momenteel in De menselijke smet van Philip Roth, een boek dat toevalligerwijze net verfilmd is en deze week in première ging in de Nederlandse bioscopen. Volgens mij hoef ik die film niet te zien. Het boek is heel, heel goed, dat dan weer wel. En o ja, eergisteren kreeg Els dan eindelijk officieel haar diploma. Jullie zullen zeggen: ja, maar ho eens even, studeerde zij niet al af op 28 augustus? Toen je nog gewoon naar buiten kon gaan zonder dat de rillingen meteen over je rug liepen? Toen het hier nog tropisch was? Ja zeker. Toen studeerde zij af. En toch kreeg ze nu haar diploma pas. De wereld is geenszins perfect, jongens en meisjes.
En mijn tanden dus ook niet.
V.
woensdag 3 december 2003
ER IS TE WEINIG ZELFGENOEGZAAMHEID IN DE WERELD
Ik heb een remix van 'Shape of My Heart' van Sugababes, Sting en Craig David. En ik vertel je - dat is zes minuten en 25 seconden absolute popmuziekgenialiteit.
Ik lees momenteel De Droogte van Herman Brusselmans. Het is onvermijdelijk.
Vandaag deed ik mijn geldwerk. Het was een dag om snel te vergeten. Ik ben erachter gekomen dat ik werken in het geheel niet leuk vind.
Gisteren zag ik The Matrix: Revolutions. Er zat een dikke mongool twee stoelen voor me te blowen. Dat is ongeveer wat ik me herinner. Op de weg terug murmelde ik de woorden: "leuk spektakel".
Soms twijfel ik aan mijn vermogen fantastische woordzinnen te schrijven. Goddank kom ik daar altijd op terug.
Niemand, maar dan ook niemand, is élke dag zó blij mij te zien als Yuka, mijn hond. Ik vind dat bewonderingswaardig van dat kleine beestje. Honden zijn onbarmhartig. Neem een hond en je zult een beter mens worden.
Maandag was de laatste NYMPH-vergadering ooit. Het schrijversmeisje Janneke Jonkman vond mijn nieuwe haar 'hip'. Ik moest haar daar gelijk in geven. Binnenkort komt haar nieuwe bestseller uit. Als je die niet koopt ben je niet mijn vriend.
Ik vind dat Colin Farell zijn bek moet houden over zijn zogenaamde wildheid. Er zijn meisjes die mij daarin gelijk geven.
Nu ga ik eten. En vannacht, als de gekken op straat lopen, dan zal ik over de straat waken, en naar buiten gaan met de wapens die ik bezit als iets mij niet bevalt. En ook zal ik fantastische woordzinnen schrijven die ooit, eens, over de gehele wereld, bekend zullen zijn.
Tot die tijd zullen jullie van me horen.
N.
Ik lees momenteel De Droogte van Herman Brusselmans. Het is onvermijdelijk.
Vandaag deed ik mijn geldwerk. Het was een dag om snel te vergeten. Ik ben erachter gekomen dat ik werken in het geheel niet leuk vind.
Gisteren zag ik The Matrix: Revolutions. Er zat een dikke mongool twee stoelen voor me te blowen. Dat is ongeveer wat ik me herinner. Op de weg terug murmelde ik de woorden: "leuk spektakel".
Soms twijfel ik aan mijn vermogen fantastische woordzinnen te schrijven. Goddank kom ik daar altijd op terug.
Niemand, maar dan ook niemand, is élke dag zó blij mij te zien als Yuka, mijn hond. Ik vind dat bewonderingswaardig van dat kleine beestje. Honden zijn onbarmhartig. Neem een hond en je zult een beter mens worden.
Maandag was de laatste NYMPH-vergadering ooit. Het schrijversmeisje Janneke Jonkman vond mijn nieuwe haar 'hip'. Ik moest haar daar gelijk in geven. Binnenkort komt haar nieuwe bestseller uit. Als je die niet koopt ben je niet mijn vriend.
Ik vind dat Colin Farell zijn bek moet houden over zijn zogenaamde wildheid. Er zijn meisjes die mij daarin gelijk geven.
Nu ga ik eten. En vannacht, als de gekken op straat lopen, dan zal ik over de straat waken, en naar buiten gaan met de wapens die ik bezit als iets mij niet bevalt. En ook zal ik fantastische woordzinnen schrijven die ooit, eens, over de gehele wereld, bekend zullen zijn.
Tot die tijd zullen jullie van me horen.
N.
dinsdag 2 december 2003
STORING
Vincent zit in Gent, deze site is de halve dag offline, nee, veel valt er hier momenteel niet te beleven. Ik ga daar weinig aan veranderen.
Prettige avond.
N.
Prettige avond.
N.
zondag 30 november 2003
BIJPRATEN
Gisteravond keken Els en ik naar de film The Wedding Planner. Ik heb weinig tot niets met Jennifer Lopez, maar in films valt ze me altijd wel mee. In deze film was ze best aardig, en in het geniale U-Turn was ze zelfs heel goed. Ik heb meer met haar filmrollen dan met haar muziek en videoclips, daar komt het op neer. Waar ik dan weer liever naar Britneys clips kijk dan dat ik ooit Crossroads zal gaan kijken. Ik zag overigens ooit een deel van een liveshow van Britney, waarin Jon Voight - Jon Voight, nota bene! - een tenenkrommende bijrol vervulde. Wat beweegt zo'n man? Maar The Wedding Planner dus, die film ben ik nu alweer vergeten. Niet echt iets wat je bijblijft.
Op BBC2 kun je momenteel de finale van het Britse snookerkampioenschap volgen. Overgebleven in de strijd zijn mijn absolute snookerheld Stephen Hendry en de door Els knap bevonden Matthew Stevens. Laten we hopen dat Hendry wint, jongens en meisjes. Het is alweer een tijd geleden dat hij iets won, volgens mij, al was hij er op 6 mei 2002 zeer dichtbij, toen hij in het wereldkampioenschap werd geklopt door de-man-met-het-doodshoofd Peter Ebdon. 6 mei 2002, wat een dag was dat. In meerdere opzichten, hoor. Ja, je zult mij niet snel over sport horen, maar als er snooker op tv is, ben ik erbij.
Vandaag heb ik me door een onmenselijke stapel te lezen en te beoordelen Nymph-kopij geworsteld. Morgen ga ik voor het allerlaatst vergaderen met de redactie. Ik heb nogal een boel redacteuren zien komen en gaan, dat mogen jullie best weten. Graag breng ik een groet uit naar hen allen. Bij deze dan maar. Lang leve Bas Canoy! Karin Hoogeland! Aimée Kiene! Walter Kraut! Floske Kusse! Sven Remijnsen! Daan Sleiffer! Frank Sträter! Tigrelle Uijttewaal! Daniëlle Vermeulen! Daan Vree! Joni Zwart!
Ja, het grote terugkijken is begonnen. Kome de melancholie.
V.
Op BBC2 kun je momenteel de finale van het Britse snookerkampioenschap volgen. Overgebleven in de strijd zijn mijn absolute snookerheld Stephen Hendry en de door Els knap bevonden Matthew Stevens. Laten we hopen dat Hendry wint, jongens en meisjes. Het is alweer een tijd geleden dat hij iets won, volgens mij, al was hij er op 6 mei 2002 zeer dichtbij, toen hij in het wereldkampioenschap werd geklopt door de-man-met-het-doodshoofd Peter Ebdon. 6 mei 2002, wat een dag was dat. In meerdere opzichten, hoor. Ja, je zult mij niet snel over sport horen, maar als er snooker op tv is, ben ik erbij.
Vandaag heb ik me door een onmenselijke stapel te lezen en te beoordelen Nymph-kopij geworsteld. Morgen ga ik voor het allerlaatst vergaderen met de redactie. Ik heb nogal een boel redacteuren zien komen en gaan, dat mogen jullie best weten. Graag breng ik een groet uit naar hen allen. Bij deze dan maar. Lang leve Bas Canoy! Karin Hoogeland! Aimée Kiene! Walter Kraut! Floske Kusse! Sven Remijnsen! Daan Sleiffer! Frank Sträter! Tigrelle Uijttewaal! Daniëlle Vermeulen! Daan Vree! Joni Zwart!
Ja, het grote terugkijken is begonnen. Kome de melancholie.
V.
vrijdag 28 november 2003
donderdag 27 november 2003
KLIKBARE LINKS VOOR DE MASSA
Ajax was bagger gisteren. Scoor zelve de Vrije Trap der Vrije Trappen. Hiero.
Wie zich afvraagt waar Kelis het in haar briljante nieuwe single 'Milkshake' over heeft klikt hier.
NYMPH stopt er mee. Lees daarom The New Yorker of Granta. De enige bladen die maar een beetje in de buurt komen.
Voor wie net als ik een hekel aan kappers heeft, heb ik een high-tech oplossing gevonden.
Vincent is volgende maand jarig. Hier enkele cadeausuggesties.
N.
Wie zich afvraagt waar Kelis het in haar briljante nieuwe single 'Milkshake' over heeft klikt hier.
NYMPH stopt er mee. Lees daarom The New Yorker of Granta. De enige bladen die maar een beetje in de buurt komen.
Voor wie net als ik een hekel aan kappers heeft, heb ik een high-tech oplossing gevonden.
Vincent is volgende maand jarig. Hier enkele cadeausuggesties.
N.
woensdag 26 november 2003
DEADLINE
De deadline is inmiddels geweest, jongens. Eenieder die nog dacht: ik stuur ook eens wat op naar NYMPH - een leuk verhaaltje, een leuk gedichie, een leuk polemisch stukkie -, die kan dat nu uit zijn hoofd zetten. Voorgoed, voorzover het zich laat aanzien. We zijn nochtans begonnen aan de productie van het allerlaatste nummer onder de hoede van de uitgevers van 521. Het laatste nummer in de magische formule die Martien Bos, Niels Carels, Judith Janssen, Janneke Jonkman en ikzelve voor jullie bedacht hebben en elke keer weer hebben weten om te zetten in een prachtblad dat niet misstaat in je boekenkast. Allemachtig, als dát geen kromme zin was, weet ik het ook niet meer.
Dat was echt de lelijkste zin die ik ooit heb geschreven. (Nee, zal Niels zeggen, ik herinner me nog een zin met een dubbele pet, en die heb je bijna nog geplaatst in NYMPH ook. Maar daar vermoei ik jullie verder niet mee. Een lelijke zin is een lelijke zin. Als ik hem ophak in stukjes, wordt het mogelijk nog een fraai gedicht. Maar nee, dat denk ik niet.)
Goed. In januari dus. De laatste NYMPH zoals je het blad kent. Wees erbij. Ik blijf het niet zeggen.
V.
Dat was echt de lelijkste zin die ik ooit heb geschreven. (Nee, zal Niels zeggen, ik herinner me nog een zin met een dubbele pet, en die heb je bijna nog geplaatst in NYMPH ook. Maar daar vermoei ik jullie verder niet mee. Een lelijke zin is een lelijke zin. Als ik hem ophak in stukjes, wordt het mogelijk nog een fraai gedicht. Maar nee, dat denk ik niet.)
Goed. In januari dus. De laatste NYMPH zoals je het blad kent. Wees erbij. Ik blijf het niet zeggen.
V.
dinsdag 25 november 2003
ZAL JE NET ZIEN
Net op de dag dat Niels weer eens een nieuwe lay-out voor die site van ons in elkaar flanst, sneuvelt ons bezoekersaantallenrecord. Het oude record staat op 174 bezoekers op 1 dag, en nu al, om kwart voor negen, staat de teller op 170. Ik wed dat Niels goed is voor minstens 30 van die 170. Maar goed.
Wat ikzelf van de nieuwe opmaak vind, houd ik nog even in het midden. Die duistere opmaak van de laatste maanden, daar gaf ik nooit veel om. Veel te donker, veel te mistroostig. Deze nieuwe opmaak is dan weer iets lichter, iets gemoedelijker. Maar ook een beetje... nee, ik maak er geen woorden aan vuil. Niels is hier de internetkoning, de website wizard, of hoe noem je dat soort volk. Kunstenaars, dat zijn het. En ik, ik schrijf hier slechts berichten.
Vanavond tussen 22 en 23 u. op 747 AM: mijn vrienden van het tijdschrift Parmentier in het VPRO-programma De Avonden. Met NYMPH hebben we ook eens zo'n uitzending gevuld. Een bijzondere avond was dat. Na afloop werd Niels nog lastiggevallen door een jonge NYMPH-auteur die beweerde dat Niels' eigen schrijverij voortdurend rond de thema's Coca-Cola en hakenkruizen cirkelde. Wel heb ik ooit.
V.
Wat ikzelf van de nieuwe opmaak vind, houd ik nog even in het midden. Die duistere opmaak van de laatste maanden, daar gaf ik nooit veel om. Veel te donker, veel te mistroostig. Deze nieuwe opmaak is dan weer iets lichter, iets gemoedelijker. Maar ook een beetje... nee, ik maak er geen woorden aan vuil. Niels is hier de internetkoning, de website wizard, of hoe noem je dat soort volk. Kunstenaars, dat zijn het. En ik, ik schrijf hier slechts berichten.
Vanavond tussen 22 en 23 u. op 747 AM: mijn vrienden van het tijdschrift Parmentier in het VPRO-programma De Avonden. Met NYMPH hebben we ook eens zo'n uitzending gevuld. Een bijzondere avond was dat. Na afloop werd Niels nog lastiggevallen door een jonge NYMPH-auteur die beweerde dat Niels' eigen schrijverij voortdurend rond de thema's Coca-Cola en hakenkruizen cirkelde. Wel heb ik ooit.
V.
PALAHNIUK WIL TE VEEL
Alweer enige tijd uit, en alweer enige tijd geleden dat ik het las: Diary van Chuck Palahniuk.
[flaptekst: "Diary takes the form of a a "coma diary" kept by one Misty Tracy Wilmot as her husband lies senseless in a hospital after a suicide attempt. Once she was an art student dreaming of creativity and freedom; now, after marrying Peter at school and being brought back to once quaint, now tourist-overrun Waytansea Island, she's been reduced to the condition of a resort hotel maid. Peter, it turns out, has been hiding rooms in houses he's remodeled and scrawling vile messages all over the walls - an old habit of builders but dramatically overdone in Peter's case. Angry homeowners are suing left and right, and Misty's dreams of artistic greatness are in ashes. But then, as if possessed by the spirit of Maura Kinkaid, a fabled Waytansea artist of the nineteenth century, Misty begins painting again, compulsively. But can her newly discovered talent be part of a larger, darker plan? Of course it can..."]
Laat ik het direct maar zeggen: het is zeker niet z'n beste roman. De man schrijft veel, nagenoeg elk jaar een boek, iets wat ik bewonder, maar met Lullaby nog redelijk vers in het geheugen en zeker Choke uit 2001, lijkt Diary een magere opvolger.
Het plot is in tegenstelling tot de voorgangers nét te gemaakt, nét te gekunsteld, nét te veel op basis van een schema vormgegeven. Zijn eerdere boeken hadden iets onvoorspelbaars. Er heerste een schizofrene chaos die keer op keer in al zijn donkere, zwartgallige en soms hilarische mise-en-scène wist te overtuigen. Niet alleen als lezer kon je van alles verwachten, ook Palahniuk leek zich voortdurend te verbazen. Het rammelde niet, maar het swingde. Het rockte. Als een gek.
Diary is wat dat betreft een roman die haast met chirurgische precisie is geschreven. De stijl is onveranderd scherp, geheel uniek, maar vertoont slijtage. Palahniuk moet uitkijken niet tot een pastiche van zichzelf uit te groeien. Wéér die lachonieke, droog-sarcastische toon. Wéér een Messiaanse protagonist. Wéér die flirt met anti-commercie. Wéér geen normaal mens in zicht. Dat we een Palahniuk aan het lezen zijn is al duidelijk bij de eerste zin. Als Diary ook maar de helft van de glans van een Survivor, Choke of Lullaby had, was dat in het geheel niet erg. Diary staat momenteel op nummer 1 in mijn lijst Teleurstellende Boeken van Hooggewaardeerde Schrijvers. Toby Litt zal blij zijn.
N.
[flaptekst: "Diary takes the form of a a "coma diary" kept by one Misty Tracy Wilmot as her husband lies senseless in a hospital after a suicide attempt. Once she was an art student dreaming of creativity and freedom; now, after marrying Peter at school and being brought back to once quaint, now tourist-overrun Waytansea Island, she's been reduced to the condition of a resort hotel maid. Peter, it turns out, has been hiding rooms in houses he's remodeled and scrawling vile messages all over the walls - an old habit of builders but dramatically overdone in Peter's case. Angry homeowners are suing left and right, and Misty's dreams of artistic greatness are in ashes. But then, as if possessed by the spirit of Maura Kinkaid, a fabled Waytansea artist of the nineteenth century, Misty begins painting again, compulsively. But can her newly discovered talent be part of a larger, darker plan? Of course it can..."]
Laat ik het direct maar zeggen: het is zeker niet z'n beste roman. De man schrijft veel, nagenoeg elk jaar een boek, iets wat ik bewonder, maar met Lullaby nog redelijk vers in het geheugen en zeker Choke uit 2001, lijkt Diary een magere opvolger.
Het plot is in tegenstelling tot de voorgangers nét te gemaakt, nét te gekunsteld, nét te veel op basis van een schema vormgegeven. Zijn eerdere boeken hadden iets onvoorspelbaars. Er heerste een schizofrene chaos die keer op keer in al zijn donkere, zwartgallige en soms hilarische mise-en-scène wist te overtuigen. Niet alleen als lezer kon je van alles verwachten, ook Palahniuk leek zich voortdurend te verbazen. Het rammelde niet, maar het swingde. Het rockte. Als een gek.
Diary is wat dat betreft een roman die haast met chirurgische precisie is geschreven. De stijl is onveranderd scherp, geheel uniek, maar vertoont slijtage. Palahniuk moet uitkijken niet tot een pastiche van zichzelf uit te groeien. Wéér die lachonieke, droog-sarcastische toon. Wéér een Messiaanse protagonist. Wéér die flirt met anti-commercie. Wéér geen normaal mens in zicht. Dat we een Palahniuk aan het lezen zijn is al duidelijk bij de eerste zin. Als Diary ook maar de helft van de glans van een Survivor, Choke of Lullaby had, was dat in het geheel niet erg. Diary staat momenteel op nummer 1 in mijn lijst Teleurstellende Boeken van Hooggewaardeerde Schrijvers. Toby Litt zal blij zijn.
N.
OUDE WIJN IN NIEUWE ZAKKEN
Roept u maar: beter of niet?
N.
PS Binnenkort gaan wij het weer hebben over literatuur. Daar is het tijd voor, vinden wij.
N.
PS Binnenkort gaan wij het weer hebben over literatuur. Daar is het tijd voor, vinden wij.
zondag 23 november 2003
ZONDAGMIDDAGBEZIGHEDEN
Ik lees eens wat oude kranten, terwijl Els op tv naar Sissi kijkt. Els staat erop dat ik hier schrijf dat dat een extreem 'tuttige' film is. Bij deze. Ik draai het liedje 'Between the Bars' van Elliott Smith en word er weemoedig van. Ik lees een van Reves Tien vrolijke verhalen en moet er een paar keer hardop om grinniken. Ik ben vandaag niet op de grote schrijversmarkt te Den Haag, waar mijn Parmentier-vrienden Arnoud en Floor hun prachttijdschrift staan te promoten. Els en ik bespreken de aanschaf van een extra boekenkast. Els beweert dat Romy Schneider een heel knappe vrouw was. Ik zie nu al uit naar de aflevering van 24 van vanavond. Els zegt dat Teigetje haar winterjas al aangetrokken heeft. Mijn ouders zitten sinds eergisteren in het verre Benidorm. Ik e-mail vriend Hanz en verstrek tips en adviezen. Ik e-mail anderen en verstrek tips en adviezen. Voor een advies kun je bij mij terecht. Voor een tip ook. Ik eet twee appels en denk: dat zijn de eerste stukken fruit die ik in tijden tot me neem. Ik vraag me af of ik nog naar buiten kan zonder das en handschoenen. Els heeft een clip van Hilary Duff op staan, die ik maar vervelend vind. Els en ik zouden best eens naar Finding Nemo toe kunnen gaan komend weekend. Of naar Love Actually. In Els' ogen is Hugh Grant het ultieme lustobject. Ik drink nog een glas rosé en overpeins hoe het intussen staat met mijn gewicht.
Gisteren was dan weer een fantastische, vreugdevolle, rijke dag. Maar wat zal ik daar nu over schrijven? Zondagmiddagbezigheden, die worden het helemaal in 2004.
V.
Gisteren was dan weer een fantastische, vreugdevolle, rijke dag. Maar wat zal ik daar nu over schrijven? Zondagmiddagbezigheden, die worden het helemaal in 2004.
V.
vrijdag 21 november 2003
EN DAN IK IN NIJMEGEN
Gisteravond was ik op het geweldige Literaire Prijs Gelderland-festijn waar de nieuwe Parmentier werd gepresenteerd. Dat festival was niet in Nijmegen, zoals ik hier eerder vermeldde, maar in Arnhem. Toch ga ik het, in navolging van Niels, ook even over Nijmegen hebben. En niet over het festijn van gisteren. Dat komt dan nog wel eens.
In Nijmegen heb ik met oud en nieuw een keer op het dak van een studentenflat gestaan, zoals ik hier al schreef. In Nijmegen heb ik ooit de zeer slechte film The Long Kiss Goodnight in een bioscoop gezien. In Nijmegen was het wel eens zo koud dat ik in de bus mijn eigen adem kon zien. In Nijmegen heb ik eens samen met een vriend een luchtbed moeten delen. In Nijmegen heb ik geslapen in een kamer zonder verwarming, terwijl het buiten 20 graden vroor. In Nijmegen heb ik Niels en Cor zien voordragen uit eigen werk. In Nijmegen heb ik diezelfde avond NYMPH nog lopen promoten zonder dat het iets opleverde, op een waardevolle en hardnekkige vriendschap met het meisje F. na. In Nijmegen heb ik straten en parkeerplaatsen onder water zien staan. In Nijmegen heb ik voor het eerst op internet rondgekeken (het was 1994). In Nijmegen heb je een heel lange straat die iets met Sint Anna heet en waar ik nog heb gefietst. In Nijmegen woonde tot voor kort mijn vriend Sverre. In Nijmegen ben ik met vriend Sverre en vriend Dimitry nog uit geweest, maar dat was een avond om op te schieten.
In Nijmegen heb ik best veel meegemaakt, dat kun je gerust zo stellen.
V.
P.S. Nog een paar uur en Elsie is er weer! Zijn jullie ook zo blij?
In Nijmegen heb ik met oud en nieuw een keer op het dak van een studentenflat gestaan, zoals ik hier al schreef. In Nijmegen heb ik ooit de zeer slechte film The Long Kiss Goodnight in een bioscoop gezien. In Nijmegen was het wel eens zo koud dat ik in de bus mijn eigen adem kon zien. In Nijmegen heb ik eens samen met een vriend een luchtbed moeten delen. In Nijmegen heb ik geslapen in een kamer zonder verwarming, terwijl het buiten 20 graden vroor. In Nijmegen heb ik Niels en Cor zien voordragen uit eigen werk. In Nijmegen heb ik diezelfde avond NYMPH nog lopen promoten zonder dat het iets opleverde, op een waardevolle en hardnekkige vriendschap met het meisje F. na. In Nijmegen heb ik straten en parkeerplaatsen onder water zien staan. In Nijmegen heb ik voor het eerst op internet rondgekeken (het was 1994). In Nijmegen heb je een heel lange straat die iets met Sint Anna heet en waar ik nog heb gefietst. In Nijmegen woonde tot voor kort mijn vriend Sverre. In Nijmegen ben ik met vriend Sverre en vriend Dimitry nog uit geweest, maar dat was een avond om op te schieten.
In Nijmegen heb ik best veel meegemaakt, dat kun je gerust zo stellen.
V.
P.S. Nog een paar uur en Elsie is er weer! Zijn jullie ook zo blij?
donderdag 20 november 2003
NIJMEGEN
Ik studeerde er een jaar, aan de Hogeschool, om er vervolgens slechts één keer terug te keren. Ik kan me alleen de Gonzo, De Swing, Doornroosje en nog zo'n poppodium herinneren. Veel kleurloze, dertien-in-een-dozijntenten.
Vroeger, toen ik nog jong was, en op een rode Vespa reed, ging ik er voor de Vierdaagse heen. Dan was het feest en lieten de meisjes hun haren los. De rest van de tijd leek de stad in winterslaap.
In Nijmegen stal ik een boek uit de V&D, maar werd bijna betrapt. In Nijmegen zat ik op een kamer van een meisje en in die kamer waaide het alsof je in een bos stond. In Nijmegen zag ik een Heel Beroemde Schijver (nee, ik noem geen namen) op straat braken. In Nijmegen ervoer ik voor het eerst de macht van de roem toen een Zeer Middelmatige Engelse Band tien groupies van 18 mee naar hun toerbus namen. Het waren, kortom, roerige tijden.
Ooit trad ik daar dus op, in Nijmegen, in datzelfde poppodium waarvan de naam me niet te binnen schiet. Vincent was mee, en ook Cor V.. Daar bestaan foto's van. Ik zal ze eens opzoeken.
Diogenes! Zo heette die tent. En die foto's zijn inmiddels verdwenen. Wel weet ik dat we voor aanvang pizza's bestelden, die Cor V. en ik, en ook Vincent (op wie de organisatie in het geheel niet had gerekend) zelf moesten betalen. En er was een mannetje dat de hele tijd vervelend zat te schreeuwen, terwijl de interviewster ons ondervroeg. Enkele van mijn vroegere medestudenten hadden de moeite genomen mij te bekijken. Dat vond ik aardig. Ik wist ze alleen zo verdomd weinig te melden.
Toen we met de trein terug naar het Grote Amsterdam gingen, dronken we wijn zo uit de fles. En daarna maakten we de nacht onveilig. Het was een merkwaardige avond.
N.
Vroeger, toen ik nog jong was, en op een rode Vespa reed, ging ik er voor de Vierdaagse heen. Dan was het feest en lieten de meisjes hun haren los. De rest van de tijd leek de stad in winterslaap.
In Nijmegen stal ik een boek uit de V&D, maar werd bijna betrapt. In Nijmegen zat ik op een kamer van een meisje en in die kamer waaide het alsof je in een bos stond. In Nijmegen zag ik een Heel Beroemde Schijver (nee, ik noem geen namen) op straat braken. In Nijmegen ervoer ik voor het eerst de macht van de roem toen een Zeer Middelmatige Engelse Band tien groupies van 18 mee naar hun toerbus namen. Het waren, kortom, roerige tijden.
Ooit trad ik daar dus op, in Nijmegen, in datzelfde poppodium waarvan de naam me niet te binnen schiet. Vincent was mee, en ook Cor V.. Daar bestaan foto's van. Ik zal ze eens opzoeken.
Diogenes! Zo heette die tent. En die foto's zijn inmiddels verdwenen. Wel weet ik dat we voor aanvang pizza's bestelden, die Cor V. en ik, en ook Vincent (op wie de organisatie in het geheel niet had gerekend) zelf moesten betalen. En er was een mannetje dat de hele tijd vervelend zat te schreeuwen, terwijl de interviewster ons ondervroeg. Enkele van mijn vroegere medestudenten hadden de moeite genomen mij te bekijken. Dat vond ik aardig. Ik wist ze alleen zo verdomd weinig te melden.
Toen we met de trein terug naar het Grote Amsterdam gingen, dronken we wijn zo uit de fles. En daarna maakten we de nacht onveilig. Het was een merkwaardige avond.
N.
TEKST NA MIDDERNACHT GESCHREVEN
Vanavond werd ik getrakteerd op een etentje door mijn vrienden Josje en Arie bij café-restaurant G. Ook hun dochtertje Lola was erbij. Zij wordt ons toekomstige bruidsmeisje, moeten jullie weten. Het was een mooie avond, waarop ik zowaar iets van de voetbalwedstrijd heb meegekregen. En gisteren at ik bij Niels en zijn vriendin J. Niels bereidde zijn befaamde Helse Spaghetti. En dan: morgenavond naar de uitreiking van de Literaire Prijs Gelderland te Nijmegen, een festijn dat wordt gecombineerd met de verschijning van de nieuwe Parmentier, het literaire tijdschrift waar ik met ingang van dit nummer voor schrijf. Ik zal er dan eindelijk eens kennismaken met al mijn nieuwe Parmentier-vrienden en -vriendinnen.
[Ooit vierde ik oud en nieuw in Nijmegen. Het vroor die dagen 20 graden en ik herinner me dat ik boven op een studentenflat stond, tezaam met een boel mensen die ik nooit eerder had gezien en die ik ook nooit meer terug zou zien, en dat we van op grote afstand vuurtjes in tuinen zagen ontstaan. Je kunt je afvragen hoe het met die vuren is afgelopen. En of er veel brandschade werd geleden in die nieuwjaarsnacht. Maar kom op zeg, die nacht waarvan ik spreek ligt een jaar of 7 achter ons. Gaan we ons daar nu nog zorgen om maken?]
Met al die drukke, gezellige avonden achter elkaar vliegt de tijd zonder Els voorbij. En overmorgen is ze er alweer!
In de diskman deze week: de cd's Either/Or van Elliott Smith, Binaural van Pearl Jam, de soundtrack van Magnolia en Hard Candy van de Counting Crows. Vandaag dan toch maar eens gekocht: de hele set Verzameld Werk van Gerard Reve. Zes prachtboeken voor 80 euro.
Verder maak ik me de laatste dagen wel eens druk om dingen als dat helemaal niet nodig is. Daar ga ik jullie verder niet mee vermoeien. Alles zit immers mee, nietwaar. Ik weeg minder dan 70 kilo, dat dan weer wel, maar daar ga ik hard aan werken. Ik denk dat ik maar een frituurpan aanschaf.
V.
[Ooit vierde ik oud en nieuw in Nijmegen. Het vroor die dagen 20 graden en ik herinner me dat ik boven op een studentenflat stond, tezaam met een boel mensen die ik nooit eerder had gezien en die ik ook nooit meer terug zou zien, en dat we van op grote afstand vuurtjes in tuinen zagen ontstaan. Je kunt je afvragen hoe het met die vuren is afgelopen. En of er veel brandschade werd geleden in die nieuwjaarsnacht. Maar kom op zeg, die nacht waarvan ik spreek ligt een jaar of 7 achter ons. Gaan we ons daar nu nog zorgen om maken?]
Met al die drukke, gezellige avonden achter elkaar vliegt de tijd zonder Els voorbij. En overmorgen is ze er alweer!
In de diskman deze week: de cd's Either/Or van Elliott Smith, Binaural van Pearl Jam, de soundtrack van Magnolia en Hard Candy van de Counting Crows. Vandaag dan toch maar eens gekocht: de hele set Verzameld Werk van Gerard Reve. Zes prachtboeken voor 80 euro.
Verder maak ik me de laatste dagen wel eens druk om dingen als dat helemaal niet nodig is. Daar ga ik jullie verder niet mee vermoeien. Alles zit immers mee, nietwaar. Ik weeg minder dan 70 kilo, dat dan weer wel, maar daar ga ik hard aan werken. Ik denk dat ik maar een frituurpan aanschaf.
V.
woensdag 19 november 2003
VOETBAL
O man. Natuurlijk wil ik dat Nederland wint, en zich daarmee plaatst voor dat verderfelijke EK. Aan de andere kant ben ik zo masochistisch dat ik zeg: laat ze maar lekker afgeslacht worden. Ook in gewetensnood? Of een andere mening toegedaan? Laat u horen!
N.
PS Weet u wat lekker is? Toffifee.
N.
PS Weet u wat lekker is? Toffifee.
dinsdag 18 november 2003
SLEEP ALL DAY, STAY UP ALL NIGHT
maandag 17 november 2003
VINCENT PLAATST EEN OUD VERHAAL VAN ZIJN HAND
Onderstaand verhaal verscheen eind 1999 in NYMPH, als afsluiter van de reeks verhalen die ik schreef rond het personage Victor Stout.
---
ONBESCHREVEN BLADEN
door Vincent Schmitz
They can’t hurt you unless you let them
I will say it again
They cannot hurt you unless you let them
(Everclear, ‘One Hit Wonder’)
Iets kietelt mijn hoofd, glad maar scherp, en het is alsof een pen een haal maakt over het blanke papier. Ik moet maanden geslapen hebben, ik voel me herboren en opnieuw geschapen. En ik weet: ik ben plat en plat zijn wij allemaal.
*
De post valt op de deurmat en ik weet hoe zinloos het is haar op te rapen, daar er toch niets voor mij bij zal zitten. Ik woon hier immers niet en alles is gericht aan Elise. Wel doe ik alsof ik haar post haal, ik buk me en grijp vervolgens naar de deurknop. In mijn hoofd speelt het liedje ‘Twin Falls’, een intens dróef liedje, en ik knoop mijn jas dicht. Buiten is het koud en de mensen gaan dik ingepakt voorbij. Met zo’n liedje kan het al haast geen fijne dag meer worden.
*
In het koffiehuis word ik gemeden. Ik moet zowaar zelf naar de bar lopen om bediend te worden en het meisje lijkt elke neiging tot glimlachen verloren te hebben. Ze schenkt me mijn cappuccino, de drank des dichters, doet dat echter niet van harte. Het is er stil, het is er rustig en het meisje verdwijnt uit zicht. Ik denk erover het bordje aan de deur om te draaien opdat eenieder zal denken dat het hier werkelijk GESLOTEN is. Het koffiehuis voor mij alleen. Ik wrijf in mijn handen, pak een notitieblokje en wacht op de muze, maar zie slechts een ouder echtpaar, hand in hand, terwijl ze mijn rustplaats passeren. De al blauw aanlopende man groet mij en ik maak daar een notitie van, doe alsof ik hem niet zie. Hij maakt een obsceen gebaar, iets wat ik niet had verwacht, en zijn vrouw trekt hem mee. Wellicht hoort hij ze de planken al zagen. In alle kalmte schrijf ik weer eens een verhaal over het mannetje dat Vincent heet. Het is een welbestede ochtend, al laat het meisje zich niet meer zien. Slechts af en toe hoor ik een zucht uit de achterkeuken. Tot ik uiteindelijk vertrek.
*
Lang is het geleden dat ik hier kwam, in het winkelcentrum aan de andere kant van de stad. Als klein jongetje fietste ik er, als puber slenterde ik er, ik liet er stukjes van mezelf achter. En het verbaast me hoe traag alles verandert, niet alleen in mijn huidige omgeving, maar ook hier, in dit vervallen decor met de losse tegels en de ondefinieerbare achtergrondruis die uit elke box waait en soms een melodie gelijkt.
Zelfs Eefje is bewaard gebleven, merk ik. Ze is net zo verbaasd mij te zien. Ze rekent mijn krant af en vraagt hoe het met me gaat. Ik wil haar vertellen van mijn dichterschap, maar de adem stokt, mijn hart rammelt en alles is weer hetzelfde. Ik hort en stoot en maak dat ik wegkom. Dit niet meer.
Buiten kijk ik door het glas, op een veiliger afstand. Ik negeer de schreeuwende bestsellerplakkaten en zie Eefjes rug. ‘Jij zult mij geen pijn meer doen. Ik ga verder, ik ben de poseur en jij zult mij geen pijn meer doen.’
Ik kijk de krant de gehele dag niet in, maar voel mij gesterkt door al het leed onder mijn arm. Niet voor mij, niet meer.
*
Maanden geleden alweer, een literaire avond in café De Doerak. Ik die de pose aannam op het toneel. Ik die er onbewogen bij stond en geen woord sprak om even later, begeleid door schamel applaus, mijn plaats in het publiek weer in te nemen. De uitgever in pak. Daar zouden dingen van komen. Het ‘concept’ beviel hem, het concept van ‘de dichter die niet dicht’, de man die zich kleedt en gedraagt als de poëet doch de verzen verwaarloost. Hij kon mij op de markt brengen. Ik zou van hem horen.
*
De thuiskomst is immer hetzelfde. Het slot, de sleutel, de trappen, de kou. Mocht ik dichten, ik schreef een kwatrijn. Mocht ik rijmen, de mogelijkheden waren schier oneindig. Ik stook de kachel op, neurie een couplet van ‘Twin Falls’, warm mij en blijf er, geheel onvoorzien, redelijk kalm onder.
Ware ik bij Elise gebleven vanmorgen, we hadden onder de dekens gelegen waar de blauwe klauwen van de kou ons nooit hadden bereikt. Maar laf is mijn hart.
*
De boodschappen op het apparaat. Broer Frits die wil dat ik me inzet voor zijn Jong Anarchistisch Front, dokter Staar die zich zorgen om me maakt, mijn moeder die mijn loze levenswijze veroordeelt, de gebroeders Van Oei die me vragen ‘een klusje’ voor hen te doen, Elise die een beetje huilt en een gesmoord ‘laat maar’ snikt, het meisje in de lange blauwe jurk dat me verzoekt eens langs te komen.
Ik trek de stekker eruit. Een machine die zo veel treurnis je kamer in slingert, deugt niet. Ik zit bij de kachel, murmel vage flarden, drink mijn thee.
*
Soms tracht ik goed en lief te zijn voor de mensen in mijn nabijheid. Vaker kan het me weinig schelen. Waar het toe leidt, we zullen zien.
Soms verwond ik mijzelf opzettelijk, grijp ik naar een broodmes en snijd ik mijn arm open. Maar het is geen bloed dat ik bloed, het is alles lucht.
Soms schrijf ik een verhaal over het mannetje dat Vincent heet en fantaseer ik erover of het ook andersom zou kunnen zijn, dat ik leef bij andermans gratie. Het gaat alleszins niet van harte.
*
De uitgever liet van zich horen, veel en luidruchtig. Hij schreeuwde door de hoorn, leek de afstand ook zonder telefoon te willen overbruggen en sprak van een ‘prachtig concept’, ‘boekje op de markt zetten’, ‘gebonden en in paperback’ en eigenlijk moest ik maar snel langskomen voor de foto’s.
De foto’s?
De dame van de publiciteit ontving me met tegenzin. Ze vroeg naar mijn concept, maar geloofde er niets van.
‘Dichter, my ass. Al wat jullie schrijven, gaat over jullie onvermogen óm te schrijven of hangt samen met verwerpelijke seksuele driften. En als ik nog één keer een verhaal van zo’n moderne jonge auteur lees waarin de woorden “gsm” of “mobiele telefoon” voorkomen, keer ik de hele literatuur m’n rug toe. Dan hebben ze hier het laatste van mij gezien.’
Niet veel later bood ze haar excuses aan voor de tirade. Ze bleek wat overwerkt en na een kop koffie zou het beter gaan, heus waar. Ze geloofde in dit project, zo zei ze. Een fotograaf werd geregeld.
*
Vorige week ontving ik de dummy, het eerste premature exemplaar van mijn debuut. ‘Victor Stout, Thuis was het gezellig’ prijkt er op het omslag. Achterop een foto waarop ik op de oude tobber lijk, een dichter uit vroeger tijden die ik zeer bewonder. Is het niet om zijn rijmelarij, dan toch om zijn levensloop die er een was van veel strijden, maar nooit eens een overwinning.
*
Maar het blijft wat het was. Ik blijf staren naar mijn boekenkast, ik drink de thee, ik schaaf mijn houding bij en praat tegen wie het horen wil. Soms luistert er iemand, vaker ben ik de achtergrondruis in het verloederde winkelcentrum.
’s Nachts schrik ik wel eens wakker en staan er vreemde mannetjes voor de deur die bellen blazen om ze vervolgens door te prikken. Het ligt mij er allemaal wat al te dik bovenop.
*
Ik zing het liedje ‘Twin Falls’, het intens droeve liedje ‘Twin Falls’, en ik zing het om het in godsnaam uit mijn hoofd te krijgen, want het lijkt alsof iemand steeds dezelfde plaat opzet zonder dat ik er invloed op heb. Maar de buren houden niet van geschreeuw en rammen op de muur met al wat ze vinden.
*
Half geeuwend mompel ik mijn naam als ik na vijf of zes keer dan toch de telefoon opneem. Ik maak een grapje, doe mijn antwoordapparaat na, maar al vóór de pieptoon barst de uitgever los. Wáár blijft de kopij? Wel drommels, hij heeft er toch niet voor niets zo veel energie in gestoken! Ik leg hem nogmaals uit dat ik de dichter ben die niet dicht. Ik herinner hem aan het geinige concept.
‘Lazer op met je concept! Als er niet snel gedichten komen, zorg ik er persoonlijk voor dat je nooit meer poot aan de grond krijgt in die hele verrekte literatuur!’
Ik heb hem weleens vriendelijker meegemaakt, bedenk ik me als ik de hoorn neerleg, maar ik probeer niet eens de oorzaak van het misverstand te achterhalen.
Mijn vingers strijken over de glanzende sneeuwwitte vellen. Ik houd het boekje vast, voor mij is het af. Het is perfect, de ultieme pose. Ik voel me er thuis. Met het kleinood in mijn handen lig ik op bed en ik wacht op de nacht.
*
Maar mijn adem wordt me afgenomen terwijl de lichten worden gedoofd. Nog net hoor ik iemand zijn keel schrapen en ik voel iets krassen over mijn voorhoofd, mijn borst, mijn buik. Ik berust erin, omklem mijn boekje, de bladen blank. Bleek als ikzelf, bleek als wij allen.
Lelystad, 1999
V.
---
ONBESCHREVEN BLADEN
door Vincent Schmitz
They can’t hurt you unless you let them
I will say it again
They cannot hurt you unless you let them
(Everclear, ‘One Hit Wonder’)
Iets kietelt mijn hoofd, glad maar scherp, en het is alsof een pen een haal maakt over het blanke papier. Ik moet maanden geslapen hebben, ik voel me herboren en opnieuw geschapen. En ik weet: ik ben plat en plat zijn wij allemaal.
*
De post valt op de deurmat en ik weet hoe zinloos het is haar op te rapen, daar er toch niets voor mij bij zal zitten. Ik woon hier immers niet en alles is gericht aan Elise. Wel doe ik alsof ik haar post haal, ik buk me en grijp vervolgens naar de deurknop. In mijn hoofd speelt het liedje ‘Twin Falls’, een intens dróef liedje, en ik knoop mijn jas dicht. Buiten is het koud en de mensen gaan dik ingepakt voorbij. Met zo’n liedje kan het al haast geen fijne dag meer worden.
*
In het koffiehuis word ik gemeden. Ik moet zowaar zelf naar de bar lopen om bediend te worden en het meisje lijkt elke neiging tot glimlachen verloren te hebben. Ze schenkt me mijn cappuccino, de drank des dichters, doet dat echter niet van harte. Het is er stil, het is er rustig en het meisje verdwijnt uit zicht. Ik denk erover het bordje aan de deur om te draaien opdat eenieder zal denken dat het hier werkelijk GESLOTEN is. Het koffiehuis voor mij alleen. Ik wrijf in mijn handen, pak een notitieblokje en wacht op de muze, maar zie slechts een ouder echtpaar, hand in hand, terwijl ze mijn rustplaats passeren. De al blauw aanlopende man groet mij en ik maak daar een notitie van, doe alsof ik hem niet zie. Hij maakt een obsceen gebaar, iets wat ik niet had verwacht, en zijn vrouw trekt hem mee. Wellicht hoort hij ze de planken al zagen. In alle kalmte schrijf ik weer eens een verhaal over het mannetje dat Vincent heet. Het is een welbestede ochtend, al laat het meisje zich niet meer zien. Slechts af en toe hoor ik een zucht uit de achterkeuken. Tot ik uiteindelijk vertrek.
*
Lang is het geleden dat ik hier kwam, in het winkelcentrum aan de andere kant van de stad. Als klein jongetje fietste ik er, als puber slenterde ik er, ik liet er stukjes van mezelf achter. En het verbaast me hoe traag alles verandert, niet alleen in mijn huidige omgeving, maar ook hier, in dit vervallen decor met de losse tegels en de ondefinieerbare achtergrondruis die uit elke box waait en soms een melodie gelijkt.
Zelfs Eefje is bewaard gebleven, merk ik. Ze is net zo verbaasd mij te zien. Ze rekent mijn krant af en vraagt hoe het met me gaat. Ik wil haar vertellen van mijn dichterschap, maar de adem stokt, mijn hart rammelt en alles is weer hetzelfde. Ik hort en stoot en maak dat ik wegkom. Dit niet meer.
Buiten kijk ik door het glas, op een veiliger afstand. Ik negeer de schreeuwende bestsellerplakkaten en zie Eefjes rug. ‘Jij zult mij geen pijn meer doen. Ik ga verder, ik ben de poseur en jij zult mij geen pijn meer doen.’
Ik kijk de krant de gehele dag niet in, maar voel mij gesterkt door al het leed onder mijn arm. Niet voor mij, niet meer.
*
Maanden geleden alweer, een literaire avond in café De Doerak. Ik die de pose aannam op het toneel. Ik die er onbewogen bij stond en geen woord sprak om even later, begeleid door schamel applaus, mijn plaats in het publiek weer in te nemen. De uitgever in pak. Daar zouden dingen van komen. Het ‘concept’ beviel hem, het concept van ‘de dichter die niet dicht’, de man die zich kleedt en gedraagt als de poëet doch de verzen verwaarloost. Hij kon mij op de markt brengen. Ik zou van hem horen.
*
De thuiskomst is immer hetzelfde. Het slot, de sleutel, de trappen, de kou. Mocht ik dichten, ik schreef een kwatrijn. Mocht ik rijmen, de mogelijkheden waren schier oneindig. Ik stook de kachel op, neurie een couplet van ‘Twin Falls’, warm mij en blijf er, geheel onvoorzien, redelijk kalm onder.
Ware ik bij Elise gebleven vanmorgen, we hadden onder de dekens gelegen waar de blauwe klauwen van de kou ons nooit hadden bereikt. Maar laf is mijn hart.
*
De boodschappen op het apparaat. Broer Frits die wil dat ik me inzet voor zijn Jong Anarchistisch Front, dokter Staar die zich zorgen om me maakt, mijn moeder die mijn loze levenswijze veroordeelt, de gebroeders Van Oei die me vragen ‘een klusje’ voor hen te doen, Elise die een beetje huilt en een gesmoord ‘laat maar’ snikt, het meisje in de lange blauwe jurk dat me verzoekt eens langs te komen.
Ik trek de stekker eruit. Een machine die zo veel treurnis je kamer in slingert, deugt niet. Ik zit bij de kachel, murmel vage flarden, drink mijn thee.
*
Soms tracht ik goed en lief te zijn voor de mensen in mijn nabijheid. Vaker kan het me weinig schelen. Waar het toe leidt, we zullen zien.
Soms verwond ik mijzelf opzettelijk, grijp ik naar een broodmes en snijd ik mijn arm open. Maar het is geen bloed dat ik bloed, het is alles lucht.
Soms schrijf ik een verhaal over het mannetje dat Vincent heet en fantaseer ik erover of het ook andersom zou kunnen zijn, dat ik leef bij andermans gratie. Het gaat alleszins niet van harte.
*
De uitgever liet van zich horen, veel en luidruchtig. Hij schreeuwde door de hoorn, leek de afstand ook zonder telefoon te willen overbruggen en sprak van een ‘prachtig concept’, ‘boekje op de markt zetten’, ‘gebonden en in paperback’ en eigenlijk moest ik maar snel langskomen voor de foto’s.
De foto’s?
De dame van de publiciteit ontving me met tegenzin. Ze vroeg naar mijn concept, maar geloofde er niets van.
‘Dichter, my ass. Al wat jullie schrijven, gaat over jullie onvermogen óm te schrijven of hangt samen met verwerpelijke seksuele driften. En als ik nog één keer een verhaal van zo’n moderne jonge auteur lees waarin de woorden “gsm” of “mobiele telefoon” voorkomen, keer ik de hele literatuur m’n rug toe. Dan hebben ze hier het laatste van mij gezien.’
Niet veel later bood ze haar excuses aan voor de tirade. Ze bleek wat overwerkt en na een kop koffie zou het beter gaan, heus waar. Ze geloofde in dit project, zo zei ze. Een fotograaf werd geregeld.
*
Vorige week ontving ik de dummy, het eerste premature exemplaar van mijn debuut. ‘Victor Stout, Thuis was het gezellig’ prijkt er op het omslag. Achterop een foto waarop ik op de oude tobber lijk, een dichter uit vroeger tijden die ik zeer bewonder. Is het niet om zijn rijmelarij, dan toch om zijn levensloop die er een was van veel strijden, maar nooit eens een overwinning.
*
Maar het blijft wat het was. Ik blijf staren naar mijn boekenkast, ik drink de thee, ik schaaf mijn houding bij en praat tegen wie het horen wil. Soms luistert er iemand, vaker ben ik de achtergrondruis in het verloederde winkelcentrum.
’s Nachts schrik ik wel eens wakker en staan er vreemde mannetjes voor de deur die bellen blazen om ze vervolgens door te prikken. Het ligt mij er allemaal wat al te dik bovenop.
*
Ik zing het liedje ‘Twin Falls’, het intens droeve liedje ‘Twin Falls’, en ik zing het om het in godsnaam uit mijn hoofd te krijgen, want het lijkt alsof iemand steeds dezelfde plaat opzet zonder dat ik er invloed op heb. Maar de buren houden niet van geschreeuw en rammen op de muur met al wat ze vinden.
*
Half geeuwend mompel ik mijn naam als ik na vijf of zes keer dan toch de telefoon opneem. Ik maak een grapje, doe mijn antwoordapparaat na, maar al vóór de pieptoon barst de uitgever los. Wáár blijft de kopij? Wel drommels, hij heeft er toch niet voor niets zo veel energie in gestoken! Ik leg hem nogmaals uit dat ik de dichter ben die niet dicht. Ik herinner hem aan het geinige concept.
‘Lazer op met je concept! Als er niet snel gedichten komen, zorg ik er persoonlijk voor dat je nooit meer poot aan de grond krijgt in die hele verrekte literatuur!’
Ik heb hem weleens vriendelijker meegemaakt, bedenk ik me als ik de hoorn neerleg, maar ik probeer niet eens de oorzaak van het misverstand te achterhalen.
Mijn vingers strijken over de glanzende sneeuwwitte vellen. Ik houd het boekje vast, voor mij is het af. Het is perfect, de ultieme pose. Ik voel me er thuis. Met het kleinood in mijn handen lig ik op bed en ik wacht op de nacht.
*
Maar mijn adem wordt me afgenomen terwijl de lichten worden gedoofd. Nog net hoor ik iemand zijn keel schrapen en ik voel iets krassen over mijn voorhoofd, mijn borst, mijn buik. Ik berust erin, omklem mijn boekje, de bladen blank. Bleek als ikzelf, bleek als wij allen.
Lelystad, 1999
V.
VRAAG
Gisteren was er op Canvas, als onderdeel van het Sportpaleis, een werkelijk fantastische documentaire te zien over de alternatieve WK-Finale tussen de zwakste voetballanden ter wereld Buthan en Montserrat. Weet iemand de titel van die film (viel er net te laat in) en wie de maker was (even geen pen voorhanden bij het rollen van de credits)?
Reacties gaarne in de comments!
N.
PS Meer volgt later. Ik ga dood van de spierpijn.
update
Dank Frans! Inderdaad, die prachtige, ontroerende, visueel en muzikaal overdonderende film heet The Other Final. Johan Kraamer, van het Amsterdamse reclamebureau KesselsKramer, tekende voor regie en productie. (Aardige site, overigens, goed voor veelvuldig gebruik van de f5-knop.) Aanrader van de maand!
Reacties gaarne in de comments!
N.
PS Meer volgt later. Ik ga dood van de spierpijn.
update
Dank Frans! Inderdaad, die prachtige, ontroerende, visueel en muzikaal overdonderende film heet The Other Final. Johan Kraamer, van het Amsterdamse reclamebureau KesselsKramer, tekende voor regie en productie. (Aardige site, overigens, goed voor veelvuldig gebruik van de f5-knop.) Aanrader van de maand!
zondag 16 november 2003
VIJF MUZIEKTIPS EN EEN MOOIE MEISJESNAAM
Ja ja, ze slepen je erdoorheen, ga maar snel luisteren:
Materie - Brendan Benson (hier moet ik Niels gewoon gelijk in geven)
No Myth - Michael Penn
Personal Jesus - Johnny Cash
Stray - Calexico
Good Stuff - Kelis
Wat valt er verder te zeggen? Ik heb vandaag Festen weer eens gezien. Wat een ontzettend humoristische film is dat toch, afgezien van de tragische toestanden die er ook in verwerkt worden. Ik moet er veel om lachen. Een beetje zoals je dat ook hebt bij Reves De Avonden. Het is allemaal heel triest, maar er moet ook gelachen worden.
Els blijft nog maar 5 dagen weg. 5 dagen, daar lach ik nu gewoon om.
En vinden jullie Analyse ook een heel, heel mooie naam voor een meisje?
V.
Materie - Brendan Benson (hier moet ik Niels gewoon gelijk in geven)
No Myth - Michael Penn
Personal Jesus - Johnny Cash
Stray - Calexico
Good Stuff - Kelis
Wat valt er verder te zeggen? Ik heb vandaag Festen weer eens gezien. Wat een ontzettend humoristische film is dat toch, afgezien van de tragische toestanden die er ook in verwerkt worden. Ik moet er veel om lachen. Een beetje zoals je dat ook hebt bij Reves De Avonden. Het is allemaal heel triest, maar er moet ook gelachen worden.
Els blijft nog maar 5 dagen weg. 5 dagen, daar lach ik nu gewoon om.
En vinden jullie Analyse ook een heel, heel mooie naam voor een meisje?
V.
zaterdag 15 november 2003
DINGEN OVER MIJZELVE, ZOMAAR, VOOR DE FANS
Ik kocht vandaag de cd Either/Or van Elliott Smith.
Ik blijk nog maar 70,4 kilo te wegen. Elke maand wordt het minder, valt me op. Een verontrustende ontwikkeling, wat jullie.
Ik schreef in 1994 een Nederlandse variant op Nirvana's liedje 'Rape Me'. Mijn variant heette 'Dek me'.
Ik schreef in 1994 wel meer dingen die de wereld er feitelijk niet beter op hebben gemaakt.
Ik sloeg in 1994 zo nu en dan wat gitaarakkoorden aan.
Ik denk graag terug aan 1994.
Ik ga vandaag of morgen toch echt eens die baard afscheren.
Ik heb gisteren een wondermooi liedje gehoord dat werd uitgevoerd door Johnny Cash.
Ik noem in dit stukje zomaar even twee muzikale helden die dit jaar uit ons midden zijn verdwenen.
Ik heb het al heel lang niet over Mike Levey gehad. Dat hij ruste in vrede.
Ik ga maandag lunchen met de grote toneelschrijver Janwillem S.
Ik ga dinsdag eten bij Niels en zijn vriendin J.
Ik ga woensdag eten bij Josje en Arie en hun leuke dochtertje Lola (die volgend jaar ons bruidsmeisje wordt).
Ik ga donderdag naar een Parmentier-festijn en zal daar dan eindelijk enkele van mijn Parmentier-collega's voor het eerst ontmoeten.
Ik ben alweer meer dan vier jaar afgestudeerd.
Ik maak nooit grappen over welk koningshuis dan ook.
Ik zou net als mijn broertje Joey een hiphopcarrière kunnen beginnen, en verder door het leven kunnen gaan als Prinz Vinz, de Oliekoning.
Ik doe dat toch maar niet.
Ik zie uit naar jullie reacties.
V.
Ik blijk nog maar 70,4 kilo te wegen. Elke maand wordt het minder, valt me op. Een verontrustende ontwikkeling, wat jullie.
Ik schreef in 1994 een Nederlandse variant op Nirvana's liedje 'Rape Me'. Mijn variant heette 'Dek me'.
Ik schreef in 1994 wel meer dingen die de wereld er feitelijk niet beter op hebben gemaakt.
Ik sloeg in 1994 zo nu en dan wat gitaarakkoorden aan.
Ik denk graag terug aan 1994.
Ik ga vandaag of morgen toch echt eens die baard afscheren.
Ik heb gisteren een wondermooi liedje gehoord dat werd uitgevoerd door Johnny Cash.
Ik noem in dit stukje zomaar even twee muzikale helden die dit jaar uit ons midden zijn verdwenen.
Ik heb het al heel lang niet over Mike Levey gehad. Dat hij ruste in vrede.
Ik ga maandag lunchen met de grote toneelschrijver Janwillem S.
Ik ga dinsdag eten bij Niels en zijn vriendin J.
Ik ga woensdag eten bij Josje en Arie en hun leuke dochtertje Lola (die volgend jaar ons bruidsmeisje wordt).
Ik ga donderdag naar een Parmentier-festijn en zal daar dan eindelijk enkele van mijn Parmentier-collega's voor het eerst ontmoeten.
Ik ben alweer meer dan vier jaar afgestudeerd.
Ik maak nooit grappen over welk koningshuis dan ook.
Ik zou net als mijn broertje Joey een hiphopcarrière kunnen beginnen, en verder door het leven kunnen gaan als Prinz Vinz, de Oliekoning.
Ik doe dat toch maar niet.
Ik zie uit naar jullie reacties.
V.
vrijdag 14 november 2003
donderdag 13 november 2003
POSTCODECIJFERS
Vandaag volgde ik een redacteurenworkshop auteursmanagement in Utrecht. Ik heb daar veel geleerd. Ik ga 'mijn' auteurs voortaan heel anders begeleiden. Ik ben niet langer dezelfde.
Zevenenhalf uur duurde die workshop. Best lang, nietwaar?
Op de terugweg kocht ik in een grote zaak met de naam Media Markt leuke dingen. Ik geef stapels geld uit sinds Els ervandoor is. Als ze terugkomt, zwaait er wat voor me. Denk ik. Om haar tegemoet te komen, heb ik Three, de nieuwe cd van de Sugababes, voor haar gekocht. 9,99 euro kost die. Dat is toch geen geld voor een nieuwe cd? En dan ook nog zo een waar Els vast heel blij mee zal zijn?
Voor mijzelve kocht ik een dubbel-cd met een boel restmateriaal van Pearl Jam. Die compilatie heet Lost Dogs en bevat vele prachtliedjes, zoals 'Last Kiss', 'Getting Here' en 'Yellow Ledbetter', maar dan weer niet 'Soldier of Love', 'I Got Id.' en 'Long Road', toch ook drie liedjes die ze nooit op een cd hebben gezet, en bepaald niet de minste. Sterker: die drie liedjes behoren tot de mooiste die ze tot nu toe opnamen. Ik zeg: als je dan toch zo'n compilatie-cd maakt, doe het dan goed. Nu ja, ze moeten het maar zelf weten ook, de lastpakken.
Ook kocht ik wederom een film op dvd. Na mijn koopmanie van de afgelopen week (de dvd's van o.a. The Elephant Man, The Remains of the Day, Die Hard, Festen, Taxi Driver, Memento, Halloween en The Princess Bride), kocht ik er vandaag gewoon nog even Go bij ook. Alsof het niets is.
Bij het afrekenen in die Media Markt, vroeg de kassajongen de vier cijfers van mijn postcode. Veel gekker moet het echt niet worden, hoor.
Nu ga ik even wat te eten maken voor mijzelve. Iemand moet het doen.
V. (die binnenkort dus geen geld meer heeft, maar wel een boel toffe films en cd's)
Zevenenhalf uur duurde die workshop. Best lang, nietwaar?
Op de terugweg kocht ik in een grote zaak met de naam Media Markt leuke dingen. Ik geef stapels geld uit sinds Els ervandoor is. Als ze terugkomt, zwaait er wat voor me. Denk ik. Om haar tegemoet te komen, heb ik Three, de nieuwe cd van de Sugababes, voor haar gekocht. 9,99 euro kost die. Dat is toch geen geld voor een nieuwe cd? En dan ook nog zo een waar Els vast heel blij mee zal zijn?
Voor mijzelve kocht ik een dubbel-cd met een boel restmateriaal van Pearl Jam. Die compilatie heet Lost Dogs en bevat vele prachtliedjes, zoals 'Last Kiss', 'Getting Here' en 'Yellow Ledbetter', maar dan weer niet 'Soldier of Love', 'I Got Id.' en 'Long Road', toch ook drie liedjes die ze nooit op een cd hebben gezet, en bepaald niet de minste. Sterker: die drie liedjes behoren tot de mooiste die ze tot nu toe opnamen. Ik zeg: als je dan toch zo'n compilatie-cd maakt, doe het dan goed. Nu ja, ze moeten het maar zelf weten ook, de lastpakken.
Ook kocht ik wederom een film op dvd. Na mijn koopmanie van de afgelopen week (de dvd's van o.a. The Elephant Man, The Remains of the Day, Die Hard, Festen, Taxi Driver, Memento, Halloween en The Princess Bride), kocht ik er vandaag gewoon nog even Go bij ook. Alsof het niets is.
Bij het afrekenen in die Media Markt, vroeg de kassajongen de vier cijfers van mijn postcode. Veel gekker moet het echt niet worden, hoor.
Nu ga ik even wat te eten maken voor mijzelve. Iemand moet het doen.
V. (die binnenkort dus geen geld meer heeft, maar wel een boel toffe films en cd's)
woensdag 12 november 2003
NIEUWE LIJSTEN
10 klassieke popliedjes uit mijn Kazaa-lijst die ik graag draai:
1. Don't Worry - Appleton
2. Honky's Ladder - The Afghan Whigs
3. Metarie - Brendan Benson
4. Wise Up - Aimee Mann
5. Space Oddity - David Bowie
6. Mad World - Gary Jules & Michael Andrews (Donnie Darko Soundtrack)
7. Babylon - David Gray
8. Sympathy for the Devil - The Rolling Stones
9. N 2 Gether Now - Limp Bizkit featuring Method Man
10. Summer - Buffalo Tom
10 zaken die beter zouden verdwijnen
1. Puberale jongens met snorren/sikken/combinaties hiervan.
2. Slijmerige zeikerds die het Nederlands niet machtig zijn en zich opzuigen aan alle grote weblogs.
3. Mijn oprechte verbazing dat al die grote weblogs daar op een of andere manier niets mee doen.
4. Pastichebands als The Darkness die zichzelf te serieus nemen.
5. Fietstaxi's.
6. Deze troel.
7. Buitenlandse krakers die voor de Albert Heijn 'kunstjes' aan het doen zijn.
8. De mentale nedergang van Gerard Reve.
9. Het feit dat ik mijn voicemail niet ingesteld krijg.
10. Martijn Krabbé.
N.
1. Don't Worry - Appleton
2. Honky's Ladder - The Afghan Whigs
3. Metarie - Brendan Benson
4. Wise Up - Aimee Mann
5. Space Oddity - David Bowie
6. Mad World - Gary Jules & Michael Andrews (Donnie Darko Soundtrack)
7. Babylon - David Gray
8. Sympathy for the Devil - The Rolling Stones
9. N 2 Gether Now - Limp Bizkit featuring Method Man
10. Summer - Buffalo Tom
10 zaken die beter zouden verdwijnen
1. Puberale jongens met snorren/sikken/combinaties hiervan.
2. Slijmerige zeikerds die het Nederlands niet machtig zijn en zich opzuigen aan alle grote weblogs.
3. Mijn oprechte verbazing dat al die grote weblogs daar op een of andere manier niets mee doen.
4. Pastichebands als The Darkness die zichzelf te serieus nemen.
5. Fietstaxi's.
6. Deze troel.
7. Buitenlandse krakers die voor de Albert Heijn 'kunstjes' aan het doen zijn.
8. De mentale nedergang van Gerard Reve.
9. Het feit dat ik mijn voicemail niet ingesteld krijg.
10. Martijn Krabbé.
N.
JEUGDSENTIMENT
Ik zag het vorige week. De herhaling van een programma dat in mijn hoofd haast mythische proporties had aangenomen: Rembo & Rembo. Nu elke zondagochtend en woensdagmiddag terug op Nederland 3. Maar echt slimme mensen kijken gewoon alle afleveringen achter elkaar. Waar? Hier.
N.
N.
dinsdag 11 november 2003
LIJSTJES... ALTIJD MAAR WEER DIE LIJSTJES
5 dingen die mij bedroeven
1. Elsie is al 2 dagen weg, en er volgen er nog 10.
2. De prachtnovelle Schaduwkind van P.F. Thomése. Ik las deze novelle gisteren en ik ben zelden zo ontroerd geraakt bij het lezen van een boek. Zijn debuut Zuidland vond ik ooit een taaie, logge draak, maar ik lieg niet als ik zeg dat ik bij dit boek met moeite de tranen uit m'n ogen kon weren. Wie nu lacht, moet heel goed uitkijken. Lezen, dat boek!
3. Madonna. Die had dus nooit in de nieuwe clip van Britney moeten zitten. Wat een potsierlijke dansjes, beweginkjes, gezongen zinnetjes en maniertjes. Het woord 'gêne' komt in me op. En het woord 'afkeer' gooit eveneens hoge ogen.
4. Dat het elke ochtend als ik de deur uit stap kouder blijkt te zijn dan ik had durven denken.
5. Dat ik nog altijd met twee (2!) sofinummers rondloop.
5 dingen die mij verblijden
1. Onze katten Teigetje en Noni. Ik ga niet zeggen dat het de stoerste katten zijn die je ooit hebt gezien, maar kom gerust eens langs om het met eigen ogen na te gaan.
2. De foto's van Britney in de nieuwe Q. Tjonge, bij Q denken ze met mij mee. En als je dit nummer koopt, krijg je er bovendien een leuke cd bij ook! Met liedjes van onder anderen Muse, Johnny Cash, OutKast, The Dandy Warhols en The Thrills. Kopen, iedereen! Op die cd staan ook liedjes van de fopartiesten Sean Paul en The Darkness, maar dat mag de pret niet drukken. En over plaatjes gesproken: wordt het niet eens tijd dat de beloofde foto's van Aukje van G. ergens opduiken? Lijkt me echt een opdracht voor Niels.
3. Het nieuwe manuscript van de Opperman der Vlaamse Letteren.
4. De muziek van Interpol. Ik ben natuurlijk weer de laatste die hun cd ontdekt, maar nu zit hij dan ook non-stop in mijn diskman.
5. Dat ik nu officieel Vast Medewerker ben geworden bij het literaire tijdschrift Parmentier.
O ja, ik ben de kwaadste niet: hier drop ik gewoon even die link naar de nieuwe Britney-plaatjes.
V.
1. Elsie is al 2 dagen weg, en er volgen er nog 10.
2. De prachtnovelle Schaduwkind van P.F. Thomése. Ik las deze novelle gisteren en ik ben zelden zo ontroerd geraakt bij het lezen van een boek. Zijn debuut Zuidland vond ik ooit een taaie, logge draak, maar ik lieg niet als ik zeg dat ik bij dit boek met moeite de tranen uit m'n ogen kon weren. Wie nu lacht, moet heel goed uitkijken. Lezen, dat boek!
3. Madonna. Die had dus nooit in de nieuwe clip van Britney moeten zitten. Wat een potsierlijke dansjes, beweginkjes, gezongen zinnetjes en maniertjes. Het woord 'gêne' komt in me op. En het woord 'afkeer' gooit eveneens hoge ogen.
4. Dat het elke ochtend als ik de deur uit stap kouder blijkt te zijn dan ik had durven denken.
5. Dat ik nog altijd met twee (2!) sofinummers rondloop.
5 dingen die mij verblijden
1. Onze katten Teigetje en Noni. Ik ga niet zeggen dat het de stoerste katten zijn die je ooit hebt gezien, maar kom gerust eens langs om het met eigen ogen na te gaan.
2. De foto's van Britney in de nieuwe Q. Tjonge, bij Q denken ze met mij mee. En als je dit nummer koopt, krijg je er bovendien een leuke cd bij ook! Met liedjes van onder anderen Muse, Johnny Cash, OutKast, The Dandy Warhols en The Thrills. Kopen, iedereen! Op die cd staan ook liedjes van de fopartiesten Sean Paul en The Darkness, maar dat mag de pret niet drukken. En over plaatjes gesproken: wordt het niet eens tijd dat de beloofde foto's van Aukje van G. ergens opduiken? Lijkt me echt een opdracht voor Niels.
3. Het nieuwe manuscript van de Opperman der Vlaamse Letteren.
4. De muziek van Interpol. Ik ben natuurlijk weer de laatste die hun cd ontdekt, maar nu zit hij dan ook non-stop in mijn diskman.
5. Dat ik nu officieel Vast Medewerker ben geworden bij het literaire tijdschrift Parmentier.
O ja, ik ben de kwaadste niet: hier drop ik gewoon even die link naar de nieuwe Britney-plaatjes.
V.
KILL BILL AL VOOR U BEKEKEN
Ondertussen heb ik middels illegale weg Kill Bill al gezien. Dat de film onevenwichtig is, de kenmerkende dialogen ontbreken, de climax onbevredigend, Tarantino gewoonweg erg veel zijpaden laat zien en dat daardoor de splitsing in twee delen niet helemaal gerechtvaardigd is, mag niet weg nemen Kill Bill voortreffelijk amusement biedt.
Uma Thurman is in vorm. Uma Thurman is op elk moment de beste actrice voor de rol. Uma Thurman heeft het stoerste trainingspak aller tijden aan. Uma Thurman is, laat ik het maar gewoon zeggen, de bom. Zo, het hoge woord is eruit.
Kill Bill ziet eruit als een echte Tarantino-film. Oogstrelende cameravoering, hybride plotwisselingen, fijne muziek, übercoole hoofdpersonages, vol hoofdstuktitels en eerbetuigingen, bloed, veel bloed - het kan niet op. Edoch. Dat verhaal. Tja. Dat rammelt. Dat komt niet op gang. Dat sleept zich maar tergend langzaam voort. Dat is kortom, niet om steil van achterover te vallen.
Uma is Black Mamba/The Bride. Lid van The Deadly Viper Assassination Squad. Een moordenares. Ze stopt ermee, raakt zwanger, wil trouwen, maar Bill, leider van de bende, moordt samen met de overgebleven leden tijdens de ceremonie iedereen uit. Uma raakt in coma, ontwaakt na vier jaar en wil wraak. En zo geschiedde. Dat aan het einde van het eerste deel slechts twee van de vijf, op spectaculaire wijze weliswaar, aan het Japanse staal zijn geregen is leuk, maar zonder al Tarantino's uitstapjes (de ruim een kwartier durende animatie waarin de geschiedenis van Cottonmouth (Lucy Liu) uit de doeken gedaan wordt is prachtig maar totaal overbodig) had het makkelijk in twee uur gedaan kunnen zijn.
Nee, perfect is Kill Bill zeker niet. En wie op zoek is naar originele, waarheidsgetrouwe cinema over samurai en bloedwraak kan beter het oeuvre van Kurosawa eens doorspitten. Wie echter een uur en drie kwartier zich wil verliezen in een universum waar iedereen met zwaarden in vliegtuigen zit, huisvrouwen voor het oog van hun kinderen worden afgemaakt en 17-jarige schoolmeisjes intens gevaarlijk zijn, is hier aan het goede adres.
N.
Uma Thurman is in vorm. Uma Thurman is op elk moment de beste actrice voor de rol. Uma Thurman heeft het stoerste trainingspak aller tijden aan. Uma Thurman is, laat ik het maar gewoon zeggen, de bom. Zo, het hoge woord is eruit.
Kill Bill ziet eruit als een echte Tarantino-film. Oogstrelende cameravoering, hybride plotwisselingen, fijne muziek, übercoole hoofdpersonages, vol hoofdstuktitels en eerbetuigingen, bloed, veel bloed - het kan niet op. Edoch. Dat verhaal. Tja. Dat rammelt. Dat komt niet op gang. Dat sleept zich maar tergend langzaam voort. Dat is kortom, niet om steil van achterover te vallen.
Uma is Black Mamba/The Bride. Lid van The Deadly Viper Assassination Squad. Een moordenares. Ze stopt ermee, raakt zwanger, wil trouwen, maar Bill, leider van de bende, moordt samen met de overgebleven leden tijdens de ceremonie iedereen uit. Uma raakt in coma, ontwaakt na vier jaar en wil wraak. En zo geschiedde. Dat aan het einde van het eerste deel slechts twee van de vijf, op spectaculaire wijze weliswaar, aan het Japanse staal zijn geregen is leuk, maar zonder al Tarantino's uitstapjes (de ruim een kwartier durende animatie waarin de geschiedenis van Cottonmouth (Lucy Liu) uit de doeken gedaan wordt is prachtig maar totaal overbodig) had het makkelijk in twee uur gedaan kunnen zijn.
Nee, perfect is Kill Bill zeker niet. En wie op zoek is naar originele, waarheidsgetrouwe cinema over samurai en bloedwraak kan beter het oeuvre van Kurosawa eens doorspitten. Wie echter een uur en drie kwartier zich wil verliezen in een universum waar iedereen met zwaarden in vliegtuigen zit, huisvrouwen voor het oog van hun kinderen worden afgemaakt en 17-jarige schoolmeisjes intens gevaarlijk zijn, is hier aan het goede adres.
N.
zaterdag 8 november 2003
CIJFERS
De bezoekaantallen bereiken weer een nieuw dieptepunt in de Niels en Vincent-geschiedenis als het zo doorgaat.
Komt het soms doordat we niets berichten over de tragische dood van Bobby Hatfield, een van The Righteous Brothers? Wel, dat lag ons een beetje te veel voor de hand. Af en toe sla je eens een dode popster over. Wel draaien Niels en ik al dagenlang alleen nog maar 'Unchained Melody' en 'You've Lost That Lovin' Feeling', maar ja, wij zijn dan ook twee heel gevoelige jongens. Romantische zielen.
Van die jongens die af en toe eens een boek van Reve openslaan om er dan uit te citeren. Van die jongens die zich er niet voor schamen een ondergrondse ninja-organisatie op te richten waarin oude helden als Lee Van Cleef weer tot hun recht komen. Van die jongens dus.
Graag wijs ik jullie nog even op Vanuit de 47, de debuut-cd van mijn broertje Joey. Je hoort mij niet snel hoog opgeven van hiphop, maar hier gebeuren toch echt wel heel leuke dingen. Wie geïnteresseerd is: op Joey's homepage kun je zomaar gratis een paar van zijn liedjes beluisteren. Ik zou het maar even doen. Hij dropt hiphop die de stoppels van je kop af klopt.
V.
P.S. Ik hoor het jullie al denken: eerst zeuren die Niels en Vincent maandenlang om een nieuwe clip van Britney Spears, en nu-ie er eindelijk is, hoor ik ze er niet eens over. Dat zit zo: die clip valt ons een beetje tegen. En dat liedje ook. We vestigen onze hoop nu op de volgende single.
Komt het soms doordat we niets berichten over de tragische dood van Bobby Hatfield, een van The Righteous Brothers? Wel, dat lag ons een beetje te veel voor de hand. Af en toe sla je eens een dode popster over. Wel draaien Niels en ik al dagenlang alleen nog maar 'Unchained Melody' en 'You've Lost That Lovin' Feeling', maar ja, wij zijn dan ook twee heel gevoelige jongens. Romantische zielen.
Van die jongens die af en toe eens een boek van Reve openslaan om er dan uit te citeren. Van die jongens die zich er niet voor schamen een ondergrondse ninja-organisatie op te richten waarin oude helden als Lee Van Cleef weer tot hun recht komen. Van die jongens dus.
Graag wijs ik jullie nog even op Vanuit de 47, de debuut-cd van mijn broertje Joey. Je hoort mij niet snel hoog opgeven van hiphop, maar hier gebeuren toch echt wel heel leuke dingen. Wie geïnteresseerd is: op Joey's homepage kun je zomaar gratis een paar van zijn liedjes beluisteren. Ik zou het maar even doen. Hij dropt hiphop die de stoppels van je kop af klopt.
V.
P.S. Ik hoor het jullie al denken: eerst zeuren die Niels en Vincent maandenlang om een nieuwe clip van Britney Spears, en nu-ie er eindelijk is, hoor ik ze er niet eens over. Dat zit zo: die clip valt ons een beetje tegen. En dat liedje ook. We vestigen onze hoop nu op de volgende single.
donderdag 6 november 2003
NIELS EN VINCENT MAILEN
Verveel me. Ik wil niet werken.
N.
Dat eerste zinnetje klinkt als een bevel.
V.
Kunnen we niet samen een ondergrondse ninja-organisatie starten?
N.
Pas als Lee Van Cleef weer tot leven wordt gewekt, jongen.
V.
Hij staat hier naast me! "Wat nou, hartaanval?" zei hij zojuist!
N.
Staan Lee Marvin en John Wayne soms naast 'em?
V.
Nee. Die zijn buiten met klappistooltjes aan het spelen. Lee staat nu wel
wat ongeduldig met z'n nuchaku te wapperen. Toch vreemd, een ninja met een
cowboyhoed. Maar goed. Gaan we die ninja-club nu opstarten of niet?
N.
Wat moet ik ervoor doen?
V.
Allereerst hebben we ninjapakken nodig. En drie chickies. En wat zwaarden.
Regel jij dat, dan doe ik de rest.
N.
3 chickies? Waar zijn die voor?
Hoef ik alleen de zwaarden te regelen? Of ook de pakken en de chickies?
Ik ken Timothy Van Patten toevallig. Hebben we daar wat aan?
V.
Nee, jij moet 3 chickies, pakken en zwaarden regelen. En laat Timothy maar
zitten. Ik begin Lee ook al zat te worden. Ik vertel alles later wel, als we
op de geheime locatie zijn.
N.
Waar zijn die chickies dan voor??
V.
Jongen, een goeie ninja heeft áltijd drie chickies! Eén om voor te zorgen,
één om mee te trainen en één waarvan hij houdt, maar voordat hij het kan
vertellen, wordt dat chickie afgemaakt. En dan, dan begint de bloedwraak.
N.
Hm. Ik denk even na over de 3 gegadigden.
V.
Goed. Dan ga ik even ritmisch met mijn voorhoofd op mijn bureau drummen.
N.
N.
N.
Dat eerste zinnetje klinkt als een bevel.
V.
Kunnen we niet samen een ondergrondse ninja-organisatie starten?
N.
Pas als Lee Van Cleef weer tot leven wordt gewekt, jongen.
V.
Hij staat hier naast me! "Wat nou, hartaanval?" zei hij zojuist!
N.
Staan Lee Marvin en John Wayne soms naast 'em?
V.
Nee. Die zijn buiten met klappistooltjes aan het spelen. Lee staat nu wel
wat ongeduldig met z'n nuchaku te wapperen. Toch vreemd, een ninja met een
cowboyhoed. Maar goed. Gaan we die ninja-club nu opstarten of niet?
N.
Wat moet ik ervoor doen?
V.
Allereerst hebben we ninjapakken nodig. En drie chickies. En wat zwaarden.
Regel jij dat, dan doe ik de rest.
N.
3 chickies? Waar zijn die voor?
Hoef ik alleen de zwaarden te regelen? Of ook de pakken en de chickies?
Ik ken Timothy Van Patten toevallig. Hebben we daar wat aan?
V.
Nee, jij moet 3 chickies, pakken en zwaarden regelen. En laat Timothy maar
zitten. Ik begin Lee ook al zat te worden. Ik vertel alles later wel, als we
op de geheime locatie zijn.
N.
Waar zijn die chickies dan voor??
V.
Jongen, een goeie ninja heeft áltijd drie chickies! Eén om voor te zorgen,
één om mee te trainen en één waarvan hij houdt, maar voordat hij het kan
vertellen, wordt dat chickie afgemaakt. En dan, dan begint de bloedwraak.
N.
Hm. Ik denk even na over de 3 gegadigden.
V.
Goed. Dan ga ik even ritmisch met mijn voorhoofd op mijn bureau drummen.
N.
N.
woensdag 5 november 2003
VRAGEN WAAR NIEMAND WAT AAN HEEFT
Genoeg geoudehoer over Nol R. Dat hoofdstuk sluiten we nu af.
Wat ik me dus vanmorgen inene afvroeg: wat is er geworden van Jason Orange en Howard Donald van wijlen Take That?
N.
Wat ik me dus vanmorgen inene afvroeg: wat is er geworden van Jason Orange en Howard Donald van wijlen Take That?
N.
MEDELIJDEN MET NOL IS VOOR MIETJES
Ik hoop dat Vincent zijn befaamde sarcasme als wapen gebruikt. Want Nol Roos is onkruid dat met alle middelen bestreden mag worden.
N.
N.
dinsdag 4 november 2003
NOL - NOG EENS
Overigens vind ik het wel triest dat een gastenboek gesloten moet worden omdat sommigen het te bont maken. Ik distantieer me van zulk gedrag. Als het daar althans aan ligt. (Voor hetzelfde geld is er gewoon sprake van een interne fout op die site. Of zoiets.)
Het moet wel leuk blijven natuurlijk.
V.
Het moet wel leuk blijven natuurlijk.
V.
AFGEREKEND
Wel heb ik ooit! Gisteravond plaatste ik hier een enthousiast bericht over Nols gastenboek, en nu is het warempel al gesloten!
V.
V.
maandag 3 november 2003
AFREKENING
Het is niet alsof we Nol niet hebben gewaarschuwd: al die ongein heeft nu lang genoeg geduurd. En Niels en ik hebben heus niet de intentie een hetze te ontketenen, maar wie nog enig idee heeft van wat goede smaak voorstelt en wie bereid is die goede smaak te verdedigen met alles wat hij/zij in zich heeft:
Leef je uit in Nols gastenboek!
V.
Leef je uit in Nols gastenboek!
V.
LANG LEVE DE BBC!
De BBC is de beste omroep ter wereld, dat weet iedereen. Gisteren eerst Top Gear, daarna een hilarische documentaire over internetporno. Vanavond Room 101 en daarna ook nog Dead Ringers.
Momenteel loopt ook bij de BBC de zoektocht naar het meest geliefde boek van het land. Hier kun je stemmen. Op The Catcher in the Rye, natuurlijk.
N.
Momenteel loopt ook bij de BBC de zoektocht naar het meest geliefde boek van het land. Hier kun je stemmen. Op The Catcher in the Rye, natuurlijk.
N.
zondag 2 november 2003
SPECIAAL VOOR JULLIE, DE FANS
Niels en ik hebben sinds kort een heuse loglijst. Ik bezoek niet al die sites, maar wel die van Chrizzy en van Bloody Hell. De andere zijn favorieten van Niels. Chrizzy heeft me overigens ooit toegezegd dat ze ons zou opnemen in haar loglijst - voor wat hoort wat en zo -, maar tot op heden zie ik er niets van.
Elsie is nu 26. Ik verwacht weer eens wat felicitaties van jullie bij de comments. Leef je uit!
Dan nu, speciaal voor jullie: een lijstje met 11 liedjes uit mijn Kazaa-lijst die ik graag draai:
All Saints, Bootie Call
Johnny Cash & Will Oldham, I See a Darkness
Del Amitri, Nothing Ever Happens
Inspiral Carpets, Saturn 5
Mark Morrison, Return of the Mack
Gilbert O'Sullivan, Nothing Rhymed
OutKast, Hey Ya!
Robert Palmer, She Makes My Day
The Roots, The Seed
Traveling Wilburys, Handle with Care
The Wipers, D-7
V.
Elsie is nu 26. Ik verwacht weer eens wat felicitaties van jullie bij de comments. Leef je uit!
Dan nu, speciaal voor jullie: een lijstje met 11 liedjes uit mijn Kazaa-lijst die ik graag draai:
All Saints, Bootie Call
Johnny Cash & Will Oldham, I See a Darkness
Del Amitri, Nothing Ever Happens
Inspiral Carpets, Saturn 5
Mark Morrison, Return of the Mack
Gilbert O'Sullivan, Nothing Rhymed
OutKast, Hey Ya!
Robert Palmer, She Makes My Day
The Roots, The Seed
Traveling Wilburys, Handle with Care
The Wipers, D-7
V.
zaterdag 1 november 2003
vrijdag 31 oktober 2003
AANTEKENINGEN
I
Het zijn roerige tijden. Als ik niet net als Vincent ergens aan het drinken ben, zit ik als een gek vakliteratuur door te spitten of mijn spiksplinternieuwe, obsceen grote grachtenpand in te richten. Daarnaast loop ik over straat en zit in de metro. Zo zag ik daar laatst een meisje zitten en dat meisje was mijn boek aan het lezen. Ze was niet bijzonder mooi, dat stemde me wat droef. Ik observeerde het meisje en toen viel me pas op dat náást haar een ander meisje zat. Er was iets met dat andere meisje. Dat meisje was, laten we er niet om heen draaien, mismaakt. Laten vallen toen het nog een baby was, in het verkeerde café tijdens Oud en Nieuw geweest, zoiets. Maar dat mismaakte meisje probéérde het wel. Ze had leuke kleren aangetrokken, haar haar was gekapt volgens de laatste uitgave van The Face, ze droeg de juiste sneakers. Het was, kortom, een hip meisje. Toen ging haar mobiele telefoon. Het hippe, mismaakte meisje had ook nog eens een rare stem. Maar ze had vrienden! En een mobiel zo fonkelnieuw dat het niet leuk meer was. Ik was bijkans in tranen. Ik deed mijn iPOD maar eens harder, zette mijn kraag op en vergat de lezeres. Het mismaakte meisje, zij had mijn boek in de handen moeten hebben.
II
Net gezien: Darkness van Jaume Balagueró. Alles wat The Others niet was. Beklemmend, duister, spannend, gemeend eng bij tijd en wijlen. De sublieme cinematografie werkt alle kleine oneffenheden weg. Een film met een desolaat einde, perfect getimede schrikmomenten en een sobere, verhullende opzet die zorgt voor een maximaal effect. Ik vertel verder niets over het plot. Kijken.
III
Onze nieuwe loglijst in actief. Knoop het in je oren en bezoek de beste mensen. Hits zijn belangrijk. En stel deze site in als je startpagina. Heus, je leven is nooit meer hetzelfde.
IV
Ik dump even wat links: om te lachen en altijd handig. Met dank aan vriend Kim H.
N.
Het zijn roerige tijden. Als ik niet net als Vincent ergens aan het drinken ben, zit ik als een gek vakliteratuur door te spitten of mijn spiksplinternieuwe, obsceen grote grachtenpand in te richten. Daarnaast loop ik over straat en zit in de metro. Zo zag ik daar laatst een meisje zitten en dat meisje was mijn boek aan het lezen. Ze was niet bijzonder mooi, dat stemde me wat droef. Ik observeerde het meisje en toen viel me pas op dat náást haar een ander meisje zat. Er was iets met dat andere meisje. Dat meisje was, laten we er niet om heen draaien, mismaakt. Laten vallen toen het nog een baby was, in het verkeerde café tijdens Oud en Nieuw geweest, zoiets. Maar dat mismaakte meisje probéérde het wel. Ze had leuke kleren aangetrokken, haar haar was gekapt volgens de laatste uitgave van The Face, ze droeg de juiste sneakers. Het was, kortom, een hip meisje. Toen ging haar mobiele telefoon. Het hippe, mismaakte meisje had ook nog eens een rare stem. Maar ze had vrienden! En een mobiel zo fonkelnieuw dat het niet leuk meer was. Ik was bijkans in tranen. Ik deed mijn iPOD maar eens harder, zette mijn kraag op en vergat de lezeres. Het mismaakte meisje, zij had mijn boek in de handen moeten hebben.
II
Net gezien: Darkness van Jaume Balagueró. Alles wat The Others niet was. Beklemmend, duister, spannend, gemeend eng bij tijd en wijlen. De sublieme cinematografie werkt alle kleine oneffenheden weg. Een film met een desolaat einde, perfect getimede schrikmomenten en een sobere, verhullende opzet die zorgt voor een maximaal effect. Ik vertel verder niets over het plot. Kijken.
III
Onze nieuwe loglijst in actief. Knoop het in je oren en bezoek de beste mensen. Hits zijn belangrijk. En stel deze site in als je startpagina. Heus, je leven is nooit meer hetzelfde.
IV
Ik dump even wat links: om te lachen en altijd handig. Met dank aan vriend Kim H.
N.
donderdag 30 oktober 2003
DIG IT LIKE A SHOVEL RHYME DEVIL ON A HEAVENLY LEVEL
Voor iedereen die er afgelopen zaterdag niet bij kon zijn in Kampen (zoals Niels en ikzelve): een actiefoto van mijn hiphopbroertje!
V.
V.
VROEGER
Weten jullie nog? Vroeger? Dat ik hier wel eens berichten neerschreef? En dat jullie dan konden meegenieten van al mijn avonturen?
Welnu, de laatste dagen zijn er heel de tijd festijnen waar ik heen ga. En dan kom ik half aangeschoten weer thuis. En dan komen er geen weblogberichten meer van. Fraai is het allemaal niet, dat weet ik ook wel.
Soms voel ik me bijna Holden Caulfield. Dat ik dronken in telefooncellen ga staan (waar vind je die eigenlijk nog?), om meisjes te bellen en ze te vragen of ik mee kan helpen de kerstboom op te tuigen. Als ik al niet ergens met een gefingeerde schotwond aan de bar hang.
Maar nee. Gisteravond zat ik in het café dat voorheen het Kremlin heette. Tegenwoordig is het geen echt café meer en word je er om acht uur al uit geschopt. Het is dat Martien gisteren afstudeerde en er reden tot een feestje was; anders had je me dat pand niet in gekregen. Het meisje J. liet me nog 200 foto's zien van haar halfjaar in Nanterre. En iemand zei me dat een baard mij heel, heel goed staat.
Vanavond was ik op de presentatie van het nieuwe boek van Pieter Steinz. Een aanrader, onder ons gesproken. Mooi encylopedisch werk over de wereldliteratuur. Blader er maar eens in. Op de borrel was het druk. En iemand zei me dat een baard mij heel, heel goed staat.
Morgen is er wederom een feestje. Elsie wordt 26. Daar komen weer slingers en toeters en confetti en appeltaarten bij kijken, wat dacht je.
V.
P.S. Die clip van OutKast, 'Hey Ya!', die is toch gewoonweg geniaal? Worden jullie daar nu ook zo ontzettend vrolijk van? Ik krijg altijd zin om als een dolle door de huiskamer heen te dansen als ik die clip zie.
Welnu, de laatste dagen zijn er heel de tijd festijnen waar ik heen ga. En dan kom ik half aangeschoten weer thuis. En dan komen er geen weblogberichten meer van. Fraai is het allemaal niet, dat weet ik ook wel.
Soms voel ik me bijna Holden Caulfield. Dat ik dronken in telefooncellen ga staan (waar vind je die eigenlijk nog?), om meisjes te bellen en ze te vragen of ik mee kan helpen de kerstboom op te tuigen. Als ik al niet ergens met een gefingeerde schotwond aan de bar hang.
Maar nee. Gisteravond zat ik in het café dat voorheen het Kremlin heette. Tegenwoordig is het geen echt café meer en word je er om acht uur al uit geschopt. Het is dat Martien gisteren afstudeerde en er reden tot een feestje was; anders had je me dat pand niet in gekregen. Het meisje J. liet me nog 200 foto's zien van haar halfjaar in Nanterre. En iemand zei me dat een baard mij heel, heel goed staat.
Vanavond was ik op de presentatie van het nieuwe boek van Pieter Steinz. Een aanrader, onder ons gesproken. Mooi encylopedisch werk over de wereldliteratuur. Blader er maar eens in. Op de borrel was het druk. En iemand zei me dat een baard mij heel, heel goed staat.
Morgen is er wederom een feestje. Elsie wordt 26. Daar komen weer slingers en toeters en confetti en appeltaarten bij kijken, wat dacht je.
V.
P.S. Die clip van OutKast, 'Hey Ya!', die is toch gewoonweg geniaal? Worden jullie daar nu ook zo ontzettend vrolijk van? Ik krijg altijd zin om als een dolle door de huiskamer heen te dansen als ik die clip zie.
dinsdag 28 oktober 2003
JA JA
Dat boek is natuurlijk The Catcher In The Rye. Iemand die daar slechte dingen over zegt, moet sterven. Ik lees het elk jaar. Net zoals De Avonden en American Psycho. En tientallen andere boeken. Ik ben een beetje gek.
Enfin.
Ik pleit voor een loglijst op deze site. Met logs die Vincent en ik lezen. En dat we dan links plaatsen. U zult het zien. Binnenkort.
N.
Enfin.
Ik pleit voor een loglijst op deze site. Met logs die Vincent en ik lezen. En dat we dan links plaatsen. U zult het zien. Binnenkort.
N.
zondag 26 oktober 2003
NIEUWE MEDEDELINGEN, VOOR JULLIE
Mijn vriendinnetje-verloofde heeft Life & Cooking op staan. Ik heb een hekel aan Life & Cooking.
Ik laat mijn baard staan. Al een tijdje.
Zojuist heb ik een pizza besteld - de Calzone Shoarma.
Gisteren trad mijn broertje op in Kampen en ik kon er niet bij zijn. Ik heb hem gisteren gevraagd als mijn getuige. Voor mijn huwelijk van volgend jaar.
Ik ga deze week eindelijk weer eens The Catcher in the Rye lezen. Dat is toch echt wel het Boek der Boeken, hoor.
Vandaag ben ik met de auto naar Almere gereden. En weer terug. In de auto hebben we plaatjes gedraaid van The Strokes en de Foo Fighters.
Komende woensdag studeert vriend Martien af. Achteraf is er een borrel. Joechei.
Een dezer dagen gaan mijn vriendinnetje-verloofde en ik oude homevideobeelden bekijken van toen ik een jaar of vier was. Vertedering alom.
Mijn oma wordt morgen 76 jaar.
Elsie wordt later deze week 26 jaar.
Elsie en mijn oma zijn kortom welhaast een tweeling.
Ik ga dit najaar weer eens meer chocoladeletters eten dan goed voor me is.
Gisteren hebben Elsie en ik weer gekeken naar Edward Scissorhands. Ik heb mijn tranen ingehouden. Met moeite.
Gisteren om deze tijd was het een uur later.
V.
Ik laat mijn baard staan. Al een tijdje.
Zojuist heb ik een pizza besteld - de Calzone Shoarma.
Gisteren trad mijn broertje op in Kampen en ik kon er niet bij zijn. Ik heb hem gisteren gevraagd als mijn getuige. Voor mijn huwelijk van volgend jaar.
Ik ga deze week eindelijk weer eens The Catcher in the Rye lezen. Dat is toch echt wel het Boek der Boeken, hoor.
Vandaag ben ik met de auto naar Almere gereden. En weer terug. In de auto hebben we plaatjes gedraaid van The Strokes en de Foo Fighters.
Komende woensdag studeert vriend Martien af. Achteraf is er een borrel. Joechei.
Een dezer dagen gaan mijn vriendinnetje-verloofde en ik oude homevideobeelden bekijken van toen ik een jaar of vier was. Vertedering alom.
Mijn oma wordt morgen 76 jaar.
Elsie wordt later deze week 26 jaar.
Elsie en mijn oma zijn kortom welhaast een tweeling.
Ik ga dit najaar weer eens meer chocoladeletters eten dan goed voor me is.
Gisteren hebben Elsie en ik weer gekeken naar Edward Scissorhands. Ik heb mijn tranen ingehouden. Met moeite.
Gisteren om deze tijd was het een uur later.
V.
vrijdag 24 oktober 2003
DIKKIE!
Verrassend, noemt men dat.
Ik ben geen fan van Grunberg, maar hoe heerlijk superieur is het om gewoon in de New Yorkse zon te staan, met geld zat, twee prijzen onder de riem, in plaats van te zitten zweten in een muffe studio?
N.
Ik ben geen fan van Grunberg, maar hoe heerlijk superieur is het om gewoon in de New Yorkse zon te staan, met geld zat, twee prijzen onder de riem, in plaats van te zitten zweten in een muffe studio?
N.
Alvast gefeliciteerd Hella!
Nu, live op Barend en Van Dorp: de Ako Literatuurprijs. Wie gaat er winnen? Vincent en ik zeggen: Hella S. Haasse. Nou. Spannend, hoor. Rock 'n roll.
En wie nu denkt dat alle schrijvers nerveuze, met spraakgebrek gezegende, halfdemente idioten zijn moet maar eens langs komen op het grote Nymph-festijn dat ooit gaat komen.
Wilt u de winnaar zelve feliciteren? Hier kunt u uw ei kwijt!
Mail Hella: hellashaasse@hotmail.com
Mail Thomas: thomasrosenboom@hotmail.com
Mail Mensje: mensjevankeulen@hotmail.com
Mail Arnon: ikdoelekkergekmet pseudoniemenmaarikschrijfgewoondezelfdeshit@hotmail.com
Mail Arjan: arjanvisser@hotmail.com
Mail Dik: dikvandermeulen@hotmail.com
N.
PS Wie is die stotterende pipo die de kenner loopt uit te hangen?
En wie nu denkt dat alle schrijvers nerveuze, met spraakgebrek gezegende, halfdemente idioten zijn moet maar eens langs komen op het grote Nymph-festijn dat ooit gaat komen.
Wilt u de winnaar zelve feliciteren? Hier kunt u uw ei kwijt!
Mail Hella: hellashaasse@hotmail.com
Mail Thomas: thomasrosenboom@hotmail.com
Mail Mensje: mensjevankeulen@hotmail.com
Mail Arnon: ikdoelekkergekmet pseudoniemenmaarikschrijfgewoondezelfdeshit@hotmail.com
Mail Arjan: arjanvisser@hotmail.com
Mail Dik: dikvandermeulen@hotmail.com
N.
PS Wie is die stotterende pipo die de kenner loopt uit te hangen?
KLEIN VERHAAL VAN EEN OPMERKELIJKE PRESENTATIE
Gisteravond zijn Niels en ik naar de presentatie van Klein verhaal van een grote gekte gegaan, de debuutroman van Rob Kappen. Toen we om halfnegen nietsvermoedend Perdu binnenliepen, stormde er meteen een jonge vrouw op ons af, die ons zei: 'Jullie zijn net op tijd. Iets later, en jullie hadden mooi twintig minuten buiten mogen wachten.' Ik zag Niels zijn wenkbrauwen al fronsen, maar we lieten ons niet afschrikken.
Schrikken was het pas toen we de menigte zagen die zich op en rond de Perdu-tribunes had verzameld. Geen spoor te bekennen van Rob zelve, maar die was zich, zo bleek ons, aan het voorbereiden op een toneelstukje. Aan de bar kregen we te horen: er wordt nu niet geschonken. Ik zag Niels zijn wenkbrauwen weer fronsen, en hij gooide er meteen een verveelde blik tegen aan.
Het toneelstuk werd voorafgegaan door een korte diashow, begeleid door carnavalsmuziek. Zeg nu zelf, zulke presentaties zie je niet vaak. En geef toe, presentaties die van start gaan met een toneelstuk voor drie personen van zo'n twintig minuten, die zie je nog minder. Voor mij was het allemaal nog wel te volgen - ik ken Robs roman -, maar ik vroeg me af wat de argeloze toeschouwer moest denken van het schouwspel van wurgscènes, net-niet-seks, Brabantse accenten en bovenal liters wijn, die altijd op, over en naast de protagonist belandden in plaats van erin. Na dit spektakel vervoegden we ons weer bij de bar, die nog altijd niet open was. Gelukkig schoot Thomas M. ons te hulp door gewoon achter de bar te gaan staan en het heft in handen te nemen, maar vreemd bleef het. Na een speech van Robs redactrice kwam de blije debutant zelf aan het woord. Hij zei ons: laten we dan maar wat gaan drinken.
De bar ging open. Eindelijk.
Het was druk in Perdu. Zo druk zelfs dat het Niels en mij nog maar nét lukte Rob een cadeautje in zijn handen te duwen, want hij stond, omringd door een hardnekkige groep vrienden en vriendinnen, boeken te signeren. Om eerlijk te zijn: we hebben Rob amper gesproken. We hebben het geprobeerd, zoveel is zeker, totdat Niels besloot weer naar de bar te lopen. Ik vroeg hem nog waar hij heen ging, maar zijn blik legde me het zwijgen op. Ik heb Ward W. nog aangesproken, om hem te vragen waarom hij nooit van zich liet horen op onze site. Hij vroeg me slechts waarover ik het had.
Ook werden we aangesproken door curieuze lui. Zo was er een meisje dat Niels op cynische toon vroeg hoe het stond met zijn eigen schrijverij. Een ander meisje zei hem: 'Dag Niels. Jij kent mij niet. Maar ik jou wel. Ik ben [censuur], de ex van [censuur].' Niels wist er slechts 'O' op te antwoorden en wendde zich van haar af, ongeveer op het moment dat vanuit een hoek de woorden 'De bar is NU gesloten' weerklonken.
De bar was gesloten. Voorgoed. Niels en ik zijn maar naar buiten gegaan. Huiswaarts. Het was een bijzondere avond. Jammer dat Eliott Smith het niet meer heeft mogen meemaken.
V.
Schrikken was het pas toen we de menigte zagen die zich op en rond de Perdu-tribunes had verzameld. Geen spoor te bekennen van Rob zelve, maar die was zich, zo bleek ons, aan het voorbereiden op een toneelstukje. Aan de bar kregen we te horen: er wordt nu niet geschonken. Ik zag Niels zijn wenkbrauwen weer fronsen, en hij gooide er meteen een verveelde blik tegen aan.
Het toneelstuk werd voorafgegaan door een korte diashow, begeleid door carnavalsmuziek. Zeg nu zelf, zulke presentaties zie je niet vaak. En geef toe, presentaties die van start gaan met een toneelstuk voor drie personen van zo'n twintig minuten, die zie je nog minder. Voor mij was het allemaal nog wel te volgen - ik ken Robs roman -, maar ik vroeg me af wat de argeloze toeschouwer moest denken van het schouwspel van wurgscènes, net-niet-seks, Brabantse accenten en bovenal liters wijn, die altijd op, over en naast de protagonist belandden in plaats van erin. Na dit spektakel vervoegden we ons weer bij de bar, die nog altijd niet open was. Gelukkig schoot Thomas M. ons te hulp door gewoon achter de bar te gaan staan en het heft in handen te nemen, maar vreemd bleef het. Na een speech van Robs redactrice kwam de blije debutant zelf aan het woord. Hij zei ons: laten we dan maar wat gaan drinken.
De bar ging open. Eindelijk.
Het was druk in Perdu. Zo druk zelfs dat het Niels en mij nog maar nét lukte Rob een cadeautje in zijn handen te duwen, want hij stond, omringd door een hardnekkige groep vrienden en vriendinnen, boeken te signeren. Om eerlijk te zijn: we hebben Rob amper gesproken. We hebben het geprobeerd, zoveel is zeker, totdat Niels besloot weer naar de bar te lopen. Ik vroeg hem nog waar hij heen ging, maar zijn blik legde me het zwijgen op. Ik heb Ward W. nog aangesproken, om hem te vragen waarom hij nooit van zich liet horen op onze site. Hij vroeg me slechts waarover ik het had.
Ook werden we aangesproken door curieuze lui. Zo was er een meisje dat Niels op cynische toon vroeg hoe het stond met zijn eigen schrijverij. Een ander meisje zei hem: 'Dag Niels. Jij kent mij niet. Maar ik jou wel. Ik ben [censuur], de ex van [censuur].' Niels wist er slechts 'O' op te antwoorden en wendde zich van haar af, ongeveer op het moment dat vanuit een hoek de woorden 'De bar is NU gesloten' weerklonken.
De bar was gesloten. Voorgoed. Niels en ik zijn maar naar buiten gegaan. Huiswaarts. Het was een bijzondere avond. Jammer dat Eliott Smith het niet meer heeft mogen meemaken.
V.
donderdag 23 oktober 2003
VEEL VOOR WEINIG
Gisteren gekocht bij American Book Center: vijf nieuwe bundels van Held Charles Bukowski. Van Black Sparrow Press. Een groot gedeelte van deze prachtig bezorgde reeks is nu slechts 8 euro 50. Doe er uw voordeel mee.
RIP Elliott Smith. Als de verslagen ninja die hij was, pleegde hij zelfmoord met een mes. Dan ben je wel een bikkel.
N.
RIP Elliott Smith. Als de verslagen ninja die hij was, pleegde hij zelfmoord met een mes. Dan ben je wel een bikkel.
N.
I'M NEVER GONNA KNOW YOU NOW...
Mijn god. Ik ben net ontzettend geschrokken van het nieuws dat Elliott Smith dood is. 34 jaar geworden. Waarschijnlijk zelfmoord.
Ik hield van zijn muziek. Ik was verliefd op liedjes als 'Say Yes', 'Pitseleh' en vooral het krankzinnig mooie 'Waltz #2 (XO)'.
Ik weet er verder niets over te zeggen nu.
V.
Ik hield van zijn muziek. Ik was verliefd op liedjes als 'Say Yes', 'Pitseleh' en vooral het krankzinnig mooie 'Waltz #2 (XO)'.
Ik weet er verder niets over te zeggen nu.
V.
woensdag 22 oktober 2003
THE END HAS NO END
Met mijn laatste bericht heb ik onbedoeld, terwijl het nog heel niet zeker is, verklapt dat Nymph een wisse dood aan het sterven is. En dat na 14 jaar. Om niet meteen allerhande onrust in de wereld te helpen, leg ik jullie hierbij even precies uit wat er gaande is. Ik stap na dit jaar uit de redactie. Ik heb het blad dan 7 jaar gemaakt, en dat is wel weer eens genoeg. Daarnaast stappen ook Niels en Janneke uit de redactie, en houdt bovendien onze uitgever, 521, er na 4 jaar mee op. Jullie denken natuurlijk: dan zijn er nog 2 redactieleden over, en die zijn vast driftig op zoek naar een nieuwe uitgever en een toekomst voor Nymph. Kortom: er staat nog niets vast. Het einde van Nymph zoals jullie het al jarenlang kennen, dat vindt echter in januari al plaats. Maar we hebben het toch leuk gehad, niet, met z'n allen, al die jaren?
Verder gebeurt er niet veel, anders schreef ik het jullie wel. Morgen bezoek ik met Niels en Martien de presentatie van Klein verhaal van een grote gekte, de debuutroman van Nymph-schrijver en goede vriend Rob Kappen. Dit spektakel vindt plaats in Perdu te Amsterdam. We wensen Rob nu alvast de avond van zijn leven toe. En daarna weergaloze successen met zijn boek.
V.
Verder gebeurt er niet veel, anders schreef ik het jullie wel. Morgen bezoek ik met Niels en Martien de presentatie van Klein verhaal van een grote gekte, de debuutroman van Nymph-schrijver en goede vriend Rob Kappen. Dit spektakel vindt plaats in Perdu te Amsterdam. We wensen Rob nu alvast de avond van zijn leven toe. En daarna weergaloze successen met zijn boek.
V.
maandag 20 oktober 2003
VRAGEN & ANTWOORDEN
Welke boeken heb je - om voor wat voor reden dan ook - nog altijd niet uitgelezen?
Willem Brakman, De oorveeg
Oscar van den Boogaard, De heerlijkheid van Julia
Cormac McCarthy, All the Pretty Horses
Ga je hier ooit nog eens eigen verhalen plaatsen?
Ja.
Welke cd draai je momenteel het meest?
The Strokes, Room on Fire
Dat laatste nummer van Nymph, wordt dat nog wat?
Dat wordt mogelijk het allerstoerste nummer dat we ooit gemaakt hebben. Jullie zullen er nog rouwig om zijn als dat prachtblad straks niet meer bestaat.
Wat was het eerste woord dat je leerde schrijven, vroeger, ooit, toen je drie jaar oud was?
Het woord konijn.
V.
Willem Brakman, De oorveeg
Oscar van den Boogaard, De heerlijkheid van Julia
Cormac McCarthy, All the Pretty Horses
Ga je hier ooit nog eens eigen verhalen plaatsen?
Ja.
Welke cd draai je momenteel het meest?
The Strokes, Room on Fire
Dat laatste nummer van Nymph, wordt dat nog wat?
Dat wordt mogelijk het allerstoerste nummer dat we ooit gemaakt hebben. Jullie zullen er nog rouwig om zijn als dat prachtblad straks niet meer bestaat.
Wat was het eerste woord dat je leerde schrijven, vroeger, ooit, toen je drie jaar oud was?
Het woord konijn.
V.
Abonneren op:
Posts (Atom)